Magicle รักนี้ฉันให้นายหมดใจนายพ่อมด

ลำดับตอนที่ #2 : 1

ตุ้บ!

      เสียงวัตถุบางอย่างหล่นลงมาจากฟ้า  ซึ่งมันก็คือตัวฉันนี่เอง  ฉันร่วงลงมาที่ไหนเนี่ยตรงก้นกบของฉันมันแทบจะหักเป็นเสี่ยงๆอยู่แล้วนะ  ฉันเดินไปพร้อมลูบก้นตัวเองป้อยๆ

      ที่นี่ที่ไหนกัน... ดูเหมือนจะไม่ใช่สถานที่บนโลกทั่วไป ย้ำบนโลก เพราะบนโลกคงไม่มีต้นไม่หน้าตาแปลกประหลาดมีหนามสีแดงเลื้อยทั่วต้นไม้ กิ่งไม้สีน้ำตาลแก่ๆดูท่าทางจะมีอายุมากแล้ว แล้วรอบๆตัวของฉันมันก็มีต้นไม่ประหลาดพวกนี้เต็มไปหมด...

      ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วก็ต้องตกใจ ทำไมท้องฟ้ามันเป็นสีแบบนี้นะ สีแดงเลือด...เหมือนกันคนเอาเลือดมาเทไว้ทั้งท้องฟ้าเลย

      หลังจากที่ น้ำตาของฉันร่วงลงไปบนจี้ของสร้อยเส้นนั้น มันก็เกิดแสงสีขาวสว่างโพนไปทั่ว แล้วฉันก็รู้สึกว่าตัวของฉันถูกบีบอัดโดยมวรสารทุกมวลสาร แล้วตัวฉันก็ลอยเคว้งคว้างไร้จุดหมายจนมาตกอยู่ที่นี่ 

      ...สร้อยเส้นนั้น...

     ฉันเอามือควานหาสร้อยทั่วทั้งตัว แล้วก็ปรากฏว่าสร้อยมันมาสวมไว้อยู่ที่คอของฉัน เป็นเพราะสร้อยเส้นนี้ที่พาฉันมาอยู่ที่นี่

      สวบ~ สาบ~

เสียงดังของตัวอะไรบางอย่างข้างหลังของฉันกระทบกับใบไม้ที่ร่วงตามพื้น  ซึ่งฉันดูไม่ออกว่ามันเป็นตัวอะไรกันแน่เพราะในป่านี้มันมืดมาก จะเห็นเพียงแค่สลัวๆ

    สวบ~ สาบ~

เสียงนั้นดังขึ้นเรื่อยๆทางข้างหลังจนฉันตกใจแล้วหันไปดู  ก็พบว่าเป็นงูตัวใหญ่ตาของมันสีแดงฉานน่ากลัวแล้วตอนนี้มันก็กำลังเลื้อยตามฉันมาด้วยความเร็วสูง

’’ กรี๊ดดดดดดดดดดด!!! ’’ ฉันกรีดร้องแล้ววิ่งแบบไม่คิดชีวิต  งูตัวนั้นก็เลื้อยตามมาพร้อมแยกเขี้ยวอันน่าขยะแขยงของมัน...ฉันจะมาตายทั้งๆแบบนี้นะหรอ

     ฉันวิ่งติดสปีดเกียร์หมาเต็มที่ หวังจะหนีงูตัวนั้นพ้น รอบๆทางที่ฉันวิ่งมาก็มีแต่ต้นไม่แปลกประหลาดมีหนามเลื้อยเต็มไปหมด แล้วมันก็ทำพิษกับฉันโดยการข่วนจนเกิดรอยแผลลึกเต็มไปหมด

      จึ่ก!

      ว้าย!

      ฉันวิ่งโดยไม่ดูอะไรก็ดันไปสดุดกับตอไม้ขนาดใหญ่  แล้วหนามของมันก็ทิ่มตำตรงข้อเท้าฉันเต็มๆ สภาพของฉันตอนนี้ก็ล้มลุกคลุกคลาน เลือดสีแดงฉานไหลออกมาจากข้อเท้าฉันอย่างน่ากลัว แต่ที่น่ากลัวกว่าก็คืด เจ้างูตัวนั้นมันกำลังเลื้อย เข้ามาหาฉันอย่างไม่กลัว

...ชิวิตฉันจะจบลงทั้งๆแบบนี้น่ะหรอ...

      พลันฉันนึกถึงแม่ของฉันที่เคยให้คำสัญญากับแม่ไว้ฉันจะตายทั้งๆแบบนี้ไม่ได้นะ  ...

      ฉันใช้มือควานหากิ่งไม้ใกล้ๆตัว แล้วโชคก็เข้าข้างฉันเหลือเกิน เพราะกิ่งไม้ที่ฉันหยิบติดมือมามันมีลักษณะแหลม  เอาล่ะ ตายเป็นตาย...

     ฉันนับหนึ่งสองสามในใจหวังว่าถ้ามันโผล่มาก็จะใช้ไม้นี่แทงเข้าไปกลางตัวมัน เพราะฉันไม่มีทางเลือกแล้ว

     งูตัวนั้นเตรียมแยกเขี้ยวที่น่าสยดสยองของมัน แล้วค่อยๆเลื้อยมาที่ตัวของฉัน เตรียมจะฉกเต็มที่

    ฟึ่บ!

เกิดเสียงดังก้องทั่วบริเวณของป่า งูตัวนั้นหายไปแล้ว..ตอนนี้ป่าที่เคยมีท้องฟ้าเป็นสีแดงก็กลายเป็นท้องฟ้าสีเหลืองอ่อนๆ  ต้นไม้แปลกประหลาดหนามเต็มต้นพวกนั้นก็หายไปพร้อมกับหลงเหลือต้นไม้ต้นใหญ่ๆตามปกติเต็มไปหมด  มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...แล้วแผลที่โดนข่วนทำไมฉันถึงไม่รู้สึกเจ็บ ฉันก้มลงมองแผลก็พบว่ามันหายไป

’’เข้ามาทำอะไรในนี้’’ เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นข้างหลังของฉัน ฉันหันไปตามต้นตอของเสียงก็พบผู้ชายคนหนึ่งแต่งตัวแปลกใส่ผ้าคลุมหนาๆสีดำ พร้อมกับผู้ชายอีกสองคนที่แต่งตัวคล้ายๆกันยืนอยู่ด้านหลัง  ฉันเพ่งมองหน้าของผู้ชายปริศนาคนนี้ก็พบว่า หน้าตาเขาดีกว่าพระเอกหนังของบ้านเราอีก ตาคมเรียวสีนิล ผมสีดำขลับตัดกับใบหน้าขาวซีดนั่น ร่างกายกำยำสูงและหุ่นดี เสียแต่ แต่งตัวแปลกๆ เฮ้อ~ แล้วฉันจะมานั่งวิจารณ์หน้าตาเขาทำไมน่ะ

’’ฉันถาม ไม่ได้ยินรึไง  เธอเข้ามาทำอะไรในป่ามรณะ’’ เสียงของผู้ชายคนนั้นดังเข้ามาในโสดประสาดหูของฉันอีกครั้ง

’’ห้ะ... คะ’’ โธ่ เอ้ย มัวแต่วิจารณ์หน้าตาเขา ’’ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันมาที่นี่ได้ไง’’ ฉันตอบไปตามความจริง

’’ เธอก็น่าจะรู้นะ ว่าป่ามรณะเป็นเขตต้องห้าม นอกจากเธอจะไม่ใช่คนที่นี่ .เพราะดูจากการแต่งตัวของเธอแล้วเธอไม่น่าจะใช่คนที่นี่แน่นอน ’’ ดูออกแล้วจะถามทำไม..

’’ฉันไม่ใช่คนที่นี่ ’’ ฉันตอบอย่างหนักแน่น

’’แล้วเธอเป็นใคร’’ ผู้ชายปริสนาผมหน้าลงมาจ้องตาของฉัน เหมือนคาดคั้นหาอะไรบาง อย่างดวงตาสีนิลนั่นดูมีพลังลึกลับบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้ ’’โว้ย! ทำไมฉันอ่านใจเธอไม่ออก’’ หลังจากที่เขาจ้องตาฉันอยู่นานแล้วจู่ๆเขาก็สบถออกมา  อ่านใจอะไร..

’’เธอเป็นสายลับที่เฟอไรท์ส่งมาใช่ไหม  จับผู้หญิงคนนี้ไปขัง!!!’’ สายลับเฟอไรท์อะไร...แล้วผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังทั้งสองก็เดินมาจับแขนฉันแล้วเหาะไป  ย้ำ! เหาะ! ให้ตายสิฉันกลัวความสูง แล้วนี่มันอะไรกันผู้ชายพวกนี้เหาะได้ด้วยหรอ โอ้ยย ฉันจะเป็นลม 

    ฉันก้มลงดูด้านล่างระหว่างทาง อันที่จริงฉันก็ยังกลัวอยู่นะ แต่มันอดใจไม่ได้ ...เมื่องหน้าตาประหลาดที่ไม่คุ้นตา

   ฟิ้ววว~

เสียงตัวอะไรซักอย่างบินผ่านมา ฉันหันหลังกลับไปมอง ก็เห็นมังกร.. มังกรตัวใหญ่สีแดงที่เพิ่งบินโฉบผ่านตัวฉันไม่เมื่อกี้ ไม่คิดจริงๆเลยว่าฉันจะได้มาเห็นมังกรตัวเป็นๆ นี่ฉันฝันหรอไง ฝันอะไรจะน่ากลัวขนาดนี้

    แล้วฉันก็เพิ่งสังเกตว่าท้องฟ้าของที่นี่เป็นสีเหลืองๆ แต่ไม่มีพระอาทิตย์ แปลกมากๆ  บ้านเมืองด้านล่างก็ต่างจากปกติเพราะอาคารส่วนใหญ่จะเป็นแบบทรงยุโรป ผู้คนต่างแต่งตัวแปลกๆโดยใส่ผ้าคลุมกันทุกคน แล้วอ้อ..ทุกคนที่นี่เหาะไปเหาะมาเหมือนเรื่องปกติเลย

    ผู้ชายพวกนั้นพาฉันลงมาหน้าประสาทอะไรสักแห่งซึ่งเป็นปราสาทที่ดูน่ากลัวมากๆ ข้างหน้าของปราสาทมีบ่อน้ำล้ออมรอบ แล้วถ้าเพ่งดูดีๆจะเห็นจระเข้ตัวใหญ่อยู่ข้างล่างนั้นเต็มไปหมด  หอคอยของที่นี้สูงมากจนมีเมฆปรกคลุมไว้ แล้วที่ฉันมาเห็นทีหลังก็คือท้องฟ้ามันเปลี่ยนสีเป็นสีม่วงออกดำๆ มันเปลี่ยนตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมฉันไม่สังเกตเห็นนะ..

   ผู้ชายพวกนี้ลากฉันเข้ามาในตัวปราสาทซึ่งมันน่ากลัวยิ่งกว่าข้างนอกเสียอีก กากาศเย็นๆกระทบกับผิวหนังของฉันจนขนลุกซู่  แล้วพาฉันเดินตามทางเหมือนห้องใต้ดินในหนังโดยมีเพียงแสงไฟจากคบไฟที่อยู่ตามข้างๆ พนัง  ยิ่งเข้ามาลึกฉันก็ยิ่งหนาว จนพวกมันหยุดอยู่หน้าประตูไม้เก่าบนหนึ่ง

     ’’ จับผู้หญิงคนนี้ขังไว้ในนี้ เดี๋ยวฉันจะสอบสวนเอง ’’ ผู้ชายปริสนาคนนั้นเอ่ยปากออกมา

’’จะจะบฉันขังไว้ในนี้งั้นหรอ บ้าน่า.. . ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ’’  ใช่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แล้วอยู่ดีๆไอ้หมอนี่ก็หาว่าฉันเป็นสายลับเฟอๆอะไรบ้าบอของมันก็ไม่รู้

      ได้รับคำสั่งเสร็จพวกนั้นก็จับฉันเข้ามาในห้องขัง ซึ่งมันก็คือในประตูไม้บานนั้นนั่นแหละ

      ตุ้บ!!

’’ช่วยวางฉันดีๆได้ไหม’’ ฉันหันไปโวยพวกนั้นหลังจากที่มันโยนตัวฉันลงบนพื้นหินแข็งๆ ในห้องโถงแห่งหนึ่ง

’’เธอต้องอยู่ในนี้ห้ามไปไหน ฉันสั่งให้ทหารมาคุมแล้ว อย่าคิดจะหนีล่ะ เพราะถ้าหนี โทษของเธอคือตายสถานเดียว!!’’ ผู้ชายคนนั้นประกาศเสียงกร้าวออกมา  ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เพราะดูจากห้องที่นำมาขังแล้วกาอาศก็แทบไม่มีจะให้หายใจ  แถมหน้าต่างซักบานก็ไม่มี แสงสว่างก็มีเพียงคบไฟอันเดียว 

     พูดเสร็จผู้ชายพวกนั้นก็ออกไป...ทิ้งฉันไว้ข้างในนี้อยู่คนเดียว...