คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 : กลัว
บทที่ 2 : กลัว
Cin-Tam
“ ผมไม่ใช่เขาคนนั้นของคุณก็จริง แต่ช่วยทำกับผมเหมือนผมเป็นมนุษย์คนอื่นๆด้วยสิ คุณคิมฮีชอล ”
“ เขาคนนั้นของคุณอย่างนั้นเรอะ แสดงว่านายรู้เรื่องแทมินของฉันสินะ ” ฮีชอลคิด ใบหน้าหวานราวอิสตรีโกรธเกรี้ยวกับคำบางคำที่คนตัวเล็กพูดออกมา สองเท้าก้าวตามประชิดแทมินด้วยความไม่พอใจ
“ คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะออกไปได้ง่ายๆอย่างนั้นรึไง ”
“ คุณจะทำอะไรผม !!!!! ” เด็กชายถามด้วยอาการตื่นตระหนก เมื่อถูกรั้งตัวเข้ามาพิงไว้กับกำแพงหนาเช่นเดิม
“ ก็ทำสิ่งที่นาย อยาก น่ะสิ ” ร่างสูงเค้นเสียงหนักออกไป
“ คุณพูดอะไรผมไม่รู้เรื่อง ”
“ หึ….ถ้านายไม่ยอมที่ฉันขอ ฉันจะไปบอกผู้อำนวยการว่าอย่ามายุ่งเรื่องของฉัน แล้วมาคอยดูกันว่าแม่นายจะมีเงินผ่าตัดหรือเปล่า ”
“ คะ คุณไม่กล้าหรอก ”
“ งั้นก็ลองดู ” ชายหนุ่มสะบัดข้อมือเล็กทิ้งก่อนละตัวออกไป หากแต่เด็กชายก็คว้าแขนยาวไว้ซะก่อน
“ มะ ไม่นะ ผมยอมครับ ผมยอม ผมยอมคุณทุกอย่าง คุณจะให้ผมทำกับข้าว ซักผ้า หรือทำความสะอาดห้อง ใช้ผมตัดหญ้าที่สนามผมก็ยอมครับ อย่าบอกผู้อำนวยการนะครับ ” แทมินก้มตัวลงกับพื้น อ้อนวอนขอให้คนตรงหน้าอย่าทำอย่างที่พูด เพราะถ้าเป็นแบบนั้นตัวเขาเองจะไม่มีเงินค่าผ่าตัดของผู้เป็นแม่อย่างแน่นอน
“ แค่นี้มันจะคุ้มหรือ???? ” มือหนาฉุดร่างบางให้ลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับตัวเอง
“ ละ แล้วคุณต้องการอะไร ”
“ นี่แหละคำถามที่ฉันรอ....” พูดจบก็ประทับจูบดูดดื่มลงบนริมฝีปากที่สั่นระริกด้วยความกลัว มือเรียวเพียงข้างเดียวล็อคเข้าที่แขนเล็กที่กำลังทุบหน้าอกของตนอยู่ไว้เหนือหัว ส่วนอีกข้างล้วงเข้าไปในสาปเสื้อของแทมิน ก่อนจะกระชากมันออกจากลำตัว เผยให้เห็นหน้าอกหวานที่สั่นกระเพื่อมขึ้นลงด้วยความหวาดกลัว ร่างสูงที่ละจากริมฝีปากนุ่ม มองร่างที่สั่นสะท้านด้วยใบหน้ายกยิ้ม เขาอยากจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง ยิ่งร่างกายที่เหมือนคนที่เขารักด้วยแล้วเขายิ่งอยากทำลายด้วยมือของตัวเอง อีแทมิน ต้องมีได้แค่คนเดียวเท่านั้น นั่นคือความคิดของชายหนุ่มที่ไม่คิดถึงจิตใจของใครอื่น นอกจากตัวเอง
“ อื้อออออออ ปะ ปล่อยผม!!!! ” คนตัวเล็กยังดิ้นขลุกอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวโต ก่อนจะร้องลั่น เมื่อลิ้นร้อนเริ่มบดขยี้ยอดอกหวานจนเป็นรอยสีชมพูจางๆ
“ ฮึก ฮึก มะ ไม่เอา แบบนี้ผมไม่เอา ” ร่างบางร่ำไห้สะอื้นฮักบอกออกไป แต่ดูเหมือนว่าร่างสูงจะไม่ยอมทำตามที่เขาบอกเลยแม้แต่น้อย
“ …. ”
“ อ๊ะ......มะ ยะ อย่า ทำ บะ แบบนี้ อื้อออออ ” แทมินสะดุ้งโหยงเมื่อมือหนาเริ่มปลดตะขอกางเกงแล้วล้วงส่งเข้าไปยังกางเกงชั้นใน สัมผัสส่วนอ่อนไหวที่ไม่เคยให้ใครล่วงล้ำมาก่อน มือเรียวลูบคลำตั้งแต่โคนจรดปลายเนิ่นนานจนร่างบางถึงกับเกร็งสะท้าน ถึงจะร้องห้ามแต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงจะขัดขืน สำหรับฮีชอลเองแม้จะได้ยินเสียงร้องห้ามแต่ก็ไม่คิดจะหยุดการกระทำนี้เลย ร่างสูงประคองร่างที่ไร้เรี่ยวแรงลงบนโซฟาหนา ลากลิ้นไล้วนผ่านทุกส่วนของลำตัวที่แดงกล่ำ ทุกตารางนิ้วไม่มีที่ไหนที่ร่างสูงยังไม่ได้สัมผัส ยกเว้นก็แต่......
“ อ๊ะ....มะ ไม่นะ มะ มันเจ็บ ฮือออออ เอาออกไป เอาออกไป ” แทมินร้องคร่ำครวญเมื่อนิ้วเรียวถูกส่งเข้าไปยังช่องทางคับแน่นด้านหลัง ความตกใจและหวาดกลัวทำให้คนตัวเล็กทั้งผลักทั้งดันและถีบร่างสูงด้วยแรงทั้งหมดที่มี
“ ….. ”
“ ฮืออออออ ไม่นะ อย่าทำผมเลย ผมขอร้อง ฮือออออ ” เมื่อไม่สามารถทนกับความรู้สึกเจ็บปวดได้อีก ร่างบางจึงหมดสติไปทั้งอย่างนั้น
“ คุณฮะ.....ไม่นะฮะ อื้อออออออ คุณของผมไม่ใช่แบบนี้ คุณไม่รักผมแล้วหรือฮะ อ๊ะ.....อื้อออออออ ไม่นะฮะ คุณ .......... ” เสียงหนึ่งที่ดังแว่วขึ้นมาทำให้คิมฮีชอลละจากลำตัวของเด็กชายก่อนจะตะลึงกับภาพตรงหน้าที่ตอนนี้ร่างเล็กนอนไร้สติอยู่บนโซฟานุ่ม เนื้อตัวเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งการตีตราจอง ร่างสูงยกลำตัวอีกฝ่ายขึ้นมาโอบกอดอย่างลืมตัว
“ ไม่นะ !!!!!!! เด็กน้อยของฉัน… ”
.
.
.
“ แทมิน ช่วงนี้เป็นไงบ้าง ” ผู้อำนวยการหนุ่มเอ่ยถาม
“ ครับ ?!? มะ ไม่มีอะไรครับ ”
“ มัวเหม่ออะไรอยู่ ความสัมพันธ์ของนายกับเขาดีขึ้นมั้ย ยังไงนายก็ต้องอยู่ดูแลคุณฮีชอลให้ดี อย่าขัดใจเขา เข้าใจนะ ”
“ ครับ ผมเข้าใจ ”
“ ก็ดี....ออกไปได้แล้ว ”
“ ครับ ผมขอตัว ” เด็กชายลุกขึ้นเดินออกจากห้อง สองขาก้าวเดินอย่างเชื่องช้าเมื่อรู้ว่าตัวเองจำต้องไปที่ไหน คนตัวเล็กเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อทำใจ เขาไม่อยากเจอเรื่องราวเลวร้ายแบบนั้น หลังจากวันแรกที่ถูกจับได้ว่าตนได้รับการจ้างวานมา คิมฮีชอลก็ทำร้ายจิตใจเขาอย่างหนักและหลังจากนั้นมาได้หนึ่งสัปดาห์เขาก็ต้องตกอยู่ในสภาวะจำทนต่อเรื่องราวเลวร้ายทุกอย่าง
“ ถ้ายังอยากมีเงินไว้ผ่าตัดแม่ล่ะก็.....มาหาฉันหลังเลิกเรียนทุกวัน ”
“ ฮืออออออ แม่ฮะ ผมไม่อยากทำ ฮืออออออ แม่ฮะ ” ร่างบางทรุดลงกับพื้นในห้องน้ำ เวลาหลังเลิกเรียนที่เขาเกลียดกลัว เด็กชายที่ต้องมาสะอื้นไห้ในนี้ทุกๆวันในช่วงหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาไม่อยากไปเจอกับผู้ชายคนนั้น แต่ด้วยเรื่องเงิน เพียงเพื่อเงินอย่างที่คนคนนั้นชี้หน้าว่ากล่าวแต่มันเป็นเรื่องจริง เพราะเงินเขาถึงยอมขายร่างกายให้กับคิมฮีชอล ถ้าเรือนร่างของเขาจะทำให้แม่ของตนกลับมาใช้ชีวิตได้อย่างปกติ แม้จะฝืนทนแต่เขาก็ต้องทำมันเพื่อคนที่เขารัก เพียงคนเดียวและคนสุดท้ายบนโลกใบนี้
“ แอบไปร้องไห้มาอีกแล้วล่ะสิ ” ฮีชอลถามเมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินเข้ามาในห้องพร้อมคราบน้ำตาเช่นเดิมทุกวัน
“ คุณคงไม่ได้หวังว่าผมจะเดินยิ้มเข้ามาใช่มั้ยครับ ”
“ หึ แต่มันก็ไม่แน่นะ คนที่เห็นแก่เงินอย่างนายน่ะ อาจจะแกล้งร้องไห้แต่ความจริงคงจะยิ้มแก้มปริอยู่ในใจ ”
“ คุณคิดแบบนั้นอยู่แล้วนี่ ผมคงไม่ต้องอธิบายอะไรให้คุณเข้าใจ ในเมื่อผมไม่มีอะไรดีสักอย่างในสายตาคุณ ” แทมินจ้องหน้าคนตัวโตกว่าเขม็ง ในตาที่รื้นขึ้นด้วยน้ำตาคำตอบที่หลุดออกมา มันทำให้คิมฮีชอลคิดถึงคนรักของตน ความรู้สึกจึงระเบิดออกมาอีกหน
“ อาจารย์คิมคิดแบบนั้นอยู่แล้ว ถึงผมจะอธิบาย อาจารย์คงจะว่าผมโกหก คนอย่างผมไม่มีอะไรดีเลยสักอย่างในสายตาอาจารย์อยู่แล้วนี่ ถ้าอย่างนั้นมันก็แล้วแต่อาจารย์จะคิดนะครับ ”
“ หยุดพูดแบบนี้ นายไม่ใช่เขา นายไม่มีสิทธิ์พูดแบบนี้ ” มือเรียวจับไหล่แทมินเขย่าสุดแรงทำให้แทมินร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ โอ๊ย!!!! ปล่อยผมนะ ในเมื่อผมไม่ใช่เขาแล้วคุณมาทำแบบนี้กับผมทำไม ”
“ เพราะนายไม่ใช่เขา แล้วทำไมยังสะเออะมามีใบหน้าแบบนี้ นายมามีเสียงแบบนี้ทำไม มามีรอยยิ้ม มามีน้ำตาแบบเขาทำไม !!! ”
“ ฮืออออออ ”
“ หยุดร้อง แล้วรีบถอดเสื้อผ้าออกซะ!!!!! ”
LAST รักสุดท้ายที่ใจปรารถนา
Won-Kyu
ก๊อก ก๊อก ~
“ นอนหลับแล้ว เคาะอยู่ได้หนวกหูชะมัด ” คนที่อยู่ในห้องตะโกนออกมาอย่างรำคราญ
“ คนที่นอนหลับเขาตะโกนเสียงลั่นบ้านขนาดนี้รึไง อีกอย่างคนนอนหลับแล้วทำไมเปิดไฟไว้อย่างนี้ ” ซีวอนเอ่ยอย่างขำขำกับท่าทีของเด็กหนุ่มผู้ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของตน
“ นายก็รู้ว่าฉันไม่เปิดแน่ แล้วนายจะมาเรียกฉันทำไม ” เด็กหนุ่มยังคงตะโกนออกมาอย่างต่อเนื่อง ก็แน่ล่ะคยูฮยอนซะอย่างจะไม่ยอมแพ้กับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้แน่
“ เห็นนายอ่านหนังสือจนดึก ฉันเลยเอานมมาให้ ถ้ากลัวว่าฉันจะทำอะไรนาย ฉันจะเอาวางไว้นอกห้องนะ ”
“ ใครกลัว ฉันไม่ได้กลัวสักหน่อย ” ร่างเพรียวรีบถลามาเปิดประตูห้อง ก่อนจะเห็นรอยยิ้มของร่างสูงและพบว่าตัวเองตกหลุมพรางของชเวซีวอนอีกครั้งจนได้
“ คนโกหก ” คยูฮยอนจะดันประตูให้ปิดแต่มือหนาอีกข้างก็ยันไว้ซะก่อน
“ ฉันไปโกหกนายตั้งแต่เมื่อไรกัน ”
“ แค่เอานมมาให้ เอาวางไว้นอกห้องก็ได้นี่ ”
“ ฉันก็อยากมาดูบ้างว่าภรรยาของฉันทำอะไรนะดึกดื่นค่อนคืนอย่างนี้ถึงไม่หลับไม่นอน ” ร่างสูงเดินเอานมมาวางไว้กับโต๊ะอ่านหนังสือ รูปถ่ายของคนรักของตนยังตั้งอยู่บนนี้ไม่เคยเปลี่ยน รอยยิ้มของคนรักที่ยังคงสดใสจนมาถึงทุกวันนี้....โจวคยูฮยอน
“ นี่ ชเวซีวอน เป็นอะไรไปรึเปล่า ” คยูฮยอนสะกิดแขนของชายหนุ่ม เมื่ออีกคนยืนเหม่ออยู่หน้ารูปถ่ายอยู่แบบนั้น
“ เปล่า....นายดื่มนมแล้วก็พักผ่อนซะนะ ” แม้ว่ายังคงเจือห่วงใยแต่น้ำเสียงที่เย็นชาลงไปของร่างสูง นั่นก็ทำให้คิมคยูฮยอนคิดได้โดยไม่ต้องบอกว่าเพราะอะไร....โจวคยูฮยอน
“ ยังไม่ลืมเขาใช่มั้ย ” ร่างเพรียวถาม
“ นายใช้คำถามผิดแล้วล่ะคยูฮยอน ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเบา คำตอบที่สร้างความสงสัยให้กับอีกคน
“ เห???? ”
“ ดื่มนมแล้วเข้านอนซะนะ...เอ่อ พรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปทำธุระในโซล นายต้องการอะไรมั้ย ”
“ ไม่....ฉันไม่ต้องการอะไร ”
“ งั้นก็ฝันดีนะ ” มือหนายกขึ้นลูบศีรษะเรียวก่อนจะเดินกลับไปยังห้องของตน
“ ทำไมนายมักจะทำหน้าอย่างนั้นเสมอเวลาเห็นรูปหมอนั่นนะชเวซีวอน ” ร่างบางรำพึงกับตัวเองพร้อมทั้งเดินไปยังโต๊ะหนังสือ หยิบนมขึ้นมาดื่มแล้วไม่ลืมที่จะถือรูปของชายผู้มีใบหน้าเหมือนตัวเองติดมือมายังที่นอนกว้างด้วยเช่นกัน
“ คืนนั้นที่หมอนั่นนอนละเมอเพราะพิษไข้ หมอนั่นเรียกชื่อนายสินะ ไม่ใช่ฉันสักหน่อย ฉันตีค่าตัวเองสูงเกินไป ที่เขารับผิดชอบเรื่องราวทั้งหมดในคืนนั้นก็คงเพราะเห็นว่าฉันหน้าคล้ายนาย หมอนั่นคงไม่อยากให้ฉันคิดมาก แต่หมอนั่นไม่รู้หรอกว่า ยิ่งเขาเห็นว่าฉันเหมือนนายมากเท่าไร ฉันยิ่งเจ็บเท่านั้น ”
“ หนึ่งเดือนที่แต่งงานกันมา หนึ่งเดือนที่ฉันเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ ฉันไม่เคยได้รับอ้อมกอดจากเขาเลยสักครั้ง ฉันอยากรู้ว่าหมอนั่นกอดนายยังไงโจวคยูฮยอน ”
.
.
.
“ อยู่คนเดียวได้นะ ”
“ อื้อ ” ร่างบางพยักหน้าตอบ
“ ไปนอนบ้านคุณพ่อคุณแม่ก่อนมั้ย ”
“ ไม่ ” “ ไม่เอา...ฉันจะรอนายอยู่นี่ ”
“ ฉันไปก่อนนะ ”
“ อื้อ ”
“ ไม่มีอะไรที่อยากได้แน่นะ ”
“ อื้อ ”
“ แล้วมีอะไรอยากบอกฉันก่อนไปมั้ย ”
“ ไม่ ”
“ พูดไม่สุภาพเลยนะเรา จะเรียกฉันว่าพี่หน่อยก็ไม่ได้ ”
“ แบบนี้น่าจะเรียกลุงมากกว่าอีก ”
“ ฮ่ะฮะ งั้นฉันไปก่อนนะ ”
“ อื้อ ”
“ คยูฮยอน ”
“ หืม???? ”
“ ฝนใกล้ตกแล้ว อย่าออกมาตากฝนล่ะ ”
“ อื้อ...ฉันไม่ใช่เด็กๆซะหน่อยถึงจะได้ออกมาตากฝนเล่นน่ะ ”
“ คยูฮยอน ”
“ หือ???? ”
“ ฉันจะรีบไปรีบกลับนะ ”
“ อื้อ ”
“ คยูฮยอน ” ชายหนุ่มย่อตัวลงให้ความสูงเสมอกับคนตัวเล็ก ลักยิ้มที่แก้มปรากฏให้เห็นอย่างเด่นชัด มือหนาขยี้ที่ศีรษะมนเบาๆ
“ อะไรอีกเล่า จะไปไหนก็รีบไปสิ ”
“ จับชายเสื้อไว้แบบนี้แล้วฉันจะไปได้ไงล่ะ ”
“ อ๊ะ !!!! ฉันไม่ได้จับนะ มันติดมือมาเองต่างหาก ” คนตัวเล็กละมือจากแจ๊คเก็ตของชายหนุ่มพร้อมทั้งหันหลังวิ่งกลับเข้าบ้าน ขาเรียวรีบวิ่งไปยังชั้นสองของบ้าน รอบมองชายหนุ่มจากทางหน้าต่างห้อง ซีวอนเงยหน้าขึ้นมามองเพียงเล็กน้อยก่อนจะเข้าประจำที่คนขับแล้วสตาร์ทรถออกไป
“ รีบไปรีบกลับล่ะ ”
.
.
.
“ หมอนี่ มันน่านัก ลืมเอามือถือไปซะได้ ดูสิ ใครต่อใครพากันโทรมาเป็นสิบสายแล้ว ” คยูฮยอนหน้ามุ่ย เมื่อเห็นว่ารายชื่อนั้นมีแต่ชื่อของผู้หญิงทั้งนั้น ถ้าจะรับก็กลัวว่าจะเสียมารยาท เด็กหนุ่มจึงทำได้แค่บ่นกับตัวเองในขณะที่เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น
RRRRR RRRR rrrrrrr ~ ~
“ ครับ ”
“ คุณซีวอนคะ อยู่ไหนเอ่ย กาฮีมารอตั้งนานแล้วนะคะ ”
“ นี่ตามมาหลอนถึงโทรศัพท์บ้านเลยเหรอเนี่ย ”
“ คุณซีวอนคะ ”
“ อะ ครับ หมอนั่นออกไปเป็นชั่วโมงแล้วครับ อีกอย่าง หมอนั่นลืมมือถือทิ้งไว้ที่บ้านนะครับ ถ้าเขาไปถึงเขาคงหาทางโทรหาคุณเอง ”
“ แย่จริง....ขอบคุณนะคะ ”
“ ไม่เป็นไรครับขอให้เที่ยวกันให้สนุกนะครับ ”
“ ไม่ถึงกับเที่ยวหรอกค่ะ แค่ทานข้าวกันนิดหน่อยเอง...เอ่อ ไม่ทราบว่าคุณ ....”
“ ผมชเวคยูฮยอนครับ ”
“ เอ๋??? คุณซีวอนไม่มีน้องชายนี่คะ ”
“ นั่นน่ะสิ....เอาไว้ถามเขาเองนะครับ แค่นี้แหละ สวัสดี ” พูดจบก็วางสายลงพร้อมกับเดินกระแทกขาไปยังโซฟากว้าง
“ หนอย ไปทำธุระ ที่แท้ก็นัดหญิงไปกินข้าว เชอะ ” ร่างบางนั่งบ่นพึมพำก่อนจะเผลอหลับไป
ครืนนนนนนนน เปรี้ยงงงงงงงง !!!!!!!!!!!!!!!
“ อ๊ะ !!! ” เสียงฟ้าร้องนอกห้องทำให้คยูฮยอนสะดุ้งตื่น ดวงตากลมโตฉายแววหวาดหวั่น เขาไม่ชอบเสียงดังแบบนี้และยิ่งกลัวเมื่อต้องอยู่คนเดียวเพียงลำพัง ขาเรียวเร่งไปปิดหน้าต่างทุกบานภายในบ้านแล้วรีบกลับไปซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา เนื้อตัวสั่นเท่าด้วยความกลัว
“ ฮือออออ พ่อครับ แม่ครับ ช่วยผมด้วย ”
ครืนนนนนนนน เปรี้ยงงงงงงงง !!!!!!!!!!!!!!!
“ หยุดร้องซะทีสิไอ้ฟ้าบ้า ”
เปรี้ยงงงงงงงง !!!!!!!!!!!!!!!
“ ฮืออออออ กลัวแล้วคร้าบบบบบบบ ”
RRRRR RRRR rrrrrrr ~ ~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเหมือนเสียงสวรรค์ คยูฮยอนรีบวิ่งไปวิ่งไปรับด้วยความรวดเร็วโดยไม่ลืมที่จะเอาผ้าห่มคลุมร่างไปด้วย
“ คยูฮยอน..... ” ยังไม่ทันจะพูดจบคนตัวเล็กก็พูดแทรกขึ้นมาด้วยเสียงปนสะอื้น
“ ฮึก ฮึก ซีวอน นายอยู่ไหน ”
“ นายเป็นอะไร!!!!???? ”
“ ฮึก ฮึก ไหนบอกว่าจะรีบกลับไง คนโกหก ”
เปรี้ยงงงงงงงง !!!!!!!!!!!!!!! เสียงฟ้าผ่าลงมาอีกรอบ ทำให้โทรศัพท์หลุดไป ร่างบางทรุดลงกับพื้นพร้อมกับสะอื้นเสียงดัง
“ ฮือออออออออออออ นายอยู่ไหน ฮืออออออ ซีวอน ฉันกลัว..... ”
LAST รักสุดท้ายที่ใจปรารถนา
Hyun-Hyuk
“ ถ้าอยากได้คืนก็ชดใช้ค่าเสื้อให้ฉันก่อน ”
“ ผมไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอก ”
“ ก็ชดใช้ด้วยอย่างอื่นสิ ”
“ อะไร??? ”
“ ร่างกายนายไง ”
“ อย่ามาล้อเล่นน่า เอากระเป๋าผมคืนมาเดี๋ยวนี้ ” ฮยอกแจจ้องตาขวาง
“ ฉันเหมือนกำลังล้อเล่นกับนายอยู่รึไง....เสื้อนั่นน่ะ สั่งตัดมาเป็นพิเศษแล้วก็ต้องใช้น้ำยาพิเศษซัก เพราะเวลาโดนน้ำแล้วมันจะเสีย นายไม่รู้บ้างเลยรึไง ”
“ ผมไม่ได้ตั้งใจนี่ ” ร่างบางก้มหน้า ใช้ขาเขี่ยพื้นเบาๆ
“ แล้วมันหายมั้ยล่ะ .... แค่รับข้อเสนอมันจะยากตรงไหน ”
“ ข้อเสนอบ้าบอ ไร้สาระของคุณ ผมไม่ทำตามด้วยหรอก ” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมอง
“ ไร้สาระที่ไหน ฉันแค่อยากได้คนมาทำความสะอาดห้องแล้วก็คอยจัดหารให้แค่นี้เอง ”
“ แล้วทำไมไม่บอกแต่แรก มัวพูดกำกวมอยู่ได้ ” ฮยอกแจเป่าลมออกจากปาก เขาดีใจไม่น้อยที่ไม่ต้องชดใช้ด้วยเรื่องบ้าๆอย่างนั้น และก็แอบคิดไม่ได้ว่านิสัยพูดจากำกวมแบบนี้ช่างเหมือนกับใครคนนั้นเหลือเกิน
“ นายทะลึ่งไปเองต่างหาก ” ฮยอนจุงยิ้ม
“ คุณจะให้ผมทำอะไรบ้างล่ะ ”
“ ทำความสะอาดห้อง ทำอาหาร ทำทุกอย่างที่นายทำได้ ”
“ แล้วจะให้ผมไปทำตอนไหน ”
“ อ่า ~ ไว้ฉันจะนัดไปอีกทีนะ ” คนตัวโตบอกพร้อมกับยื่นมือไปหา จนทำให้ฮยอกแจอดสงสัยไม่ได้
“ อะ อะไร จะเอามัดจำเหรอ ”
“ เบอร์นายไง เอามือถือนายมา ”
“ อะ คะ ครับ ” ฮยอกแจล้วงกระเป๋าเสื้อเอามือถือให้อีกคนไป ฮยอนจุงกดหมายเลขไม่กี่ครั้ง เสียงโทรศัพท์ของตนก็ดังนั้น
“ นี่เบอร์ฉัน แล้วจะติดต่อไป ถ้านายเบี้ยว ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่ ”
“ ผมไม่โกงหรอกน่า....ขอกระเป๋าผมคืนด้วย ” ร่างบางยื่นมือไปรับกระเป๋าเงินของตัวเองคืน ก่อนจะขอตัวกลับที่พักของตน แต่เสียงทุ้มก็ดังขึ้นมา
“ เฮ้ !!!! ”
“ มีอะไรอีกครับ ” ฮยอกแจหันหน้ากลับมาอีกครั้ง ดวงตาสีน้ำตาลฉายแววสงสัยเมื่อขายาวๆของชายหนุ่มอีกคนก้าวเข้ามาประชิดตัวเองก่อนจะ................
“ อื้ออออออออ ” ดวงตารีเบิกกว้างเมื่อลิ้นร้อนฉวยโอกาสยามที่ฮยอกแจจะอ้าปากถามอีกครั้ง ลิ้นชื้นดูดซับความหวานในโพรงปากอิ่มอยู่ชั่วครู่ก็ผละออกมา ชายหนุ่มยิ้มหวานแล้วกระซิบที่ใบหูของคนที่ยังตะลึงอยู่
“ ขอมัดจำไว้ก่อน ” ร่างสูงละตัวออกมาก่อนจะเดินหันหลังออกไป ยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยพร้อมกับความคิดอะไรบางอย่าง
“ หึ เชื่อคนง่ายจริงนะนาย ”
ฮยอกแจไม่มีโอกาสเห็นใบหน้านั้นด้วยซ้ำ ในสมองยังขาวโพลน มือบางยกขึ้นแตะริมฝีปากเล็กน้อย เสียงหัวใจที่ดังคล้ายจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินออกมาอย่างไม่รู้สึกตัว
.
.
.
“ ย็อกแจ !!!!! เค้าไม่ยอมน้า ~ ” เสียงเล็กๆดังขึ้นอย่างขัดใจเมื่อพี่ชายที่รักลืมซื้อพายฟักทองมาฝากตัวเอง
“ อ่า~ กระต่ายน้อยพี่ขอโทษนะครับ ”
“ ตอนนี้ย็อกแจลืมซื้อหนมมาให้เค้า ต่อไปย็อกแจก็จะลืมเค้า ~ ”
“ ไม่จริงสักหน่อย พี่จะลืมกระต่ายอวบของพี่ได้ไงครับเด็กดี ” ฮอยกแจย่อตัวลง มือเล็กขยี้หัวกลมๆของน้องชายอย่างเอ็นดู
“ ก็ย็อกแจไม่เคยลืมสักทีนี่นา ”
“ นี่เป็นความผิดครั้งแรกของพี่ซองมินยกโทษให้พี่นะ ”
“ มีครั้งแรก ก็ต้องมีครั้งที่สองใช่มั้ยฮะ ”
“ พี่สัญญา ว่าพี่จะไม่ลืมอีกแน่นอน เชื่อพี่นะ แล้วพี่จะซื้อพายฟักทองให้ 2 ชิ้นเลยดีมั้ย ”
“ เค้าไม่ใช่คนเห็นแก่กินสักหน่อย ” น้องชายตัวดีอมยิ้มแก้มปริ
“ ถ้างั้น ... ชิ้นเดียวเหมือนเดิมใช่มั้ยครับ ”
“ ไม่น้า ~ เมื่อกี๊ยังบอกสองชิ้นอยู่เลย ” ซองมินเขย่าแขนฮยอกแจสุดแรง แต่มันก็เหมือนแค่แรงสะกิดเล็กน้อยเท่านั้นสำหรับผู้เป็นพี่ชาย
“ โอเค สองชิ้นครับสองชิ้น เดี๋ยวพี่ต้องออกไปทำงานอีกแล้ว กระต่ายน้อยของพี่อาบน้ำ แล้วเข้านอนซะนะครับ ”
“ ฮะ เจอกันพรุ่งนี้เช้านะฮะ ”
“ อื้ม แล้วเจอกันพรุ่งนี้ ” ฮอยกแจร่ำลาน้องชายก่อนจะก้าวเท้าออกไปและทุกครั้งก่อนที่เขาจะย่างกายออกจากห้องนี้เสียงเล็กๆก็ดังขึ้นมาตามหลัง
“ ย็อกแจ ~ ”
“ หืม .... ”
“ มีความสุขมากๆนะฮะ ” คำพูดที่น้องชายตัวกลมมักจะพูดกับเขาเสมอ หลังจากที่ซองมินกลับมาพูดได้อีกครั้ง เด็กชายจะคุยเจื้อยแจ้วอย่างมีความสุขและคนตัวเล็กมักจะมอบความสุขนั้นกลับมาให้เขาเสมอ กำลังใจเพียงเล็กที่เขายังคงมีเหลืออยู่พอที่จะต่อลมหายใจของวันพรุ่งนี้ได้
“ น้องเองก็มีความสุขมากๆนะซองมิน ” ฮยอกแจตอบกลับไป ภาพแทมินที่ฉายทับกับซองมินก็ทำเอาเขาเองแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ทุกครั้ง และทุกครั้งเขาก็มักจะโทษตัวเองเสมอว่าเป็นต้นเหตุทำให้คนที่ตนรักต้องจากไป.....อย่างไม่มีวันกลับคืนมา
“ พี่ชายฮะ จะออกไปทำงานอีกเหรอฮะ วันเสาร์ทั้งทีผมอยากอยู่กับพี่ทั้งวันเลยนะฮะ ”
“ เย็นๆพี่ก็กลับแล้วล่ะ ”
“ พอพี่ชายมา ผมก็ออกไปทุกที ”
“ งั้นก็เลิกไปทำอาหารให้อาจารย์คิมซะสิ เราจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันเยอะๆ ”
“ ผมก็อยากช่วยพี่ชายหาเงินนี่ฮะ ”
“ ไม่ใช่ว่าอยากอยู่กับอาจารย์คิมหรอกเหรอ ”
“ เปล่านะฮะ พี่ชายอย่าล้อเล่นสิ ผมจะอยากอยู่กับหมอนั่นทำไมกัน เห็นว่าให้เงินเยอะหรอกถึงไปทำให้น่ะ ”
“ แน่เหรอ??? ”
“ พี่ชายฮะ.....พี่ชายก็รู้ว่าผมรักพี่ชายที่สุดในโลก ”
“ โอเคๆ พี่เชื่อเรา โตแล้วยังจะอ้อนพี่อยู่อีก ”
“ ถึงจะอายุหกสิบ ผมก็จะอ้อนพี่ชายอย่างนี้แหละฮะ เราสองคนจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เราต้องมีความสุขร่วมกันนะฮะพี่ชาย ”
“ พี่จะมีความสุขโดยปราศจากน้องได้ยังไงกันแทมิน ” ฮยอกแจแหงนมองท้องฟ้า เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลรินออกมา หัวใจที่ปวดร้าวของคนที่ต้องอยู่กับความสูญเสียมาตลอดสองปี แม้เขาอยากจะเข้มแข็งแต่มันก็ยากเย็นเกินไป เขาไม่อยากร้องไห้เพราะความอ่อนแอ เพราะความกลัว กลัว....กลัวว่าจะร้องไห้เพียงลำพัง กลัวที่จะคิดถึงอ้อมกอดของคนที่จากไปอย่างไม่มีวันหวนคืน
.
.
.
RRRRRRRRRRRRRRR rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“ สวัสดีครับ ”
[ “ ว่าไง ” ]
“ ครับ ไม่ทราบว่า ใครครับ ”
[ “ นี่นาย!!! นายไม่ได้เมมชื่อฉันไว้รึไง ” ]
“ เอ๋???? ”
[ “ ฉันคิมฮยอนจุง ” ]
“ อ่า ครับ~ ”
[ “ หิวข้าว ” ]
“ เอ๋???? ”
[ “ ไม่ต้องมาเอ๋ รีบมาเดี๋ยวนี้เลย ” ]
“ แต่ผมต้องรีบไปทำงาน ”
[ “ อย่ามาโกหกหน่อยเลย นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ” ]
“ ผมต้องทำงานพิเศษ ”
[ “ งั้นก็ยกเลิกงานพิเศษแล้วรีบมาหาฉัน ” ]
“ คงไม่ได้หรอกครับ ถ้าทำอย่างนั้นงานมันจะเสียนะครับ ”
[ “ ฉันไม่สน บอกให้มาก็รีบมา ” ]
“ ผมไปไม่ได้จริงๆครับ ”
[ “ บอกว่าไม่สนไงล่ะ รีบมานะ ถ้าไม่มาฉันจะอดข้าวประท้วง ” ]
“ งั้นก็เชิญคุณอดข้าวประท้วงไปได้เลย ” พูดจบก็กดวางสายโทรศัพท์ทันที นั่นมันก็ทำให้ฮยอนจุงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
“ หนอย....กล้าขัดคำสั่งฉันเรอะ อีฮยอกแจ ”
………………………………………… โปรดติดตามตอนต่อไป
แม่ยกฮยอกชวนคุย
สวัสดีวันเสาร์ค่ะ
คิดถึงกันมั้ยเอ่ย ???? [รีดเดอร์ : ไม่]
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องนี้มาโดยตลอดนะ
จากภาคแรกก็ตามมาอ่านภาคสอง ดีใจมากๆเลยค่ะ
ยังไงก็อย่าทิ้งกันไปไหนนะคะ
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
แม่ยกฮยอก ตอบคอมเม้นท์
| ||||
| ||||
| Name : moonoy [ IP : 49.230.40.96 ] | |||
| ||||
| ||||
| Name : mhoomin [ IP : 125.24.19.127 ] | |||
| ||||
| ||||
| Name : grabbb< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : Dongแด็ง< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : tipkamild< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : ฟ้าใสหวานใจวอนกี้< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : khunjoy [ IP : 58.9.177.21 ] | |||
| ||||
| ||||
| Name : drasim< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : Auto-Hyuk< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : kikkayu [ IP : 49.228.92.206 ] | |||
| ||||
| ||||
| Name : The' Prince {Tan~}< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : HanChul4ever< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : กะแหล่ง< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : กะแหล่ง< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : S@pphire{WK}< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : nat [ IP : 115.67.245.220 ] | |||
| ||||
| ||||
| Name : p*lovehyuk< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : lucky_ann< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : kyupa< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : Moo-NooK< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : ~~ZhongGii~~< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : ่jkjan< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : jack-service< My.iD > | |||
| ||||
| ||||
| Name : Aor*haehyuk*< My.iD > | |||
ความคิดเห็น