ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : RED BLOOD 1 : PILOT
RED BLOOD 1 : PILOT
ผมื่อ ีเร็ ผมเป็นทนายวามอันับ้นๆอประเทศ ผมมีรายไ้มหาศาลาารเป็นทนายวาม ทำให้ผมสามารถเ้าไปสืบีไ้ แ่ผมมีเบื้อหลั ผมรับ้า่าน สิ่นั้น็ทำให้ผมไ้รายไ้มหาศาลเ่นัน รายไ้ส่วนมาผมนำไปบริาให้ับมูลนิธิารุศล าร่านมันเลวร้าย ผมไม่อยามีีวิอยู่ ถึระนั้นผมยั้ออยู่เพื่อทแทนบุุอรี้
ผมเฝ้าูรี้ ั้แ่เา่วยีวิน้อสาวผมาารหลอลวอพ่อรี้ เามาบอว่า สิ่ที่พ่อเาให้ผม มันเป็นเพียอหลอลว ไม่ใ่สิ่ที่ะ่วยน้อสาวผมาโรร้าย เมื่อผมรู้เรื่อ ผมรีบแ้วาม แ่ำรวไม่สามารถทำอะไรไ้ ผมลับไปหารี้ รี้ถูทุบีอย่าหนัาพ่อเพราะพ่ออเาไม่มีเิน ผมเือพล่าน ่อปืนไปยัมับอพ่อรี้ บัับให้เาปล่อยรี้ไป ผมให้เินรี้ไปำนวนหนึ่ เพื่อให้เาไปเริ่มีวิใหม่แ่เาลับเลือที่ะเป็นเหมือนพ่อ หลอลวนว่าสามารถเห็นวิาไ้ ผมรู้ว่าารสัเอเา่าหาที่ทำให้เาอ่านนไ้เหมือนผม แล้วเา็สามารถสร้าัวไ้ เาแ่านับผู้หินหนึ่ เธอไม่ใ่นี เธอสนับสนุนให้รี้หลอลวนเพื่อเิน ผม้อาระ่าเธอแทบแย่ แ่ผมยัพยายามยั้มือไว้ เพราะเธอำลัั้รรภ์ลูอรี้ ผมรอปีว่าะเธอลอและเลี้ยเ็นนั้นให้มีวามสุนเธอไ้สอนให้ลูหลอลวผู้อื่น รั้นี้ผมทนไม่ไหว ผมลมือ่าเธออย่าไม่ปราี เลือสปรอผู้หิที่ทำให้รี้าบอ สอนให้ลูอรี้หลอลวนอื่น เมื่อผมลับไปูลูอรี้ ผมอยา่าเธออีรั้ เธอล่ามโ่อลูัวเอ ผมัสินใรับเธอมาเลี้ยและั้ื่อให้ว่า “โนวิ”
เมื่อผมเลี้ยโนวิ ผม้อย้ายที่อยู่บ่อยว่าเิมเพื่อัวอโนวิเอ ผมโหเธอว่า ผมเป็นพ่ออเธอ เธอประสบอุบัิเหุับแม่ เธอเสียวามทรำไป ส่วนแม่อยู่ที่โรพยาบาล ผมเป็นนสอนเธอทุอย่า ั้แ่วิาารนถึอาวุธ วันหนึ่เธอ้อาระพบแม่พอีับาน่าู้รัอนัารเมือที่ฤหาสน์ริมทะเลไอรูบอนเอ ผมวาหลัานให้รี้ามมาผมปล่อยโนวิวไว้ที่บ้านนเียว เธอพบับรี้ เธออบรี้มาเลย แ่ผมไม่ปล่อยเธอไว้ับรี้แน่นว่าะแน่ใว่ารี้าสว่าแล้ว
วันนี้มีศาสราารย์นหนึ่้าผมไป่าู่แ่อนเอ่าเป็นารระทำที่โ่เ่า แ่ผม็รับานรั้นี้ผมะพิสูน์ว่ารี้าบออยู่หรือเปล่า ผมเริ่มาส่หมายู่เป้าหมายเาไปแ้วามับำรว รี้ทำานนี้ รี้รีบวิ่ามโนวิ ผมใ้เวลาอนนั้น ่าเาและรีบวิ่ามโนวิไป ผมเห็นายนหนึ่ำลัพูับรี้ว่าให้ปล่อยโนวิไปพอรี้หันหลัไป เา็วายาสลบรี้ โนวิับผม่ายิปืนไปที่ายนนั้นเาล้มลับพื้นถนน โนวิพยุรี้ึ้นมา ผมามไป่วยเธอและัสินใพารี้ลับบ้าน
ในฤหาสน์หลัให่ภายในัวเมือไอรูบอนเอ เ็หิออมาาห้อนี้ผ่านห้อส่วนัวไปยัห้อรับแ ผมวาอาหารมื้อเที่ยอโนวิและรี้ไว้บนโ๊ะ โนวิเธอเินมาหยิบานและ้อนไปรับประทานในห้อหนัสือ เหลือผมับรี้ ผมนำผ้าุน้ำมาเ็หน้ารี้ ผมเป็นห่วเพราะไม่ทราบว่ายาสลบที่หมอนั่นใ้ มีฤทธิ์รุนแรมาเท่าใ มันอาะทำให้รี้สลบเป็นวัน แ่ผม็พาเามาอยู่ที่บ้าน ผมเยวาแผนะลัพาัวรี้็ริ เพียรั้นี้มัน่าออไป
“อือ” เสียอรี้เรียผมออาห้ววามิ ผมเ้าไปพยุัวเา เาสับสนผมรู้ ยาน่าะแรพอวร
“ที่นี่ที่ไหน” เาถามผม ผมิวิธีแล้เา
“พวเราถูเร้ บลััที่นี่” ผมพูสมบทบาท
“ว่าไนะ” เาอุทาน ผมแล้ทำสีหน้าวิัวล
“ผมถูัับลูสาวอเร้ บลั” ผมย้ำ ผมัวเอว่าอบแล้นนานี้เียวหรือ
“ใรัน” เาถามพอีับเวลาที่ผมะ้อสอนโนวิใ้มีสั้น เธอเินเ้ามาหาผมามเวลา
“รี้” เธออุทาน รี้หน้าเหวอ ่อนเอ่ยื่อโนวิ ะุะั
“น...โน...โนวิ” เาอุทาน ผมเือบหัวเราะออมาแ่พอีลั้นหัวเราะไว้ไ้
“ฟื้นแล้วเหรอะ” โนวิถามรี้ รี้ทำหน้าวย
“ุโนวายาสลบนะรับ” ผมบอแบบำๆ
“โนวิ พาเาหนีไปหน่อย” ผมบอโนวิ โนวิรับำอย่าุน แ่็ยอมทำามโยี ผมมอโนวิออไปส่รี้้านอสัพัและลับมาเ็บอาหารที่ทำเผื่อรี้
โนวิลับมาพร้อมรอยน้ำา ผมพอรู้ว่าเิอะไรึ้นรี้บอว่า โนวิเป็นลูอัวเอ โนวิรับไม่ไ้และรีบลับมาเพื่อถามวามริ
“โนวิ” ผมเรียื่อเธอ “อยาะไปับรี้หรือเปล่า” เธอส่ายหน้า
ะอยู่ที่นี่่อหรือเปล่า ผมถามเธอ เธอส่ายหน้า
“ลับไปหาแอนน์” เธอบอผม ผมบอให้เธอึ้นไปเ็บระเป๋า
“แอนน์ อย่านั้นเหรอ” ผมพึมพำและึ้นไปเ็บระเป๋าาม
“ริ๊ ่อ” ผมริ่หน้าบ้านอแอนน์ น้อสาวผม
“เอียน”เธอเปิประูให้ ผมพาโนวิเ้าบ้าน เธอปิประู
“ันะฝาโนวิหน่อย” ผมบอแอนน์ เธอมีสีหน้าวิัวลอย่าเห็นไ้ั
“ถูำรวล่าอยู่เหรอ” แอนน์ถามผม ผมหัวเราะัลั่น นโนวิหันมามอ
“ลอเวลาแหละ” ผมอบ
“แย่แ่ไหน” เธอถามผม เพื่อวามแน่ใว่าผมะลับมารับโนวิเร็วๆนี้
“รี้รู้ื่อเอียนแล้ว” ผมบอเธอ มันไม่ร้ายแรมา แ่ผมลบื่อเอียน่อนที่ำรวะมารวแ่นั้น
“ันะีเร็ ลับืนมาเร็วๆนี้ินะ” แอนน์พูพร้อมรอยยิ้ม
“ถึาเมาร์่อน” ผมบอเธอ ผมไม่อยาใ้ื่อริ
“อัน พรุ่นี้วันเิอัน ” เธอพึมพำเบาๆ
“ันอยู่้วย็แล้วัน” ผมรูุ้ประส์อเธอ เธออยาให้ผมอยู่เป็นเพื่อนในวันเิอนที่ไ้เสียไปแล้ว
“ไม่ ลับ่อนที่ำรวะมา” เธอสั่ผม
“แ่” ผมแย้ เธอีหน้าผาผม
“อันะไม่มีวามสุถ้าพี่ถูับ” แอนน์พู
รอบรัวอผมมีเพียสามนพี่น้อและโนวิ ถ้าผมไม่อยู่แล้วใระอยู่
“อัน พวเรามาเยี่ยมเธอ” ผมพูับน้อสาวที่หลับใหลในหลุมศพนี้มานานนับสิบปี ้าหลัผมือแอนน์ับโนวิ หลัานั้นผมออมาและส่โนวิึ้นรถับแอนน์
“เี๋ยว พบันอีรั้ที่บ้าน าเรีน่า” ผมบอโนวิ
“่ะ ุเมาร์” โนวิบอ่อนะปิประูรถและให้แอนน์พาลับบ้านไป
ผมสวมบทเป็นเมาร์ อาารย์สอนวิานรีสาล มีบุรบุธรรมื่อาเรีน่า เป็นหิี้โร
“สวัสีรับ ุเมาร์” ุรูนหนึ่เ้ามาทัทายผม หมอนี้ไม่ใ่นี อบใส่ร้ายผมเรื่อยๆ แ่ผม็ไม่ไ้ใส่ใหรือสนใเานนี้
“รู้สึว่าห้ออาเรีน่า มีอาารย์สอนศิลปะใหม่้วยรับ นที่ะมาแทนุ” เาเหน็บ นี่ หมอนี่ มันโ่หรือบ้าันแน่ ิว่าผมะถูไล่ออ เพราะพาลูไปรัษาหรือไ
“ผมแ่ส่ัวาเรีน่าไปรัษาที่โรม อย่าไร็ราเีย (อบุ)” ผมับท เินไปออนุาลาให้าเรีน่า
ผมเินเ้าไป นัเรียนทั้ห้อ่าสวัสีผมและถามถึอาารอาเรีน่า อาารย์สอนศิลปะนใหม่ำลัยืนวารูปทิวทัศน์ที่สวยามบนระาน
“ผมอลาป่วยให้าเรีน่ารับ” ผมบอเา อาารย์ใหม่วาอล์ แล้วหันมาหาผม
“รี้” ผมอุทาน “นที่อยู่ับโนวิ” เาอุทาน
ผมรีบเินออาห้อเรียนและเินไปที่ห้อประวัิ ผมเ็ประวัิรี้ทุหน้า ให้ายเถอะ มีสิทธิลาอออนหเือนหน้า ถ้าอย่านั้นีสนิทไว้่อนีว่า
“ไปิน้าวันไหมรับ” ผมถามรี้ที่เ็บระเป๋าอยู่หน้าห้อ เาหันมามอหน้าผมและพยัหน้า
“ผมื่อเมาร์ ลูอผมาเรีน่า อยู่ห้อุ” ผมพูทื่อๆ ผมพูอะไรไม่ถู รี้เ็บระเป๋าเสร็พอี ผมเปิประูห้อให้เาและเรา็เินไปที่โรอาหารพร้อมัน เาเริ่มถามผม
“ุเป็นนอิาลีั้นเหรอ” รี้ถาม ผมิพัหนึ่
“เปล่ารับ แ่ผมั้ื่อลูว่าาเรีน่า” ผมอบ
“แล้วโนวิล่ะ” รี้ถามผม สีหน้าเร่เรียอเาบอับผมว่าอย่าโหนนนี้เ็า
“อยู่ับน้อสาวเร้ บลัรับ” ผมอบามวามริ
“เาเยเล่าอะไรใหุ้ฟัไหม” น้ำเสียอรี้เริ่มเศร้าลเรื่อยๆอย่าเห็นไ้ั
“เาเยเล่าว่าุและโนวิ่าบริสุทธิ์ แ่ผู้หินนั้น เธอหยาบ้าึสมวรถู่า” ผมอบามวามรู้สึอนเอ
“ผมน่าะายไปับเธอในวันนั้น” รี้บอ สมวรอย่าไร เาไม่ผิแม้แ่น้อย ทุนหลลผู้หินนั้น่าหา
“ุไม่วรพูแบบนี้” ผมเือนเา และบทสนทนาอเรา็บลเพียเท่านี้
เมื่อถึโรอาหารผมปลีัวออมา เพราะแอนน์โทรศัพท์หาผม
“แอนน์ ว่าไ” ผมทัทายเธอ ผ่านโทรศัพท์
“โนวิหายไปพร้อมับปืนพ” แอนน์รีบรายาน
“ใเย็นๆ แอนน์ เธอฝาอะไรไว้บ้าหรือเปล่า” ผมถามเธอเพราะผมฝึให้โนวิทิ้อไว้ลอ
“โน้เพล N0.9อบีโธเฟ่น” แอนน์รีบบอ
“ไม่เป็นไร แอนน์ โนวิะไปนอเมือสัพั” เมื่อไ้ยินันั้น เธอถอนหายใและวาสายไป
“หวา” ผมอุทาน โทรศัพท์อผมพื้น แบเอรี่อมันหลุออมา้วย ผมั้ใะประอบมันเ้า้วยัน
แ่ผมสัเเห็นบาอย่าที่สะุา “ทำไมถึมีเรื่อัฟั” ผมเปรยับัวเอ ใรันที่ล้าัฟัผม ำรว พวเาสปรว่านี้
รี้ั้นเหรอ เาัฟัผมั้นเหรอ
ผมรีบระวีระวาออาที่นั่น ลับไปหารี้
ผมพูประโยหนึ่ อย่าัเนไม่ปิบั ว่า
“ ผมือเร้ บลั นทีุ่แ้นและผม่าภรรยาอุ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น