|| Short Fiction TVXQ! -YUNHO- Seme & Uke ||

ลำดับตอนที่ #2 : Seme & Uke ; Forever Love -END-

SF  ; Forever Love -END-

Pairing ; Yunho X Jaejoong

Genre ; Romance – Drama

Rate ; PG – 13

Note ;  ภายใต้ผืนฟ้าเดียวกัน

Song ; You’re By JYJ

Theme ;  ' © Tenpoints ! '

ไอร้อนจางๆของกาแฟรสนุ่มลอยกรุ่นอยู่เหนือขอบแก้วเซรามิกเนื้อดี   ตอนนี้ชองยุนโฮกำลังนั่งนิ่งๆอยู่บนโซฟาสไตล์ยุโรปตัวใหญ่กลางห้องพักสุดหรู สายตาคมดูว่างเปล่าไร้ซึ่งประกายสดใสดั่งที่เคยเป็นมา อาจเป็นเพราะบรรยากาศอึมครึมรอบๆตัวเขาล่ะกระมัง

ท้องฟ้าภายนอกที่ดูขมุกขมัวไม่สดใสเลยพลอยทำให้จิตใจไม่เบิกบาน และเหตุผลอีกอย่างคงจะเป็นความรู้สึกที่เรียกว่า

ความสับสน..

มือเรียวยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ ขอบแก้วอุ่นจรดกับริมฝีปากหยักได้รูปก่อนของเหลวสีน้ำตาลอ่อนจะไหลลงลำคอขาว กลิ่นหอมยังคงลอยติดจมูกพร้อมๆกับรสขมปนหวานนิดๆที่ยังติดอยู่ปลายลิ้น

ผ่านไปเนิ่นนานแต่ชายหนุ่มก็ยังคงถือแก้วกาแฟอยู่ในมือหลังจากลิ้มรสไปแค่ไม่ถึงสามครั้ง ปริมาณของกาแฟในแก้วจึงพร่องลงไปไม่ถึงครึ่งดี  ไม่ใช่ว่าไม่อร่อยแต่มันไม่อยากจะดื่มต่อ

เค้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เหมือนใจมันเลื่อนลอยยังไงไม่รู้

 ริมฝีปากหยักยกรอยยิ้มจางๆ ก่อนจะเอื้อมไปหยิบแก้วกาแฟที่วางทิ้งไว้จนโต๊ะเล็กตรงหน้าขึ้นจิบ

แรงกอดรัดจากด้านหลังส่งผลให้ใบหน้าเรียวหันไปมอง ก่อนจะหลุดยิ้มน้อยๆ

“ตัวหอมจัง”เสียงเบสเอ่ยเบาๆข้างใบหู  จมูกโด่งรั้นสูดดมกลิ่นหอมอ่อนของคนรัก...

ไร้เสียงตอบรับใดจากคนในวงแขน   ร่างเพรียวขมวดคิ้วสวยอย่างแปลกใจ

“ยุนโฮ.. เป็นอะไรไป ทำไมเงียบๆ หืม?”

“เปล่า...แค่คิดอะไรเพลินๆน่ะ” เอ่ยบอกคนรักให้คลายกังวล ก่อนจะเอียงใบหน้าหันมาหาพร้อมกับส่งยิ้มจางๆให้

“ที่บอกว่าคิดอะไรอยู่เนี่ย บอกได้ไหม?”อิงแอบแก้มใสกับแก้วขาวของยุนโฮ แขนเรียวโอบกอดร่างคนรักแน่นขึ้น แจจุงรู้สึกเหมือนว่ายุนโฮกำลังมีอะไรอยู่ในใจ...

“...”

“ฉันก็แค่..กลัวว่าสักวันหนึ่ง ถ้าเกิดนายทิ้งฉันไป ฉันจะอยู่ยังไง? ใครจะมาคอยบอกให้ฉันกินข้าว ใครจะคอยดูแล จะมีใครให้ฉันง้อ จะนอนหนุนตักใคร? ถ้าไม่มีนายฉันคงหายใจต่อไปไม่ได้ หรือไม่ก็เหมือนตายทั้งเป็น   มันคงทรมานมาก ใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียว ..อึกก มันคงเจ็บปวดน่าดูเลย......อ่า ทำไมฉันงี่เง่าอย่างนี้นะ”

“ยุนโฮ...”แจจุงเอ่ยครางเสียงเบาหวิว เขาทำอะไรที่ทำให้คนรักรู้สึกไม่แน่ใจขนาดนี้เลยเหรอ?

“ฉันรู้ว่า..ฉันโตพอจะดูแลตัวเอง ไม่สิ ต้องบอกว่าควรจะดูแลตัวเองให้ได้แล้วต่างหาก แต่ทุกวันนี้ฉันก็ยังต้องให้
นายอยู่ข้างๆฉันอยู่ดี ... ฉันมันคนขี้เอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ขี้งอนไม่เข้าเรื่อง ขี้หวงด้วย คนที่ไม่มีอะไรดีกว่าคนอื่น เป็นแค่คนธรรมดาๆแบบนี้ นายจะเบื่อเหรอเปล่า จะทิ้งฉันไปไหม? รู้ว่าถ้ามันเกิดขึ้นจริงก็คงโทษใครไม่ได้ เพราะนิสัยฉันเป็นแบบนี้เอง ...”

“...”

หยดน้ำตา..ไหลจากเบ้าตาเรียวอาบแก้มขาว ยุนโฮยกยิ้มบางในขณะที่ร่างสั่นน้อยๆ ร่างสูงยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกลวกๆไม่ต้องการให้คนที่กำลังกอดเค้าอยู่เห็น ไม่อยากให้เห็นความอ่อนแอของเค้า..ไม่อยากเลย..”

“อย่าร้องไห้.” เอ่ยบอกคนรัก พลางบีบมือที่กุมอยู่เบาๆอย่างปลอบโยน ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วก้าวตรงไปหน้ายุนโฮ สองขาเรียวทรุดลงช้าๆ มือขาวประคองใบหน้าสมส่วนให้สบตากับเค้าตรงๆ ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยหยาดน้ำใสอย่างแผ่วเบา   ดวงตาเรียวปิดลงซึมซับสัมผัสอ่อนหวานของคนรัก

“ฉันไม่รู้ว่าทำไมนายถึงคิดแบบนี้ แต่ไม่ว่าอนาคตจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็ไม่มีทางจะทิ้งนายไปเด็ดขาด ....ยุนโฮ ฉันรักนายนะ.” สิ้นเสียงเบสหวานที่พูดเบาๆแต่มั่นคงทำให้คนที่รับฟังเผยรอยยิ้มกว้างได้ไม่ยาก  

“ขอบคุณนะที่รักฉัน ขอบคุณจริงๆ”

แขนเรียวค่อยๆโอบกอดคนที่นั่งอยู่ช้าๆ ในขณะที่อีกคนก็กอดตอบเช่นกัน มือขาวลูบกลุ่มผมนิ่มอย่างอ่อนโยน

“ฉันก็รักนายเหมือนกัน แจจุง...”

 “วันนี้ท้องฟ้าสวยนะ นายว่าไหม?”เสียงทุ้มเอ่ยถามคนรักยิ้มๆ ดวงตาเรียวคมมองท้องนภายามดึก แสงระยิบระยับจากหมู่ดาวต่างพากันส่องแสง พร้อมกับดวงจันทร์กลมโตสีเหลืองนวลท่ามกลางท้องฟ้าสีดำสนิท

ช่างสวยงามนัก

“อืม สวยมากเลย”

“นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เราไม่ได้มองท้องฟ้าแบบนี้ด้วยกัน”

ร่างสูงพูดลอยๆ อย่างไม่ต้องการคำตอบนัก

“ก็นานมากแล้วแหละที่ไม่ได้มองด้วยกันแบบนี้”

“ฉันแค่ถามลอยๆไม่ได้อยากให้นายตอบซักหน่อย” ยุนโฮเอ่ยท้วงก่อนจะเบ้ปากออกน้อยๆ จนคนมองอดจะยิ้มตามไม่ได้

“น่ารักไปแล้วนะ”เสียงเบสเอ่ยกับคนที่กำลังนอนหนุนตักตนอยู่

“หืมมมม เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ?” ฉันฟังไม่ถนัด”

“ฉันบอกว่านายน่ารัก ชัดหรือยัง? ถามเซ้าซี้อยู่ได้”พูดไปก็หน้าแดงไป ก็ยุนโฮน่ารักจริงๆนี่นา

“ฮ่าๆ ฉันเนี่ยนะน่ารัก. ฟังผิดไปหรือเปล่าน้า” แกล้งเอ่ยหยอกคนรักอย่างขี้เล่น

“...ชมว่าน่ารักก็ไม่ชอบ งั้นวันหลังไม่ชมแล้วก็ได้ เชอะ” สะบัดหน้าหนีอย่างงอนๆพร้อมกับ

ปากแดงๆที่ยู่ลงอย่างขัดใจ ท่าทีน่ารักแบบนี้จะไม่ให้ชองยุนโฮง้อได้อย่างไร

“โอ้ๆ อย่างอนน้า ฉันแค่ล้อเล่นเอง ดีกันนะๆ”ยกนิ้วก้อยขึ้นเหมือนเด็กๆ สุดท้ายแจจุงก็ยอมยื่นนิ้วเล็กขึ้นเกี่ยวกันคนขี้เล่น

แจจุงน่ะ ขี้งอนพอๆกับเค้านั้นแหละแต่ง้อหน่อยก็หายแล้ว ฮ่ะๆ

“เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ แจจุง...”จู่ๆร่างสูงก็พูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ

“อืม เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”

  

ยุนโฮยันตัวขึ้นจากตักคนรักแล้วเปลี่ยนมานั่งข้างๆแทน ศีรษะทุยพิงกับไหล่เนียนอย่างออดอ้อน มือเรียวถือวิสาสะกุมมือขาวเบาๆ

“อุ่นจัง...”เอ่ยเพ้อๆเหมือนคนเป็นไข้ ช่วงนี้เหมือนชองยุนโฮจะเลื่อนลอยเหลือเกินนะ

“หนาวเหรอ หืม?”ใบหน้าสวยหันมองคนรักอย่างเป็นห่วง กระชับมือที่กุมอยู่ให้แน่นขึ้นเพื่อถ่ายทอดความอบอุ่นให้

“เปล่า”เอ่ยปฏิเสธ พลางส่ายหัวจนกลุ่มผมสีอ่อนปลิวกระจายเพื่อยืนยันอีกที

รอยยิ้มกว้างจนตาหยีตามแบบฉบับทำให้คนมองอดจะหมั่นเขี้ยวเล็กๆไม่ได้ มือขาวหยิกเบาๆที่แก้มเนียนก่อนจะขโมยหอมแก้มไปทีหนึ่ง

“ชื่นใจจัง”เลื่อนใบหน้าให้ห่างออกมาพร้อมรอยยิ้มเกลื่อนใบหน้าหวาน

“อ่า แจจุงง่า นายนี่นะ”

“ฉันทำไม?”

“ชอบทำฉันเพ้ออ่ะ น่ารักรู้ตัวไหม?”

“แน่นอน ฉันต้องน่ารักอยู่แล้ว คิกๆ”พูดจบก็หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว ไม่ค่อยจะหลงตัวเองเลยน้าคิมแจจูงงงงง

 



“หาววว” ร่างสูงยกมือขึ้นปิดปาก ดวงตาเรียวเริ่มปรือปรอย

“ง่วงก็ไปนอนสิ เดี๋ยวฉันตามไป”

“อือ ไม่เอา จะนอนพร้อมแจจุง”พูดๆทั้งที่ตามจะปิดอยู่รอมร่อ

“ตามใจ”

“........”

“หลับแล้วเหรอ ยุนโฮ?” เอ่ยถามพร้อมกับใบหน้าที่หันมามอง แล้วก็ตามที่พูด

ยุนโฮหลับไปแล้ว หลับคาไหล่แจจุงนั้นแหละ

นัยน์ตาสวยลอบมองเสี้ยวหน้าของคนที่หลับสนิท

เหมือนเด็กน้อยไม่มีผิดเลย

แจจุงอมยิ้มกับความคิดของตัวเองอยู่ลำพัง   ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองฟ้า

ดวงจันท์กำลังส่องแสงให้เข้ากับยุนโฮ

ดวงดาวกำลังยิ้มให้เค้ากับยุนโฮ

ท้องฟ้ายังคงมองมาที่เค้ากับยุนโฮเสมอ

และเค้าก็จะอยู่เคียงข้างกับยุนโฮภายใต้ผืนฟ้านี้เช่นกัน...

-THE END-