Lover Ful !!~รักของฉันแสนมหัศจรรย์

ลำดับตอนที่ #2 : Part:: เจอกัน!!~

 ตอนที่ 2
“ยังไม่หยุดอีก ไม่ได้ยินที่รักของเราพูดหรอ”เคนตะเดินไปหาผู้หญิงคนนั้น แล้วบอกโทโมะกับแก้ว ผมว่าหน้าคุ้นๆที่แท้ก้อยัยจินนี่คู่หมั้นของเคนตะนี่เอง
“ใครเป็นที่รักของนาย อย่ามามั่วนะ” จินนี่ผลักเคนตะ
“อ้าว เราเป็นคู่หมั้นกันไม่ใช่หรอ อย่าลืมสิจ๊ะ ที่รัก!”เคนตะบอกจินนี่
“เชอะ ชั้นทำตามที่แม่ชั้นสั่งต่างหากล่ะ ชั้นไม่ได้รักนายซะหน่อย”
“เชอะ แล้วคิดว่าชั้นรักเทอนักรึไง” ทั้งสองคนจ้องหน้ากันอย่างอาฆาตแค้น
“เอ่อ..ขนมจีน ทานอะไรรึยัง”จงเบเดินเข้าไปถามขนมจีน
“ยังเลยอ่ะ จงเบล่ะ”
“จงเบก้อยังเหมือนกัน ไปหาอะไรทานกันมั้ย จงเบเลี้ยงเอง” อาว เมื่อกี้พึ่งไปกินกับพวกเรามาเองนี่หว่า
จงเบกับขนมจีนออกไปแล้ว 2 คู่นั้นก้อยังจ้องหน้ากันอยู่
ผมเอาเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียงเฟย์ ผมหยิบมือขึ้นมาแนบไว้ที่แก้ม
“เฟย์ ตื่นขึ้นมาซักทีสิ ชั้นคิดถึงรอยยิ้มของเทอ”
“โหย หวานซะ”เคนตะแซวผม
“เจ๊!เมื่อไหร่จะกลับเนี่ย”โทโมะถามแก้ว
“ยุ่งไรด้วย ชั้นชักจะรำคานนายแล้วนะ”
“แต่ผมชักจะรักคุณซะแล้วซิ” โทโมะยื่นหน้าเข้าไปใกล้แก้ว แก้วผลักโทโมะออก 
“เด๋วต่อยให้เลย”แก้วขู่โทโมะ
“ต่อยดิ ถ้าต่อยแล้วจูบนะ”โทโมะแหย่แก้ว ผมกลัวว่ายัยแก้วจะเอาจิงน่ะสิ 
“ชิ”แก้วเดินไปยืนข้างๆจินนี่ สงสัยจะกลัวโทโมะจูบ ฮ่าๆ
“ปัง!!”จงเบปิดประตูห้อง เดินเข้ามาพร้อมกับขนมจีน ทั้งสองหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน
“ขนมจีน จินนี่ กลับ!!”แก้วรีบเดินไปดึงแขนขนมจีนกับจินนี่แล้วเดินออกไปจากห้องทันที
“555”เคนตะหัวเราะ
“ผู้หญิงอะไรอ่ะ ดุชะมัด”โทโมะหันมาบอกผม
“พวกเรากลับกันเถอะ”ผมบอกเพื่อนๆ
ณ ห้อง 204 
ผมกับเพื่อนเดินเข้าไปในห้อง เพื่อจะที่บอกป๊อปว่าพวกเราจะกลับบ้านแล้ว
“ป๊อป!!”ผมเรียกป๊อปทั้งๆที่กำลังปิดประตู
แล้วเคนตะก้อเดินมาปิดปากผม
“มาดูนี่เร็ว”จงเบลากผมไปที่เตียงคนไข้
โทโมะหันมายิ้มให้ผม แล้วหันไปมองป๊อปปี้ที่กำลังฟุบหลับอยู่ข้างๆเตียงของฟาง
“ชั้นว่าป๊อปต้องชอบยัยนี่แน่เลย ฮ่าๆ”เคนตะหัวเราะเสียงดังมาก 
“เพี๊ย!!”โทโมะเดินมาตบหัวเคนตะ
“เบาๆหน่อยดิ รู้มั้ยถ้าป๊อปได้ยินจะเกิดอะไรขึ้น”ผมเตือนสติเคนตะ
“ระเบิดลงไง”จงเบพูดแบบขำๆ
แล้วพวกเราก้อแยกย้ายกันกลับบ้าน
Poppy’s time
“ว๊ายยยยยยยย!!!!!!!!!!!”
“เห้ย!เกิดไรขึ้นน่ะ”ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เพราะได้ยินเสียงผู้หญิงกรี๊ด
“นายเป็นใครอ่ะ นายจะทำอะไรชั้นอ่ะ”ฟางพูดไปตีไป(ตีผม)
“เด๋วๆใจเย็นก่อน ฟังผมอธิบายก่อนสิ”
“ไม่ๆๆๆๆชั้นไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เอ๊ะ!! ชั้นเป็นใคร แล้วนายเป็นใคร”ฟางหยุดตีผม แล้วถามผมด้วยความสงสัย
“ผมชื่อป๊อปปี้ ส่วนคุณชื่อฟาง”
“นายเป็นพี่ชายของชั้นหรอ”ฟางโผเข้ากอดผม โอ๊ย อึดอัดจัง
“เอ่อ..คงงั้นมั้ง” พี่ชายก้อพี่ชาย เห้อ~
“แล้วทำไมฟางมาอยู่ที่นี่ล่ะ”
“คือว่า ฟางถูกรถชนพี่เลยพามาที่รพ.”
“.....”ฟางทำหน้าสงสัย
“เอ่อ ฟางไปเปลี่ยนเสือผ้าเถอะ จะได้กลับบ้านกัน” 
“อื้ม”
ณ บ้านป๊อปปี้
ผมกำลังขับรถไปจอดในโรงจอดรถ(ผมเป็นลูกคนเดียว พ่อกับแม่ทำงานที่อังกฤษ จึงไม่มีใครว่าผมได้ถ้าจะให้ฟางมาอยู่ที่บ้านด้วย)
“นี่หรอบ้าน”ฟางถามผม
“อืม”
“จำไม่เห็นได้เลยอ่า ช่างมันเถอะ เข้าบ้านดีกกว่า”ฟางรีบลงจากรถแล้ววิ่งเข้าบ้าน ผมลงจากรถแล้วเดินไปที่บ้าน
ผมได้ยินเสียงเอ๊ะอะ โวยวายดังลั่น ผมจึงรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน 


ติดตามตอนต่อไปด้วยน้า...