{TS6 NoZenz} Warning night รักร้าย รัตติกาลอันตราย

ลำดับตอนที่ #2 : chapter2 : คุณเป็นใคร?

ปี๊นนนนนนนนนนนนนนนนนน~
เสียงแตรรถดังลั่นไปทั่วทั้งถนน
"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย"
เสียงร้องของเด็กชายหนุ่มดังขึ้นไปด้วย เมื่อคิดถึงภาพรถคันตรงหน้าพุ่งเข้าชนที่ลำตัวของตัวเอง เขาหลับตาลง ไม่ต้องการจะเห็นภาพใดๆทั้งสิ้น ในสภาพนี้ยังไงเขาคงนี้ไม่พ้น
ฟึ่บบบบ~
เสียงลมพัดผ่านดังขึ้นรอบกายเขาอีกหนึ่งครั้ง ก่อนที่ทุกสรรพสิ่งรอบกายเขาจะนิ่งเงียบเช่นเคย ชายหนุ่มรู้สึกถึงความผิดปกติ
เขาคิดว่าเขาจะต้องเจ็บปวด...
เขาคิดว่าเขาคงทรมาน...
แต่ตอนนี้ไม่มีความรู้สึกอะไรเกิดขึ้นกับเขาเลย
...นอกจากความอบอุ่นและความนิ่มที่สัมผัสได้บริเวณกาย
ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาของเขาขึ้นช้าๆ ภาพแรกที่เขาเห็นคือโครงหน้าของชายหนุ่มอีกคน ที่ก้มลงมามองที่เขาอยู่ ใบหน้ากลมสวยรูปไข่ เส้มผมข้างหน้าปรกลงมาน้อยๆ ผิวขาวซีดแต่ก็ดูมีเสน่ห์ ดวงตาที่แฝงไว้ด้วยความเข้มแข็งและเศร้าสร้อยในเวลาเดียวกัน
เซนไม่อาจละสายตาจากใบหน้าสวยนั้นได้ รวมทั้งดวงตาที่กำลังสะกดเขาอยู่ด้วย
แล้วความอบอุ่นที่เกิดขึ้น พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงนี่ล้ะ เขาไม่อยากจะคิดจริงๆ
"เอ่อ..." เซนกำลังที่จะเอ่ยปากขอบคุณเขา แต่ทว่า...
"ขอโทษ" ชายหนุ่มตรงหน้าพูดออกมาเพียงคำเดียว แล้ววางร่างเซนลงกับพื้น เซนมองเห็นผู้คนชาวบ้านแถวนั้นวิ่งเข้ามาดูเขาเพียงชั่วครู่ พอหันกลับไปอีกที สุภาพบุรุษที่ช่วยเขาไว้ก็หายไปซะแล้ว
เหมือน...เหมือนในฝันเหลือเกิน
แม้ว่าในฝันจะไม่เห็นหน้า แต่ความรู้สึกต่างๆแต่เกิดขึ้นเพียงไม่กี่วินาที กลับทำให้เซนมั่นใจได้ว่า ชายหนุ่มคนนี้เหมือนกับคนในฝันของเขา ไม่สิ บางทีอาจจะเป็นคนในฝันของเขาที่หลุดออกมาในความจริงก็ได้
"เห้ย ไอ้หนุ่ม เป็นอะไรรึเปล่า" พนักงานทำความสะอาดของมหาวิทยาลัยเดินเข้ามาถามเขาเป็นคนแรก ก่อนที่คนอื่นๆจะเข้ามาล้อมเขาไว้ ต้องการจะรู้คำตอบตามไปด้วย
"อ๋อ ไม่เป็นไรครับ พอดีมีคนมาช่วยไว้" เซนตอบกลับไป พลางปัดฝุ่นออกจากบริเวณตัว
"หืม? มีคนช่วยงั้นหรอ แต่เมื่อกี้ลุงเห็นไอ้หนุ่มถอยหลังกลับมาเองนะ" ลุงทำความสะอาดตอบ คำตอบนั้นทำให้เซนต้องขมวดคิ้วทันที...
"อะไรนะครับ ถอยกลับมาเอง"
"ใช่ ก็คุณน่ะเดินออกไปกลางถนน พอรถวิ่งมาจะชน อยู่ดีๆคุณก็ถอยหลังกลับมาอย่างเร็วเลย ให้ตายเถอะ เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ" ลุงทำความสะอาดร่ายยาวเป็นฉากๆให้เซนฟัง
เซนได้แต่ฟังแล้วขมวดคิ้วเข้าไปอีก
"หมายความว่าลุงไม่เห็นว่ามีคนดึงผมกลับมาใช่มั้ยครับ"
"อือ ใช่ ทุกคนที่นี่ก็เห็นอย่างนั้นแหละ" ลุงแกว่า
สิ่งที่ได้ยินมาทำให้เซนสงสัยเข้าไปอีก อะไรกัน...
ไม่มีใครเห็นผู้ชายคนนั้นหรอ...?
แล้วผู้ชายคนนั้นหายไปไหน...?
ทำไม...ทำไม..ทำไม...?
แล้วที่สำคัญ เขาจะได้เจอกับผู้ชายคนนั้นอีกมั้ย?
เซนได้แต่คิดถึงผู้ชายคนนั้น ในหัวมีแต่ภาพใบหน้าของชายคนนั้น และความฝันเมื่อคืน
จนลืมสังเกตไปว่า...
รอยแผลเป็นที่มือ ได้เรืองแสงเป็นจังหวะอยู่


ชายหนุ่มกระโดดจากตึกหนึ่งไปอีกตึกหนึ่ง จนไปหยุดที่ดาดาฟ้าของตึกที่สูงที่สุด
ตึกที่มองเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่..ได้ชัดเจน
ทำไมเขาต้องลงไปช่วยผู้ชายคนนั้นด้วย? มันเป็นคำถามที่เขาเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน เพียงแต่แค่เห็นสายตาที่มองมา เห็นท่าทางต่างๆ แล่วพอเห็นรถพุ่งมาอย่างนั้น เขาก็อดที่จะกระโจนเข้าไปช่วยไม่ได้
แถมสายตาคู่นั้นที่มองมา มันสื่อความหมายอะไรมากมาย แต่ที่เขาอ่านออกคงเป็นเพียงความคุ้นเคย
...คุ้นเคย เหมือนเคยเจอกันมานานมากแล้ว...
เขายังคงเพ่งมองไปที่ชายหนุ่มคนนั้นที่ยืนอยู่ริทถนน ไอ้เจ้าหนุ่มนั้นกำลังชะเง้อซ้ายขวา เขารู้ทันที ว่ามันคงจะหาเขาอยู่นั่นเอง...
อะไรกัน...เวทลบความจำใช้ไม่ได้ผลกับไอ้หนุ่มนั่นงั้นหรอ...
เขาได้แต่คิด แต่คำถามในใจของเขาก็สามารถตอบได้ทันที เมื่อชายหนุ่มเหลือบไปเห็นรอยแผลเป็นบนมือที่เรืองแสงอยู่นั่น
แปลบบบบบ !!!
ทันใดนั้น รอยสักรูปพระอาทิตย์ทรงกลดที่บริเวณหลังไหล่ซ้าย ก็เจ็บแปลบขึ้นมาทันที
หรือว่า....
เขารีบสะกดความเจ็บปวดนั่นไว้ แล้วล้วงหยิบอุปกรณ์สื่อสารในกระเป๋ากางเกงสีดำเมื่อม ขึ้นมา กดหาคนที่เข้าต้องการทันที
รอสายไม่นาน ปลายสายก็รับ
(ว่าไงโตโน่)
"ผมเจอแล้วครับนาย..."
โตโน่พูดเพียงเท่านั้นแล้ววางสายไป เขารู้ดีว่าคนที่เข้าเรียกว่านายเข้าใจความหมายของเขา โตโน่จ้องไปที่ชายหนุ่มคนนั้นอีกครั้ง ดวงตาของเขาค่อยๆเปลี่ยนสีจากดำเป็นแดง เล็บมือที่ตัดสั้น เปลี่ยนเป็นกรงเล็บยาวเฟื้อย
และฟันธรรมดาเปลี่ยนเป็นเขี้ยวยาว...
แล้วเขาก็กระโดดลงจากดาดฟ้า ผ่านตึกแล้วตึกเล่า แล้วหายลับไปพร้อมกับแสงตะวัน ที่ค่อยๆหายลับตาม...

~เปลี่ยนฉันไม่ยอมหรอกนะ เปลี่ยนใจได้ตามสบาย~
เสียงเพลงในห้อง ดังคลอไปกับเสียงน้ำที่ไหลออกมาจากฝักบัวเรื่อยๆ เซนกำลังดื่มด่ำกับน้ำเย็นแสนสบายที่ไหลผ่านร่างกายของเขา
แกร๊ก...!
เสียงจากนอกห้องน้ำดังขึ้น เซนหันไปมองตามเสียงทันที แต่มันกลับไม่มีอะไร
วูบบบบบบ~
ความรู้สึกเหมือนมีอะไรวูบผ่านหน้าห้องน้ำเกิดขึ้นอีกครั้ง เรียกให้ชายหนุ่มต้องหันไปมองอีกรอบ
ให้ตายเถอะ อะไรกันเนี่ย หมดอารมณ์อาบน้ำพอดี
ชายหนุ่มคิด แล้วพันผ้าขนหนูไว้ที่เอว แล้วเดินออกจากห้องน้ำทันที
เขาชะเง้อภายในห้อง ว่ามีสิ่งใดผิดปกติมั้ย แต่ก็พบว่าข้าวของในห้องยังคงปกติอยู่เหมือนเดิม ไม่มีร่องรอยอะไรเปลี่ยนไปเลย...
เซนส่ายหัวเบาๆกับความคิดบ้าๆของตัวเอง เหตุการณ์อย่างนี้มันพาลให้เขาคิดไปถึงหนังแวมไพร์ที่เขาเคยดู แต่จะบ้าหรือไง แวมไพร์ที่ไหนจะเกิดขึ้นในชีวิตจริง...
เซนเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบเครื่องแต่งกายมาแต่งให้เรียบร้อย รีบแต่งตัวรีบนอนดีกว่า อะไรก็ไม่รู้
ฟู่วววววว วูบบบบบ แกร๊กๆ~
เสียงแปลกๆดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มันเกิดขึ้นบริเวณหน้าต่าง เซนหันไปมองมันอย่างช้าๆ แต่คราวนี้กลับไม่หยุด ลมจากภายนอกยังคงพัดกิ่งไม้ของต้นไม้ข้างๆบ้านกระแทกหน้าต่างอยู่ร่ำไป
ชายหนุ่มอดที่จะสงสัยไม่ได้ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นมันจะมากระทบกัน นี่มันเกิดอะไรขึ้น แล้วการกระทำก็ไว้เท่าความคิด เมื่อเขาคิดไปเท้าก็สาวเข้าไปใกล้หน้าต่างห้องนอนมากยิ่งขึ้น แต่เมื่อเอื้อมมือออกไปจะปลดล๊อกหน้าต่าง...
พรึ่บบบบบบบ!!
แสงไฟภายในห้องของเขาก็ดับลงเอาซะดื้อๆ
ความมืด ความมืดอีกแล้ว...
เซนรีบหันกลับหลังหันกลับมาทันที หมายความว่าตอนนี้เขากำลังหันหลังให้หน้าต่างอยู่
เพราะอะไรก็ไม่รู้ ความมืดมิดที่เกิดขึ้น ทำให้ความคิดของเขาพาลนึกไปถึงใบหน้าชายหนุ่มที่พบพานมาเมื่อวันนี้ทันที
เซนกำลังจะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือออกไปแล้ว ถ้าความรู้สึกของเขาไม่รู้สึกถึงการมีชีวิตบริเวณด้านหลังของเขา เขาระวังตัวยิ่งขึ้นไปอีก อย่าลืมสิ ตอนนี้ร่างกายเขามีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนะ...
วูบบบบบบบ~
ความรู้สึกนั้นมีอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่เขาจะรู้สึกถึงลมที่วูบผ่านกายเขาไปอีกครั้ง
คราวนี้ความรู้สึกถึงการมีชีวิตเปลี่ยนมาที่ด้านหน้าของเขาแทน
นี่มันอะไรกันเนี่ย...

ในความมืดเซนไม่เห็นอะไรนอกจากจะใช้ความรู้สึกสัมผัสเท่านั้น เขารู้สึกถึงร่างกายอีกร่างที่เบียดแนบชิดเข้ามาติดกับร่างของเขา มันทำให้เขาต้องถอยหลังไปติดหน้าต่างมากขึ้น
ดวงตาที่มองเห็นได้เพียงเลือนราง เห็นแค่ดวงตาสีแดงเพลิงในความมืดเท่านั้น แต่ไม่รู้ทำไม ดวงตาสีแดงเพลิงคู่นั้น กับตรึงเซนไว้ให้อยู่กับที่
เหมือนกับดวงตาที่เขาสบเมื่อกลางวัน...
ดวงตาของเขาคนนั้น...
ร่างนั้นเบียดมาติดเซนยิ่งขึ้น แต่เซนไม่รู้สึกถึงความร้อนจากร่างกายอย่างที่เขารู้สึกกับคนอื่นๆ ที่สัมผัสได้มีแต่ความเย็นเท่านั้น
ก่อนที่เซนจะสงสัยอะไรไปมากกว่านี้ เซนกลับต้องนิ่งอึ้งไปซะก่อน เพราะผู้บุกรุกเอนกายเขามาประทับรอยไว้ที่หน้าผากของเขา เซนได้แต่นิ่งอึ้งอยู่กับที่ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
แค่สัมผัสเพียงแผ่วเบาแล้วจากไป ก็เรียกให้หัวใจของเซนเต้นรัวอย่างไม่เป็นจังหวะ รอยแผลเป็นที่มือเรืองแสงขึ้นมาสว่างจ้า จนกลายเป็นแสงเดียวในความมืด
"อะๆ...ไรกันนี่" เซนเอ่ยออกมาอย่างยากลำบากพร้อมกับมองแผลเป็นที่มือที่เรืองแสงวูบวาบออกมา แต่หลังจากนั้นไม่นาน ไฟก็ติดพรึ่บขึ้นมา
รอยแผลเป็นก็หยุดเรืองแสง
แต่ความรู้สึกจากสัมผัสบริเวณหน้าผากมันไม่ได้หายไปด้วย เขายังรู้สึกอย่างนั้นอยู่ พร้อมกับกล้ามเนื้อที่ทำหน้าที่สูบฉีดเลือดอย่างแรง
เซนรีบเปิดหน้าต่างออกไปชะเง้อออกดู แต่ก้ไม่พบอะไรบริเวณนั้น
แปลก...แปลกมาก
ถ้าไม่ติดเรื่องของวิทยาศาสตร์ เซนคงคิดว่าเขาได้เข้าไปอยู่ในหนังแวมไพร์แล้ว แต่เขาก็ต้องสลัดความคิดนั้นออกไปแล้วจัดการสวมเสื้อผ้าแล้วเอนกายลงบนเตียงทันที
สัมผัสในความฝัน...
สายตาที่ได้สบวันนี้...
รวมถึงสัมผัสและดวงตาแดงเพลิงเมื่อครู่...
มันคล้ายกันมากจนแทบจะเหมือนกัน ไม่สิ เหมือนกันเลยสิ

นี่เขากำลังต้องเจอกับอะไรอยู่? สิ่งเหนือธรรมชาติงั้นหรอ?
แล้วที่สำคัญ เขาคนนั้นเป็นใคร?
เขาจะหาคำตอบเหล่านี้ได้อย่างไร



โตโน่มองเซนที่อยู่ในห้องจากความมืดภายนอก เซนคงไม่เห็นเขาหรอก เพราะชุดที่รัดกุมและมีสีดำทั้งชุดขนาดนี้
"เซน...ชื่อก็เพราะ แถมตัวยังหอมหวานขนาดนี้เนี่ย หึ น่าสนใจนะ"
ครั้งแรกเขากะว่าจะมาสืบข้อมูล แล้วขู่ให้กลัวแค่นั้น แต่ไม่รู้ว่ามันเลยเถิดไปถึงสัมผัสนั้นได้อย่างไร...
คงเป็นเพราะกลิ่นที่หอมชวนหิวรวมกับดวงตาที่ทำให้เขาเสียความมั่นใจได้ทีเดียว...
ท่าทางเราจะต้องเจอกันอีกนาน
โตโน่คิดอย่างนั้น แล้วเขาค่อยๆปิดเปลือกตาลงเพื่อซ่อนนัยน์ตาสีแดงเพลิงเอาไว้ แล้วกระโดดออกไปจากตรงนั้น แล้วหายไปกับความมืดทันที...

----------------------------------------------

เปิดตัวเฮียเท่มั้ย 555 ตกลงเฮียเป็นตัวอะไร? คิกคิก
ตัวอะไรก้ไม่รู้ แต่แอบหื่นนะ 555
ช่วยกันติดตามต่อไปด้วยนะครับ
ขอบคุณทุกเม้น ทุกกำลังใจคร้าบบบบบบบบบบ