ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    1 girl 4 boys รักวุ่นๆ ของ 1 หญิง 4 ชาย!!!

    ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : การพบเจอ[100%]

    • อัปเดตล่าสุด 26 ม.ค. 56



            "พี่ไปนะ.."

            พี่ซิกต์ว่าขณะที่จอดรถอยู่ที่ลานจอดรถของโรงแรมหรูที่ชื่อว่า KTL

            "ต..แต่ว่า"

            "ไปล่ะ" 
     
            พี่ซิกต์ไม่พูดพร่ำทำเพลง โบกมือลายิ้มหน้าระรื่นแล้วก็ขับรถออกไปเฉยเลยT^T

            ไม่ให้ฉันได้พูดอะไรบ้างเลยรึไง..ไอ้พี่บ้า!!!


            "เฮ้อ~แล้ววงนั้นอยู่ที่ไหนกันนะ" ฉันถอนหายใจอย่างเซ็งๆหลังจากที่พี่ฉันขับรถออกไป เลขห้องหรือว่าเบอร์ติดต่อของพวกนั้นก็ไม่ให้ฉันสักอย่าง สรุปฉันต้องไปเดินถามที่เคาเตอร์เองใช่มั้ย!!

            ฉันมองซ้าย มองขวา ก่อนที่จะเดินจะจ้ำอ้าวเข้าไปในโรงแรมนั่นโดยมีพนักงานอายุราว 30 เศษๆ ยิ้มระรื่นอยู่ที่เคาเตอร์

            ฉันมองพนักงานตรงหน้าอย่างตกใจนิดๆเพราะเธอพอกหน้าหนาเตอะ เครื่องสำอางบนใบหน้านี่ยังกับหลุดมาจากเล่นงิ้ว ปากเธอสีแดงสดมาก ขอชม!!

            "มีอะไรให้รับใช้คะ^ ^"

            พนักงานพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแต่มันไม่ทำให้ฉันรู้สึกเป็นมิตรเลยซักนิด= =^

            ถ้าฉันอยากจะถามเธอว่าปากแดงๆนี่ไปกินไก่ดิบมาเหรอ เธอจะตบฉันมั้ยอ่ะ...

            "ฉันชื่อ ซอล วาธินี อัครมงกุฏ จะมาหา วง 4 boys ค่ะ น่าจะมีคนแจ้งให้ทราบแล้ว"

            ฉันพูดเรียบๆก่อนที่พนักงานนั่นจะตอบกลับมาอีกครั้งด้วยใบหน้าแบบเดิม

            อืม..มองมุมไหนๆ เธอช่างเหมือนปอบเสียนี่กระไร..

            "อ๋อ!!ค่ะ มีคนแจ้งแล้ว พักอยู่ชั้น 8 นะค่ะ เดี๋ยวให้คนถือกระเป๋าไปให้นะคะ^ ^"

            "ขอบคุณค่ะ= =^"



    +หน้าห้อง 804+


            'ก๊อกๆๆ'

            หลังจากที่คนถือกระเป๋าวางกระเป๋าให้ฉันหน้าประตูห้อง ฉันก็จัดการเคาะประตูทันที

            โฮ..ถ้าเป็นไปได้ฉันไม่อยากพักกับพวกนี้เลยให้ตายสิ!!

            "เธอเป็นใคร = =^"

            ชายร่างสูงผมสีน้ำเงินเข้ม ตาสีน้ำตาลอ่อน สวมสร้อยคอสีดำๆ ที่มีชื่อว่า แม็กม่า เอ่ยปากถามหลังจากที่เปิดประตูออกมา

            กลิ่นสเปร์น้ำหอมสไตล์ผู้ชายๆของเขาลอยมาเตะจมูกฉัีนเข้าอย่างจังเลยล่ะ อยากจะบอกว่าแค่เขาเปิดประตูออกมาฉันก็ได้กลิ่นฟุ้งออกมาแล้วล่ะ

            "ฉัน ซอล เป็นน้องพี่ซิกต์" ฉันตอบเนือยๆ

            คนตรงหน้าทำสายตาเซงๆ บ่งบอกถึงความไม่เป็นมิตรเอาซะเลย..

            "เชิญ!!!"

            เขาพูดทิ้งท้ายเสียงหนัก ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในห้อง ฉันจึงก้าวฉับๆเข้าไปด้วยท่าทีเกร็งๆ

            ก็มันไม่ชินนี่นา.. จู่ๆก็ต้องมาอยู่กับกลุ่มศิลปินที่ฉันไม่ได้สนิทชิดเชื้อแบบนี้ ถึงผู้หญิงหลายคนจะปลาบปลื้ม ถึงขั้นคลั่งไคล้วงนี้มากก็เถอะ แต่ฉันไม่รู้สึกแบบนั้นเลยแฮะ เอ..หรือฉันจะไม่ใช่ผู้หญิง-3-!!

            ภายในห้องกว้างทีเดียว ข้างในห้องตกแต่งด้วยสีโทนขาวดำ รวมทั้งเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ เช่น โซฟา ชั้นวางหนังสือ โต๊ะ เก้าอี้ก็เป็นขาวดำเกือบทั้งสิ้น ดูคลาสสิกดีอยู่หรอกนะ แต่เผอิญฉันชอบสีหวานๆอ่ะ สีโทนนี้เลยไม่ค่อยเหมาะกับฉันเท่าไร

            มองไปยังโซฟาสีขาวที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางห้อง ปาล์คเจ้าของผมสีบลอนด์ีทองที่ดูหล่อเจ้าเลห์กำลังเล่นเกมส์อยู่กับหนุ่มผมสีน้ำตาลประกาย ผิวขาวเนียนใส ดูสะอาดสะอ้านที่มีนามว่า พาสเวิร์ด หันมาสนใจฉันเล็กน้อย

            "ซอลที่เป็นน้องของพี่ซิกต์สินะ^ ^"

            ชินเซ หนุ่มผมสีม่วงอ่อนที่ดูท่าทางใจดี หันมาทักฉันขณะที่กำลังวาดรูปอยู่ที่โซฟา

            ใบหน้าเขามีสเน่ห์ราวกับเจ้าชายในเทพนิยายเลยล่ะ.. 

            ฉันจำได้ พี่เขาเป็นรุ่นพี่ ม.6 ซึ่งเป็นรุ่นพี่ฉัน 1 ปี(แน่นอน ฉันอยู่ ม.5) เขาเป็นคนที่ดูท่าทางใจดีมากๆเลย..

            ถึงจะเป็นคนเดียวที่ดูเป็นมิตรมากที่สุดก็เถอะ

            "ช..ใช่ค่ะ" ฉันตอบรับเสียงแผ่วเบา พี่เขาก็ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

            "เชิญตามสบายเลยครับ วางกระเป๋าไว้ตรงมุมนู้นนะครับ^ ^"

            พี่ชินเซว่าพลางชี้ไปที่หัวมุมใกล้ๆตู้เสื้อผ้า...ฉันก็เอาไปวางอย่างว่าง่ายแล้วถือวิสาสะนั่งโซฟาสีขาวนุ่มนิ่มบริเวณนั้นซะเลย

            เฮ้อ เมื่อยจัง...


            'ก๊อกๆๆ..'

            หลังจากที่ฉันหย่อนก้นลงนั่งบนโซฟาครึ่งนาทีได้ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงใสๆของผู้หญิงคนหนึ่งที่เรียกคนให้เปิดประตูให้

            "เธอน่ะ..ไปเปิดประตูซิ!!"

            "ฉัน!?!"

            อะไรของอีตาแม็กม่าเนี่ย ยังไม่ทันสนิทกันดันมาใช้หน้าตาเฉย เห็นฉันเป็นอะไรฮะ..

            "เธอนั่นแล่ะ อยู่ว่างๆก็ไปเปิดประตูให้หน่อยสิ"

            อยู่ว่างๆ!?!

            แหม..นายก็นั่งฟังเพลงสบายใจเฉิบไม่เรียกว่าว่างรึไง ชิ!

            "ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันไปเปิดเอง"

            พี่ชินเซละจากการวาดรูปแล้วเดินไปเปิดประตูให้ โดยไม่จำเป็นต้องมีคนสั่งหรือขอร้อง

            เหอะ..ทำไมไอ้พวกนี้ไม่เอาอย่างพี่ชินเซมั่งนะ..

            "สวัสดีค่ะ พี่ชิน^ ^"

            สาวผมยาวสีน้ำตาลอ่อนหน้าตาจิ้มลิ้มเอ่ยทักหลังจากที่พี่ชินเซเปิดประตูให้ เธอแต่งชุดเอี๊ยมสีหวานเหมาะกับใบหน้าที่ดูเป็นสาวหวานของเธอเหลือเกิน

            ว้าว..น่ารักจัง ดูหน้าตาคงออนกว่าฉันปีนึงได้ แต่หน้าไม่คุ้นแฮะ สงสัยจะเป็นนักเรียนโรงเรียนอื่นแน่ๆเลย

            "ดีครับ...มาหาปาล์คหรอ"

            "ค่ะ^ ^"

            หญิงสาวตอบรับใบหน้ายิ้มแย้มแบบน่ารักสุดๆอ่ะ พี่ชินเซก็ยิ้มตอบก่อนที่จะเรียกปาล์คที่นั่งเล่นเกมส์อยู่ รีบปรี่ตัวเข้าไปหาทันที อืม..เหมือนผู้หญิงคนนี้จะค่อนข้างสนิทกับพี่ชินเซแฮะ

            "มาแต่เช้าเลยนะครับ เลมอน^ ^"

            ปาล์คฉีกยิ้มกว้างก่อนที่จะโบกมือหยอยๆทักทายหญิงสาวที่น่าจะชื่อว่า เลมอน ด้วยรอยยิ้ม

            "ฮ่ะๆ นี่ก็เที่ยงแล้วค่ะ ^ ^;" เลมอนแค่นหัวเราะแล้วอมยิ้มกับคำพูดลืมเวลาของปาล์ค ทำให้ปาล์คถึงกับแสดงท่าทางเหวอกระทันหัน 

            เพล้ง!!หน้าแตกยับเยิน

            อายมั้ยล่ะนั่น..= v =

            "แหะๆ มุขครับมุข =O=;" ปาล์คหัวเราะแก้เก้อ
      
            ช่างแถได้ไม่เนียนเลยนะนาย..

            "เที่ยงแล้ว..เรารีบไปหาอะไรกินกันเถอะครับ^ ^;" ปาล์คพูดตัดบทแก้อายก่อนที่จะจูงมือเลมอนออกไปอย่างเร่งรีบสุดๆเพราะทุกคนในห้องต่างขำกันกระจาย จนปาล์คทนอยู่ไม่ไหว 

            "งั้นเราก็ไปกินข้าวกันเถอะ หิวแล้วเหมือนกัน ซอลกินไรมายังล่ะ"

            พาสเวิร์ดเอ่ยชวนก่อนที่จะหันมาถามฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเป็นมิตร

            "ยังเลย..."  ฉันตอบกับเรียบๆ

            ไม่ต้องสงสัยหรอกนะว่าทำไมพาสเวิร์ดถึงคุยกับฉันเหมือนรู้จักกันมา 3 ชาติเศษ เพราะ
    พาสเวิร์ดคือเพื่อนในห้องฉันเอง แต่ฉันก็ไม่ได้สนิทอะไรกับหมอนั่นนักหรอก แต่ก็มีคุยกันบ้างตามประสาเพื่อนร่วมห้อง 

            พาสเวิร์ดเป็นคนที่อารมณ์ดีจึงสนิทกับคนได้ง่าย สงสัยตอนนี้คงสนิทกับคนทั่วโรงเรียนแล้วมั้ง-3-

            "งั้นเราไปหาอะไรกินกันเถอะ^ ^" พาสเวิร์ดยิ้มร่า
            
            "อืม..ว่าแต่วันนี้ไม่มีซ้อมหรืองานอะไรมั่งรึไง ถึงอยู่บ้านกันครบแบบนี้"

            ฉันเอ่ยถาม ก็มันจริงนี่นา วงนักร้องดังมันไม่มีอะไรซ้อมกันเลยเหรอ..

            "เหอะ..มีซ้อม แต่ขี้เกียจไป"

            เจริญล่ะแก..

            ไอ้วงนี้มันดังได้ไงอยากรู้= =^

            "อย่าเสียเวลาเลย เราไปหาอะไรกินกันเถอะซอล ป่ะ..พี่ชิน ไอ้แม็ก..."

            พาสเวิร์ดไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบลากฉัน พี่ชินเซ และแม็กม่าออกไปทันที ฉันก็ได้แต่ตามไปอย่างว่าง่าย เอาเถอะ..ฉันก็ชินกับนิสัยหมอนี่แล้วล่ะนะ= =^ 

         
                +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

            

            

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×