รักนี้จริงหรือฝัน????

ลำดับตอนที่ #2 : 1 : Meet

1

                วันต่อมา...ณ สนามบินอินชอน ประเทศเกาหลีใต้

บ้าจริงเชียว เกือบตกเครื่องแล้วไหมล่ะ เพราะไอ้พี่บ้านั้นแท้ๆ ดันมางอแงง๊องแง๊งตอนเช้า ล็อกตัวไม่ให้ฉันลุกจากเตียง ดีนะที่แม่ได้ยินเสียงโวยวายของฉันก่อน เลยจัดการลากไอ้พี่บ้านั้นออกไปพร้อมกับมัดมันไว้กับเสาบ้านด้วย=v= ขั้นเทพจริงๆเลยแม่ฉันเนี่ย

ว่าแต่...ใครจะมารับฉันล่ะเนี๊ยยยย

ฉันพยายามมองหาป้ายชื่อฉันแล้วนะแต่ไม่ยักกะมีอ่ะ ทำไงดีๆๆๆ คนยิ่งหนาวๆอยู่

จึกๆ

มีคนสะกิดไหล่ฉันจากด้านหลัง หรือว่าจะเป็นคนที่จะมารับฉัน และเมื่อฉันหันไปก็พบกับ...

ผู้ชาย...หน้าตาน่ากิน เอ๊ย น่ารักมากๆอ่ะ แต่ว่าหน้าคุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่ไหน เอ...เค้าอาจจะเป็นญาติฉันล่ะมั้ง คงเคยเจอกันมาก่อน...

“นี่ เธอคือลี มีนา ใช่ไหม?”

เอ๊ะ...แต่ถ้าเป็นญาติทำไมฉันจะจำญาติตัวเองไม่ได้

“นี่ เธอๆ หูตึงหรอ? เป็นใบ้รึเปล่า?”

แล้วถ้าเค้าจะมารับฉันทำไมต้องใส่หมวกกับผ้าพันคอ แถมยังมีแว่นกันแดดเสียบอยู่ที่เสื้ออีกด้วย ทำยังกับจะไปเดินแฟชั่นโชว์

“เฮ้ ตกลงเธอใช่ไหมเนี่ยที่ปู่ซกจินให้มารับ”เค้าเขย่าตัวฉัน ซึ่งนั่นมันทำให้ฉันตื่นจากภวังค์+ - +

“อ๊ะๆ ใช่ค่ะ..ใช่”

                “อ้าว พูดได้นี่นา”

                “ค่ะ พูดได้ค่ะ เอ่อ...คุณเป็นญาติฉันหรอค่ะ?”

                “ไม่ใช่ครับ พี่เป็นหลานของเพื่อนของปู่ซกจินน่ะครับ พอดีว่าตอนนี้ปู่ซกจินเข้าโรงพยาบาลน่ะครับ ปู่พี่เลยให้พี่มารับเธอให้มาอยู่กับพี่ก่อนเนี่ยแหละ”

                “อ๋อ ว่าแล้วเชียว แล้วปู่เป็นอะไรมากไหมค่ะ?”

                “ก็โรคคนแก่น่ะ อาทิตย์นึงก็กลับได้แล้ว แล้วไอ้’อ๋อ ว่าแล้วเชียว’นี่อะไรหรอครับ??”

                “ก็ไม่คุ้นหน้าพี่เลยนี่ค่ะ”

                “อ้าวไหงงั้นล่ะ? นี่แสดงว่าเธอจำพี่ไม่ได้หรอ พี่ไม่ดังที่ไทยเลยหรอ?”

                “ดัง!!??”

                “สงสัยต้องไปไทยให้บ่อยกว่านี้ซะแล้วเรา”พี่เค้าเอามือกุมหน้าผากพร้อมกับส่ายหัวไปมาแล้วพึมพำๆอะไรบางอย่าง

                “แล้วเราจะไปกันได้หรือยังค่ะ??”ด้วยความที่ฉันเหนื่อยเลยถามพี่เค้าด้วยเสียงเนือยๆ เพื่อบ่งบอกแบบสุดๆว่า ฉันเหนื่อย~

                “ครับๆ เอากระเป๋ามาเดี๋ยวพี่ถือให้ เดินตามพี่มานะ รถอยู่ไม่ไกลหรอก อ่อ แล้วนี่เรารู้จักชื่อพี่หรือเปล่าเนี่ย”

“(-_- )( -_-)(-_- )( -_-)”ฉันส่ายหน้า

                “เวรกรรม...พี่ชื่อจงอุนครับหรืออีกชื่อก็คือเยซองครับ แต่เรียกว่าจงอุนดีกว่าจะได้ไม่มีปัญหา“

                “ค่ะ พี่จงอุน”

                แล้วพี่เค้าก็ลากกระเป๋า เดินนำหน้าฉันไป แต่เพราะคนที่นี่เยอะมากเลยทำให้ฉันเดินชนกับคนอื่นเข้า

                “อ๊ะ ขอโทษค่ะ”ฉันกล่าวขอโทษกับคนๆหนึ่งซึ่งเดินไปไหนแล้วก็ไม่รู้ จะรีบอะไรขนาดนั้นนะ

                “มานี่มีนา จับมือพี่ไว้”พี่เค้าหันมาคว้ามือฉันไว้พร้อมกับรอยยิ้ม แล้วเดินนำฉันไปที่รถ

                มือพี่เค้าอุ่นจัง...อ๊ะ ตายแล้วนี่ฉันคิดอะไรอยู่ มาคิดอะไรกับคนที่เพิ่งเจอกันนะเรา บ้าจริง

                เมื่อมาถึงลานจอดรถ พี่เค้าก็ตรงไปที่รถตู้หรูๆสีดำคันนึง นี่ฉันมีญาติรวยขนาดนี้เลยหรอเนี่ย?

                “ขึ้นไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่เอากระเป๋าเก็บข้างหลังให้ก่อน”

                “ค่ะ”และเมื่อฉันเปิดปประตูรถก็เจอกกับ...ผะ...ผู้ชายหน้าตาดี...ตั้ง 3 คนแน่ะ

                “ย๊า เธอเป็นใครเนี่ย”ผู้ชายหน้าตาสวยใส่เสื้อสีแดงถามฉันอย่างเอาเรื่อง ดุชะมัด หน้าออกจะหวานอย่างกับผู้หญิง

                “พี่ครับ อย่าไปดุเธอสิ นี่น้องคงเป็นญาติพี่เยซอง เอ่อ..หมายถึงพี่จงอุนใชไหมครับ”

                เอ๊ะ...นายคนนี้...เคยเห็นที่ไหนนะ...สายตาแบบนี้...สายตาที่เหมือนหมาป่า...อ๊ะ!!!นี่มัน

                “คยูฮยอน!!!”ฉันพูดชื่อของเค้าออกไป คยูฮยอนทำหน้างงนิดหน่อย แต่แป๊ปเดียวก็กลับมายิ้มกว้าง

                ว่าแต่ถ้านี่คือคยูฮยอน คยูฮยอนก็เท่ากับนักร้องบอยแบนด์ งั้นแสดงว่า พวกนี่ก็ต้องเป็น...นักร้อง!!! ใช่ๆ ใช่แล้วฉันจำได้แล้ว ฉันจำคนพวกนี้ได้แล้วเหมือนคนในรูปที่ยัยเจเอาให้ฉันดูเมื่อวานเลย งั้นพี่จงอุนก็คือ...

“ครับ ผมคยูฮยอนครับ^___^”

“นี่ๆเจ้าเด็กนี่ เห็นผู้หญิงไม่ได้หว่านเสน่ห์เชียวนะ อ่า...ซาหวัดดีคับ พ้มชืออึนฮยอกคับ”ผู้ชายหน้าตาน่ารัก เค้ายิ้มกว้างจนเห็นเหงือก (แต่ดูดีชะมัด) ทักทายฉันเป็นภาษาไทยพร้อมกับยกมือไหว้ฉัน ฉันรีบยกมือรับไหว้ไม่ทันเลย

                “อะไรกัน เธอจำเจ้าเด็กนี่ได้แต่กลับจำพี่ไม่ได้งั้นหรอเนี่ย โธ่เอ๊ย สงสัยฉันต้องไปไทยบ่อยๆจริงๆแล้วล่ะมั้งเนี่ย”พี่จงอุนพูดประโยคนี้สองรอบแล้วนะ =__=;;

                “หมายความว่าไงจงอุน”หนุ่มหน้าสวยถามพี่จงอุนอย่างสงสัยสุดๆ

                “ดูเหมือนว่าจะมีคนไทยที่ไม่รู้จักเราด้วยน่ะครับ”

                “ห๊ะ นี่เราเรทติ้งไม่ดีที่ไทยเลยงั้นหรอ??”หนุ่มหน้าสวยพูดอย่างตกใจ แถมทำตาถลนๆด้วย แต่ก็ยังดูดีอยู่นั้นแหละ

                “นั่นใช่เอสเจหรือเปล่าน่ะ”เด็กสาวกลุ่มนึงมองมาทางพวกเราและซุบซิบๆอะไรกันบางอย่าง

                “มีนาๆ ขึ้นรถก่อนเร็ว พี่ครับออกรถเลยครับพี่”พี่จงอุนพูดและลากฉันขึ้นรถแล้วหันไปสั่งพี่คนขับรถอย่างร้อนรน

                “ผมว่าเราแนะนำตัวกับเธอกันเถอะครับ”คยูฮยอนพูดเมื่อพวกเราอยู่บนรถและกำลังจะออกเดินทางไป...ไปไหนอ่ะ - __- ??

                “เริ่มที่ฉันก่อน ฉันคิมฮีชอล คนที่ดูดีที่สุด อายุไม่ต้องรู้ รู้แค่ฉันเป็นรุ่นพี่เธอ”ฉันพยักหน้ารับคำ

...อ๋อ หนุ่มหน้าสวยชื่อฮีชอลนี่เอง โอเคๆ ดูแล้วไม่ปกติแหง๊มๆ

                “ผมชื่อคยูฮยอนครับ โจคยูฮยอน อายุน่าจะพอๆกับเธอนะ”ฉันรู้ชื่อนายแล้ว...แต่ฉันก็พยักหน้ารับไป

                “หวัดดีครับพี่ชื่ออึนฮยอก หรือลีฮยอกแจครับ ซาหวัดดีค้าบ”ฮะๆ พี่อึนฮยอกพูดไทยเก่งจัง

                “ค่ะ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อลีมีนาค่ะ อืม....ว่าแต่พี่รู้จักภาษาไทยด้วยหรอค่ะ??”

                “พวกเราไปไทยกันบ่อยมากๆเลยพอพูดได้น่ะ”

                “ไปบ่อยเลยหรอค่ะ”

                “อื้ม... เอานะ 1 2 3 We are Super Junior!!!”พอพี่จงอุนนับ พวกพี่เค้าก็พูดพร้อมกันและยื่นมือมาข้างหน้า ว้าว น่าทึ่งชะมัด แต่ติดตรงที่พี่ฮีชอลชูสองนิ้วที่ต่างจากคนอื่นเนี่ยแหละ = = แห่ะๆ

                “พวกเราน่ะไปทำงานที่ไทยบ่อยมากๆๆเลยนะ เธอไม่รู้จักพวกเราเลยหรอ?อ๊ะ แต่ทำไมเธอถึงรู้ชื่อเจ้าเด็กนี่ได้ล่ะ”พี่อึนฮยอกถามฉันแล้วเหล่ตามองคยูฮยอนที่กำลังยิ้มกว้างราวกับภูมิใจอะไรบางอย่าง

                “อืม ฉันไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี่เท่าไหร่น่ะคะ แต่ที่ฉันจำชื่อคุณคยูฮยอนได้ก็เพราะเพื่อนฉันเอารูปให้ดูน่ะคะ เธอเป็นแฟนพวกพี่นะค่ะ”

                “ไม่ต้องเรียกว่าคุณหรอก ว่าแต่เธออย่าไปบอกเพื่อนเธอนะว่ารู้จักพวกเราเป็นการส่วนตัว เดี๋ยวจะเดือดร้อนน่ะ”พี่จงอุนพูด

                “ค่ะๆ ว่าแต่นี่จะพาฉันไปไหนค่ะเนี่ย?”แฮะๆ สงสัยมานานแหละ

                “อ่อ เธอคงต้องไปอยู่ที่หอพวกพี่ก่อนนะ เพราะที่บ้านปู่ซกจินไม่มีใครอยู่ ถ้าเธอไปอยู่คนเดียวมันจะอันตราย”

                “อ้าว ถ้าฉันไปอยู่ที่หอพวกพี่ แล้วแฟนๆพวกพี่เค้าจะไม่...”

                “ไม่ต้องห่วง พี่เตรียมของปลอมตัวมาให้เธอแล้ว”

                “ปลอมตัว??”

                เมื่อจะใกล้ถึงที่หอพัก...

                “พี่อ่ะ ทำไมทำแบบนี้กับฉันล่ะให้ฉันแต่งเป็นแม่บ้านเนี่ยนะ โธ่เอ๊ย ฉันดูแก่ไปเลยอ่ะ”ฉันบ่นกระปอดกระแปดหลังจากเปลี่ยนชุด จะไม่ให้บ่นได้ไงก็พี่เค้าเอาชุดป้าแม่บ้านมาสวมทับชุดฉันอ่ะ ฮือ...

                “เอาน่าๆ ทนหน่อยพอขึ้นไปเธอก็ค่อยเปลี่ยนกลับนะ”พี่จงอุนเค้าพูดประโยคนี่หลายรอบแล้วนะเนี่ย ในใจเค้าคงจะรำคาญฉันน่าดู...แถมตลอดทางที่มาก็มีแต่พี่เค้าเนี่ยแหละที่คุยแล้วก็บอกเส้นทางให้ฉันตลอดทางเลย ในขณะที่คนอื่นหลับกันหมด

                “แล้วทำไมพี่ไม่นอนพักล่ะค่ะ จะมีงานต่อนี่นา”เห็นพี่ฮยอกแจบอกก่อนจะหลับว่าต้องมีงานต่อ คยูฮยอนก็ต้องไปจีนด้วย

                “ไม่อ่ะ พี่ไม่ง่วง พี่แก่แล้วนอนนิดเดียวก็พอ เจ้าพวกนี่ยังเด็กนอนกันไม่พอหรอก”

                “แล้วทำไมพี่ฮีชอลถึงหลับล่ะ”

                “พี่คนนี่คือข้อยกเว้นของทุกสิ่งบนโลกนี่น่ะ -__- ----> -__-zzZ”ง่ะ ซะงั้น

                “อุนอ่า ถึงแล้วรีบไปส่งน้องนายแล้วรีบลงมานะ”พี่ผู้จัดการที่เป็นคนขับรถมาส่งบอกกับพี่จงอุน

                “ครับๆ ป่ะมีนา”และก่อนที่จะลงจากรถพี่เค้าก็เอาแว่นดำที่เสียบอกของพี่เขาไว้มาใส่ให้ฉัน ซึ่งมันเข้ากั๊นเข้ากันกับชุดฉันเหลือเกิ๊น แต่ทำไงได้ฉันไม่กล้าโวยคนที่ให้ที่หลับที่นอนฉันหรอกนะ

                และเมื่อประตูรถเปิดเสียงกรี๊ดก็ดังขึ้น พร้อมกับเสียงเรียกชื่อพี่จงอุน

                ไม่น่าเชื่อเลย นี่พี่เค้าดังขนาดนี้เลยหรอ o_o

                ชั้น 12

                “อ่ะนี่กุญแจพี่ไปทำมาให้ เข้าบ้านไปเลยนะพี่ต้องทำงานต่อ อ่อ ห้องพี่ อยู่ขวามือนะ เตียงฝั่งที่มีตู้กระจกน่ะ”

                “ค่ะ ขอบคุณมากนะคะพี่ ว่าแต่พี่เลิกงานกี่โมงหรอค่ะ”

                “อืมก็มืดๆน่ะ เพราะวันนี้พี่ไม่มีงานมากเท่าไหร่ ทำไมหรอ??อยากได้อะไรหรือเปล่า”

                “เปล่าค่ะ ถามเฉยๆ”

                “ครับ งั้นพี่ไปก่อนนะ บาย”

                “โชคดีค่ะพี่ เดินทางปลอดภัยนะคะ”แล้วฉันก็โบกมือหย๊อยๆอยู่อย่างนั้นแม้ว่าพี่เค้าจะไปแล้วก็ตาม...เฮ้อ~ยัยมีนาเอ๊ย แกไม่น่ามาที่นี่เลย ไม่ปลอดภัยกับหัวใจจริงๆ

                หลังจากสงบจิตสงบใจได้พักนึงฉันจึงไขประตู แต่สายตาฉันก็มาสะดุดกับผนังรอบๆประตูเข้า

                ฉันคงไม่สนใจหากมันจะมีแค่รอยเปื้อน แต่นี่มันเป็น...ข้อความที่เขียนถึงพวกพี่ๆทั้งนั้นเลย ถึงมันจะดูเลอะแต่แฟนๆคงอยากจะบอกความในใจให้พวกพี่เค้าไปทุกที่ๆ

...อ๊ะ!!มีภาษาไทยด้วย โห มีคนไทยแห่มาที่นี่ด้วยหรอเนี่ย น่ารักจัง ฉันล่ะอดยิ้มกับข้อความเหล่านี้ไม่ได้จริงๆ…

                ฉันเลิกสนใจข้อความพวกนั้น เพราะถ้าจะต้องอ่านทั้งหมดคงจะกินเวลาทั้งวันเลยทีเดียว ฉันเลยเดินเข้าไปในบ้าน และไม่ลืมที่จะล๊อกประตูด้วย

...ว้าว สภาพบ้านดูเรียบร้อยกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย...อืม ห้องฝั่งขวาๆ...

                แล้วฉันก็ค่อยๆแหงมประตูห้องนอนของพี่จงอุน นี่คงจะเป็นโปสเตอร์วงของพี่ๆเค้าสิน่ะ

...โห...มีตั้งสิบสามคนแน่ะ อ๊ะ นี่พี่จงอุนนี่นาดูดีจังเลย ฮะๆๆ...

ว่าแต่เตียงพี่จงอุนคือเตียงที่มีตู้กระจกก็เตียงนี้สินะ

...เฮ้ย นี่มัน...เต่านี่นา เต่าบก 3 ตัว...เออใช่ๆๆ ที่ยัยเจเคยเล่าให้ฟังไง อ๋อ ~ จงอุน = เยซอง = เย่ ฮะๆพี่เค้าเพี้ยนจริงด้วย แต่ก็น่ารักดี...

                โครกกครากก~~

                มายก๊อดแน่ใจนะว่าเสียงท้องร้องไม่ใช่เครื่องเจาะถนน = = … ไปหาอะไรกินดีกว่าเรา

                คิดได้ดังนั้นฉันจึงวางกระเป๋าไว้ในห้อง แล้วตรงไปที่ครัวเพื่อทำอาหารกินเองว่าแต่ทำอะไรดีน้า อืม..ทำเผื่อพวกพี่เค้าด้วยดีกว่า...แต่นี่มันเพิ่งจะบ่ายกว่าๆพวกพี่เค้าจะกลับก็มืดๆ เอาอะไรที่เก็บแช่เย็นได้ดีกว่า

...อ๊ะ มีกิมจิด้วยน่ากินจัง ทำข้าวยำดีกว่าทำเยอะๆเลยเพื่อพวกพี่ๆเค้าด้วย…

                4 ทุ่ม...

                หนุ่มๆที่พักชั้น 12 ก็ได้เดินทางกลับมาถึงหอพักบางส่วน เนื่องจากบางคนยังมีงานอยู่ และเมื่อจงอุนเดินผ่านจากประตูหน้าบ้านมาก็ได้กลิ่นหอมๆจางๆของข้าวยำทันที และเมื่อมองไปที่โต๊ะกินข้าวในห้องครัวเขาก็เห็นมีนานอนฟุบบนโต๊ะทั้งๆทีมือเธอยังถือช้อน และมีชามข้าวที่เหลืออยู่ในอ้อมแขนที่วางอยู่บนโต๊ะ ในขณะที่สมาชิกคนอื่นๆก็เดินเข้าห้องไปเพราะเหนื่อยจากการทำงานมาทั้งวัน แต่เขานั่งลงข้างๆเธอ และเริ่มสังเกตใบหน้าของเธอ....อย่างเงียบๆ

                ผู้หญิงคนนี้น่ารักจริงๆ...เธอมีผิวขาวนวลอมชมพูคงได้มาจากทั้งพ่อและแม่ตามคำเล่าของปู่ซกจิน ดวงตาที่แม้จะปิดอยู่แต่ก็เห็นชัดว่าเธอมีตาสองชั้นโดยธรรมชาติ และดวงตาของเธอก็ไม่โตไปหรือเล็กไปแต่ก็ดูเรียวสวยได้รูป เพราะยามที่เค้าสบตาเธอก็มักจะหลงไหลไม่ใช่น้อย จมูกที่สวยได้รูปดูก็รู้ว่าเธอคนนี้ธรรมชาติให้มาโดยแท้จริง พวงแก้มที่เนียนใสไร้การแต่งหน้าไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆที่เขารู้จักตั้งแต่เข้าวงการบันเทิงมา ริมฝีปากบางๆที่มีเศษผักจากข้าวยำติดอยู่ แต่ก็แลดูน่ารักน่าเอ็นดูเหมือนเด็กๆ ผมสีดำอมน้ำตาลนุ่มสลวยที่เธอมัดหลวมๆไว้ก็ทำให้เธอดูน่ารักอยู่ดี เฮ้อ...เค้าไม่น่าอาสากับปู่ให้เธอมาอยู่ที่นี่กับเค้า เพียงเพราะเค้าเห็นรูปของเธอจากปู่เลยจริงๆ

                สงสัยเธอคงจะเหนื่อยจากการเดินทาง...ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีเขาเองก็จำเธอแทบไม่ได้ แล้วเขาก็คิดว่าเธอคงจะจำเขาไม่ได้เหมือนกัน ก็แน่ล่ะตั้งเกือบสิบปีถึงใบหน้าจะเปลี่ยนไปบ้างแต่เธอก็ยังคงเค้าโครงหน้าตอนเด็กที่เขาพอจะจำได้บ้างเหมือนกัน

ว่าแต่จะเอายังไงดีล่ะเนี่ย อืม..เอาข้าวไปเก็บให้ในตู้เย็นก่อนแล้วกัน  เผื่อเธอยังจะอยากกินอีก

และเมื่อเขาหยิบชามกับช้อนออกมาจากอ้อมแขนเธอได้ก็พินิจพิจารณาข้าวในชามอย่างชื่นชม

... ท่าทางเธอจะทำกับข้าวเก่งใช้ได้นะเนี่ย น่ากินมากเลย...

และเมื่อเขาเปิดประตูตู้เย็นก็เห็นชามสีขาวใบใหญ่ที่มีข้าวยำหน้าตาสวยงามถูกเรปแช่เย็นอยู่

...นี่เธอทำเผื่อพวกเขาด้วยหรอเนี่ย?เก็บไว้กินตอนเช้าแล้วกัน ดึกแล้วพาเธอไปนอนก่อนดีกว่า... แล้วเขาก็เดินกลับไปที่โต๊ะอีกครั้ง เขาค่อยๆช้อนตัว(ไหวหรอพี่เย่O_o: VirusYeKe’) ของเธอขึ้นมาอย่างช้าๆเพราะไม่อยากให้เธอตื่นขึ้นมาแล้วจะหงุดหงิดซะเปล่าๆ

...ยัยเด็กนี่ตัวเบาชะมัดที่เมืองไทยอาหารอร่อยๆก็ออกจะเยอะทำไมถึงตัวเล็กแบบนี้นะ ตัวเบากว่ารยออุคซะอีกมั้งเนี่ย...

แล้วเขาก็ค่อยๆเดินไปเปิดประตูห้องนอน โชคดีที่วันนี้รยออุคเจ้าของเตียงฝั่งตรงข้ามไปทำงานในยูนิตย่อยที่ประเทศจีน เธอจะได้มีห้องส่วนตัวใช้ชั่วคราวไปก่อน เขาพาเธอไปยังเตียงของเขาแล้วพยายามวางตัวของเธอลงช้าๆ แล้วห่มผ้าให้เธอ

...นอนขี้เซาชะมัดยัยเด็กนี่ ถ้ามีคนจะปล้ำเธอขึ้นมาจะทำยังไงล่ะเนี่ย...

เขาคิดพลางอมยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าที่นอนหลับอย่างมีความสุข แล้วเขาก็เดินไปเอาหมอนกับผ้าห่มของรยออุคแล้วเดินออกไปนอนที่โซฟาที่ห้องนั่งเล่น