อภินิหารผนึกมนตรา - ดีวา

ลำดับตอนที่ #2 : เรวินแห่งเกรส

            แสงทองส่องจรัสเหนือนครหลวงแห่งอาณาจักรโรซาน ซึ่งพลุกพล่านด้วยผู้คนหลายอาชีพหลากชนชั้น เมืองใหญ่แห่งนี้เปิดให้ผู้คนทำการค้าอย่างเสรี จึงเป็นดั่งเหมืองทองของพวกพ่อค้าที่มีความขยันอดทน ในขณะเดียวกันก็มีกฎหมายและบทลงโทษที่เข้มงวดเด็ดขาดเป็นที่หวั่นเกรงสำหรับเหล่ามิจฉาชีพ

          แต่ที่ใดมีแสงที่นั่นย่อมมีเงา

            “จนมุมแล้วสินะ ไอ้จอมโกง” ชายแก่หัวล้านว่า ข้างหลังเขายังมีชายฉกรรจ์ร่างกำยำหน้าตาเหี้ยมเกรียมอีกสามคน

            หนุ่มน้อยผมสีน้ำตาลเข้มผู้ยืนหลังพิงผนังหัวเราะ “เจ้าต่างหากที่ขี้โกง ข้าเพียงแต่ชิงเงินสกปรก ๆ คืนมาจากเจ้า เพื่อเอากลับไปให้เจ้าของเดิมเท่านั้นเอง”

           “ไม่ต้องมาเล่นลิ้น เทคนิกการเปลี่ยนไพ่ระดับนั้น เจ้ามันก็พวกเดียวกับข้านี่แหละวะ ทำไมต้องมาขัดขวางคนอาชีพเดียวกันด้วย”

            หนุ่มน้อยยักไหล่ “ข้าแค่ไม่ชอบขี้หน้าเจ้า มันก็เท่านั้น”

            ชายแก่กัดฟันกรอด “ไอ้หนูนี่วอนซะแล้ว เด็ก ๆ จัดการ!”

            สิ้นเสียงคำสั่ง นักเลงร่างยักษ์ทั้งสามคนก็กรูเข้าใส่ชายหนุ่ม แต่ชายหนุ่มหาได้ยี่หระ เขาอาศัยความว่องไวขัดขานักเลงคนแรกล้มไม่เป็นท่า นักเลงอีกสองคนที่พุ่งเข้ามาต่างหยุดไม่ทันจึงสะดุดร่างเพื่อนล้มคะมำไปด้วย

            “ไปก่อนนะ เป็นการเล่นไล่จับที่สนุกมาก” หนุ่มน้อยยิ้มร่า ขณะวิ่งผ่านเจ้าของบ่อน

★ ★ ★ ★ ★

            “แฮ่ก ๆ” หญิงสาวผมสีฟ้าวิ่งหนีอย่างกระหืดกระหอบบนถนนกลางกรุงโรฮาน ขณะที่ถูกกลุ่มคนถือดาบไล่ล่า เนื้อตัวเธอมอมแมมซ้ำยังแต่งตัวมอซอเสื้อผ้าขาดวิ่น จึงไม่มีชาวบ้านคนไหนอยากเข้าไปยุ่ง

            ทันใดนั้นชายผมสีน้ำตาลก็โผล่พรวดออกมาจากตรอกเล็กๆ ข้างหน้า หญิงสาวไม่ทันระวังจึงชนชายหนุ่มเข้าอย่างจังจนล้มลงไปด้วยกัน

            “อ๊ะ ขอโทษค่ะ”

            “เสร็จล่ะ” ไม่ทันที่เธอจะลุกขึ้น พวกคนถือดาบก็ตามมาทัน

            “กรี๊ด!” หนึ่งในนั้นเข้ามาคว้าแขนเธอ โดยไม่สนใจชายหนุ่มที่นั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่

            “ช้าก่อน” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน

            ชายผู้มีผมสีน้ำเงินยาวประบ่าหยุดและหันกลับมามองด้วยสีหน้าเรียบเฉย

            “มีธุระอะไร”

            “ช่วยปล่อยตัวนางผู้นั้นได้หรือเปล่า”

            “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า”

            “เกี่ยวสิ นางมีดวงตาที่สวยจนน่าเสียดายหากต้องไปเป็นทาสใคร แล้วอีกอย่างหนึ่ง...” ชายหนุ่มยักไหล่ “ข้าไม่ชอบขี้หน้าเจ้า”

            “ถ้าข้าบอกว่าไม่ล่ะ...”

            ชายหนุ่มไม่รอให้อีกฝ่ายพูดเสร็จ เขาเตะเสยใส่ข้อมือของคู่สนทนา หัวหน้านักดาบเผลอปล่อยมือออกจากแขนของหญิงสาวเพื่อหลบลูกเตะ ทำให้ชายหนุ่มได้จังหวะฉุดหญิงสาวมาอยู่ข้างตัว

            “ก็จะทำยังงี้ไง”

            นักดาบคนอื่น ๆ กระจายออกไปยืนล้อมหนุ่มสาวทั้งสองทันที

            “เจ้าไม่รู้ตัวหรอกว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ รีบคืนนางมาซะ” ชายผมน้ำเงินพูดต่อ

            “หึ ข้ารู้ดีเลยล่ะว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่”

            “งั้นก็ดี!” ผู้เป็นหัวหน้าโบกมือให้สัญญาณ

            แล้วนักดาบเหล่านั้นก็รุกเข้ามาพร้อม ๆ กันทุกทิศทางอย่างมีชั้นเชิง ไม่มีช่องว่างเหมือนพวกนักเลงกระจอกเมื่อกี้

            ชายหนุ่มชักดาบของตนที่เสียบอยู่ข้างเอวออกมา

            จากนั้นเขาก็สำแดงฝีดาบที่เหนือชั้น ไม่เพียงเฉพาะท่าร่างที่งดงาม แต่ยังมีท่วงท่าที่พลิกแพลงไหลลื่นยากจะคาดเดา นักดาบที่เข้าต่อกรต่างเพลี้ยงพล้ำให้แก่ชายหนุ่มคนแล้วคนเล่า เพียงพริบตาทุกคนก็พ่ายแพ้หมดท่า

            ใครที่ดูเหตุการณ์อยู่ก็จะรู้ทันทีว่านักดาบเหล่านั้นไม่ได้อ่อนหัด เพียงแต่ชายหนุ่มผู้นี้เก่งกาจขั้นเทพชนิดหาตัวจับยาก

            “เพลงดาบนั่น... เห็นทีเจ้าคงไม่ใช่คนพเนจรธรรมดา” ท่าทีของชายผมน้ำเงินเปลี่ยนไป “ข้าชื่อเอรีออส เจ้าล่ะ”

            “ข้าชื่อเรวิน เอาล่ะ ทีนี้ก็เหลือแต่คุณชายแล้วนะ” ชายหนุ่มยิ้มเยาะ

            “เจ้ารนหาที่เองนะ” ชายที่ชื่อเอรีออสชักดาบออกมา แล้วใช้นิ้วแตะที่ปลายดาบพร้อมกับพึมพำอะไรบางอย่าง

            ทันใดนั้นเรวินก็แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เมื่อจู่ ๆ ที่ดาบของเอริออสก็มีไฟลุกพรึ่บขึ้นมา

            “ตรงนั้นเอะอะอะไรกันน่ะ” เสียงฝีเท้าม้าดังมาแต่ไกล พวกเขาคือเหล่าทหารม้าอันเกรียงไกรแห่งโรซานนั่นเอง

            เอรีออสเก็บดาบเข้าฝักพร้อมกับหันไปบอกพรรคพวก “เราจะเปิดเผยตัวที่นี่ไม่ได้ ถอยเร็ว!”

            แต่ก่อนจะไป เอรีออสก็โยนของสิ่งหนึ่งให้เรวิน

            “แล้วเจ้าจะต้องเสียใจที่ช่วยนางไว้”

            ว่าแล้วพวกเอรีออสก็จากไป ทิ้งไว้แต่ปริศนาให้เรวินครุ่นคิด

          เปลวเพลิงสีแดงฉานที่ห่อหุ้มดาบของเอรีออสเมื่อครู่นี้มันอะไรกันแน่... หรือว่าสิ่งนั้นคือ ‘เวทมนตร์’

            ชายหนุ่มส่ายหน้า เวทมนตร์ได้สาบสูญจากอนาสต้านานแล้ว เมื่อกี้นี้เขาต้องตาฝาดไปแน่ ๆ

            ในตอนนั้น ทหารม้าผู้พิทักษ์อาณาจักรก็มาถึงจุดเกิดเหตุ

            “นั่นองค์ชายเรวินแห่งอาณาจักรเกรสไม่ใช่รึ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้” ชายผมเงินบนหลังม้าเอ่ยขึ้น

            “บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกข้าว่า ‘องค์ชาย’ ไง ลันซ์” เรวินทักชายผู้อยู่บนหลังม้า ซึ่งมีศักดิ์เป็น ‘องค์ชาย’ เช่นเดียวกับตน หากแต่ลันซ์คือองค์ชายแห่งอาณาจักรโรซานนั่นเอง
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
โปรดติดตามตอนต่อไปครับ ^^