คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ล่าปีศาจ2 บททดสอบ
ณ ลานกว้างหลังหุบเขาแห่งหนึ่ง เด็กหนุ่มผมดำอายุราว12ขวบคนหนึ่งกำลังวิ่งขึ้นวิ่งลงเขาอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่ ร่างกายโชกไปด้วยเหงื่อและแผลถลอก แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแต่อย่างใด
“เหลือเวลาอีก15นาทีนะอาเรส ไม่งั้นวันนี้แกอดกินข้าวเย็นแน่” อลันที่นอนกระดิกเท้าอยู่ที่ตีนเขาร้องบอกขณะอาเรสวิ่งลงมาถึงตรงที่เขานอนอยู่
ทุกๆวันอาเรสจะต้องวิดพื้น500ครั้ง ต่อยกระสอบทราย3ชั่วโมง หวดดาบไม้3000ครั้ง รวมถึงวิธีการฝึกแปลกๆพิศดาลต่างๆนาๆของอลันอีกมากมาย และสิ่งสุดท้ายที่ต้องทำของวันก็คือวิ่งขึ้นลงเขาที่ทั้งสูงและชัน20รอบภายใน30นาที
“อาจารย์ไปทำข้าวรอไว้ให้ผมเลยเหอะ ยังไงผมก็วิ่งครบรอบอยู่แล้ว เวลาเหลืออีกตั้ง15นาที” อาเรสตะโกนบอกขณะวิ่งขึ้นเขาผ่านอลันไป
“ไม่ต้องแล้วอาเรส มานี่ซิ” อลันเรียก
“มีอะไรเหรอฮะอาจารย์” อาเรสถามอย่างฉงน เพราะอาจารย์ไม่เคยให้เขาหยุดฝึกกลางคันอย่างนี้
“เอ้านี่ ฉันซื้อมาฝาก” อลันโยนดาบให้อาเรสเล่มหนึ่ง
“นี่มันดาบจริงนี่ฮะ” อาเรสพูดขึ้นหลังจากถอดดาบออกจากปลอกมาถือดูแล้วแกว่งเล่น
“.......ดูบางอย่างขาดๆไปนะ” อลันพิจรณาอาเรสอยู่ขณะหนึ่งก่อนจะบอกกับอาเรส
“อาเรส ไหนลองฟันฉันซิ”
“ห๊ะ!?” อาเรสนึกว่าตัวเองหูฝาดไป
“ฟันฉัน เดี๋ยวนี้” อลันย้ำอีกครั้งพลางจ้องไปที่ตาสีเงินของอาเรส
“อาจารย์บ้ารึเปล่าเนี่ย อยู่ดีๆจะให้ผมเอาดาบฟัน” จบคำพูดของอาเรสปุ๊ป กำปั้นของอลันก็พุ่งเข้าหน้าอาเรสอย่างจัง
“ฉันสั่งให้แกเอาดาบนั่นฟันฉัน ไม่ได้ยินเหรอไง” อลันพูดเป็นครั้งที่สาม แววตาของเขาในตอนนี้ดูน่ากลัวและโหดเหี้ยมมาก เป็นความรู้สึกที่อาเรสไม่เคยเจอมาก่อน
“มันเจ็บนะฮะอาจารย์ แล้วผมก็ไม่อยาก....” ยังไม่ทันพูดจบอาเรสก็ถูกชกกระเด็น พอยืนขึ้นก็ถูกชกจนหงายไปอีกครั้งดาบที่เคยกำไว้หลุดมือไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
“ผมเจ็บนะฮะอาจารย์” อาเรสพูดอีกครั้ง แต่ก็ไม่สามารถหยุดกำปั้นของอลันได้
“ผมบอกว่าผมเจ็บ อาจารย์จะชกผมอีกทำไม” หลังจากลุกขึ้นมาได้เขาก็พูดขึ้นอีก หากแต่คราวนี้เป็นน้ำเสียงที่เย็นชา แววตาขี้เล่นของเด็กน้อยหายไปสนิท ตาจ้องเขม็งมายังผู้ที่เป็นอาจารย์ของตัวเอง ซึ่งทำให้อลันยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก
“จำไว้นะอาเรส ดาบน่ะไม่ใช่ของเล่น แต่เป็นอาวุธที่เอาไว้ใช้ทำร้ายคนอื่น ครั้งต่อไปเวลาที่แกจับดาบน่ะ ทิ้งความขี้เล่นไปซะ แล้วให้มีแววตาอย่างเมื่อกี้ทุกครั้ง เข้าใจมั้ย” ไม่รอคำตอบ อลันก็หันหลังกลับเข้าบ้านหลังเล็กที่ตนและอาเรสอาศัยเพื่อทำอาหารเย็น
อาเรส อายุ17ปี
พลั่ก!! ร่างของเด็กหนุ่มลอยละลิ่วก่อนจะตกลงกระแทกพื้นอย่างจัง แต่เขาก็รีบกลิ้งตัวหลบเพราะดาบไม้เล่มหนากำลังฟาดลงมาตรงที่เขานอนอยู่
“นี่แกจะคลานอยู่อย่างนั้นตลอดชาติเหรอไงอาเรส” อลันตะโกนขณะไล่ฟาดอาเรสที่กลิ้งตัวหลบไปมาอยู่
พอได้จังหวะ อาเรสจึงปาทรายที่กำไว้ในมือใส่อลัน ถึงแม้อลันจะรู้ทันแต่ก็ต้องเสียจังหวะการโจมตี ทำให้อาเรสลุกขึ้นมาแล้วฟาดดาบไม้ของตัวเองไปที่ต้นขาของอลัน แต่อลันก็สามารถโดดหลบได้ทันท่วงที
“เสร็จล่ะอาจารย์เอ๋ย” อาเรสยิ้มขึ้นพลางสร้างบอลไฟในมือแล้วปาออกไปขณะที่อลันยังไม่ทันได้ลงถึงพื้น
หมับ! อลันจับลูกไฟนั้นไว้ได้อย่างง่ายดายและบีบมันจนแตกคามือ
“แกคงไม่คิดจะเอาของเด็กเล่นอย่างงี้มาใช้กับฉันใช่ไหม” อลันยิ้มเยอะแต่ในมืออีกข้างของเขาตอนนี้มีลูกไฟอีกลูกที่สีแดงสดและใหญ่กว่าของอาเรสเตรียมอยู่แล้ว “ตายซะ” จบคำก็ปล่อยลูกไฟออกมานับสิบลูกพลางสนุกกับการที่ได้เห็นอาเรสวิ่งหนีลูกไฟจ้าละหวั่น
“วันนี้พอแค่นี้ แกเข้าไปทำอาหารซะ พรุ่งนี้ฉันไม่อยู่จะกลับมาอีกทีตอนบ่ายแก่ๆ” อลันสั่งอาเรสที่ตอนนี้นอนหงายหน้าหอบแฮกๆอยู่ก่อนจะเดินเข้าบ้านไปอาบน้ำ
วันรุ่งขึ้น
“อ้าวอาจารย์ กลับมาแล้วเหรอฮะ” อาเรสทักเมื่อเห็นอลันเดินกลับมาตอนประมาณบ่าย4โมง
“มานี่ซิอาเรส” อลันเรียกอาเรสให้ออกมาที่ลานหน้าบ้าน “แล้วเอาดาบจริงมาด้วยล่ะ”
ถึงอาเรสจะงงว่าทำไมอลันถึงให้เอาดาบจริงออกมา เพราะปกติเวลาซ้อมกันจะใช้แค่ดาบไม้ แต่เขาก็ทำตาม
“วันนี้ฉันจะทดสอบแก ว่าแกมีคุณสมบัติจะเป็นนักล่าปีศาจรุ่นที่13รึเปล่า” อลันพูดขึ้น น้ำเสียงของเขาต่างไปจากที่เคยเป็น
“ครั้งนี้อาจารย์คงไม่ได้พูดเล่น” อาเรสคิดในใจ เพราะเขารู้สึกได้ถึงจิตสังหารที่แผ่ออกมาจากตัวอลัน เขาไม่รอช้าที่จะดึกดาบออกมาจากฝัก
“แกมีเวลาจนถึงพระอาทิตย์ตกดินซึ่งก็ประมาณ1ชั่วโมง ถ้าแกทำให้ฉันได้แม้แต่1แผลถือว่าแกผ่าน แต่ถ้าทำไม่ได้ ฉันจะฆ่าแกซะ” พูดจบอลันก็ดึกดาบออกมาและจิตสังหารที่ถูกเก็บไว้ก็แผ่พุ่งออกมาด้วย
“นี่น่ะเหรออาจารย์เวลาเอาจริง” อาเรสที่ยืนขาแข็งคิดในใจอย่างเกรงๆ แต่ในหัวของเขาก็ไม่มีความคิดที่จะแพ้ แววตาของเขาเปลี่ยนไป ดังเช่นที่ควรจะเป็นเวลาจับดาบเข้าห้ำหั่นกับคู่ต่อสู้
แล้วอาเรสก็เป็นฝ่ายเปิดเกมบุกเป็นคนแรก ดาบในมือฟันเข้าหาอลันอย่างรวดเร็วและแม่นยำ แต่อลันก็สามารถหลบได้ทุกครั้ง จนกระทั่งอาเรสแทงดาบหาอลันเขาจึงเบี่ยงตัวหลบไปด้านข้างซึ่งเป็นจุดบอดและฟันดาบแรกออกไปตรงคอของอาเรสพอดี
“แย่แล้ว” เป็นสิ่งแรกที่แล่นเข้ามาในสมองของอาเรส หัวใจของเขาตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม แต่ด้วยสัญชาติญาณของเขาจึงทิ้งตัวลงกับพื้นและกลิ้งหนีออกห่างจากอลันอย่างรวดเร็ว ซึ่งอลันก็ไม่ได้ตามไปโจมจีต่อ
“เกือบไปแล้ว ช้าอีกแค่เสี้ยววินาทีเดียวเราคงคอหลุดไปแล้ว” อาเรสคิดในใจขณะลุกขึ้นจากพื้น เหงื่อเย็นเฉียบไหลลงมาที่หลังและหน้าของเขา
ทั้งสองฝ่ายต่างยืนนิ่งเพื่อรอดูเชิงของอีกฝ่าย และก็เป็นอลันที่พุ่งเข้าหาอาเรสในตอนที่เหงื่อเม็ดหนึ่งไหลลงมาที่ตาของเขา
ตูม! หินลูกใหญ่ที่อยู่หลังอาเรสเมื่อกี้ทลายลงมาเหลือแต่เศษหินเล็กๆ แต่ไร้ซึ่งวี่แววของอาเรส
ขณะที่อลันกำลังมองหาอยู่นั้น บอลไฟ3ลูกก็พุ่งมาจากข้างหลังเขา แต่เพียงแค่เขาสะบัดดาบออกไปครั้งเดียว บอลไฟพวกนั้นก็สลายไปหมด ซึ่งนั่นก็เป็นแผนหนึ่งของอาเรส เพราะตอนนี้เขาปรากฏตัวอยู่หลังอลันและได้พุ่งตัวเข้าหาอย่างเร็วเตรียมจะฟันอลันให้เต็มๆซักหนึ่งดอก
“ไฟร์วอล” เขาเอ่ยขึ้นเบาๆโดยที่ไม่แม้แต่จะหันมามอง กำแพงไฟก็พุ่งขึ้นมาจากพื้นทำให้อาเรสที่พุ่งเข้ามาแทบหยุดไม่ได้ ในจังหวะที่เขาหยุดไปนั้น กำแพงไฟก็หายไปกลายเป็นดาบสีเงินพุ่งเข้ามาที่หน้าอกของอาเรสแทน
ฉัวะ! เลือดของอาเรสไหลลงสู่พื้น ถึงแม้จะหลบจุดตายไปได้ ทำให้ดาบเฉี่ยวไปโดนแขนซ้ายเขาแทน
แต่อลันก็ไม่รอช้า เขาวาดแขนมาข้างหน้า ซึ่งอาเรสก็รู้ความหมายของมันดีจึงถีบตัวสุดแรงให้พ้นจากระยะจากโจมตีนั้น
ตูม! พื้นตรงที่อาเรสอยู่เมื่อครู่กลายเป็นหลุมขนาดใหญ่จากบอลไฟของอลัน
“โจมตีไม่ได้เลย เหมือนอาจารย์รู้ทันการเคลื่นไหวของเราไปหมด” อาเรสเริ่มคิดหนัก เพราะเขาไม่สามารถทำอะไรอลันได้เลย “ทำไมกันนะ ทำไมอาจารย์ถึงรู้ทันเราหมดทุกครั้ง” แต่เวลาให้คิดก็มีไม่มากเมื่ออลันชูดาบขึ้นฟ้าแล้วฟันลงมา
“เซเบอร์สแลช” คลื่นดาบพุ่งแหวกพื้นดินเป็นทางตรงเข้ามาหาอาเรสอย่างรวดเร็ว
“ผมก็ทำได้เหมือนกันน่า” ว่าแล้วเขาก็ฟันเลเซอร์เบลดออกไปประทะกับของอลันจนเกิดระเบิดขึ้น
แต่ด้วยความต่างของพลัง เลเซอร์เบลดของอลันจึงยังอยู่ ถึงแม้พลังของมันจะถูกลดลงไปครึ่งหนึ่ง มันก็ยังพุ่งตรงเข้าหาอาเรสอยู่ดี
อาเรสกระโดดหลบทัน แต่ก็ทำให้เขาละสายตาจากอลันไป จนเขารู้สึกได้ถึงจิตสังหารจากข้างหลัง จึงได้รู้ว่าเพชฌฆาตกำลังเขามาใกล้แล้ว
“เร็วจริงๆ!” เขาคิดในใจ และไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง เขากระโจนออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แต่นั่นก็สายไปเสียแล้ว
ฉัวะ! ดาบของอลันเรียกเลือดจากอาเรสได้เป็นครั้งที่สอง
“เจ็บชะมัด” ถึงแม้จะมองไม่เห็น แต่อาเรสก็รู้ว่ากลางหลังของเขาโดนดาบฟันเป็นแผลยาว “เป็นเพราะว่าเราฝึกกับอาจารย์อยู่ทุกวันสินะ เขาถึงรู้ทันหมดว่าเราจะทำอะไร กลับกัน เราไม่เคยเห็นอาจารย์สู้แบบจริงจังเลยซักครั้ง” อาเรสคิดขึ้นได้พลางมองพระอาทิตย์ที่กำลังคล้อยต่ำลง การโจมตีครั้งหน้าจะตัดสินทุกอย่าง
“ถ้าอาจารย์รู้ทันเราหมดล่ะก็ ต่อจากนี้ก็ไม่ต้องมีลูกเล่นอะไรอีกแล้ว ฟันมันตรงๆนี่แหละ” นี่คือคำตอบสุดเขลาที่อาเรสคิดขึ้นมาแก้ทางอลัน
พออาเรสตั้งท่า อลันก็ตั้งท่าตาม พออาเรสพุ่งตัวออกไป เขาก็พุ่งตัวออกไปเช่นกัน อาเรสกระโจนเข้าไปหาอลันเร็วปานสายฟ้าแลบซึ่งอลันก็แทงดาบไปที่ตัวของอาเรสกลางอากาศเพราะคิดว่ายังไงอาเรสก็ต้องม้วนตัวหลบอยู่แล้ว และตอนที่อาเรสเสียหลักนั้นก็ได้เวลาที่เขาจะลงดาบสุดท้าย แต่สถานการณ์หาได้เป็นเช่นนั้นไม่ อาเรสพุ่งเข้ามาโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
ฉึก! ดาบของอลันแทงทะลุเข้าที่ไหล่ซ้ายของอาเรสถึง1ส่วน4
หมับ! อาเรสใช้มือขวาของเขาจับข้อมืออลันไว้ ทำให้อลันต้องเงยหน้าขึ้นไปมองอาเรสจนเห็นรอยยิ้มของเขา เลยขึ้นไปเป็นดาบที่ยกอยู่สุดมือ
“สุดท้ายก็เป็นเป้านิ่งจนได้นะอาจารย์เอ๋ย เซเบอร์สแลช” คลื่นดาบฟันเข้าที่ไหล่ซ้ายของอลันอย่างจัง
แปะๆ เลือดสีแดงสดไหลลงจากบ่าของอลัน
“จนได้สินะอาเรส ฉันไม่คิดเลยว่าแกจะกล้าขนาดนี้” อลันเอ่ยออกมาพลางงถึงดาบออกจากไหล่อาเรส พอดาบหลุดออกมาตัวอาเรสก็ร่วงลงพื้นในทันที พออลันเดินเข้าไปดูก็พบว่าอาเรสได้สลบไปแล้ว
“ฮ่าๆๆ เสียเลือดมากไปสินะ แต่อย่างน้อยก็คงพอใช้งานได้ล่ะนะ แกไม่ได้ดีแต่กินข้าวของฉันไปวันๆนี่ นักล่าปีศาจรุ่นที่13”
ความคิดเห็น