My [Boy] Friend You're All My Heart

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 พี่ชายที่รัก _

<< I'm   Kung In >>

      ในวันที่ท้องฟ้าเป็นสีแดงส้มดูน่ากลัว ผมใส่ชุดดำทั้งตัวนั่งร้องไห้อยู่หน้ารั่วบ้าน

ที่มีป้ายปิดประกาศไว้ว่า ‘ยึดทรัพย์’ . .

วันนั้นเป็นวันจัดงานศพวันสุดท้ายของพ่อแม่ผมที่ฆ่าตัวตายไป ทิ้งให้ผมซึ่งอายุได้

เพียง 9 ขวบ ต้องอยู่เพียงลำพัง แต่. . ในความหม่อนหมองนั้นมีสิ่งที่ดีที่สุดเข้ามา

ในชีวิตของผม ผมยังจำได้ดีถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น . . รถBMWสีขาวจอดห่างจากผม

ไปไม่กี่ก้าว เด็กชายที่ดูจะอายุมากกว่าผมนิดหน่อยก้าวลงจากรถ เค้าใส่ชุดสูทสีดำ

สำหรับเด็ก ผิวขาวเหมือนน้ำนม ผมสีน้ำตาลประกายทอง เค้าก้มมองผมแล้วยืนมือออกมา

ตัวผมเองมองเค้าด้วยความประหลาดใจ วินาทีที่เค้าสบตากับผมแล้วพูดว่า. .

“มาอยู่ด้วยกันนะ” เหมือนเวลาหยุดนิ่งลงในวินาทีนั้น ทุกอย่างรอบตัว

เหมือนหยุดเคลื่อนไหว ทั้งที่ดูเหมือนคำสั่ง แต่กลับอุ่นใจเมื่อได้ฟัง

ตอนนี้เวลาลวงเลยมาเกือบ 15 ปีแล้ว ความรักที่ผมมีให้เค้าเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ

จนเริ่มล้นออกมา “- -อิน คังอิน” มีมือเรียวยาวโบกผ่านหน้าผมไปมา “เฮ้!~” 

เจ้าของมือนั้นผลักผมจนเกือบล้ม “คะ. ครับ” ผมตื้นจากภวังค์ ตรงหน้าผมคือคนๆนั้น

“พี่ฮีชอลมีอะไรหรอครับ?” ผมถามออกไป แม้จะอยู่บ้านเดียวกันมานาน แต่นั้นยิ่งทำให้

ผมควบคุมตัวเองได้ยากขึ้น หัวใจผมเต้นรั่วไม่เป็นจังหวะ ด้วยเหตุผลที่ว่า. .

ความรู้สึกของผมมันเกินจากคำว่า ‘พี่น้อง’ ไปไกลแล้ว “วันนี้นายไม่ไปไหนใช่ไหม?

งั้นถ้าลีทึกมาฝากบอกเค้าทีนะ ว่าฉันจะรออยู่บนห้อง” พอพูดจบพี่ฮีชอลก็โบกมือลา

แล้วขึ้นไปชั้นบนโดยไม่รอคำตอบ “เดี๊ยวครับ!~” ผมตะโกนเรียกตามหลัง

มองตามบันไดวนที่พี่เค้าขึ้นไป แต่พี่เค้าไม่!แม้แต่จะมองกลับมา “ชิ!” ผมสบถพร้อมๆกับ

กระแทกตัวลงบนโซฟา “ ‘ฝากบอกเค้าที ว่าฉันจะรออยู่บนห้อง’ ” ผมล้อเลียนพี่ฮีชอล

ตายังคงมองที่ประตู “ทำไมชอบมาบ้านนี้นักนะ บ้านตัวเองไม่มีให้อยู่หรือไง?!” 

ผมตะโกนระบายความรู้สึก เพราะรู้ดีว่าพี่ฮีชอลคงไม่ได้ยิน ส่วนคุณลุงคุณป้าก็ยังไม่กลับ

จากบริษัท “อย่าให้รู้นะ ว่าบังอาจทำอะไรพี่ชายฉัน ไม่งั้นละก็. . ” - -

“ไม่งั้นจะทำไมหรอ?” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากอีกด้านของโซฟา “พี่ทึกกี้!~” ผมอุทาน

เรียกชื่อบุคคลตรงหน้าอย่างสนิทสนมกว่าทุกที เมื่อหันไปเจอกับเจ้าของเสียง

ผู้ที่ผมกำลังพูดถึง “พี่มาตั้งแต่เมื่อไรครับ?!” ผมถามออกไป ในใจก็ภาวนาให้เค้า

ไม่ได้ยินที่ผมพูด “ก็มาทันเห็นหลังฮีชอลไวๆหละ” เค้าส่งยิ้มกลับมาเหมือนไม่มีอะไร

เกิดขึ้น “แต่ไม่ต้องห่วงนะ ฉันไม่ฟ้องฮีชอลหรอก” พี่ลีทึกพูดต่อเหมือนอ่านใจผมออก 

“พะ. . พี่ครับ คือว่า. .” ผมพยามคิดหาข้อแก้ตัว แต่มันคงไม่มีประโยชน์ “ถ้าเป็นฉัน. .

นายจะปกป้องแบบนี้หรือเปล่า?” สีหน้าจริงจังของพี่ลีทึกทำเอาผมพูดอะไรไม่ออก

ทั้งที่ผมทำตัวไม่ดีแท้ๆ ยังพูดแบบนี้กับผมอีก “หึ.” เค้าหัวเราะเศร้าๆแล้วแตะที่ไหล่ผม

เบาๆ ก่อนจะเดินผ่านไป “พี่ครับ!”ผมตะโกนออกไปหลังจากตัวแข็งอยู่พักใหญ่

เค้าหันกลับมาเมื่อเดินไปถึงตีนบันไดวน “ช่างมันเถอะ” รอยยิ้มของชายที่ได้รับฉายาว่า 

‘นางฟ้าแห่งนึลพารัล’ ปรากฏขึ้นอีกครั้ง และมันทำให้ผม. . รู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก

ผมได้แต่ยืนมองพี่ลีทึกก้าวขึ้นบันไดวนไปทีละขั้น เมื่อเค้าเดินไปถึงหน้าห้องพี่ฮีชอล

เค้ายั้งมือไม่เปิดประตูเข้าไป แล้วหันกลับมาพูดกับผม “ฉันไม่ทำอะไรฮีชอลหรอก” 

รอยยิ้มนางฟ้าเลื่อนหายไปจากใบหน้า เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่แฝงความเจ้าเล่ห์

ของปีศาจ “แต่ถ้าฮีชอลทำอะไรฉันขึ้นมา. .” เค้าทิ้งช่วงแล้วหัวเราะเบาๆ

ใจผมเต้นรั่วก่อนจะระเบิดคำพูดออกไปเพราะหวงพี่ฮีชอล

“ที่พี่พูดหมายความว่าไง?!” ผมกัดฟันแน่นและกำมือที่สั่นเพราะความโมโห

“เปล่านี่” แต่เจ้านั้นกลับตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท

พอมันพูดจบก็เปิดประตูเข้าห้องพี่ฮีชอลไป   ‘*ปึ้ง!*’ โต๊ะเล็กที่เคยวางคั่นระยะ

ระหว่างโซฟากับ T.V. ถูกผมเตะจนหงายขึ้น “บ้าเอ๊ย!~” ผมสบถออกมา มือกำแน่น

จนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ ‘*โพ กะ หมัน กะ โพ กะ - -*’  “ใครว่ะ?!” ผมพลาดใส่

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นจากกระเป๋ากางเกง “มีอะไร!” ผมตะหวาดใส่ปลายสาย

อย่างไม่คิดควบคุมตัวเอง ‘อารมณ์เสียเรื่องอะไรอีกหละเนี๊ย?’

ปลายสายถามกลับมาด้วยน้ำเสียงที่สดใส “ . . . ” ผมไม่ตอบกลับ

ไม่อยากพูดเรื่องน่าโมโหนี้ทางโทรศัพท์ ‘เอางี้! ฉันไปรับนายดีกว่า. .

ไปเที่ยวบ้านฉันเผื่อนายจะอารมณ์ดีขึ้น’ ผมยิ้มให้ความรู้ใจของเพื่อนรัก

ไม่เสียแรงที่คบกันมานาน “อื้ม. แล้วเจอกัน” . . .

<< I'm   Lee Teuk >>

      เคยมีคนคนหนึ่งเข้ามาจูบผมเพราะคิดว่าผมเป็นผู้หญิง ส่วนผมเอง. .

ก็ยอมให้เค้าจูบแต่โดยดีด้วยเหตุผลเดียวกัน ผ่านไปไม่นาน. . ความจริงก็กระจ่าง

สำหรับเค้ามันกลายเป็นเรื่องตลกที่ทำให้เราสนิทกัน แต่สำหรับผม. . เค้าทำให้

ผู้ชายคนนี้ คนที่มีหน้าที่มากมายต้องแบกรับ คนที่ผู้หญิงนับไม่ถ้วนหมายปอง

ผมคนนี้กลับหลงรักผู้ชายหน้าสวยอย่างเค้า หึ. มันน่าขำจริงๆ ผมยืนพิงประตูที่ปิดอยู่

แม้ว่าอีกคนจะส่งเสียงเรียกยังไง แต่การที่เค้าคนนั้นนั่งรออยู่บนเตียง ทำให้ผมอดคิด

ฟุ้งซ่านไม่ได้ รูปร่างที่ผอมบางของเค้า ผมที่ย้อมเป็นสีทองจนเกือบขาว และ

ปากบางๆนั้น ทั้งหมดของเค้า. . มันทำให้ผมอยากเป็นเจ้าของ แต่ผมไม่เคยทำอะไร

เค้าได้เลย อาจเป็นเพราะเค้าไม่ยอมให้ทำล่ะมั้ง? หรือว่า. . เพราะผมเองที่ไม่กล้าทำ

กันแน่? “มานั่งข้างๆฉันสิ” เค้ายังคงเรียกต่อ “นายอย่าขัดใจฉันสิ! ทำตัวเหมือนฮันกยอง

ไปได้!” เข้าพูดถึงเพื่อนในห้องที่พึ่งย้ายเข้ามาในช่วงเทอม 2 คนอื่นๆอาจมองว่าเค้า

กับฮีชอลเป็นคู่กัดกัน เพราะเค้าเป็นคนเดียวที่ไม่ตามใจฮีชอล แต่สำหรับผม. .

พวกเค้าดูเข้ากันได้ดีเกินไปด้วยซ้ำ “ตอนที่ฉันเข้าห้องสายครั้งที่แล้วมันก็ล็อคห้อง

ใส่ฉัน ปล่อยให้ฉันอาละวาดอยู่นอกห้องจนเหนื่อยเลย” ฮีชอลยังคงพูดถึงฮันกยองต่อ

“นายเลิกพูดถึงเค้าสักทีเถอะน่า~” ผมบอกอย่างรำคาญใจ แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏบนหน้า

ของฮีชอล เค้าเดินเข้ามาหาผม ใกล้ขึ้น. . ใกล้ขึ้น. . ใกล้เข้ามาจนปลายเท้าชนกัน

ผมพยามหันหน้าหลบ แต่เค้าใช้มือทั้ง 2 ข้างกดไหล่ผมไว้ให้ติดกับประตู ก่อนจะพูดขึ้น

“นายหึงฉันหรอ?” ใจผมมันตอบกลับว่า ‘ใช่’ ได้แบบไม่ต้องคิด แต่มันคงไม่ดี

ถ้าผมพูดแบบนั้น “นายจะหลงตัวเองมากไปหรือเปล่า” เค้ายืนหน้ามาใกล้กว่าเดิม 

“แล้วมันใช่ไหมหละ?” เสียงกระซิบของเค้า บวกกับความรู้สึกเหมือนว่า. .

ปลายจมูกของเค้าโดนหูผม มันทำให้ใจผมเต้นรั่วและไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ทั้งการรักษาหน้าตาของพ่อผม ซึ่งเป็นนายกกระทรวงศึกษาธิการคนปัจจุบัน

หรือคุณปู่ใจดี ที่บอกว่า. .จะส่งต่อหน้าที่ผู้อำนวยการโรงเรียนนี้ให้ผมทันทีที่เรียนจบ

โดยไม่สนใจสักนิด ว่าผมอยากได้หรือเปล่า หรือแม้แต่การรักษาระยะห่างระหว่างเพื่อน

ตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรแล้ว “ว่าไงหละ. . ที่รัก” เค้าชอบแกล้งผมอยู่เรื่อย

ผมหันหน้ากลับไปทำให้ฮีชอลสะดุ้ง แต่แค่แป๊ปเดียว. . รอยยิ้มเจ้าเลห์ก็กลับมา

ปรากฏบนหน้าเค้าอีกครั้ง “ก็ได้. . ฮีชอล ถ้าฉันบอกว่าใช่หละ” ผมดึงเค้าเข้ามา

จนตัวติดกัน ขาของเค้าข้างหนึ่งสอดเข้ามาระหว่างขาของผม “นายจะว่าไง?”

เค้าจูบผมแล้วค่อยๆหลับตาลง และผมก็จูบเค้าเหมือนไม่ใช่เรื่องผิด

มือของผมสอดเค้าไปในเสื้อตัวบางของเค้า สัมผัสกับแผ่นหลังที่เนียนนุ่มลื่นมือ

ผมพยามถอดเสื้อของเค้า แต่เค้ากลับผลักผมออก “นายจูบเก่งขึ้นหรือเปล่าเนี๊ย?~” 

ผมทำตัวไม่ถูกเลย นึกว่าวันนี้จะได้เป็นมากกว่าเพื่อนแล้วแท้ๆ ฮีชอลลูบปากตัวเอง

แล้วพูดย้ำอีกครั้ง “ฉันว่านายจูบเก่งขึ้นจริงๆนะ” ว่าแล้วก็กลับไปนั่งบนเตียง

“อืม. . เดือนนี้เราจะทำเรื่องอะไรลงหนังสือพิมพ์โรงเรียนดีหละ?”

ผมแทบจะทรุดลงไปเลย ฮีชอลเค้าเปลี่ยนอารมณ์เร็วไปหรือเปล่า?

ผมยกมือขึ้นเสยผมแล้วหัวเราะ ให้กับความบ้าของตัวเอง ก็น่าจะรู้อยู่แล้วนี่น่า. .

ว่าฮีชอลไม่ยอมให้ทำอะไรมากกว่าจูบหรอก ผมมันโง่เอง ที่หลงเคลิ้มไปหน่อย

แต่ร่างกายของผมมันยังนึกถึงสัมผัสเมื่อกี้อยู่เลย แล้วจะให้ผมยอมได้ยังไง 

“จูบฉันสิ” ผมก้าวเข้าไปใกล้ๆเตียงนอน “อืม. . Kiss me...” ฮีชอลทำท่าคิดแล้วเอือมมือ

ไปหยิบกระดาษกับปากกาที่อยู่บนหัวเตียง “มันจะไม่ดูล่อแหลมไป สำหรับโรงเรียน

ชายล้วนหรอ?” เค้ามองกลับมาที่ผม “*เฮ้อ~*” ผมถอนหายใจอย่างหมดอารมณ์

ถ้าเค้าไม่ใช่คนเริ่ม ผมคงไม่ได้จูบเค้าใช่ไหม? ผมนั่งลงข้างๆเค้าแบบเซ็งๆ

“เดือนที่แล้วพึ่งโหวตตำแหน่ง ‘เจ้าหญิง’ กับ ‘นางฟ้า’ ไปเองนะ”

เค้าหยิบหนังสือพิมพ์โรงเรียนฉบับเดือนที่แล้วขึ้นมาดู มีรูปผมอยู่หน้า 1

พร้อมกับพาดหัวข่าวว่า ‘ลีทึก นางฟ้าแห่งนึลพารัล’ ผมรู้สึกดีกับฉายานี่มากเลยหละ

แต่ใครจะรู้บ้าง. . ว่าผมมันยิ่งกว่าซาตานมาจุติซะอีก หึ.หึ. แล้วผมก็เหลือบไปเห็น

รูปของซองมินเข้า พร้อมกับข่าวที่พาดหัวอยู่ว่า ‘สัญญาลักษณ์ของความน่ารัก

เจ้าหญิงซองมิน’ มันทำให้ผมได้ไอเดียดีๆ “เรามาเสนอประวัติของเจ้าหญิงกันเถอะ” 

เรามองหน้ากันแล้วเริ่มลงมือ ฮีชอลก้มเขียนงานบนเตียง เสื้อยืดตัวบางคอลึกของเค้า

มันทำร้ายผมจริงๆ ผมพยามบังคับตัวเองให้ข่มใจเอาไว้ และเมื่อฮีชอลสังเกตเห็น

ถึงอาการแปลกๆของผม เค้าวางอุปกรณ์ต่างๆลงแล้วลูบหัวผม “นายเป็นอะไร?

อึดอัดหรอ? เราออกไปทำงานข้างนอกก็ได้นะ” ใจผมมันร้องประท้วงจนแทบระเบิด

ผมไม่ได้อยากออกไปไหนทั้งนั้น ผมอยากจับเค้ากดกับเตียงแล้วทำอย่างที่ใจอยาก

ต่างหาก แต่ผมก็พูดไม่ออก ได้แต่เม้มปากแน่นพลางส่ายหน้าช้าๆ เค้าตบหัวผมเบาๆ

เหมือนผมเป็นเด็ก แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป . .

ผู้ชายคนนี้ไม่เคยเอาแน่เอานอนได้เลย ทั้งชอบแกล้งและเอาแต่ใจตัวเองอย่างร้ายกาจ

แต่ผมคนนี้. . กลับหลงรักเค้าจนถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้ว . . .

<< I'm   Kung In >>

      ตอนนี้ผมอยู่ในผับหรูที่หนึ่ง เป็นผับที่ใหญ่และมีชื่อเสียงมากในแถบเอเชีย

เมื่อลิฟต์ขึ้นมาถึงชั้นบนสุด มันก็หยุดลง แต่ความจริงแล้ว. . ถ้าเอาบัตรเคดริทของใคร

คนใดคนหนึ่ง ใน 3 คน ซึ่งเป็นหุ้นส่วนใหญ่รูดที่เครื่องสแกน ลิฟต์จะขึ้นไปต่อ

ได้อีกชั้นหนึ่ง และ 1 ใน 3 นั้น ก็อยู่ที่นี้และกำลังรูดบัตรอยู่ เมื่อลิฟต์หยุดลงอีกครั้ง

คนที่ว่ายิ้มยิ้มให้ผมอย่างร่าเริงก่อนที่ประตูลิฟต์จะเปิดออก ตอนนี้ผมก็เริ่มยิ้มออกแล้ว

เหมือนกัน เรา 2 คนเดินเลี้ยวไปที่ห้องทางขวาติดกับลิฟต์ ซึ่งมีขนาดเท่ากับครึ่งหนึ่ง

ของชั้น แล้วอีกบุคคลหนึ่ง. . ก็เปิดประตูออกมา เค้าก้มหัวทักทายเล็กน้อยก่อนพูดขึ้น

“สวัสดีครับพี่คังอิน” ผมยิ้มกลับไปให้เค้า แล้วคนที่อยู่ข้างๆผมก็พูดขึ้นบ้าง

“ไอ้น้องบ้านี่! ทีพี่ตัวเองไม่เคยทัก” คนร่างเล็กแทรกตัวผ่านประตูเข้าไป

แต่หูยังคงได้ยินเสียงพรึมพรัมของน้องชาย “ก็พี่ทำตัวไม่น่าเคารพเองนี้”

เจ้าคนน้องยิ้มมุมปากก่อนก้าวออกจากห้อง คนร่างเล็กจึงหันมาตะหวาดกลับ

“ไอ้คิบอม!!!!~” แต่ก็ดูไม่น่ากลัวเลยสักนิด ผมเดินเข้าไปตบหลังคนร่างเล็ก

ก่อนจะปิดประตูล็อคพลางพูดต่อ “ตะหวาดใส่คิบอมแล้วยิ้มไปด้วยแบบนั้น. .

น้องคงกลัวตายหละ” เค้าหัวเราะเบาๆ แล้วมองรอบห้องกว้างที่แบ่งย่อยเหมือนในบ้าน

คนทั่วไปอย่างร่าเริง “มันไม่เคยกลัวฉันอยู่แล้วนี่” เยซองพูดอย่างไม่ใส่ใจ

“ว่าแต่นายเถอะ อารมณ์เสียเรื่องพี่ทึกกี้อีกแล้วหรอ?” ผมยิ้มให้เพื่อนรักแล้วหัวเราะเบาๆ

ก่อนจะทิ้งตัวอย่างสบายใจลงบนเก้าอี้ขนนกหุ้มหนังใกล้ๆตัว “ฉันอยากรู้จริงๆว่านายหนะ

หึงหรืออิจฉาพี่เค้ากันแน่” ผมมมองหน้าคนที่รู้ทันผมไปซะทุกเรื่องแล้วยอมรับกับตัวเอง

“สมเป็นนายเลยนะ พูดถูกทุกอย่าง” .. .  .   .     .       

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

โย่! จบสักที หลังจากดองมานาน
มาอ่านดูที่หลังก่อนแต่งต่อ
พึ่งรู้ตัวว่าแอบเรทเหมือนกันนะเนี๊ย

ลงรูปดีกว่า
ตอนนี้เปิดตัว 2 คู่
ไม่ได้บอกว่าจะเป็นคู่ไหนนะ
เอาเป็นว่า ไอ้ 2 คู่เนี๊ย
ไม่ใช่คู่หลักของเรื่องเลย 555+




พี่น้อง ต่างสายเลือด "คังซิน"

กับ

เพื่อนรัก "ซินทึก"

THE' FARRY