คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : erotic love : Character 1 กลับมา
Character 1
วันนี้แล้วสินะ..ที่ฉันจะได้กลับไปอยู่กับพวกนาย
...
..
.
ร่างบางของใครบางคนเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าจอแสดงไฟล์เที่ยวบิน...ญี่ปุ่น-โซล...12:00
ข้อมือบางยกขึ้นเพื่อดูเวลาของตน
.11:30....
ขาเรียวรีบก้าวออกจาก ณ ที่นี้เพื่อที่จะไปขึ้นเกรด ... ไม่นานก็มีเสียง..ฮือฮากันในสนามบินทำให้ร่างบางต้องหันไปทางตนเสียงนั้น
“นะ..นั้นมัน..ลีซองมิน..วงซูเปอร์จูเนียร์ ..หรือป่าววะแก..”
“หือ..ไหนๆ...จะ..จริงด้วย..”
“โห..หน้าตาน่ารักเนอะ...สเป๊กฉันเลยแก..”
“กรี๊ดดดดดดดด~นั้นมัน ..ลีซองมินนิ”
“เขาจะไปไหนน้า”
“ใครอะไม่รุจัก”
“แกๆคนนั้นดาราหรือป่าวอ่ะหน้าตาน่ารักเชียว..”
“อ๊ากกกก..ฉันกำลังตกหลุดรักเขา”
ร่างบางยิ้มให้กับทุกคนในสนามบินอย่างเป็นมิตรก่อนจะขอตัวเดินเค้าเกรดของตนเอง
...
..
.....โซล....
( 5:13 ) ..
“พี่จองซูอ่า~เมื่อไหร่พี่ซองมินจะมา”เสียงใสบอกออกไปพร้อมกับอ้อนคนที่ยืนกับเขาข้างๆ
“..รอแปปนึงสิเรียวอุคเดี๋ยวก็คงมาแล้วมั้ง”น้ำเสียงฟังดูเหมือนตำหนิเล็กน้อย
“อะ..นั้นไง..ซองมินรึป่าวเรียวอุคช่วยพี่ดูหน่อยสิ..”
“ไหนครับ..ฮะ.พี่ซองมินมาแล้ว..”
“ซองมินจริงหรอเรียวอุค..อ๊ากกกก..ดูสิไม่ได้เจอกันปีเดียวน่ารักขึ้นตั้งเยอะ”
“พี่..ซองมินคร๊าบบบบบบบบบบบ...ทางนี้เลยคร๊าบ”^ ^เรียวอุคตะโกนเรียกอย่างตื่นเต้น ในที่สุดพี่ซองมินก็มาถึงสักที่ ลีทึกยิ้มให้กับถ้าทางของน้องตัวแสบที่เอาแต่เรียกซองมินอย่างคิดถึง ไม่นานร่างบางก็หันกับมายิ้มด้วยความดีใจพร้อมเดินเข้าไปหาพี่จองซูกับเรียวอุคทันที
“พี่จองซูครับ สวัดดีครับ..ผมคิดถึงพี่มากๆเลย” ร่างบางว่าพร้อมวิ่งเข้าไปกอดอย่างคิดถึง วันที่รอมานานก็มาถึงสักที
“โห..พี่ซองมินอ่า..ไม่เห็นกอดเรียวอุคบ้างเลย” ร่างบางมองเรียวอุคด้วยความคิดถึงอีกเช่นเคยก่อนจะเดินไปกอดให้เจ้าตัวสบายใจ
“พี่ก็คิดถึงเรียวอุคมากๆน่า..คิดถึงทุกคนเลย”ร่างบางบอกพี่จองซูกับเรียวอุคแล้วยิ้มน้อยๆทำให้ดูน่ารักมากขึ้น
“ซองมินพี่มีอะไรจะบอก” เสียงของลีทึกที่ฟังดูแล้วไม่ค่อยสบายใจนักน้ำเสียงนั้นทำให้ซองมินเริ่มสงสัย
“มีอะไร..หรอครับพี่จองซู”
“....ไว้ถึงบ้านของพวกเราแล้วพี่จะบอกนะ...” ร่างบางไม่เข้าใจในสิ่งที่ลีทึกพูด .. พี่เป็นอะไรหรือปล่าวนะ
“อ๋อ..ครับ..”
..........................................หอพัก..............................................
“พี่จองซูทำไมบ้านมันเงียบจัง” ร่างบางพูดออกไปด้วยความสงสัยว่าทุกคนหายไปไหนหมด
“ทุกคนก็ไปต้องเตรียมตัวเพื่อ ออกอลบัมใหม่ที่ทำงานตึก เอสเอมไง..ซองมิน”
“อ๋อ..ครับ”
“ซองมินไปเก็บกระเป๋าแล้วมาหาพี่ที่ห้องนะ..” ลีทึกบอกกับซองมินพร้อมเดินเข้าไปในห้องของตนเองไป
“ครับ..” พี่จองซูพี่มีอะไร หรือป่าว ทำไมพี่ดูแปลกๆ
“พี่ซองมินครับ..”เสียงใสของเรียวอุคทักขึ้นทำให้ร่างบางรีบหันไปมองที่ต้นเสียงทันที
“มีอะไรหรอน้องรักของพี่”
“ผมถือกระเป๋าให้นะครับ” เรียวอุคพูดพร้อมหยิบกระเป๋าของซองมินขึ้นมาถืออย่างทุลักทุเล
“มะ..ไม่ต้องหรอกเรียวอุค พี่ยกเอง..”ร่างบางรีบปฎิเสธเรียวอุคทันที
“โถ่..พี่คร๊าบบบ..ผมต้องรีบไปตึกเอสเอมแล้วน่า..พี่จองซูสั่งผม..อะไม่งั้นเดี๋ยวตามเพื่อนไม่ทัน..ให้ผมช่วยน้า.เสียงเล็กบอกด้วยความหวังดี
“เรียวอุคไปเถอะ..เดี๋ยวพี่จองซูจะดุเอานะ”
“ก็ได้ครับ..เดี๋ยวพี่เยซองก็คงจะมาแล้ว..งั้นผมขอด้วยนะครับพี่ซองมิน”
“จ้า....”ร่างบางบอกกับเรียวอุคด้วยความเอ็นดูก่อนที่จะเดินขึ้นชั้นบนของตัวบ้าน ซองมินจำได้ดีว่าห้องของตนอยู่ไหนเพราะแต่ก่อนเขาก็อยู่ที่นี่ เพียงแต่ไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นปีเดียวบ้านทั้งหลังก็กลับเปลี่ยนไปมากทั้งเงียบและมืด..มือบางบิดประตูเขาไปในห้องที่ตนเคยอยู่....ทุกสิ่งทุกอย่างไม่เหมือนเดินมับกับดูรกไปหมด นี่ตนเข้าห้องผิดหรอเนี่ย ร่างบางตัดสินใจวางกระเป๋าไว้ห้องนั้นไปก่อน แล้วรีบเดินไปห้องของพี่จองซูทันที
“พี่จองซูครับ..ผมมาแล้วนะครับ.”เสียงบางตะโกนบอกน่าห้องทำให้ลีทึกรีบเปิดประตูทันทีก่อนจะชวนร่างบางเข้ามาข้างใน
“มะ..มีอะไรหรอครับ..”
“ถ้าฉันบอกนายแล้วนายอย่าเสียใจนะซองมิน.”เสียงของลีทึกดูจริงจังมากมองหน้าร่างบางอย่างให้รู้ว่าเข้าใจเขาหน่อยนะ
“ครับ..”
“ระหว่างที่นายไปเรียนที่ญี่ปุ่นมาเราก็มีการเพิ่มสมาชิกใหม่...”
“จริงหรอ..ครับ..แล้วเขาอยู่ไหนอ่าครับ”^ ^ ร่างบางรู้สึกตื่นเต้นมากเมื่อรู้ว่าตนกำลังจะมีเพื่อนใหม่
“อ้าว...ไม่เสียใจเลยหรอะ!!!..”ลีทึกเกิดอาการไม่ค่อยเข้าใจน้องรวมวงตรงหน้า
“ไม่เลยครับ..ผมกับดีใจซะอีก..แล้วเขาอายุเท่าไรหรอครับ..ชื่ออะไร..”
“ฮ่าๆๆ..อายุน้อยกว่านายนะ...เด็กสุดในวงเลยก็ว่าได้..ชื่อ โจคยูฮยอน..”ลีทึกบอกร่างบางอย่างดีใจถึงยังไงซองมินก็ยังรับได้ นายนี่นะไม่เคยทำให้พี่ผิดหวังเลย
“จริงหรอครับผมก็จะได้มีน้องใหม่อีกคนแล้วน่ะสิ..ชื่อก็เพราะ”
“พี่ดีใจนะที่นายรู้สึกชอบและยอมรับ..นายทำให้พี่สบายใจขึ้นเยอะเลยน้า”^ ^
“ ฮ่าๆ.. ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“งั้นพี่ต้องขอตัวไปก่อนนะ ..ต้องไปดูเจ้าพวกลูกลิงอีกเยอะ..”
“อ๋อ..ครับ..แล้วผมละครับพี่จองซู”
“นายก็อยู่บ้านไปก่อนแล้วกันนะกลับมาเหนื่อยๆน่าจะต้องผักผ่อน”
ลีทึกพูดด้วยก่อนจะเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ร่างบางอยู่คนเดียว
ร่างบางเดินออกจากห้องไปพร้อมกับสำรวจบ้านไปด้วย ซองมินเดินไปยังห้องซ้อมเต้นของตัวบ้าน..คิดถึงจัง...ร่างบางนั่งลงบนโซฟาในห้องซ้อมพร้อมกับเปิดเครื่องเล่น ดีวีดี ไปด้วยภาพในหน้าจอขนาดใหญ่มีภาพเพื่อนๆกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน สามารถเรียกรอยยิ้มของซองมินได้ทันที ไม่นานร่างบางก็กลับสะดุดคนที่อยู่หลังห้อง...ภาพชายหนุ่มที่สะท้อนกับกระจกบานแรกเป็นสิ่งที่ทำให้ร่างบางสนใจเป็นอย่างมากทั้งห้องมีแต่กระจกทุกด้านของผนังเลยก็ว่าได้ ร่างสูงตรงหน้าต้องเป็น น้องรวมวงคนใหม่แน่ๆ ใบหน้าน่ารักของซองมินมองอย่างหลงใหล ร่างหนาที่ว่ามีใบหน้าที่ดีมากถึงกับทำให้ร่างบางหวั่นไหวได้เลย ดวงตาคมดูดังหมาป่ากลับหันมามองกล้องอย่างน่ากลัว..หรือว่าสายตานั้นมันน่ากลัวอยู่แล้วกันแน่
“คยูฮยอน..นายช่วยร้องเพลงให้พวกเราฟังหน่อยสิ”เสียงในทีวีขนาดใหญ่ดังขึ้น
“พี่ชินดง..ไปบอกให้คนอื่นร้องสิ.. ไมต้องเป็นผม..”ร่างหนาพูดอย่างไม่รุสึกอะไร
“โถ่...ก็นายร้องเพลงเพราะนี่คยูฮยอน..ร้องให้ฟังนะ”
“อืม..ก็ได้”น้ำเสียงลำคาณขอร่างหนานั้นทำให้ซองมินขนลุก
“วู๊วๆ..นายจะมาร้องเพลงแล้ว”ทุกๆนตบมือด้วยความดีใจไม่นานเสียงของคยูฮยอนก็ดังขึ้น
น้ำเสียงนุ่มสะกดให้ซองมินรู้สึกเคลิ้ม...คนอะไรหน้าตาก็ดีร้องเพลงก็เพราะ
...ฉันดีใจจริงๆเลยที่จะมีน้องแบบนายมาอยู่ในวง....
ร่างบางหยิบรีโมทขึ้นมาปิด ..เรื่องราววันเก่าๆที่เขาใช้เวลากับเพื่อนๆ..วนเวียนเข้ามาให้ซองมินคิด..ไม่นานก็เผลอหลับไป
.......................
..................
.............
.......
...
..
.
“ซองมินตื่นได้แล้วเจ้ากระต่ายอวบขี้เซาของพี่”
“อือ..อ้าว..พี่จองซู..”เสียงง่วงเงียของร่างบางทำให้ลีทึกขำเล็กน้อย
“อืมตื่นได้แล้ว”
“พี่จองซูครับ..คนอื่นละครับ”
“นายออกไปจากห้องนี้ก็เจอแล้ว”
“ครับ”^ ^เสียงเล็กบอกด้วยความดีใจที่จะได้เจอกับเพื่อนๆน้องๆของเขา
!! แกร็ก !!
สายตาของคนด้านนอกมองร่างบางด้วยความตกใจและดีใจบนไปด้วย .. แต่กลับมีอีกสายตานึงกำลังมองเขาด้วยความว่างปล่าวดูเหมือนจะไม่ดีใจเลยที่ซองมินมาด้วยซ่ำ ไม่นานก็เดินหนีขึ้นชั้นบนไป
“ซองมิน”
“พี่ซองมิน”
“กระต่าย..> < “
“ขอกอดที”
ทุกเสียงพูดด้วยคามดีใจ ซองมินดูจะมีความสุขมากแต่ในหัวนั้นกำลังมองหาน้องเล็ก คยูฮยอนของเขาอยู่ทุกๆคนวิ่งเข้ามากอดร่างบางอย่างคิดถึง
“ซองมินพี่คิดถึงจังเลย”
“ครับ ผมก็คิดถึงพี่ฮันกยอง”
“ซองมินอ้วนขึ้นหรือปล่าวเนี่ย” เสียงของร่างอ้วนน่ากอดดังขึ้นทำให้ซองมินเกิดอาการงอนนิดหน่อย
“พี่ชินดงอะ”
“ฮ่าๆ..พี่พูดเล่น..น่ารักขึ้นต่างหาก...อ้าวแล้วฮยอกแจไปไหนแล้วอะ”
“เห็นขึ้นไปข้างบนเขาไม่ดีใจเลยหรอ ครับที่ผมมา”
“ไม่หลอก..ฮยอกแจไม่ค่อยสนิดกับนายมั้ง”
“ครับ”
ไม่นานทุกคนก็ต้องขอตัวไป ทำธุระส่วนตัวกันเพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว เหลือเพียง เขากับพี่จองซูเท่านั้น
“พี่จองซูครับ...คยูฮยอนละครับ”ร่างบางถามอย่างไม่เข้าใจ
“เจ้านั้น น่ะหรอยังไม่มาหลอก..ดึกๆเลยถึงจะมา”
“แล้วเขาไปไหนหรอครับ”
“เห็นบอกว่าไปทำธุระพี่ก็ไม่รู้อะไรมากหลอก...ซองมินไปอ่าบน้ำนอนได้แล้ว นะ”
“พี่อะ ผมพึ่งตื่นแล้วจะนอนหลับลงหรอ”
“ฮ่าๆ..พี่ก็เหนื่อยมากแล้วน้า..พี่ขอตัวไปก่อน..”
“ก็ได้ครับ..ฝันดีครับพี่จองซู”
“จ้า..”
ร่างบางเดินขึ้นชั้นบนพร้อมกับเข้าไปหยิบกระเป๋าของตัวเองออกมาจากห้องเก็บของก่อนจะดินเข้าห้องตัวเองไป
ซองมินทิ้งตัวลงบนเตียง...พยายามข่มตาให้ตัวเองหลับเวลาผ่านไปนานแล้ว ร่างบางก็ยังนอนไม่หลับสักทีตอนนี้ก็ดึกมากแล้วด้วย ร่างบางลุกขึ้นนั่งบนเตียงซักพัก ..ก่อนจะเดินลงไปด้านล้าง รู้สึกหิวน้ำเผื่อกินแล้วจะได้สบายมากขึ้น..ร่างบางคล่ำหาสวิตไฟ หายังไงก็หาไม่เจอ
...ซ่าๆ...
“ฝนตกหรอ”
ร่างบางพูดลอยๆขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงฝนตก จนตอนนี้ก็ยังหาสวิตไฟไม่เจออีกเช่นเคย ซองมินไม่ได้สนใจเรื่องหามันอีกแล้วกลับเดินเข้าไปเปิดตู้เย็นแทน
...มือบางเอื้อมไปหยิบขวดนมขึ้นมารินน้ำใส่แก้วกระเบื้องใส
...!!.แกร๊ก.!!
ร่างบางหันไปตามตนเสียงนั้นตากลมมองไปที่ประตูบ้านด้วยความสงสัย ไม่นานประตูก็เปิดออกทรามกลางความมืด
.!!เปรี๊ยง!!.
เสียงฟ้าผ่าพร้อมกับแสงจากนอกประตูบ้านส่องกระทบกับร่างหนาร่างนึง ....ซองมินเผลอทำแก้วหลุดจากมือ
....เพล๊ง...
สายตาคมหันไปมองทางห้องครัวข้างตู้เย็น
“ใครหนะ”เสียงใหญ่บอกไป ..ทำให้ร่าบางตกใจไม่น้อย โถ่พูดซะตกใจเลยอะ ทำไงดีวะเนี่ย
“อะ..ฉัน..ลีซองมิน..น่ะ” ^ ^ร่างบางผุดออกมาจากข้างตู้เย็นพร้อมกับมองร่างหนาอย่างน่ารัก
“อืม” ร่างหนาตอบเพียงคำเรียบๆก่อนจะหันกลับเพื่อที่จะขึ้นห้องตัวเองไป
“เอ๋อ..เดี๋ยวสิ..นายคือ คยูฮยอนใช่ไหม..”
“อืม..”เสียงเรียบบอกอย่างไม่สนใจอะไร
“คะ..คือว่าเพื่อนๆไม่ได้พูดถึงฉันให้นายฟังหรอ”
“พูด..แต่ไม่ได้สนใจ..เลิกถามเถอะ”พูดจบร่างหนาก็เดินเข้าห้องตนเองทันที
.............................
ร่างบางนอนลงบนเตียง...นึงภาพร่างสูงขึ้นมาทันที ...นายหล่อกว่าที่ฉันคิดอีก...ซองมินพึมพำอยู่ในใจก่อนที่ตนจะหลับไป
.....
...”morning”…
..
.
“ซองมินตื่นแล้วหรอ รีบไปอาบน้ำเลยนะ ..”ลีทึกพูดขึ้นเมื่อเห็นร่างบางเดินออกมาจากห้อง
“ครับ..”
“วันนี้นายต้อง..ซ้อมๆและก็ซ้อมหนักหน่อยนะ ออกอลบัมใหม่มันก็เหนื่อยแบบนี้เเหละ”
“ครับ..พี่จองซู”
......................
.................................................เอสเอม......................................................
“เฮ้ยเหนื่อยสุดๆเลยวุ้ย...._ _ “
“พี่เย่...เหนื่อยหรอ...อะเรียวอุคแบ่งน้ำให้...”
“ขอบใจ”
“ซองมิน” เสียงแหลมดังขึ้นเพื่อเรียกร่างบางที่กำลังซ้อมเต้นอย่างเอาเป็นเอาตาย
“มี...อะไรหรอครับพี่ฮีชอล”
“นายพักบ้างสิ..ไม่เหนื่อยหรอ...มานั้งข้างพี่มา....”
“ครับ..” เสียงเล็กดูถ้าจะเหนื่อยมากเลยที่ด้วย ..ก้นเล็กนั่งลงข้างๆฮีชอลด้วยความเหนื่อยอีกเช่นเคย
“อะดื่ม น้ำพี่สิ” มือเรียวของฮีชอลยื่นขวดน้ำให้ร่างบางดื่ม
“ขอบคุณมากๆครับพี่ฮีชอล”
“อืม”
“พี่ครับ...คยูฮยอนไปไหนหรอครับ”
“ฮ่าๆ..ไปอัดเสียงหนะ..เสียงเจ้านั้นนะดีมากเลย”
“อ๋อ...ครับ....พี่ครับผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะครับ”
ร่างบางลุกขึ้นออกจากห้องซ้อมไป
ซองมินเดินเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะต้องชะงักเมื่อเห็นคยูฮยอนนั้นก็อยู่ในห้องน้ำด้วย
ร่างหนาตรงหน้าหันมาสบตากับร่างบางก่อนจะเดินออกไป ทำเป็นไม่สนใจอะไร
คยูฮยอนนายทำไมต้องเย็นชากับฉันด้วย
..................แต่ความเย็นชาของนายนั้น....มันกลับทำให้ฉันหลงรักนาย โจ...คยูฮยอน………………
เฮ้อเหนื่อยจังเลย ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ เม้นๆๆด้วย ขอบคุณค่ะ ไรเตอร์แก้คำผิดแล้วนะ
ไรเตอร์ขอโทษ
ความคิดเห็น