ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Intro~!!
Part I :: DooSeob >w<
"นี่ โยซอบ..." เสียงเข้มเอ่ยปากทำลายความเงียบที่เข้ามาปกคลุม สายลมแรงพัดผ่านแผ่นหลังกว้าง สายตาคนตัวใหญ่จัับจ้องมาที่คนน่ารักที่ยืนยิ้มร่าอยู่ตรงหน้า แก้มป่องๆสีขาวอมชมพูคล้ายลูกท้อนั่น...ไหนจะตากลมแบ๊วคู่นี้อีก... อย่าให้อดใจไม่ไหวแล้วกันล่ะ >///<
"ฉันบอกนายไปหมดทุกอย่างแล้วนะ ตานายบอกฉันมั่งดิ -0-"
"ตาฉันรักยายไม่ใช่นาย ^___^" แก้มป่องย้อนสั้นๆพร้อมกับกะพริบตาเป็นเชิงว่า 'ขอเล่นตัวหน่อยไม่ได้รึไง'
"ตลกล่ะ ฉันอุตส่าห์ยอมสารภาพกับนายซะยืดยาวเพาะคิดว่ามันจำเป็นนะ" ร่างใหญ่มีสีหน้าเหนื่อยหน่ายกับคนแก้มป่องที่ยังคงยิ้มแล้วก็ยิ้มแล้วก็ยิ้ม ดูไม่เหมือนแก้มป่องคนเดิมที่เถียงกับเค้าได้ไม่เว้นแต่ละวัน
"แต่ฉันคิดว่ามันไม่จำเป็นนี่นา" ตาหวานช้อนขึ้นมามองคนตัวใหญ่ที่เริ่มอารมณ์บูด
"ไม่แฟร์ง่า ที่จริงต้องเป็นนายนั่นแหละที่ต้องบอกฉันมาก่อน" ความหงุดหงิดสังเกตได้จากน้ำเสียง แต่สายตาคู่นั้น แสดงออกมาเลยว่าใจอ่อนซักนิดนึงไม่ได้หรอ T^T
"อะไร?? อย่ามามั่วนะ นายบอกฉันก่อนนั่นแหละถูกต้องที่สุดแล้ว^0^"
"นายชอบฉันก่อน นายก็ต้องบอกฉันก่อนเสะ >.<"
"แต่นายก็บอกฉันแล้วนี่นาว่านายชอบฉัน ^.^"
"อ่ะ...จริงสิ" สุดท้ายก็เถียงไม่ออก "ตกลงจะบอกไม่บอก??"
"หม๋ายบอก ฮี่ๆ" แก้มป่องยิ้มกว้าง เรื่องอะไรจะบอกล่ะเนอะ
"จะบอกดีๆหรือต้องให้ใช้กำลัง?"
"เรื่องอะไรจะบอก แบร่~~" บังอาจแลบลิ้นใส่องค์ชายใหญ่อย่างฉันงั้นหรอ!?!?
"อยากให้ใช้กำลังใช่มั้ย จัดให้!!"
"นายจะทำอะไรอ่ะดูจุน อุ๊ป OxO"
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + +
Part II :: JunSeung
"ฮยอนซึง..." ร่างสูงนั่งเท้าคางโปรยยิ้มหวานเอ่ยชื่อคนสวยที่กำลังเช็ดโต๊ะอยู่ตรงหน้าอย่างขะมักเขม้น
"ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมากพอที่จะมาคุยกับนายหรอกนะ" เจ้าของเสียงเย็นชารีบผละออกไปจากโต๊ะที่มีแก้วกาแฟกรุ่นอยู่ แต่ก็ไม่วายมีมือใหญ่เหนี่ยวรั้งแขนบางๆไว้ ให้ตายสิ ฉันจะไปทำงานโว้ย -*-
"มีอะไรก็รีบๆพูดมา ฉันต้องไปทำงานต่อ" หน้าหวานกัดฟันพูด ถ้าอีตาหนวดจีโอมาเห็นเข้ามีหวังถูกหักเงินเดือนแน่ แถมลูกค้าในร้านก็เริ่มมองมาทางนี้แล้วด้วย ปล่อยแขนชั้นซะทีเซ่T^T
"นายรู้มั้ย? นายเป็นคนแรกที่กล้าปฏิเสธฉัน..." ร่างสูงยืนขึ้นพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนให้หน้าหวานใจอ่อน หลังจากที่พยายามตามตื๊อมานาน ((ด้วยคำพูดอย่างงี้เนี่ยนะคะ??)) เออน่ะ - -*
"แล้วไง??" หน้าหวานถามกลับ ก็แล้วยังไงเล่า ฉันมันเคยมีความสำคัญกับนายซะที่ไหน
"ก็ไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธฉันน่ะซี ><"
"แล้วไง?" หน้าหวานเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย
"นายไม่เห็นใจฉันบ้างเลยหรอ??"
"แล้วไง?" คำว่า'แล้วไง'ถูกใช้เป็นครั้งที่สาม สีหน้าเหนื่อยหน่ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของร่างสูง แต่สายตายังเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
"นายพูดคำนี้เป็นอยู่คำเดียวรึไง??" ในที่สุด ปากปลาหมอก็หลุดออกมาจนได้ ((ได้ข่าวว่ามาง้อนะคะ)) เอาน่า คู่ของฉันมันขิงก็ราข่าก็แรงนี่
"ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะมาฟังคำพูดไร้สาระของนายนะ แล้วปล่อยแขนฉันซะที" หน้าหวานสะบัดแขนเดินจากไปอย่างไม่ใยดี ก็ไม่อยากโดนตัดเงินเดือนนี่หว่า แล้วนี่ก็อายจะแย่อยู่แล้วนะเว่ย >//<
"นายฟังฉันบ้างไม่ได้รึไง" เสียงของร่างสูงดังมาจากข้างหลัง หน้าหวานเริ่มรู้สึกว่าตัวเองถูกกระชาก พอรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่บนตักอีตาบ้านี่ตั้งแต่เมื่อไหรก็ไม่รู้ เฮ้ย! นี่มันร้านกาแฟตาหนวดนะเฟ่ย >0<
"ปล่อยฉันนะ คนมองกันหมดแล้ว" หน้าหวานกวาดสายตาไปรอบๆร้าน เสียงฮือฮาดังขึ้นมาเซ็งแซ่ ตายๆ ฮยอนซึงเอ๊ย >< แล้วไอ้บ้านี่ทำไมมันกอดแน่นจังวะ T^T
"บอกฉันก่อนสิว่าจะยกโทษให้" เสียงทุ้มกระซิบอย่างแผ่วเบาข้างหู หน้าหวานๆร้อนผ่าว เวลาอย่างงี้ก็รู้จักอายฟ้าอายดินมั่งเซ่
"ไม่ๆๆ ยังไงก็ไม่ ปล่อยนะ"
"ถ้าไม่ยอมยกโทษให้ฉันล่ะก็..."
"จุนฮยอง นายจะทำอะไร นี่มันร้าน...อุ๊ป! OxO"
+ + + + + + + + + + + + + + + + + +
Part III :: Woonkwang
"คุณกีกวางครับ..." ร่างโปร่งกระซิบเรียกร่างเล็กเบาๆ ขณะที่ทั้งคู่เดินเล่นเลียบทะเลสาบหลังโรงเรียนด้วยกันมาได้ซักพักแล้ว สายลมเย็นๆพัดผ่านทั้งคู่ไปช้าๆทำให้บรรยากาศรู้สึกผ่อนคลาย~
"พูดอะไรซักหน่อยสิครับ ^///^" ร่างโปร่งพยายามเอ่ยปากออกมา ทั้งๆที่ตอนนี้รู้สึกว่าจะเขินไม่ไหวแล้ว >///<
"จะให้ฉันพูดอะไรล่ะ??" เอ่อ ท่าทางจะไม่ผ่อนคลายซะแล้วสิ O_O
"ก็...อะไรซักอย่างนึง ^_^" ร่างโปร่งยังฝืนยิ้มต่อไป แต่ใจมันแป้วยังไงก็ไม่รุอ่า
"ก็อะไรล่ะ ฉันไม่รู้จะพูดเรื่องอะไรนี่นา"
"อย่างเช่น...คุณคิดยังกับผมอะไรงิไงครับ^^" โอ้ว เป็นการรุกที่ยอดเยี่ยมกระเทียมไหม้ที่สุดเท่าที่เคยพบเคยเจอมา ((เวอร์ล่ะ - -))
"นายจะบ้าหรอ ฉันไ่ม่ได้รักนายซักหน่อย!!" ฉึก! คำพูดเป็นเชิงล้อเล่นพร้อมกับฝ่ามือที่ตีเพียะลงกลางหลัง ทำไมมันช่างเจ็บปวดเยี่ยงเน้ T^T แต่ว่า!?!!?
"ถ้าคุณไม่ได้รักผมแล้วทำไมต้องเขินขนาดนี้ด้วยล่ะครับ?? ^__^" ร่างโปร่งหยุดเดินแล้วตะโกนถามคนตัวเล็กที่เดินดุ่มๆตรงไปอย่างไร้จุดหมายด้วยความเขิน
"เอ่อ...O///O" เจอคำถามเด็ดจากองค์ชายเล็กดงอุนทำเอาเจ้าชายน้อยแห่งชอนฮวาถึงกับพูดไม่ออก นั่นสิ? ทำไมต้องเขินขนาดนี้ด้วยล่ะ??
"ก็ฉะ ฉันไม่ได้รักนายนี่ >///<" ตัวเล็กหันกลับมาค้อนใส่
"แล้วที่ผ่านมาของเราล่ะครับ มานคืออารายยย~ย T.T" องค์ชายเล็กถามกลับพร้อมกับส่งสายตาเว้าวอน วิ้งๆๆ
"ที่ผ่านมา?"
"ผมก็ไม่รู้ระหว่างเราคืออะไร แค่นี้ใช่ไหมที่คุณคิดกับโผม~ T.T" ต้องงัดไม้ตายด้วยเสียงร้องอันสุดซึ้ง
"ง่ะ งั้นความรักมันคืออะไรกันล่ะ -///-" อ่าว O_O
"งั้นผมจะสอนให้" ร่างโปร่งยิ้มกว้างพร้อมกับสาวเท้ายาวๆเข้ามาประชิดคนตัวเล็ก
"ทำไมต้องยื่นหน้ามาใกล้ๆหน้าฉันด้วยล่ะ?? O///O"
"ก็จะสอนให้ยังไงล่ะครับ ^.^"
"นายจะทำอะไรดงอุน! อุ๊ป OxO"
+ + + + + + + + + + + + + + + + + +
"นี่ โยซอบ..." เสียงเข้มเอ่ยปากทำลายความเงียบที่เข้ามาปกคลุม สายลมแรงพัดผ่านแผ่นหลังกว้าง สายตาคนตัวใหญ่จัับจ้องมาที่คนน่ารักที่ยืนยิ้มร่าอยู่ตรงหน้า แก้มป่องๆสีขาวอมชมพูคล้ายลูกท้อนั่น...ไหนจะตากลมแบ๊วคู่นี้อีก... อย่าให้อดใจไม่ไหวแล้วกันล่ะ >///<
"ฉันบอกนายไปหมดทุกอย่างแล้วนะ ตานายบอกฉันมั่งดิ -0-"
"ตาฉันรักยายไม่ใช่นาย ^___^" แก้มป่องย้อนสั้นๆพร้อมกับกะพริบตาเป็นเชิงว่า 'ขอเล่นตัวหน่อยไม่ได้รึไง'
"ตลกล่ะ ฉันอุตส่าห์ยอมสารภาพกับนายซะยืดยาวเพาะคิดว่ามันจำเป็นนะ" ร่างใหญ่มีสีหน้าเหนื่อยหน่ายกับคนแก้มป่องที่ยังคงยิ้มแล้วก็ยิ้มแล้วก็ยิ้ม ดูไม่เหมือนแก้มป่องคนเดิมที่เถียงกับเค้าได้ไม่เว้นแต่ละวัน
"แต่ฉันคิดว่ามันไม่จำเป็นนี่นา" ตาหวานช้อนขึ้นมามองคนตัวใหญ่ที่เริ่มอารมณ์บูด
"ไม่แฟร์ง่า ที่จริงต้องเป็นนายนั่นแหละที่ต้องบอกฉันมาก่อน" ความหงุดหงิดสังเกตได้จากน้ำเสียง แต่สายตาคู่นั้น แสดงออกมาเลยว่าใจอ่อนซักนิดนึงไม่ได้หรอ T^T
"อะไร?? อย่ามามั่วนะ นายบอกฉันก่อนนั่นแหละถูกต้องที่สุดแล้ว^0^"
"นายชอบฉันก่อน นายก็ต้องบอกฉันก่อนเสะ >.<"
"แต่นายก็บอกฉันแล้วนี่นาว่านายชอบฉัน ^.^"
"อ่ะ...จริงสิ" สุดท้ายก็เถียงไม่ออก "ตกลงจะบอกไม่บอก??"
"หม๋ายบอก ฮี่ๆ" แก้มป่องยิ้มกว้าง เรื่องอะไรจะบอกล่ะเนอะ
"จะบอกดีๆหรือต้องให้ใช้กำลัง?"
"เรื่องอะไรจะบอก แบร่~~" บังอาจแลบลิ้นใส่องค์ชายใหญ่อย่างฉันงั้นหรอ!?!?
"อยากให้ใช้กำลังใช่มั้ย จัดให้!!"
"นายจะทำอะไรอ่ะดูจุน อุ๊ป OxO"
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + +
Part II :: JunSeung
"ฮยอนซึง..." ร่างสูงนั่งเท้าคางโปรยยิ้มหวานเอ่ยชื่อคนสวยที่กำลังเช็ดโต๊ะอยู่ตรงหน้าอย่างขะมักเขม้น
"ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมากพอที่จะมาคุยกับนายหรอกนะ" เจ้าของเสียงเย็นชารีบผละออกไปจากโต๊ะที่มีแก้วกาแฟกรุ่นอยู่ แต่ก็ไม่วายมีมือใหญ่เหนี่ยวรั้งแขนบางๆไว้ ให้ตายสิ ฉันจะไปทำงานโว้ย -*-
"มีอะไรก็รีบๆพูดมา ฉันต้องไปทำงานต่อ" หน้าหวานกัดฟันพูด ถ้าอีตาหนวดจีโอมาเห็นเข้ามีหวังถูกหักเงินเดือนแน่ แถมลูกค้าในร้านก็เริ่มมองมาทางนี้แล้วด้วย ปล่อยแขนชั้นซะทีเซ่T^T
"นายรู้มั้ย? นายเป็นคนแรกที่กล้าปฏิเสธฉัน..." ร่างสูงยืนขึ้นพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนให้หน้าหวานใจอ่อน หลังจากที่พยายามตามตื๊อมานาน ((ด้วยคำพูดอย่างงี้เนี่ยนะคะ??)) เออน่ะ - -*
"แล้วไง??" หน้าหวานถามกลับ ก็แล้วยังไงเล่า ฉันมันเคยมีความสำคัญกับนายซะที่ไหน
"ก็ไม่เคยมีใครกล้าปฏิเสธฉันน่ะซี ><"
"แล้วไง?" หน้าหวานเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย
"นายไม่เห็นใจฉันบ้างเลยหรอ??"
"แล้วไง?" คำว่า'แล้วไง'ถูกใช้เป็นครั้งที่สาม สีหน้าเหนื่อยหน่ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของร่างสูง แต่สายตายังเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น
"นายพูดคำนี้เป็นอยู่คำเดียวรึไง??" ในที่สุด ปากปลาหมอก็หลุดออกมาจนได้ ((ได้ข่าวว่ามาง้อนะคะ)) เอาน่า คู่ของฉันมันขิงก็ราข่าก็แรงนี่
"ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่มีเวลาว่างมากพอที่จะมาฟังคำพูดไร้สาระของนายนะ แล้วปล่อยแขนฉันซะที" หน้าหวานสะบัดแขนเดินจากไปอย่างไม่ใยดี ก็ไม่อยากโดนตัดเงินเดือนนี่หว่า แล้วนี่ก็อายจะแย่อยู่แล้วนะเว่ย >//<
"นายฟังฉันบ้างไม่ได้รึไง" เสียงของร่างสูงดังมาจากข้างหลัง หน้าหวานเริ่มรู้สึกว่าตัวเองถูกกระชาก พอรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่บนตักอีตาบ้านี่ตั้งแต่เมื่อไหรก็ไม่รู้ เฮ้ย! นี่มันร้านกาแฟตาหนวดนะเฟ่ย >0<
"ปล่อยฉันนะ คนมองกันหมดแล้ว" หน้าหวานกวาดสายตาไปรอบๆร้าน เสียงฮือฮาดังขึ้นมาเซ็งแซ่ ตายๆ ฮยอนซึงเอ๊ย >< แล้วไอ้บ้านี่ทำไมมันกอดแน่นจังวะ T^T
"บอกฉันก่อนสิว่าจะยกโทษให้" เสียงทุ้มกระซิบอย่างแผ่วเบาข้างหู หน้าหวานๆร้อนผ่าว เวลาอย่างงี้ก็รู้จักอายฟ้าอายดินมั่งเซ่
"ไม่ๆๆ ยังไงก็ไม่ ปล่อยนะ"
"ถ้าไม่ยอมยกโทษให้ฉันล่ะก็..."
"จุนฮยอง นายจะทำอะไร นี่มันร้าน...อุ๊ป! OxO"
+ + + + + + + + + + + + + + + + + +
Part III :: Woonkwang
"คุณกีกวางครับ..." ร่างโปร่งกระซิบเรียกร่างเล็กเบาๆ ขณะที่ทั้งคู่เดินเล่นเลียบทะเลสาบหลังโรงเรียนด้วยกันมาได้ซักพักแล้ว สายลมเย็นๆพัดผ่านทั้งคู่ไปช้าๆทำให้บรรยากาศรู้สึกผ่อนคลาย~
"พูดอะไรซักหน่อยสิครับ ^///^" ร่างโปร่งพยายามเอ่ยปากออกมา ทั้งๆที่ตอนนี้รู้สึกว่าจะเขินไม่ไหวแล้ว >///<
"จะให้ฉันพูดอะไรล่ะ??" เอ่อ ท่าทางจะไม่ผ่อนคลายซะแล้วสิ O_O
"ก็...อะไรซักอย่างนึง ^_^" ร่างโปร่งยังฝืนยิ้มต่อไป แต่ใจมันแป้วยังไงก็ไม่รุอ่า
"ก็อะไรล่ะ ฉันไม่รู้จะพูดเรื่องอะไรนี่นา"
"อย่างเช่น...คุณคิดยังกับผมอะไรงิไงครับ^^" โอ้ว เป็นการรุกที่ยอดเยี่ยมกระเทียมไหม้ที่สุดเท่าที่เคยพบเคยเจอมา ((เวอร์ล่ะ - -))
"นายจะบ้าหรอ ฉันไ่ม่ได้รักนายซักหน่อย!!" ฉึก! คำพูดเป็นเชิงล้อเล่นพร้อมกับฝ่ามือที่ตีเพียะลงกลางหลัง ทำไมมันช่างเจ็บปวดเยี่ยงเน้ T^T แต่ว่า!?!!?
"ถ้าคุณไม่ได้รักผมแล้วทำไมต้องเขินขนาดนี้ด้วยล่ะครับ?? ^__^" ร่างโปร่งหยุดเดินแล้วตะโกนถามคนตัวเล็กที่เดินดุ่มๆตรงไปอย่างไร้จุดหมายด้วยความเขิน
"เอ่อ...O///O" เจอคำถามเด็ดจากองค์ชายเล็กดงอุนทำเอาเจ้าชายน้อยแห่งชอนฮวาถึงกับพูดไม่ออก นั่นสิ? ทำไมต้องเขินขนาดนี้ด้วยล่ะ??
"ก็ฉะ ฉันไม่ได้รักนายนี่ >///<" ตัวเล็กหันกลับมาค้อนใส่
"แล้วที่ผ่านมาของเราล่ะครับ มานคืออารายยย~ย T.T" องค์ชายเล็กถามกลับพร้อมกับส่งสายตาเว้าวอน วิ้งๆๆ
"ที่ผ่านมา?"
"ผมก็ไม่รู้ระหว่างเราคืออะไร แค่นี้ใช่ไหมที่คุณคิดกับโผม~ T.T" ต้องงัดไม้ตายด้วยเสียงร้องอันสุดซึ้ง
"ง่ะ งั้นความรักมันคืออะไรกันล่ะ -///-" อ่าว O_O
"งั้นผมจะสอนให้" ร่างโปร่งยิ้มกว้างพร้อมกับสาวเท้ายาวๆเข้ามาประชิดคนตัวเล็ก
"ทำไมต้องยื่นหน้ามาใกล้ๆหน้าฉันด้วยล่ะ?? O///O"
"ก็จะสอนให้ยังไงล่ะครับ ^.^"
"นายจะทำอะไรดงอุน! อุ๊ป OxO"
+ + + + + + + + + + + + + + + + + +
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น