ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เดินชนคนบ้า(หล่อ)......
หลังจากถ่ายรูปนายแบบและนางแบบเสร็จเรียบร้อยแล้วฮยองจุนรีบเดินออกจาสตูดิโอ
501เพื่อที่จะกลับไปตรวจรูปภาพและเลือกภาพที่จะใช้ทำโปสเตอร์โฆษณามือถือ
และเขาต้องทำตัวอย่างมาเพื่อให้ประธานบริษัท 501 Phone จำกัดดูรายละเอียดอีกครั้ง
ด้วยความที่เขารีบร้อนจนไม่ได้ทันระวังทำให้เขาเดินชนกับชายหนุ่มร่างสูงอย่างจัง
ด้วยแรงกระแทกทำให้เอกสารและกล้องแสนรักของฮยองจุนหล่นลงกระแทกพื้น
ด้วยความตกใจฮยองจุนรีบก้มเก็บเอกสารและตรวจความเสียหายของกล้องถ่ายรูปทันที
พร้อมกับบ่นให้กับความซุ่มซ่ามของตัวเองโดยลืมที่จะสนใจขอโทษคนที่เขาเดินชนไป
"คุณเดินยังไงไม่ดูทางเลยรึไง"
ท่านประธานหนุ่มตวาดเสียงจังด้วยความโมโหที่คู่กรณีของไม่คิดที่จะขอโทษเค้าสักนิด
ฮยองจุนเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มด้วยใบหน้าเรียบเฉยและพูดขอโทษทันที
"ผมขอโทษที่เดินชนคุณโดยไม่ได้ตั้งใจ"
ฮยองจุนเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีหลังจากกล่าวขอโทษบุคคลที่เขาเดินชนด้วย
อารมณ์หงุดหงิดสุดๆๆพร้อมบ่นกับตัวเอง
"ไรว่ัะ!เดินชนนิดชนหน่อยโวยวายซะเสียงดังเชียว"
ฮยอนจุงก็เช่นกันเดินกลับไปยังชั้นทำงานของตัวเองพร้อมบ่นพึมพร่ำๆด้วยอารมณ์
อยากบีบคอใครสักคนให้ตายคามือ
"เดินชนคนอื่นเขาแล้วยังทำหน้าตาโกรธแบบนั้นทั้งๆที่ตัวเองผิด"
คยูจงหันไปหาทักพี่ชายทันทีที่ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามายังห้องทำงาน
"พี่จุงเป็นไรไปเหรอพี่หหน้าบูดมาเชียวโกรธใครมาอ่ะ"
"ก็มีคนมาเดินชนฉันและวขอโทษแบบเสียไม่ได้อะดิ"
"ปล่อยมันไปบ้างก็ได้"
"เฮ้ย!ยิ่งคิดแล้วยิ่งโมโหว่ะ..อย่าให้เจอหน้านะ..พ่อจะจับมาตีซะให้เข็ดเลย"
คยูจงได้แต่สายหัวด้วยความละอาในความขี้โมโหของพี่ชายเขาจริงๆ
ด้านยองแซง
วันนี้ผมเจอเขาคนนั้น...คนที่เคยสัญญาว่าจะกลับมาอยู่กับผมหลังเขาเรียนจบแล้ว
แต่เขากลับจำผมไม่ได้ ใช่เขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่ผมมอบความรักทั้งหมดของผม
ให้กับเขาไปด้วยก่อนเขาไปเรียนต่อเมืองนอกเมื่อ 4 ปีก่อน
"ยองชิมสัญญานะว่านายจะรอฉัน"
"จ๊ะ..ฉันจะรอเพียงนายคนเดียวเท่านั้น"
หลังจากผมส่งเขาขึ้นเครื่องวันนั้น...เขาไม่เคยติดต่อผมกลับมาเลยสักครั้งเลย
แรกๆผมก็เข้าใจว่าเขาไปใหม่ๆต้องพยายามปรับตัวและต้องทำหลายๆอย่าง
จนกระทั่งผ่านไป 4 ปี จนวันที่เพื่อนๆของผมบอกกำหนดวันกลับของเขา
ผมดีใจมากๆเลยที่จะได้พบเขาหลังจากไม่ได้เจอกันเป็นเวลา 4 ปี แต่สิ่งที่ผมเจอ
เขาคนนั้นกลับมาพร้อมกับควงสาวสวยคนใหม่มาด้วย และเดินผ่านผมเหมือนคนไม่
เคยรู้จักกัน วันนั้นผมไม่รู้ว่าผมกลับบ้านได้ยังไงแต่ใจของผมมันแหลกไม่มีชิ้นดี
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาผผมให้สัญญากับตัวเองว่าจะลืมเขาออกจากชีวิตของผม
และเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง แต่วันนี้เพียงแค่เจอเขาอีกครั้งใจของผมมันยังย้ำเตือน
ว่าเขาคือคนที่ผมรักมากที่สุด ผมนั่งคิดถึงอดีตเก่าๆในความรักของผมจนหลับไป
และตื่นขึ้นอีกครั้งจากเสียงเคาะประตู
"ก๊อกๆๆ"
"ยองชิมตื่นได้แล้วสายแล้วนะ"
"ครับอาผมตื่นแล้ว"
ผมเดินงัวเงียลุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัว วันนี้ผมต้องเข้าบริษัท
501 Ponce จำกัด ผมใช้เวลาแต่งตัวไม่นานก็ลงมานั่งที่โต๊ะทานข้าว
"ข้าวต้มจ๊ะ"
"ขอบคุณฮะอาจองมิน"
"วันนี้คิวของยองชิมก็มีแค่เข้าบริษัทไปดูรายละเอียดเรื่องโปสเตอร์โฆษณามือถือ
ตัวใหม่ของบริษัท 501 Ponce เผื่อต้องมีการถ่ายซ่อม"
"ครับ"
วันนี้เม้นท์นิดหน่อยก็ต้องอ่านแค่นี้นะค่ะ
555พรุ่งนี้ไรเตอร์จะมาต่อให้นะค่ะ
อ่านแค่นี้ก่อนค่ะ..แต่พรุ่งนี้ก็ต้องนับเม้นท์
ถ้ามีเกิน 6 เม้นท์จะมาอัพต่อทันทีค่ะ
ขอบคุณไรเตอร์ทุกท่านที่สนับสนุนค่ะ
และขอบคุณพวกที่เข้ามาและนิ้วมือ
เป็นง่อยค่ะพิมพ์แป้นพิมพ์เม้นท์ไม่ได้
"ชองมัลคัมซาฮัมนีดา"
501เพื่อที่จะกลับไปตรวจรูปภาพและเลือกภาพที่จะใช้ทำโปสเตอร์โฆษณามือถือ
และเขาต้องทำตัวอย่างมาเพื่อให้ประธานบริษัท 501 Phone จำกัดดูรายละเอียดอีกครั้ง
ด้วยความที่เขารีบร้อนจนไม่ได้ทันระวังทำให้เขาเดินชนกับชายหนุ่มร่างสูงอย่างจัง
ด้วยแรงกระแทกทำให้เอกสารและกล้องแสนรักของฮยองจุนหล่นลงกระแทกพื้น
ด้วยความตกใจฮยองจุนรีบก้มเก็บเอกสารและตรวจความเสียหายของกล้องถ่ายรูปทันที
พร้อมกับบ่นให้กับความซุ่มซ่ามของตัวเองโดยลืมที่จะสนใจขอโทษคนที่เขาเดินชนไป
"คุณเดินยังไงไม่ดูทางเลยรึไง"
ท่านประธานหนุ่มตวาดเสียงจังด้วยความโมโหที่คู่กรณีของไม่คิดที่จะขอโทษเค้าสักนิด
ฮยองจุนเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มด้วยใบหน้าเรียบเฉยและพูดขอโทษทันที
"ผมขอโทษที่เดินชนคุณโดยไม่ได้ตั้งใจ"
ฮยองจุนเดินออกมาจากตรงนั้นทันทีหลังจากกล่าวขอโทษบุคคลที่เขาเดินชนด้วย
อารมณ์หงุดหงิดสุดๆๆพร้อมบ่นกับตัวเอง
"ไรว่ัะ!เดินชนนิดชนหน่อยโวยวายซะเสียงดังเชียว"
ฮยอนจุงก็เช่นกันเดินกลับไปยังชั้นทำงานของตัวเองพร้อมบ่นพึมพร่ำๆด้วยอารมณ์
อยากบีบคอใครสักคนให้ตายคามือ
"เดินชนคนอื่นเขาแล้วยังทำหน้าตาโกรธแบบนั้นทั้งๆที่ตัวเองผิด"
คยูจงหันไปหาทักพี่ชายทันทีที่ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามายังห้องทำงาน
"พี่จุงเป็นไรไปเหรอพี่หหน้าบูดมาเชียวโกรธใครมาอ่ะ"
"ก็มีคนมาเดินชนฉันและวขอโทษแบบเสียไม่ได้อะดิ"
"ปล่อยมันไปบ้างก็ได้"
"เฮ้ย!ยิ่งคิดแล้วยิ่งโมโหว่ะ..อย่าให้เจอหน้านะ..พ่อจะจับมาตีซะให้เข็ดเลย"
คยูจงได้แต่สายหัวด้วยความละอาในความขี้โมโหของพี่ชายเขาจริงๆ
ด้านยองแซง
วันนี้ผมเจอเขาคนนั้น...คนที่เคยสัญญาว่าจะกลับมาอยู่กับผมหลังเขาเรียนจบแล้ว
แต่เขากลับจำผมไม่ได้ ใช่เขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่ผมมอบความรักทั้งหมดของผม
ให้กับเขาไปด้วยก่อนเขาไปเรียนต่อเมืองนอกเมื่อ 4 ปีก่อน
"ยองชิมสัญญานะว่านายจะรอฉัน"
"จ๊ะ..ฉันจะรอเพียงนายคนเดียวเท่านั้น"
หลังจากผมส่งเขาขึ้นเครื่องวันนั้น...เขาไม่เคยติดต่อผมกลับมาเลยสักครั้งเลย
แรกๆผมก็เข้าใจว่าเขาไปใหม่ๆต้องพยายามปรับตัวและต้องทำหลายๆอย่าง
จนกระทั่งผ่านไป 4 ปี จนวันที่เพื่อนๆของผมบอกกำหนดวันกลับของเขา
ผมดีใจมากๆเลยที่จะได้พบเขาหลังจากไม่ได้เจอกันเป็นเวลา 4 ปี แต่สิ่งที่ผมเจอ
เขาคนนั้นกลับมาพร้อมกับควงสาวสวยคนใหม่มาด้วย และเดินผ่านผมเหมือนคนไม่
เคยรู้จักกัน วันนั้นผมไม่รู้ว่าผมกลับบ้านได้ยังไงแต่ใจของผมมันแหลกไม่มีชิ้นดี
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาผผมให้สัญญากับตัวเองว่าจะลืมเขาออกจากชีวิตของผม
และเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง แต่วันนี้เพียงแค่เจอเขาอีกครั้งใจของผมมันยังย้ำเตือน
ว่าเขาคือคนที่ผมรักมากที่สุด ผมนั่งคิดถึงอดีตเก่าๆในความรักของผมจนหลับไป
และตื่นขึ้นอีกครั้งจากเสียงเคาะประตู
"ก๊อกๆๆ"
"ยองชิมตื่นได้แล้วสายแล้วนะ"
"ครับอาผมตื่นแล้ว"
ผมเดินงัวเงียลุกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัว วันนี้ผมต้องเข้าบริษัท
501 Ponce จำกัด ผมใช้เวลาแต่งตัวไม่นานก็ลงมานั่งที่โต๊ะทานข้าว
"ข้าวต้มจ๊ะ"
"ขอบคุณฮะอาจองมิน"
"วันนี้คิวของยองชิมก็มีแค่เข้าบริษัทไปดูรายละเอียดเรื่องโปสเตอร์โฆษณามือถือ
ตัวใหม่ของบริษัท 501 Ponce เผื่อต้องมีการถ่ายซ่อม"
"ครับ"
วันนี้เม้นท์นิดหน่อยก็ต้องอ่านแค่นี้นะค่ะ
555พรุ่งนี้ไรเตอร์จะมาต่อให้นะค่ะ
อ่านแค่นี้ก่อนค่ะ..แต่พรุ่งนี้ก็ต้องนับเม้นท์
ถ้ามีเกิน 6 เม้นท์จะมาอัพต่อทันทีค่ะ
ขอบคุณไรเตอร์ทุกท่านที่สนับสนุนค่ะ
และขอบคุณพวกที่เข้ามาและนิ้วมือ
เป็นง่อยค่ะพิมพ์แป้นพิมพ์เม้นท์ไม่ได้
"ชองมัลคัมซาฮัมนีดา"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น