คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Who R U?:1...100%
Who R U??
1
“จะแหกปากร้องอะไรนักหนาฮ๊ะ!!” มินโฮที่ทนเสียงกรีดร้องอันแหลมปรี๊ดของคีย์ไม่ไหว ก็ตบะแตกทันที
“มันไม่จริง กระซิกๆ” คีย์ที่โดนมินโฮขึ้นเสียงใส่บ้างก็อ่อนเสียงลงแต่ก็ยังไม่หยุดร้องไห้คร่ำครวญ
“มันคือเรื่องจริง!นายเป็นเมียฉัน”
“No Way!!” คีย์เถียงมินโฮ ตัวโก่ง ฉันไม่เชื่อว่านายคือสามีฉัน ไม่มีวันหรอก ฉันไปมีสามีหน้าตาหื่นๆแบบนี้ตั่งแต่เมื่อไหร่กัน??
“Hey!!หัดยอมรับความจริงซะบ้าง มีสามีหน้าตาแบบฉันโชคดีที่สุดแล้วนะ”
มินโฮชมตัวเองอย่างออกนอกหน้า ผมออกจะหล่อ แมน แฮนด์ซั่มขนาดนี้ ใครไม่อยากได้ก็บ้าแล้ว อุวะฮะฮ่ะ>.<
“แหวะ แต่ว่า...ฉันจำอะไรไม่ได้เลย ช่วยเล่าเหตุการณ์เมื่อคืนให้ฟังหน่อยได้ไหม??”
“ได้...แต่ว่าเหตุการณ์เมื่อคืนมันมีท่าประกอบนะ นายกับฉันต้องทำท่าประกอบไปด้วย หึหึ”
มินโฮพูดแค่นั้นก็เขยิบเข้าไปหาคีย์ ทำให้ร่างบางที่นั่งอยู่ต้องเอามือตะปบหน้าร่างสูงที่จะมาละลาบละล้วงตัวเองก่อน
“ให้เล่า...ไม่ได้ให้แสดงละคร อย่ามาเนียน”
“เฮ้อ~ก็ได้ๆ เรื่องมันมีอยู่ว่า...”
.
.
.
ย้อนไปเมื่อวาน...
เสียงเพลงจังหวะมันๆดังกระหึ่มออกมาจากผับแห่งถึง ที่วันนี้มีผู้คนมากมายมาท่องเที่ยวในยามราตรี...และผับแห่งนี้ก็เป็นที่พักผ่อนหย่อนกายของชายหนุ่มรูปงามอย่างชเวมินโฮ...เช่นกัน
พลั๊ก!!
“โอ๊ะ!!ผมขอโทษ คุณไม่เป็นไรนะ”
ร่างสูงเดินเข้ามาในผับก็ชนเข้ากับร่างบางของผู้ชายอีกคนที่จะเข้ามาในผับเช่นกัน ร่างบางที่เดินชนกับมินโฮล้มลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้น แต่พอมินโฮจะยื่นมือเข้าไปข่วยก็โดนปัดมือออกอย่างไร้เยื่อใย...
“เดินยังไงของนายฮ๊ะ!!เห็นไหมว่าฉันกำลังจะเข้ามา!!”
พอลุกขึ้นยืนได้ปุ๊บ ร่างบางที่มินโฮพึ่งชนไปก็หันมาด่าเขาฉอดๆ แต่ที่ทำให้มินโฮอึ้งกว่าคือใบหน้าที่หวานหยดย้อยปานน้ำผึ้ง(เวอร์) ปากอิ่มอวบอมชมพูน่าจูบ ใบหน้าขาวเนียนไม่มีริ้วรอย... ผู้ชายคนนี้ มันใช่ผู้ชายจริงรึเปล่าวะ???
“O.o...เอ่อ ขอโทษ พอดีว่าไม่เห็นนะ”
มินโฮขอโทษคนตรงหน้าอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่เบิกจ้องใบหน้าหวานนั่น จนคนตรงหน้ารู้ตัว
“นี่!!จะมองอีกนานไหม??”
“เอ่อ...เพื่อเป็นการไถ่โทษ ฉันขอเลี้ยงนายเองดีไหม ว่าแต่นายชื่ออะไรละ”
มินโฮเริ่มทำการตีสนิทคนสวยตรงหน้าด้วยการขอเลี้ยงเครื่องดื่มในวันนี้ ตามแบบฉบับเพลย์บอยที่เขาเคยทำมากับทุกๆคน
“ก็ดี...ฉันชื่อคีย์ แล้วนายละ??”
“ฉัน..มินโฮ ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณคนสวย หึหึ”
มินโฮยื่นมือออกไปทำความรู้จัก แต่คีย์กลับเชิดหน้าใส่แล้วเดินนำมินโฮไปที่โต๊ะทันที
"มินโฮ...ฉันขอโทรตามเพื่อนอีกคนมาได้ไหม?"
คีย์เอ่ยถามมินโฮขึ้นหลังจากที่นั่งดื่มกันได้สักพักแล้ว
"อือ เอาสิ แต่ฉันก็ขอโทรตามเพื่อนฉันด้วยได้ไหมละ"
"ตามใจนายสิ"
คีย์พูดแค่นั้นก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก ส่วนมินโฮก็หยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาโทรหาเพื่อนสนิทของตนเช่นกัน
10 นาทีผ่านไป...
"ไอ้โฮ!!" เสียงทุ้มร้องเรียกมินโฮมาแต่ไกล ทำให้เจ้าของชื่อต้องหันไปมอง
"เออ...กว่าจะมาได้นะจงฮยอน"
มินโฮบ่นจงฮยอนที่ชัดช้าอืดอาด ทำให้เขารอตั้งสิบนาที
"บ่นอะไรของแก...เฮ้ย!!O.o"
จงฮยอนร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นคนที่นั่งร่วมโต๊ะกับมินโฮ
"เฮ้ย!!เฮียจงO.,o"
คีย์เองก็ดูตกใจไม่น้อยที่เห็นคนที่มาเยือน นี่มันพี่ชายของเขานี่??
"มาอยู่นี่ได้ไงวะ?"
"ผมมาเที่ยว มันแปลกตรงไหนไม่ทราบ"
คีย์ตอบอย่างสบายๆ ไม่แปลกหรอกที่คีย์จะมาเที่ยวกลางคืน แต่ที่แปลกก็คือ ทำไมน้องชายของเขาถึงได้มานั่งร่วมต๊ะกับเพื่อนสนิทของเขาได้ละ??
"ไม่แปลกหรอก แต่...แกรู้จักไอ้มินโฮมันตอนไหนเนี่ย"
"ไม่ถึงชั่วโมงหรอก"
"แล้วก็ยอมมานั่งกับมันนี่นะ??"
"ไอ้จง!!มานั่งกับฉันมันผิดมากรึไงฮ๊ะ!!ฉันเพื่อนแกนะเว้ย"
มินโฮที่นั่งฟังจงฮยอนคุยกับคีย์อยู่สักพักก็พูดแทรกขึ้นมาบ้าง
"เออๆไม่ผิดครับเพื่อนรัก><"
"คีย์!!รอฉันนานรึเปล่า?"
เสียงใสดังขึ้นพร้อมกับร่างบางอีกร่างที่เดินเข้ามาหาคีย์
"เฮ้ย!!O.oแทมิน!!"
มินโฮร้องด้วยความตกอกตกใจที่จู่ๆน้องชายอันแสนหวงแหนก็มาปรากฏกายอยู่ตรงหน้า
"ไอ่หยา!!พี่มินโฮT.T"
"แกมาทำไรที่นี่??"
มินโฮถามแทมินอย่างคาดคั้น จะไม่ไห้โมโหได้ไง น้องชายผมทั้งคนนะพ่อแม่พี่น้อง!!!
"คีย์ชวนผมมา..ToT"
"แล้วไป"
พอได้ยินคำตอบจากปากของน้องชาย มินโฮก็นั่งลงที่โซฟาเหมือนเดิม ทำให้แทมินแปลกใจไม่น้อย ถ้าเป็นเมื่อก่อนพี่จะโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงนี่นา
แล้ววันนี้ทำไม...หรือว่าจะเป็นเพราะเพื่อนสนิทคนสวยของเขากันแน่นะ??
"รู้จักกันหรอ??"
แล้วทั้งสี่คนก็พูดขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย สงสัยจะรู้จักกัน
จริงๆแหละเน๊อะ
"เออ ไอ้จง คีย์เป็นน้องแก ถ้างั้นฉันอยากจะให้คีย์ช่วยอะไรฉันอย่างหนึ่งได้ไหมวะ"
มินโฮหันมากระซิบจงฮยอนเบาๆ
"ช่วยอะไรวะ แต่ขอบอกไว้อย่างนึงนะโว้ย อย่าให้น้องฉันทำอะไรทุเรศๆเด็ดขาด!"
จงฮยอนขู่ เพราะเขารู้ว่า คนอย่างมินโฮมันชอบทำอะไรที่ทุเรศๆอยู่เรื่อย
"เออๆๆแต่แกต้องรับปากนะเว้ยย"
"ได้!!ฉันรับปาก แต่แกจะให้น้องฉันทำอะไร??"
"เอาหูมานี่ ซุบซิบซุบ..." แล้วมินโฮกับจงฮยอนก็ซุบซิบกันอย่างลับๆ
"ไอ้เวร!!กูไม่ให้ทำเว้ยย"
พอจงฮยอนได้รู้แผนการของมินโฮเขาก็โวยวายทันที ทำให้คีย์และแทมินที่นั่งคุยกันอยู่ต้องหันมามองด้วยความสงสัย
"มึงสัญญาแล้ว...ห้ามคืนคำนะ!!"
มินโฮชี้หน้าขู่จงฮยอน ไอ้เจ้าเล่ห์เอ้ย ใครมันจะยอมให้น้องของตัวเองทำอะไรแบบนั้นกัน บ้ารึไงวะ!!
"แต่นี่มันน้องชายฉันทั้งคนนะไอ้มินโฮ!!"
จงฮยอนยังคงโวยวายไม่หยุด อะไรกันนักกันหนาวะ แค่ให้ช่วยอะไรนิดๆหน่อยๆเอง
"นะๆๆๆไอ้เพื่อนรัก ช่วยฉันทีเถอะ ถือว่าขอร้องT.T"
มินโฮแทบจะก้มลงไปกราบเท้าจงฮยอน แล้วบีบน้ำตาขอความเห็นใจ
"เออ ฉันช่วยแกแค่ครั้งเดียวนะ นอกนั้นไปจัดการเอาเอง"
.
.
.
กลับมาตอนปัจจุบัน
"แล้วฉันกับไอ้จงก็วางยานอนหลับนาย...แต่ก่อนที่นายจะหลับฉันได้ขออะไรนายไว้อย่างหนึ่ง"
"อะไร??นายขออะไรฉัน!" คีย์นั่งฟังมินโฮเล่าเรื่องเหตุการณ์เมื่อคืนอย่างตั้งใจ
"ก็..."
...ย้อนกลับไป...
"คีย์...นายช่วยฉันอย่างนึงได้ไหม??"
มินโฮถามคีย์ ก่อนที่ตาของร่างบางจะปิดเพราะความง่วง
"หืม??อะไรหรอมินโฮ"
"ช่วยไปอยู่บ้านฉันสักพักนะ ฉันมีเรื่องที่ต้องพึ่งนายเอามากๆเลยหละ><"
"อืมมมม~มีแค่นี้ใช่ไหม ง่วงจะตายอยู่แล้วว ฮ้าวววU_UzZz"
แล้วคีย์ก็เข้าสู่ห้วงนิทราอย่างสมบูรณ์แบบ โดยไม่รู้เลยว่าตัวเองได้ให้คำสัญญาอะไรไว้กับมินโฮ...
"ไอ้บ้า!!ที่นายบอกให้ฉันมาอยู่ที่บ้านนาย ให้มาอยู่ในฐานะ..."
"ภรรยาของนายชเวมินโฮขอรับ^^"
มินโฮตอบพลางส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้คีย์ ทำให้ร่างบางต้องกุมขมับ
ไม่น่าปากพล่อยเลยเรา><
"ฉันอยากตายยยยย!!!"
ความคิดเห็น