เล่ห์รักหอนายโลม [ Fic..???xSUNGMIN ]

ลำดับตอนที่ #2 : PROLOGUE - บทนำ

PROLOGUE

ในยุคเศรษฐกิจซบเซา สังคมถูกแบ่งชนชั้นอย่างชัดเจน คนรวยหรือผู้สูงศักดิ์ต่างมีอำนาจส่วนคนจนไม่มีสิทธิ์หรือสามารถที่จะประท้วงอะไรได้เลย ไม่ว่าจะโดนทำร้ายหรือโดนดูถูกขนาดไหน คนที่ไม่มีเงินก็ได้แต่ก้มหัวรับใช้

ซองมิน เด็กหนุ่มที่พ่อแม่ตายไปตั้งแต่ยังเด็ก เขากลายเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่อายุ 2 ขวบ ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ลูกรับมาเลี้ยงดูในครอบครัวพ่อค้ารายใหญ่แห่งหนึ่ง แต่ชีวิตไม่ได้สวยงาม เพราะสีผมแปลกประหลาดของเขา จึงทำให้ทุกคนรังเกียจ เป็นได้แค่คนใช้เท่านั้น

ผมสีทองอ่อนประกายสว่างขึ้นกลางแสงแดด ผิวขาวละเอียดมีรอยฝุ่นสกปรก ในมือของเขามีเพียงเศษผ้าขี้ริ้วสำหรับถูพื้น กิโมโนสีเทาซึ่งก่อนหน้าเป็นสีขาวเปราะไปด้วยคราบสกปรก

"เหอะ ซองมิน ถ้ายังอืดอาดแบบนี้อย่าหวังจะได้กินข้าวเย็นเลยนะ" ชายแก่ในชุดกิโมโนสีน้ำตาลเข้มเดินเข้ามา เจ้าของบ้านและคนรับใช้ส่วนตัวของเขาเดินตามหลังมา

"...ขอ...ขอ..โทษ...ครับ" ซองมินรีบเช็ดพื้นไม้ตรงระเบียงทางเดินให้เร็วขึ้น แต่เพราะทำงานมาทั้งวันแรงที่มีอยู่ก็แทบจะไม่เหลือแล้ว แถมถ้าอดข้าวอีกเขาก็ไม่ได้กินข้าวเป็นมื้อที่สามแล้ว

"หึ เด็กอัปลักษณ์ " ทุกคนต่างเดินเข้ามาล้อมซองมินไว้ ก่อนจะพยายามชี้นิ้วสั่งให้ทำความสะอาดตรงโน้นที ตรงนี้ที เป็นการกลั่นแกล้ง

ผั๊วะ!! ชายแก่ที่เป็นเจ้าของเรือนเตะถังน้ำที่ไว้สำหรับทำความสะอาดลงบนพื้น

"สกปรกไปหมดแล้ว ถ้าไม่เสร็จก่อนมื้อเย็นก็ไม่ต้องกินข้าว" ชายแก่พูดเอาไว้ น้ำเสียงดูถูกและเยาะเย้ย เขาทนการกระทำแบบนี้มากว่าสิบปี แต่เพราะไม่มีทางเลือก การทำงานแลกข้าวสำหรับคนจนๆอย่างเขาเป็นเรื่องธรรมดาไปเสียแล้ว

"...ครับ.." ซองมินตอบรับเบาๆก่อนจะใช้ผ้าในมือซับน้ำที่ไหลนองไปทั่ว

ชายแก่เดินห่างออกไปพร้อมๆกับคนรับใช้ส่วนตัว ซองมินได้แต่เร่งทำความสะอาด แม้จะเหนื่อยหรือลำบากขนาดไหน เขาก็หวังว่าจะได้กินข้าวสักมื้อ ปีนี้เขาอายุ 17 แต่ดูเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย ทุกๆวันคือการทำงาน ได้นอนในห้องเล็กๆบนฟูกเก่าๆ


ในวันถัดมา

"เร่เข้ามาครับ เร่เข้ามา! ของสดๆครับ!" พ่อค้าตะโกนส่งเสียงดังเรียกลูกค้า ซองมินที่ทำความสะอาดและจัดของยิ้มเล็กน้อย เพราะวันที่เขาจะได้ออกจากเรือนมีแค่สิ้นเดือนเท่านั้น วันที่ทุกคนต่างออกมาซื้อของและเป็นวันที่งานยุ่ง เขาจึงได้ออกมาช่วยทำงานที่ร้าน

ทางบ้านที่ซองมินอาศัยอยู่เป็นบ้านของพ่อค้าที่มีฐานะค่อนข้างดี มีร้านรวงหลายแห่งในเมือง ไม่ว่าจะเป็นของสดของแห้งหรือแม้แต่ข้าวของเครื่องใช้ทั่วไป

"ทำงานสิว่ะ! เอาแต่นั้งจ้องอยู่ได้ ไปกวาดหน้าร้านไป ฉันจะเรียกลูกค้าเอง" ชายที่คุมร้านขายของตะโกน


"..ครับ" ซองมินเดินออกไปทำความสะอาดหน้าร้านอย่างว่าง่าย ถึงจะลำบากแต่ก็ดีกว่าถูกกลั่นแกล้งในเรือนมากนัก เขาเดินถือไม้กวาดไปที่หน้าร้าน เพราะเพิ่งจะเช้า แดดเลยไม่แรงมากและคนยังไม่เยอะเหมือนตอนสายๆ

เขาใช้เวลาไม่นานในหารทำความสะอาด เพราะเป็นงานที่ทำประจำ ไม่ได้ใช้แรงอะไรมากนัก แต่ก็ทำให้หอบได้เล็กน้อย แก้มขาวนวลเรื่อสีแดงมากขึ้นเมื่อออกแรงทำงาน


ปึ้ก! ด้ามไม้กวาดก็พลันไปกระแทกกับสินค้า ผลไม้ที่ถูกจัดเรียงหล่นลงไปตามพื้นถนน

"เห้ย! ทำอะไรของว่ะเนี้ย ของพวกนี้คัดมาอย่างดีเลยนะเว้ย! " ชายขายของรีบวิ่งมาจากหลังร้าน ซองมินได้แต่ยืนตัวแข็ง

"ขะ..ขอโทษ..ครับ" เสียงตะกุกตะกักของซองมินเอ่ยขึ้น ซองมินได้แต่ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น มันไม่ได้บรรเทาความโกรธของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย

มือหนาคว้าที่ต้นแขนของซองมิน ร่างอวบที่พยายามห่อตัวให้เล็กลงเพราะความกลัว เสียงดุดันบอกกับร่างอวบที่ถูกจับไม่สามารถหนีไปไหนได้
"นายต้องชดใช้ค่าเีสียหาย! ไม่งั้นก็เตรียมไม่มีที่อยู่ได้เลย ฉันจะฟ้องนายแก" เสียงดุดันทำให้ซองมิน

ซองมินได้แต่สั่นหัวไปมา เขาไม่มีเงินเก็บแม้แต่แดงเดียว ยิ่งถ้าโดนไล่ เขาจะไปอยู่ที่ไหนกัน ความคิดต่างๆนาๆถาโถมเข้ามา จนเขาไม่อาจอดกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้

"เสียงดังอะไรกัน" ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งทักขึ้น ซองมินหันหลังกลับไปมองใบหน้าที่หล่อและสวยในคราวเดียวของเสียงปริศนา

สายตาคมของชายหนุ่มมองที่ซองมิน ก่อนจะยกยิ้มเล็กน้อย

"มีเรื่องอะไรกัน" ชายหนุ่มถามพ่อค้าที่จับแขนซองมินไว้แน่นเพราะกลัวจะหนี

"หมอนี่มันทำสินค้าเสียหาย ดูสิครับ ของสดๆหล่นลงพื้นไปหมดแล้วใครจะซื้อกัน" พ่อค้ารีบอธิบายเสียงสูงต่ำ ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อยแต่ยังแฝงด้วยความเรียบเฉย

"งั้น...ราคาทั้งหมดเท่าไหร่" เสียงหวานละมุนทักขึ้น ชายหนุ่มถามพ่อค้าอย่างใจเย็นโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง หรือแม้แต่ซองมินที่กำลังสั่นระริก

"ทำไม นายจะจ่ายแทนหมอนี่รึไง สินค้าพวกนี้ราคาไม่ใช่ถูกๆนะ" พ่อค้าขึ้นเสียง ชายหนุ่มไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด ยังคงเรียบเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ฉันหมายถึงตัวหมอนั้น ที่นายกำลังจับอยู่ ราคาเท่าไหร่.." ชายหนุ่มชี้ไปซองมิน ร่างแวบแสดงสีหน้าตกใจออกมาอย่างชัดเจน เมื่ออยู่ๆมีคนจะมาซื้อตัวเขาไป

"เห๊!? อะไรนะ !? นายคิดจะซื้อตัวหมอนี่งั้นหรอ เด็กอัปลักษณ์แบบนี้คิดจะซื้อไปทำไมกัน เนื้อตัวสกปรก สีผมก็แปลกประหลาด " พ่อค้ามองไปที่ซองมิน พิจารณาหาข้อดีแต่สุดท้ายก็ถอนหายใจ

ชายหนุ่มล้วงเข้าไปในกระเป๋าเืสื้อ หยิบเหรียญทองจำนวนมากออกมา

"ฉันให้เท่านี้ คงพอสำหรับหมอนี่...แล้วก็ค่าเสียหาย" ชายหนุ่มชูเงินขึ้น พ่อค้าตาเป็นประกายเมื่อเห็นเหรียญทองจำนวนมาก มือข้างนึงก็แบมือรับ ชายหนุ่มเลยวางเงินทั้งหมดลงไป

"เอ๋?" ซองมินมองเงินทั้งหมดที่พ่อค้ารับไว้ มันมากขนาดที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เขาไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้ในชีวิตเลย

"ปล่อยมือได้แล้ว ส่วนนายน่ะ ตามฉันมา" ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ สีหน้าไม่ทุกข์ร้อนแม้จะจ่ายเงินจำนวนมากโขขนาดซื้อร้านทั้งร้ายได้

"ครับๆ ท่านต้องการอะไรบอกผมได้ทุกเมื่อเลยครับ แต่ขอทราบหน่อยว่าจะซื้อตัวเด็กอัปลักษณ์นั้นไปทำไมครับ" พ่อค้าปล่อยมือทันทีพร้อมกับรีบเลี่ยนท่าที หน้าตายิ้มแย้มทันทีเมื่อได้เงินในมือ พร้อมกับประจบประแจง

"ฉันมาจากหอเมอึมกุล พูดแค่นี้คงพอจะรู้นะ" พูดจบชายหนุ่มก็คว้าที่ต้นแขนของซองมิน ก่อนจะพาไปขึ้นรถม้าที่จอดอยู่ใกล้ๆ พ่อค้าได้แต่ยืนเบิกตากว้าง รีบก้มหัวครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับกลัวอะไรบางอย่าง

"ฉันชื่อ จองซู เรียกว่า ลีทึกก็ได้ " ลีทึกพูดขึ้นโดยไม่มองซองมินแม้แต่น้อย ในรถม้าสำหรับนั้งสองคนเป็นแบบตะวันตก รถแบบนี้ซองมินไม่เคยเห็นมาก่อน แม้แต่เสื้อผ้าที่ลีทึกใส่ก็ไม่เคยเห็น ราวกับเป็นชุดของอีกประเทศหนึ่ง แต่มันดูสง่างามเหลือเกิน

"...พวกเรา..กำลังจะ...ไปไหนครับ" ซองมินถามอึกอัก ในใจก็กลัวว่าพ่อบ้านจะวิ่งตามมา แต่อีกใจนึงก็โล่งที่หลุดจากนรกบนดิน แต่การที่ถูกคนแปลกหน้าซื้อตัวมา อนาคตภายภาคหน้าอาจจะแย่กว่าที่คิดไว้

"หอเมอึมกุล..." ลีทึกพูดเบาๆราวกับพูดก่อนตัวเองก่อนที่รถม้าจะเขยื้อนออกไป

==========
คุยกับ KOMi
==========

นี้เป็นแค่บทนำนะคะ หวังว่าคงจะสนุก เพราะคาดว่าไม่กี่ตอนต่อไปนี้ซองมินงานหนักแน่ๆ ฮาฮาฮา เรื่องนี้แต่งกะหื่นอย่างเดียวอยู่แล้ว

คอมเม้นด้วยคะ หนึ่งคอมเม้นไรเตอร์ก็มีกำลังใจแ้ล้ว