[SF HSJ] สายเกินไป [Nakayama]

ลำดับตอนที่ #2 : สายเกินไป 2

พรุ่งนี้เปนวันเกิดผมแล้วหล่ะไม่มีอะไรพิเศษหรอกวันเกิดผมทุกๆครั้งพ่อกับแม่ก้อจะไม่อยู่บ้าน ยูโตะก้อจะลืมวันนี้เสมอ พรุ่งนี้ผมคงจาไปนั่งที่ร้านกาแฟแถวบ้านอีกเหมือนเคยหละนะก้อยังดีที่มีไดจังเปนเพื่อน ไดจังเปนเจ้าของร้านกาแฟแหละทุกปีเค้าจะทำเค้กให้ผม
ผมดีใจมากเลยหล่ะที่มีไดจังเปนเพื่อน
"อารุนสาหวาดยามะจัง"
"เอ๋ ...นายเปนใครอ่า- -"
"โทดทีน๊าชั้นลืมแนะนำตัว ชั้นชื่อ ชิเนน ยูริ เปนเพื่อนของยูโตะหน่ะ"
อ่อคนนี้นี่เองที่ผมเหนยูโตะยืนรออยู่เค้าเปนเพื่อนกันสินะดีจังเลยผมจะได้ไม่ต้องคิดมากเรื่องนี้ซะที
"อ่อยินดีที่ได้รู้จักนะ ชั้น ยามาดะ เรียวสุเกะ"
"อื้มชั้นได้ยินยูโตะพูดถึงบ่อยๆนะ"
"เห..ยูโตะพูดถึงชั้นด้วยหรอ"
"นี่ยูริอย่าพูดมากได้มั้ยกลับห้องไปเลยไป"
"แหมยูโตะเขินหล่ะสิ"
แล้วยูริก้อเดินเข้าไปคุยกับยูโตะแบบสนิทสนม สนิทจนผมอิดฉาเลยหล่ะผมไม่เคยโดดนยูโตะยีหัวเลยสักครั้งแต่ยูริโดนทำแบบนั้นผมคิดว่ามันคงอบอุ่นน่าดูเลยหล่ะ
"นี่ยูโตะกลับบ้านกัน"
"โทดทีนะชั้นต้องไปข้างนอกกับยูริหน่ะนายกลับคนเดียวได้มั้ย"
"อ่อหรอได้สิไม่เปนไรหรอก"
ก้อในเมื่อชั้นก้อกลับคนเดียวมาตลอด2ปีแล้วนี่ทำไมแค่วันนี้ชั้นจะกลับเองไม่ได้หล่ะ
"นี่ยูโตะ"
"มีไรอีกหล่ะ"
"วันนี้นายไปกับชั้นก่อนไม่ได้หรอวันนี้ชั้นมีประกวดเต้นที่ชมรมหน่ะนายไปกับชั้นนะ"
"ก้อบอกว่าไม่ว่างไงไปก่อนนะ"
"อะ...อืม"
วันนี้ผมมีประกวดเต้นลืมไปเลยหล่ะผมอยากจะให้เค้าไปนั่งดูผมสักหน่อยแค่ไม่นานเองแต่เค้าก้อไม่มีเวลาสำหรับผมเลย
"มาแล้วครับ"
"อะ มาแล้วหรอเรวๆๆเลยเค้ารอนายอยู่นะ"
"ขอโทดคับแล้วตาผมแล้วหรอ"
"ยังๆๆอีก2คนหน่ะไปเปี่ยนเสื้อไป"
"ไม่ต้องหรอกครับใส่ตัวนี้ก้อได้"
"อืมงั้นไปนั่งรอก่อนไป"
การประกวดเต้นครั้งนี้เปนการประกวดเต้นเฉพาะในชมรมซึ่งถ้าใครชนะจะได้รางวัลเปนเงินจำนวน1แสนเยนใครจะไม่อยากได้จิงมั้ยครับ
"ฮัลโหลยูโตะนายว่างมั้ย"
-มีไรอีกหล่ะามะจัง-
"ชั้นจะแข่งแล้วอวยพรให้หน่อยสิ"
-ชนะจบแค่นี้นะ-
"อ่ออืม"
-นี่ยูริอย่าเอาของแบบนั้นมาถูแก้มชั้นสินั่นมันหลอดไฟนะ- - ฮ่าๆๆ บอกว่าอย่าไง-
สายที่ยังไม่ได้ตัดไปทำให้คนที่อยู่ในสายได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้น
ทำไมนายไม่หัวเราะแบบนั้นให้ชั้นมั่งนะยูโตะ
"ยามะจังเรวเข้าตานายแล้ว"
"ครับ"
ผลออกมาผมแพ้หล่ะเพราะผมดันลื่นหน่ะสิเจบมากเลยหล่ะผมตัดสินใจกลับบ้านก่อนที่ฝนจะตกแต่ทว่า
-ซ่าาาา -
มันไม่ทันหล่ะฝนมันตกลงมาแล้วผมรีบวิ่งกลับบ้านก่อนที่จะเปียกไปมากกว่านี้และบังเอินผมไปเหนยูโตะเดิมาพร้อมกับยูริคุงยูโตะกอดยูริคุงเพราะกัวว่าคนตัวเล็กคนนั้นจะหนาวทำไมผมต้องมาเหนภาพแบบนี้ด้วยนะมันเจบมากเลยหล่ะผมยืนอยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่ไม่รุ้แต่ที่ผมรู้มันนานพอที่ผมจะปนหวัดได้เลยหล่ะพุ่งนี้วันเกิดผมนะพระเจ้าได้โปรดอย่าทำให้ลูกเปนหวัดนะ
ผมเดินกลับมาที่บ้านแล้วรีบวิ่งไปอาบน้ามก่อนที่จะเปนหวัดและเมื่อผมออกจากห้องมาผมเหนจ้อความที่ยูโตะส่งมา


-พุ่งนี้เจอกันที่ชิบูย่านะ...///ยูโตะ-

ยูโตะนัดปผมไปที่ชิบูย่าหรอดีใจจังเลย ฮะ...ฮัดเช้ยยยย โถ่ผมเปนหวัดซะแล้วหรอเนี่ย
ผมไปเปิดคอมเพื่ออัพไดอารี่ออนไลน์ของผมเพื่ออวยพรวันเกิดให้ตัวเองหลายวันแล้วหล่ะที่ผมไม่ได้เข้าไปผมมักจะเขียนสิ่งที่ยูโตะทำกับผมไม่ว่าจะดีหรือไม่ดีมักจะมีคนมาเม้นให้กำลังใจผมอยู่เสมอมันทำให้ผมดีขึ้นได้บ้างผมคิดว่าการที่มีคนฟังเรามันย่อมดีกว่าและวันนี้ผมก้อจะเขียนถึงวันนี้ที่มีทั้งเรื่องดีและเรื่องไม่ดีในวันเดียวกัน
หลังจากที่ผมอัพไดอารี่เสดผมก้อนอนหล่ะ ราตรีสวัสดิ์นะครับ