^^My Manager-My Superstar^^[TempG++]

ลำดับตอนที่ #2 : My Manager-My Superstar>>2

 

          “ผมลาล่ะครับ”จียงก้มตัวลาแล้วหันหลังกลับแต่ถูกเสียงหนึ่งขัดขึ้นสะก่อน

 

          “เดี๋ยวก่อน...ชั้น..เออ.”

 

 

 

          “ชั้นชื่อ....เทมป์”....ปัง!!

 

 

…อะไรของเค้ากันนะ เรานึกว่ามารยาทดีขึ้นเพราะยังรู้จักบอกชื่อตัวเอง แต่อยู่ดีดีก็ปิดประตูหนีไปเฉยเลย

....รึว่าจะไม่สบายนะ ก่อนปิดประตูเห็นหน้าแดงๆ

คราวหน้าก็มารยาทดีกว่านี้หน่อยนะ.....เทมป์

 

 

 

 

 

.............................................

.

.

.

.

.

 

 

“พี่เทมป์ ไปทำไรมาหน้าตาไม่ต่างจากหมีแพนด้าเลย”แดซองอดที่จะแซวไมได้เมื่อเห็นนักร้องซุปเปอร์สตาร์เดินเข้าบริษัทมาในสภาพที่เรียกว่า

......ดูไม่ได้!!

 

 

 

 

 

          “...ไม่ได้นอน...”

 

 

 

         
“ห๊า!!...ไม่ได้นอน” ไม่เพียงแค่แดซองที่ทำหน้าประหนึ่งว่าโลกจะแตกในไม่ช้านี้แล้ว ทั้งโปรดิวเซอร์ นักร้องฝึกหัด ตลอดจนยามหน้าบริษัทก็ต่างพากันตกตะลึง เพราะใครๆก็ต่างรู้ดีว่า....ไม่มีอะไรมาขัดขวางการนอนของเทมโปได้เลย!!

 

 

 

 

 

...........พูดถึงไม่ได้นอนเทมป์ยังหงุดหงิดไม่หาย เพราะไอ้หน้าหวานควอนจียงนั่นคนเดียวเลย....

 

 

 

ลำพังแค่แนะนำตัวนะ....ไม่เท่าไร

 

...แต่!! ทำไมต้องยิ้มด้วยยยยยยยยย!!!

 

 

 

เล่นเอาเค้าอยู่ดีๆก็ร้อนหน้าร้อนตัวเหมือนจะเป็นไข้ เค้าต้องกินยาแล้วรีบเข้านอน....ใจก็สั่นแปลกๆ    ไม่ได้ๆๆๆไปหาหมอโรคหัวใจเลยดีกว่า

 

แต่ว่าความรู้สึกมันดูจะคล้ายๆกับตอนที่เค้าหลงรักรุ่นพี่ตอน ป.6 เลย แถมพอหลับตาหน้าหวานๆก็เข้ามาก่อกวนทันที สงสัยเค้าต้องปรึกษาจิตแพทย์เป็นการด่วน เพราะเค้าดูเข้าข่ายจะเป็น......

 

.....

.....

.....

.....

................เกย์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

โอ้วว ม่ายยยยยยยยย.......

สงสัยต้องเป็นเพราะเค้าว่าพี่ดองวุกกับพี่แทบินไว้เยอะแน่เลย

 

ไม่ได้ๆๆๆๆๆ

 

เทมโปต้องไม่เป็นเกย์อย่างเฮียเว่นเด็ดขาด!!

 

 

เพราะเค้ากังวลเรื่องพวกนี้แหละทำให้เค้าไม่ได้นอน   เห้ออออออออ

 

 

 

 

“แล้วทำไมถึงไม่ได้นอนละพี่...” แดซองหน่วยกล้าตายที่ถูกแรงกดดันทั้งบริษัท...ส่งให้เค้าไปตาย!! เอยถามอย่างกลัวๆ เพราะเป็นที่รู้กันดีว่าถ้าเทมป์อดนอนจะกลายเป็นกอลิล่าบ้าคลั่งดั่งในหนังเรื่องคิงคอง(มันอย่างเดียวกันเหรอ - - !! ไม่เป็นไรลิงเหมือนกัน5555+)

 

 

 

“.....”

เค้าอยากจะเหวี่ยงมันเกือบตาย   ถ้าไม่ติดว่าเค้ามีเรื่องขุ่นข้องในใจอยู่ละก็......แดซองได้เละเป็นกิมจิเน่า ส่งไปให้แฟนๆแดซองที่เมืองไทยไปแล้ว

 

 

....เอาว่ะ!!...ทดสอบกับไอ้แดนี่แหละดีที่สุดแล้ว

 

 

“แดซอง แกเงยหน้าขึ้นมาดิ”

 

 

“อ๊ะ!!”

ด้วยเสียงที่ออกคำสั่งช่างเยือกเย็น ทำเอาแดซองอดสะดุ้งไม่ได้

 

 

 

“เงยขึ้นมา.....”

 

 

 

“....” พี่โปแม่ง...สั่งเสียงดุกว่าเก่าอีกอ่ะ ทำอย่างนี้แดซองตัวน้อยๆก็กล้วดิครับ

ขอเหอะพี่โปอย่าฆ่าแดเลย แดน้อยยังอยากจะเอาหน้าหล่อๆไปให้สาวๆกรี๊ดกร๊าดอยู่   

 

 

แดซองขอร้องอยู่ในใจแล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้น

 

 

 

“>..<”

 

 

“....แล้วแกจะหลับตาทำไม ลืมตาดิวะ” เทมป์บอกอย่างหงุดหงิด

 

 

 

O_O” ด้วยความกลัวตายแดซองจึงเบิกตาโตเต็มที่ จนลืมไปเลยว่าเคยตาตี่!!

 

 

 

“.........” แม่งไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลยว่ะ รึว่าแค่จองตาเฉยๆจะไม่รู้งั้นลอง.....

 

 

 

 

 

...ระหว่างที่เทมป์กำลังใช้ความคิดอย่างหนักเลยไม่รู้ตัวว่าขณะนี้ท่านประธาน

ฮยอนซอกกำลังพาคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

 

 

 

“ ทุกคนอยู่ที่นี่กันหมดเลยเหรอ ดีเหมือนกัน”ท่านประธานเอยทัก

 

 

 

ทุกคนเลยหันมาทำความเคารพท่านประธาน

 

 

 

“เทมโป...นายก็อยู่ด้วยเหรอ”ท่านประธานทักทายนักร้องหนุ่มที่ทำเงินให้บริษัทอย่างมหาศาล…..แต่นั่นก็ทำให้ตกใจอีกครั้งเมื่อ

 

 

 

หมับ!!

 

อยุ่ดีๆนักร้องหนุ่มสุดหล่อก็ดึงตัวแดนเซอร์คู่ใจเข้าไปกอดอย่างเต็มรัก

 

“.....”..โอ้วววม่ายยยทุกช่วยแดด้วย แม้จะไปได้ออกเสียงแต่ทุกคนก็เข้าใจสีหน้าและปากที่ขมุบขมิบของแดซองเป็นอย่างดี

 

 

 

 

 

 

“เฮ้ยเทมป์!! เดี๋ยวนี้แกพัฒนาแล้วเหรอว่ะ ว่าแต่...แกกะไอ้แดใครเป็นเคะว่ะ แม่งดูไม่ออกเลย” ดองวุกหรือเซเว่นรุ่นพี่ที่เทมป์รักเคารพเป็นอย่างยิ่งเพราะมีมารยาทงามดั่งนางสาวเกาหลี และมีดีกรีเป็นถึงว่าที่ศรีภรรยาของอิมแทบิน รุ่นพี่หน้าหล่อที่โหดกับทุกคนยกเว้นพี่ดองวุก

 

 

 

“ซวยแล้ว/ตายห่-” สองหนุ่มที่เมื่อครู่ยืนกอดกันอยู่ต่างอุทานออกมาอย่างตกใจ เพราะใครๆก็ต่างรู้ดีว่าปากพี่ดองวุกแกช่าง.....

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่นะพี่...ผมอธิบายได้”แดซองรีบอธิบายก่อนที่พี่ดองวุกสุดที่รักจะแต่งเสริมเติมต่อจนเรื่องนี้กลายเป็นทอล์กอ็อฟเดอะทาวน์ เพราะพี่ดองวุกอ่ะ..มีศิลปะในการพูด!!พูดอะไรคนเค้าก็เชื่อไปหมด

 

 

 

 

“แล้วแกละเทมป์มีอะไรจะอธิบายมั้ย”ดองวุกหันมาเล่นงานน้องชายสุดที่รักที่ตอนนี้ยื่นก้มหน้าอยู่ แม่งทำหน้ายังกับไปทำลูกสาวใครเค้าท้อง หมั่นไสได้ป่ะล่ะตอนมันรู้ว่าเค้ากับพี่แทบินมีซัมติงกันมันก็ว่านู่นบ่นนี่ยังกะพ่อ คราวนี้ชเวดองวุกขอเป็นแม่แกมั่งนะไอ้เทมป์ หึหึ.....

 

 

 

 

“....” เทมป์ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาช้าๆประหนึ่งรอฟังคำสั่งประหาญ   ไม่ใช่อะไรหรอกเค้ารู้ดีว่าพี่ดองวุกแกแค้นใจแค่ไหนกับเรื่องคราวที่แล้วของแกกับพี่แทบินไหนจะอีกหลายคดีที่เค้าก่อไว้เทมป์ว่าพี่ดองวุกคงจะทบต้นทบดอกรวดเดียวก็คราวนี้แหละ

 

 

 

 

 

“หืม...เทมป์น้องรัก”เสียงที่เอยออกมาช่างดูอ่อนหวานในสายตาคนอื่นแต่สำหรับเทมป์.....นรกชัดๆ

 

 

 

 

“คือว่า....อ๊ะ...”เทมป์หันไปเจอหน้าพี่ดองวุก นั่นไปเท่าไร....แต่คนที่ยืนอยู่หลังท่านประธานกับพี่ดองวุกนั่นมัน

 

 

 

 

 

 

“จียง!!!”   เทมป์มองไปเจอควอนจียง ไอ้หน้าหวานที่ทำให้เค้าเป็นแบบนี้ กับไอ้เตี้ยคนหนึ่ง แถมตอนนี้ไอ้ตัวเล็กนั่นยังยืนตาค้าง แถมของที่กองอยู่ตรงหน้านั่นคาดว่าน่าจะร่วงจากมือนั่นแหละ   งั้นแสดงว่า......

 

 

...จียงต้องเห็นเค้ากอดกับไอ้แด!!!.....

 

 

 

 

 

.

.

.

.

.

.

.

……………………………..

 

 

 

 

วันนี้เค้าต้องตื่นแต่เช้า เพราะยองเบบอกว่าจะมารับตอนเก้าโมง

 

 

ใช่แล้ว!! วั้นนี้เป็นวันแรกที่เค้าจะไปทำงาน หลังจากเค้าแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาหายองเบที่ห้องนั่งเล่น

 

 

 

“เออ....จียง นายแน่ใจนะว่าจะไปชุดนี้อ่ะ” ยองเบมองสำรวจการแต่งกายของจียง.....นี่นายจะไปทำงานช่วยบริษัทหรือว่าจะไปเป็นนักร้องในสังกัดกันแน่

 

 

 

 

“ทำไมอ่ะ..”จียงถามอย่างสงสัย เพราะเค้าคิดว่าเค้าแค่แต่งตัวธรรมดา

 

 

เดปปักลายพร้อยๆ กับเสื้อไหมพรมตัวยาวจั๊มสะโพกนิดๆสีดำกับแว่นสีแดงที่คล้องอยู่บนอกเสื้อกับหมวกอีกใบเท่านั่นเองจริงๆ

 

 

....ชุดของมันคงจะธรรมดาอยู่หรอกถ้าไม่ติดว่าคอเสื้อนะมันแหวกลึกมาจะถึงสะดืออยู่แล้ว แล้วแถมไอ้ตัวเล็กเพื่อนเค้ามันยังไม่ใส่เสื้อข้างในอีก เฮ้อออ!!

 

 

 

 

 

“รีบไปกันเหอะยองเบ เดี๋ยวท่านประธานฮยอยซอกจะว่าเอาว่าไปทำงานสาย”

 

 

...ดูเอาเหอะ เพื่อนเค้ามันไม่เคยเรียกพ่อมันดีๆเลยซักครั้ง แต่ก็อย่างว่าพ่อกับลูกต่างฟอร์มจัดกันทั้งคู่

 

 

 

 

 

 

 

“ไปก่อนนะครับคุณแม่” ยองเบหันไปลาคุณนายควอน

 

 

 

“จ๊ะ แม่ฝากดูจียงด้วยนะ”

 

 

 

“ครับ”

 

 

 

 

............

 

 

 

“คิดอะไรอยู่เหรอจียง”ยองเบถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนนั่งเงียบมานานเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่างรถ

 

 

 

“แค่คิดว่าวั้นนี้จะเจออะไรบ้างนะ” จียงตอบโดยไม่หันมา

 

 

 ยองเบเองก็รู้ดีว่าจียงลำบากใจแค่ไหน กับเรื่องเมื่อ 5 ปีก่อน

 

 

 

“ไม่ต้องกลัวนะ ชั้นจะข้างๆเป็นเพื่อนนายเอง”ยองเบปลอบพลางเลื่อนมือไปบีบเมื่อจียงเบาๆ และเค้าก็ได้รับแรงบีบกลับมา

 

 

 

“ขอบใจนะยองเบ”จียงหันมายิ้มให้ยองเบ เพียงเท่านั้นก็ทำให้ยองเบเบาใจลงได้บ้างว่าจียงพร้อมจะรับมือกับทุกเรื่องที่เกิด

 

 

 

 

 

.

.

.

.........

 

 

“มาติดต่ออะไรรึเปล่าคะ ”พนักงานหน้าบริษัทถามขึ้นเมื่อเห็นจียงจะเดินเข้าไปในบริษัท

 

 

 

“ผมมาหาท่านประธาน”จียงตอบเสียงเรียบด้วยความหงุดหงิด

 

 

 

“นัดไว้รึเปล่าคะ”พนักงานยังคงถามต่อตามหน้าที่

 

 

“เอ๊ะ....”จียงกำลังจะโวยวายด้วยความหงุดหงิด..มันจะถามอะไรนักหนากะอีแค่เดินเข้ามาในบริษัทเนี่ย ไม่ได้จะมาแจ้งเกิดแจ้งตายอะไรซักหน่อย

 

 

 

“นัดครับ”ยังไม่ทันที่จียงจะได้โวยวายยองเบก็รีบพูดขัดขึ้นก่อน...ดีนะที่เค้ารีบวิ่งเข้ามาทันไม่งั้นจียงได้เผาYG แน่ๆ

 

 

“ออ...คุณยองเบเชิญค่ะ”

 

 

 

เมื่อพนักงานอนุญาตยองเบก็รีบลากเพื่อนเข้ามาทันทีแต่จียงก็หันไปแยกเขี้ยวใส่พนักงาน ดีนะที่เธอไม่เห็น

 

 

...ไม่แปลกที่เมื่อพนักงานเห็นว่าเป็นเค้าจะปล่อยให้เข้ามาง่าย เพราะทงยองเบมาที่นี่บ่อยกว่าควอนจียงลูกชายเจ้าของอีก ทุกครั้งที่มาก็เพราะเรื่องไอ้เพื่อนตัวเล็กนี่แหละ

 

 

 

 

 

 

 

 

..

.

.

ก๊อกๆๆ

 

 

“เชิญ”

 

 

หลังจากเข้ามาในห้องยองเบกับจียงก็นั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้องที่ตกแต่งไว้อย่างหรูหราสมฐานะประธานบริษัท

 

 

 

 

“กว่าจะมา...”ผู้เป็นพ่อบ่นเล็กน้อยเมื่อลูกชายนั่งลง

 

 

 

 

 

“พ่อจะให้ทำอะไรก็ว่ามา”จียงถามออกมาเพราะเค้าไม่อยากจะฟังพ่อบ่น

 

 

 

 

“พ่อจะให้แกเป็นผู้จัดการส่วนตัวนักร้อง”คุณควอนเอยอย่างสบายๆผิดกับจียงที่ในตอนแรกนิ่งๆกลายเป็นเต้นเร้าๆ

 

 

“พ่อจะให้ผมไปเป็นเบ้เนี่ยนะ”จียงถึงกับเดือดให้มาทำงานเฉยๆยังว่า นี่ให้มาเป็นเบ้ จียงไม่ไหวแล้ววววววววว!!

 

 

 

 

“ใจเย็นนะ จียง”ยองเบเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดีจึงเข้ามารั้งจียงไว้

 

 

 

 

“ชั้นไม่ได้ให้แกเป็นผู้จัดการแบบนั้น แต่ชั้นจะให้แกดูการแต่งตัวแล้วก็ลุคของนักร้องคนนี้”

 

 

 

 

……ดูการแต่งตัวงั้นเหรอ งั้นก็ต้องเกี่ยวกับเสื้อผ้าแล้วก็แฟชั่น เพียงแค่นึกถึงเสื้อผ้าจียงก็เผลอยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วก็รีบหุบยิ้มอย่างรวดเร็ว แต่นั่นก็ไม่สามารถรอดสายตาของผู้เป็นพ่อไปได้

 

 

 

...จียงเอย....ยังไงแกก็เป็นลูกพ่อคิดว่าพ่อไม่รู้รึไงว่าจะปราบแกยังไง 55555+สะใจ!!

 

 

 

 

 

 

ท่านประธานเดินนำจียงและยองเบออกมาจากห้องเพื่อจะมาแนะนำตัวกับคนในบริษัทซึ่งจียงก็ดูไม่ค่อยสนใจเท่าไร 

 

 

 

แต่นั่น.......

 

 

เทมป์...คนบนชั้น 15 กำลังยืนกอดกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ เอกสารไม่กี่ชึ้นที่ถือออกมาจากห้องหล่นลงไปกองกับพื้น

 

 

 

งั้นแสดงว่า......ไอ้หมอนี่เป็น      เกย์!!!!!

 

 

 

 

 -------------------------------------------------------------SUN&SNOW-------------------------------------------------------------------

ช่วยกันเม้น...ช่วยกันโหวต

แล้วจะมาอัพเยอะนะจ๊ะ

ปล.ตอนที่1 มีการแก้ไขเล็กน้อยเกิดจากความติ้งต๊องของไรเตอร์เอง

ปล.ๆ. หลายคนอาจจะสงสัยแต่จียงอยู่ชั้น14จ๊ะ ตอนแรกจะให้อยู่ชั้น13
แต่นึกได้ว่าเค้าไม่นิยมมีชั้น13กัน

///แต่ไรเตอร์ชอบ////555+

ปลๆๆ.ดีใจนะที่มีคนอ่านฟิคเรา และจะพยายามพัฒนานะ