ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลางสังหรณ์ที่I:GO TO THE SAE!!(100%)
ลางสังหรณ์ที่I:GO TO THE SAE!!(100%)
ร่างบางส่วนสูงไม่เกิน 155 cm เรือนผมสีดำสนิทยาวประบ่า ดวงตาสีดำสนิทอีกเช่นกัน ใส่เสื้อยืดคอกลมสีขาวกางเกงขาสามส่วนสีดำ เผยให้เห็นผิวขาวราวกับหิมะที่ตัดกับเส้นผมโดนสิ้นเชิง สะดุดสายตาของใครหลายคน โดยเฉพาะชายหัวงูที่กำลังจ้องมองเธออยู่ ณ ขณะนี้ ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมาก
"โอย...ทุกทีไม่มีใครมองนี่!!"เธอคิด มองรอบๆด้านอย่างหวาดระแวง
"ชาช่า...ทำไมทำหน้าเหมือนไม่มีความสุขแบบนี้ล่ะ...อุตส่าห์มากับเพื่อนทั้งทีนะ"หญิงสาวเรือนผมสีน้ำตาลเข้ม ถักเปียเล็กๆนัยน์ตาสีดำกลมโตอยู่หลังกรอบแว่นทรงรีมองหน้าเธอ
"ก็ดูพวกมันมองฉันสิ...ทำอย่างกับว่าฉันเป็นของกินอย่างนั้นแหละ"เธอกระซิบบอกเพื่อน "แถมยังพูดว่า'ขาวจั๊วะ น่าเจี๊ยะ'อีกต่างหาก"และตอนนี้พวกมันก็มองเธอพลางแลบลิ้นเหมือนหมาหอบแดดอีกต่างหาก
คนฟังหัวเราะคิกคักก่อนหันไปกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับหญิงร่างที่สูงกว่าทั้งคู่เล็กน้อย ที่มีเรือนผมสีเขียวแก่เกือบดำ ซอยสั้นเลยติ่งหูไปเล็กน้อย ผมม้าดูเหมือนกระดกขึ้นอยู่ตลอดเวลา นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองชาช่า ก่อนล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์ขาสั้นเลยเข่าไปเล็กน้อยส่วนอีกมือก็โอบไหล่บอบบางของชาช่าพลางดึงเข้ามาใกล้ๆเหมือนหึงหวง
"เฮ่ย...ลุง...เมื่อกี้ใครแอบมองแฟนผมเหรอ...แหมเผลอหน่อยเป็นไม่ได้เลยแฮะ"หญิงคนนั้นพูดออกมาอย่างห้าวหาญ
"สะ...สาหร่าย!!"ชาช่าอ้าปากค้าง
"อะไร"คนชื่อสาหร่ายหันมาหา "ไม่ต้องอายนักหรอกน่า"เธอตบบ่าเพื่อนก่อนหอมแก้มเพื่อนฟอดใหญ่ ถึงแม้จะเป็นผู้หญิงด้วยกันเองแต่ชาช่าก็ยังอดหน้าแดงไม่ได้ ด้วยความเขิน
"ว้า~~...เป็นเลส"เหล่าชายทั้งหลายร้องเป็นเสียงเดียวกัน
"น่าเสียดายจริงๆ...หนูไม่น่ามีรสนิยมแบบนี้เลยนะ...เปลี่ยนใจยังทันนะหนู"ลุงแก่พุงพลุ้ยหน้าตาเหมือนเป็นญาติฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งกับตะกวดเปรย
"ดูหน้าตัวเองด้วยลุง...ไม่เจียมเลย"สาหร่ายตะโกนตอกกลับไปอย่างไม่เกรงว่าจะถูกมองเป็นเด็กก้าวร้าวแต่อย่างใด ทำเอาชาช่ารู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาชอบกลๆอย่างไรก็ไม่รู้
ทำไมเด็กที่แค่เถียงผู้ใหญ่ในเรื่องที่ควรเถียงกลับถูกมองว่าเป็นเด็กก้าวร้าวแต่ใดแต่สำหรับโคชายแก่ๆที่นิยมกลืนหญ้าอ่อนกลับไม่มีเสียงวิภาควิจารณ์จากฝ่ายใดทั้งสิ้นหรือพวกที่ชอบลวนลามผู้หญิงกลับถูกเมินเฉย ในขณะที่ผู้หญิงสาวนักศึกษาบางคนเอาตัวเข้าแลกเพื่อหาเงินมาเลี้ยงครอบครัว ถึงแม้นักศึกษาสาวบางคนจะต้องการนำเงินมาสนองตัญหาตัวเองก็ตามที
"ฉันว่าชุดนี้ไม่โป๊แล้วนะ...ดาว"เธอหันไปหาเพื่อนสาวอีกคนที่หัวเราะคิกๆ แล้วมองตัวเองที่ใส่ชุดเหมือนตอนอยู่บ้าน
"ก็คนมันน่ารักอ่ะทำไงได้...น่ารักจริงๆ"ดาวเอื้อมมือมาหยิกแก้มเพื่อนอย่างมันเขี้ยว อีกฝ่ายย่นจมูกพลางพ่นลมหายใจ
"นั่นน่ะสิ...น่ารักขนาดนี้...มีแฟนแอบไว้หรือเปล่าเอ่ย"สาหร่ายใช้ศอกกระทุ้งสีข้างชาช่าก่อนจะทำเสียงกรี๊ดกร๊าดเกรียวกราวกับดาว ส่วนเธอถึงกับหน้าแดง
"บ้า!!...ยังไม่มี"เธอเถียงด้วยเสียงสูงปรี๊ด "เอ...หมอนั่นล่ะ"คำแซวของเพื่อนสาวทั้งสองทำให้เธอคิดไปถึงคนที่เคยช่วยเธอจากงูกับไว้และแอบขโมยจูบเธอไปตั้งสองรอบอีกต่างหาก
"ฉันว่า...ต้องมีบอร์ดิการ์ดประจำตัวแล้วแน่ๆเลย"สาหร่ายเอ่ยแซวพลางผิวปากหวือ ทำเอาชาช่าเริ่มหน้าแดงด้วยความขวยเขิน
สงสัยไหมว่าเพื่อนสองคนนี้มาจากไหน เพราะเธออยู่ที่โรงเรียนมาเกือบสี่ปีแล้วยังไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เธอเลย จะมีก็แต่เขาคนนั้น สองคนนี้แหละเป็นเพื่อนตายของเธอที่โรงเรียนเก่า ช่วงปิดเทอมก็ชวนกันไปทะเลอยู่เป็นประจำ ปีนี้เองก็เช่นกันแต่ปีนี้มันไม่เหมือนเดิม...พจน์ไม่ได้มาด้วย เขาไม่ได้กลับมาตลอดกาล และปีนี้ดูเหมือนเธอจะเกินหน้าเกินตาเพื่อนไปแล้วหลายขุม
แต่หารู้ไม่ว่าไอ้บอร์ดิการ์ดที่พวกเพื่อนๆของเธอพูดถึงเมื่อครู่น่ะ กำลังเดินออกมาจากมินิมาร์ทริมทะเลพร้อมน้ำอัดลมเย็นๆหนึ่งกระป๋องพอดี ราวกับเป็นเรื่องบังเอิญสุดๆ!!
"ชาช่า!?!"เขาคิดอย่างตกใจปนดีใจที่ได้มาเจอเธอที่นี่ พลางกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ "เดินไปดีมั้ยนะ?"เขาคิดอย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเห็นเธอมีความสุขอยู่กับเพื่อนๆ "ยังดีกว่า...ตามไปห่างๆก็พอ"
"อ๋า...หมอนั่น!!...หวังว่าคงยังไม่เห็นเรานะ"ชาช่าคิดอย่างเป็นกังวล เธอเห็นนิกรแล้วแต่เขาทำเป็นยังไม่เห็นเธอ
"นี่ๆ...คนนั้นน่ะ...เท่ห์ดีนะ"ดาวหันไปทางมินิมาร์ทมองไปทางนิกรที่ใส่กางเกงขาสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย เสื้อยืดสีขาวตัวโกร่งทำให้มองไม่เห็นรูปร่าง ยืนดื่มน้ำดำยี่ห้อดังอยู่หน้ามินิมาร์ท ดวงตาเหม่อมองไปทางด้านริมหาดอย่างเหม่อลอยเหมือนกับว่ากำลังครุ่นคิดถึงใครก็ไม่ปาน
"มะ...ไม่เห็นเท่ห์เลย"ชาช่าพูดเสียงสั่น
"ไหน...ไอ้หมอนั่นเนี่ยนะ...หน้าอย่างกับผู้หญิง...ไม่เห็นเท่ห์เลย"สาหร่ายพูดสนับสนุนชาช่า ทำเอาดาวหน้างอ
"ก็ฉันชอบของฉันนี่"ดาวหันมาแย้งเสียงสูง
"เรารีบไปกันดีกว่า"ชาช่าพูดพลางรีบเดินนำแล้วเอาหมวกมาปิดหน้าเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายมองเห็นใบหน้าแล้วเข้ามาทัก
แต่หารู้ไม่ว่าอีกฝ่ายนั้นได้มองเห็นเธอตั้งนานแล้วแต่ยังรีรอไม่เข้ามาทักเองต่างหาก เขากำลังใคร่ครวญดูว่าจะตามเธอไปยังที่พักแบบเงียบๆหรือเข้าไปทักให้ตกใจเล่นดีแล้วก็ขออาศัยอยู่กับพวกเธอเสียเลยเพราะตอนนี้เขาก็มาตัวเปล่าพร้อมกับกระเป๋าใส่เสื้อใบเล็กอีกใบ และการที่เขามาที่นี่ก็เพราะว่า ใครบางคนนั้นสั่งให้เขามาดูแลเธออย่าง 'ใกล้ชิด' หาใช่ความบังเอิญอื่นใดไม่
แกร๊ง
กระป๋องน้ำอัดลมถูกโยนเข้าไปกระทบกับขอบถังขยะอย่างจงใจ ก่อนร่างสูงจะขยับเคลื่อนกายจากหน้าร้านสะดวกซื้อเพื่อตามสามสาวไปก่อนที่จะคลาดสายตากันไปเสียก่อน อย่างนั้นแล้วเขาคงไม่วายโดนเล่นงานจากทั้งผีทั้งยมทูตเป็นแน่แท้ เขาถอนหายใจพลางกระชับกระเป๋าเป้ที่ตอนนี้เขาสะพายเพียงสายเดียวให้กระชับมากยิ่งขึ้น นึกถึงผี ก็นึกถึงผู้ที่ไหว้วานที่ให้เขามาดูแลเธอก็คงจะไม่พ้นลุงผี ที่บอกว่าติดธุระเล็กน้อย จากนั้นจะตามไปทีหลัง
ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ร่างบอบบางมากยิ่งขึ้น แต่เงียบเชียบ ซึ่งมันทำให้คนที่กำลังหวาดระแวงว่าเขาจะตามเธอมาไหมสะดุ้งเฮือกและหันไปมองราวกับรู้ตัวว่าเธอนั้นได้ตามเขามาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ใบหน้าของชาช่าซีดลงไปถนัดตาเมื่อเห็นใบหน้ายิ้มๆของชายหนุ่มที่เคยช่วยชีวิตเธอและเป็นคนที่เคยขโมยจูบของเธอมาแล้วหลายครั้ง ใบหน้าของเธอขึ้นสีเมื่อสบตากับเขา
"นาย..."เธออ้าปากค้าง
"เฮ่ๆ...จำชื่อของผมไม่ได้อย่างนั้นหรือครับ...น่าน้อยใจจังเลย"นิกรเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบายๆแต่ในขณะที่อีกฝ่ายเกร็งลิ้นจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว
"นี่ๆ...เธอสองคนรู้จักกันมาก่อนหรือ...ทำไมไม่บอกกันมั่งเนี่ย!!"ดาวแทรกกลางระหว่างทั้งสองคนนั้น ทำให้ฝ่ายชายหันมายิ้มให้
"ชาช่าไม่ได้บอกอย่างงั้นหรือครับว่าเราสองคนเป็นแฟะ..."ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบเธอก็เอามือปิดปากของเขาเสียก่อนพร้อมส่งสายตาโกรธเคืองไปให้ ทำเอาฝ่ายคนตัวสูงกว่าต้องยอมจำนนแต่โดยดี
"แหมๆ...ส่วนตัวก็ไม่ยอมบอกกันบ้างเลยนะ"ดาวกระทุ้งสีข้างของอีกฝ่ายพลางเอ่ยแซว ในขณะที่สาหร่ายนั้นยืนหัวเราะ
"แล้วพจน์หายไปไหนเสียล่ะ"สาหร่ายถาม
"พจน์...เขา...ตาย...แล้ว...ตายตั้งแต่ช่วงสอบสอบปลายภาคเสร็จใหม่ๆ"ชาช่าพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสลดและเบาโหวงราวกับคนไม่มีแรง เธอเป็นสาเหตุทำให้เขาตาย เธอยังนึกโทษตัวเองมาจนถึงทุกวันนี้ ทั้งสองคนมองหน้ากัน
"พจน์ตายแล้ว...ทำไมเรื่องสำคัญแบบนี้เธอไม่บอกฉัน!!"ดาวเผลอขึ้นเสียงใส่ ชาช่า นั่นทำให้สาหร่ายและนิกรอึ้ง ส่วนชาช่านั้นมีน้ำใสๆเอ่อคลอปริ่มๆอยู่ที่ขอบดวงตาแสดงว่าเธอนั้นใกล้จะร้องไห้อยู้แล้ว
"ดาว...เธอใจเย็นๆก่อน...จำได้มั้ยหลังสอบช่วงนั้นเราก็ไม่ได้เจอกัน และสองคนนี้ก็กลับบ้านด้วยกัน ชาช่าคงจะตกใจมากๆเลยไม่ได้โทร.หาเรา"สาหร่ายแก้ต่างให้คนที่ตัวเล็กที่สุดที่กำลังจะร้องไห้ ไหล่ของเธอสั่นเทิ้ม
"แล้วไง...นี่มันก็เกือบ 3 ปีแล้ว ทำไมไม่โทร.มา หรือว่าเธอลืมแล้วว่าเราก็เป็นเพื่อนของพจน์เหมือนกัน!!"ดาวพูดเสียงกระแทก
"ชาช่าโทษตัวเองมาตลอดว่าเธอเป็นสาเหตุของการตายของพจน์"นิกรแทรกขึ้นมา ทำเอาอีกสองคนหันควับ มือหนาของเขาแตะบ่าบอบบางที่สั่นเอาไว้เป็นเชิงว่าเขาจะเป็นฝ่ายพูดเรื่องนี้เอง "เธอไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ผมฟัง...แต่มีคนบอกผมมาและเธอก็ไม่เคยพูดเรื่องพจน์ให้ใครฟังอีกนับตั้งแต่วันนั้น...และเธอก็ไม่มีเพื่อนเมื่อย้ายโรงเรียนด้วย"เขากล่าวแน่นอนว่าเรื่องนี้เขาเป็นคนคะยั้นคะยอถามลุงผีเองหลังจากเหตุการณ์หน้าห้องสมุดวันนั้น
เขามองเห็นเงาอันเลือนรางของใครบางคนกำลังพูดอย่างสนิทสนมกับชาช่า ไม่ใช่วิญญาณทั่วๆไปกระทั่งเธอมอบสร้อยเขี้ยวงูให้กับเขา มันทำให้ร่างสูงรู้สึกแปลกๆอยู่ในอกจนต้องถามลุงผีที่ดูจะใกล้ชิดกับชาช่ามากที่สุด และแน่นอนว่าเรื่องราวที่เขาได้ฟังนั้นมันทำให้เขารู้สึกสงสารเธอจนอยากจะถลาเข้าไปกอดเธอหลังจากที่ลุงผีเล่าเรื่องให้เขาฟังจบลง
"หมอนี่...ไปรู้เรื่องมาจากไหน"เธอคิด
"แล้วจะย้ายโรงเรียนทำไมล่ะ"สาหร่ายถาม
"เพราะโรงเรียนนั้น...เป็นความฝันของพจน์ไงล่ะ...พจน์ตายเพราะฉัน...ฉันเลยต้องทำให้ได้...ไปอยู่ในโรงเรียนนั้นให้ได้"ชาช่าบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำใสๆหลั่งรินออกจาดวงตาของเธอ
"เธอทำเพื่อหมอนั่น...ขนาดนั้นเลย"นิกรคิดอย่างน้อยใจ ทำไมเขาต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยนะ
"ชาช่า...ฉัน...ฉัน...ฉันขอโทษ...ฉันขอโทษที่ไม่ถามเธอดีๆ...นะ"ดาวพูดกุกกัก เอื้อมมือมาแตะบ่าของชาช่าที่สั่นเทิ้มเพราะสะอื้น
"เอาเถอะ...เรื่องมันผ่านมาแล้วก็แล้วไปละกันนะ...พจน์ก็เพื่อนๆพวกเราทั้งนั้น...ฉันประทับใจนะที่เธอทำเพื่อพจน์น่ะ"สาหร่ายพูด
"อื้อ..."คนตัวเล็กสุดในกลุ่มปาดน้ำตา "อึก!!"
ทันใดนั้นเองเธอก็รู้สึกถึงกระแสความมืดอันรุนแรงที่ถาโถมเข้ามาจนน่าเวียนหัว ร่างบางกุมหัวตัวเอง เริ่มที่จะทรงตัวไม่อยู่เซไปพิงไหล่ของคนตัวสูงกว่าโดยไม่รู้ตัว ท่ามกลางความตกใจของเพื่อนๆอีกสองคนที่ยังไม่รู้ว่าเธอนั้นมีความสามารถอะไร และทำไมถึงได้เป็นแบบนี้
"ชาช่า...เป็นอะไร...ทำใจดีๆไว้นะ!!"สาหร่ายร้องตะโกนและทำท่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเรียกรถพยาบาลแต่มือของนิกรก็แตะที่โทรศัพท์เป็นเชิงห้ามปรามก่อนชายหนุ่มจะตวัดสายตาหันไปมองที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง พบร่างสูงร่างหนึ่งกำลังกอดอกพิงต้นไม้อย่างสบายๆพร้อมๆกับกระตุกยิ้มที่มุมปาก
"พาเธอกลับที่พักเถอะครับ...เธอไม่เป็นอะไรหรอก"เขาพูด
"นายมั่นใจ?"สาหร่ายทวนคำ เขาพยักหน้าหนักแน่น ก่อนหันไปมองทางเดิมอีกครั้งหนึ่งพร้อมทั้งส่งจิตสังหารไปให้
"โฮ่...เจ้าลูกชาย...กล้าปีนเกลียวพ่อถึงขนาดนี้แล้วรึ"คนใต้ร่มไม้พึมพำยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าที่ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
"สงสัยพ่อคนนี้จะต้องสั่งสอนลูกแบบจริงๆจังๆเสียหน่อยแล้ว"ร่างนั้นชำเลืองมองไปด้านหลังที่ไม่มีใครอยู่ "แต่หลังจากที่จัดการสูบพลังจากแม่หนูน้อยและได้ครองทั้งสามโลกนี้ก่อนนะ...ฮิๆๆๆๆๆๆ"
____________________________________________
เอาแล้วเรากำลังจะได้เห็นโฉมหน้าของลุงโรคจิต!!
หายไปนานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนมาก
หวังว่าทุกคนคงยังไม่ลืมเรื่องนี้และ...มันน่าจะยาวขึ้น
เรื่องนี้ผมรีไรท์ใหม่ในหัวทั้งหมด อาจจะนานหน่อยๆ
ขอหยอดสปอยๆว่ามีรุ่นลูกต่อด้วย!!
จะสนุกหรือจะพังไม่เป็นท่าก็ไม่รู้เหมือนกัน
ร่างบางส่วนสูงไม่เกิน 155 cm เรือนผมสีดำสนิทยาวประบ่า ดวงตาสีดำสนิทอีกเช่นกัน ใส่เสื้อยืดคอกลมสีขาวกางเกงขาสามส่วนสีดำ เผยให้เห็นผิวขาวราวกับหิมะที่ตัดกับเส้นผมโดนสิ้นเชิง สะดุดสายตาของใครหลายคน โดยเฉพาะชายหัวงูที่กำลังจ้องมองเธออยู่ ณ ขณะนี้ ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดมาก
"โอย...ทุกทีไม่มีใครมองนี่!!"เธอคิด มองรอบๆด้านอย่างหวาดระแวง
"ชาช่า...ทำไมทำหน้าเหมือนไม่มีความสุขแบบนี้ล่ะ...อุตส่าห์มากับเพื่อนทั้งทีนะ"หญิงสาวเรือนผมสีน้ำตาลเข้ม ถักเปียเล็กๆนัยน์ตาสีดำกลมโตอยู่หลังกรอบแว่นทรงรีมองหน้าเธอ
"ก็ดูพวกมันมองฉันสิ...ทำอย่างกับว่าฉันเป็นของกินอย่างนั้นแหละ"เธอกระซิบบอกเพื่อน "แถมยังพูดว่า'ขาวจั๊วะ น่าเจี๊ยะ'อีกต่างหาก"และตอนนี้พวกมันก็มองเธอพลางแลบลิ้นเหมือนหมาหอบแดดอีกต่างหาก
คนฟังหัวเราะคิกคักก่อนหันไปกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับหญิงร่างที่สูงกว่าทั้งคู่เล็กน้อย ที่มีเรือนผมสีเขียวแก่เกือบดำ ซอยสั้นเลยติ่งหูไปเล็กน้อย ผมม้าดูเหมือนกระดกขึ้นอยู่ตลอดเวลา นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองชาช่า ก่อนล้วงกระเป๋ากางเกงยีนส์ขาสั้นเลยเข่าไปเล็กน้อยส่วนอีกมือก็โอบไหล่บอบบางของชาช่าพลางดึงเข้ามาใกล้ๆเหมือนหึงหวง
"เฮ่ย...ลุง...เมื่อกี้ใครแอบมองแฟนผมเหรอ...แหมเผลอหน่อยเป็นไม่ได้เลยแฮะ"หญิงคนนั้นพูดออกมาอย่างห้าวหาญ
"สะ...สาหร่าย!!"ชาช่าอ้าปากค้าง
"อะไร"คนชื่อสาหร่ายหันมาหา "ไม่ต้องอายนักหรอกน่า"เธอตบบ่าเพื่อนก่อนหอมแก้มเพื่อนฟอดใหญ่ ถึงแม้จะเป็นผู้หญิงด้วยกันเองแต่ชาช่าก็ยังอดหน้าแดงไม่ได้ ด้วยความเขิน
"ว้า~~...เป็นเลส"เหล่าชายทั้งหลายร้องเป็นเสียงเดียวกัน
"น่าเสียดายจริงๆ...หนูไม่น่ามีรสนิยมแบบนี้เลยนะ...เปลี่ยนใจยังทันนะหนู"ลุงแก่พุงพลุ้ยหน้าตาเหมือนเป็นญาติฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งกับตะกวดเปรย
"ดูหน้าตัวเองด้วยลุง...ไม่เจียมเลย"สาหร่ายตะโกนตอกกลับไปอย่างไม่เกรงว่าจะถูกมองเป็นเด็กก้าวร้าวแต่อย่างใด ทำเอาชาช่ารู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาชอบกลๆอย่างไรก็ไม่รู้
ทำไมเด็กที่แค่เถียงผู้ใหญ่ในเรื่องที่ควรเถียงกลับถูกมองว่าเป็นเด็กก้าวร้าวแต่ใดแต่สำหรับโคชายแก่ๆที่นิยมกลืนหญ้าอ่อนกลับไม่มีเสียงวิภาควิจารณ์จากฝ่ายใดทั้งสิ้นหรือพวกที่ชอบลวนลามผู้หญิงกลับถูกเมินเฉย ในขณะที่ผู้หญิงสาวนักศึกษาบางคนเอาตัวเข้าแลกเพื่อหาเงินมาเลี้ยงครอบครัว ถึงแม้นักศึกษาสาวบางคนจะต้องการนำเงินมาสนองตัญหาตัวเองก็ตามที
"ฉันว่าชุดนี้ไม่โป๊แล้วนะ...ดาว"เธอหันไปหาเพื่อนสาวอีกคนที่หัวเราะคิกๆ แล้วมองตัวเองที่ใส่ชุดเหมือนตอนอยู่บ้าน
"ก็คนมันน่ารักอ่ะทำไงได้...น่ารักจริงๆ"ดาวเอื้อมมือมาหยิกแก้มเพื่อนอย่างมันเขี้ยว อีกฝ่ายย่นจมูกพลางพ่นลมหายใจ
"นั่นน่ะสิ...น่ารักขนาดนี้...มีแฟนแอบไว้หรือเปล่าเอ่ย"สาหร่ายใช้ศอกกระทุ้งสีข้างชาช่าก่อนจะทำเสียงกรี๊ดกร๊าดเกรียวกราวกับดาว ส่วนเธอถึงกับหน้าแดง
"บ้า!!...ยังไม่มี"เธอเถียงด้วยเสียงสูงปรี๊ด "เอ...หมอนั่นล่ะ"คำแซวของเพื่อนสาวทั้งสองทำให้เธอคิดไปถึงคนที่เคยช่วยเธอจากงูกับไว้และแอบขโมยจูบเธอไปตั้งสองรอบอีกต่างหาก
"ฉันว่า...ต้องมีบอร์ดิการ์ดประจำตัวแล้วแน่ๆเลย"สาหร่ายเอ่ยแซวพลางผิวปากหวือ ทำเอาชาช่าเริ่มหน้าแดงด้วยความขวยเขิน
สงสัยไหมว่าเพื่อนสองคนนี้มาจากไหน เพราะเธออยู่ที่โรงเรียนมาเกือบสี่ปีแล้วยังไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เธอเลย จะมีก็แต่เขาคนนั้น สองคนนี้แหละเป็นเพื่อนตายของเธอที่โรงเรียนเก่า ช่วงปิดเทอมก็ชวนกันไปทะเลอยู่เป็นประจำ ปีนี้เองก็เช่นกันแต่ปีนี้มันไม่เหมือนเดิม...พจน์ไม่ได้มาด้วย เขาไม่ได้กลับมาตลอดกาล และปีนี้ดูเหมือนเธอจะเกินหน้าเกินตาเพื่อนไปแล้วหลายขุม
แต่หารู้ไม่ว่าไอ้บอร์ดิการ์ดที่พวกเพื่อนๆของเธอพูดถึงเมื่อครู่น่ะ กำลังเดินออกมาจากมินิมาร์ทริมทะเลพร้อมน้ำอัดลมเย็นๆหนึ่งกระป๋องพอดี ราวกับเป็นเรื่องบังเอิญสุดๆ!!
"ชาช่า!?!"เขาคิดอย่างตกใจปนดีใจที่ได้มาเจอเธอที่นี่ พลางกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ "เดินไปดีมั้ยนะ?"เขาคิดอย่างลังเลอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเห็นเธอมีความสุขอยู่กับเพื่อนๆ "ยังดีกว่า...ตามไปห่างๆก็พอ"
"อ๋า...หมอนั่น!!...หวังว่าคงยังไม่เห็นเรานะ"ชาช่าคิดอย่างเป็นกังวล เธอเห็นนิกรแล้วแต่เขาทำเป็นยังไม่เห็นเธอ
"นี่ๆ...คนนั้นน่ะ...เท่ห์ดีนะ"ดาวหันไปทางมินิมาร์ทมองไปทางนิกรที่ใส่กางเกงขาสั้นเหนือเข่าเล็กน้อย เสื้อยืดสีขาวตัวโกร่งทำให้มองไม่เห็นรูปร่าง ยืนดื่มน้ำดำยี่ห้อดังอยู่หน้ามินิมาร์ท ดวงตาเหม่อมองไปทางด้านริมหาดอย่างเหม่อลอยเหมือนกับว่ากำลังครุ่นคิดถึงใครก็ไม่ปาน
"มะ...ไม่เห็นเท่ห์เลย"ชาช่าพูดเสียงสั่น
"ไหน...ไอ้หมอนั่นเนี่ยนะ...หน้าอย่างกับผู้หญิง...ไม่เห็นเท่ห์เลย"สาหร่ายพูดสนับสนุนชาช่า ทำเอาดาวหน้างอ
"ก็ฉันชอบของฉันนี่"ดาวหันมาแย้งเสียงสูง
"เรารีบไปกันดีกว่า"ชาช่าพูดพลางรีบเดินนำแล้วเอาหมวกมาปิดหน้าเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายมองเห็นใบหน้าแล้วเข้ามาทัก
แต่หารู้ไม่ว่าอีกฝ่ายนั้นได้มองเห็นเธอตั้งนานแล้วแต่ยังรีรอไม่เข้ามาทักเองต่างหาก เขากำลังใคร่ครวญดูว่าจะตามเธอไปยังที่พักแบบเงียบๆหรือเข้าไปทักให้ตกใจเล่นดีแล้วก็ขออาศัยอยู่กับพวกเธอเสียเลยเพราะตอนนี้เขาก็มาตัวเปล่าพร้อมกับกระเป๋าใส่เสื้อใบเล็กอีกใบ และการที่เขามาที่นี่ก็เพราะว่า ใครบางคนนั้นสั่งให้เขามาดูแลเธออย่าง 'ใกล้ชิด' หาใช่ความบังเอิญอื่นใดไม่
แกร๊ง
กระป๋องน้ำอัดลมถูกโยนเข้าไปกระทบกับขอบถังขยะอย่างจงใจ ก่อนร่างสูงจะขยับเคลื่อนกายจากหน้าร้านสะดวกซื้อเพื่อตามสามสาวไปก่อนที่จะคลาดสายตากันไปเสียก่อน อย่างนั้นแล้วเขาคงไม่วายโดนเล่นงานจากทั้งผีทั้งยมทูตเป็นแน่แท้ เขาถอนหายใจพลางกระชับกระเป๋าเป้ที่ตอนนี้เขาสะพายเพียงสายเดียวให้กระชับมากยิ่งขึ้น นึกถึงผี ก็นึกถึงผู้ที่ไหว้วานที่ให้เขามาดูแลเธอก็คงจะไม่พ้นลุงผี ที่บอกว่าติดธุระเล็กน้อย จากนั้นจะตามไปทีหลัง
ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ร่างบอบบางมากยิ่งขึ้น แต่เงียบเชียบ ซึ่งมันทำให้คนที่กำลังหวาดระแวงว่าเขาจะตามเธอมาไหมสะดุ้งเฮือกและหันไปมองราวกับรู้ตัวว่าเธอนั้นได้ตามเขามาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ใบหน้าของชาช่าซีดลงไปถนัดตาเมื่อเห็นใบหน้ายิ้มๆของชายหนุ่มที่เคยช่วยชีวิตเธอและเป็นคนที่เคยขโมยจูบของเธอมาแล้วหลายครั้ง ใบหน้าของเธอขึ้นสีเมื่อสบตากับเขา
"นาย..."เธออ้าปากค้าง
"เฮ่ๆ...จำชื่อของผมไม่ได้อย่างนั้นหรือครับ...น่าน้อยใจจังเลย"นิกรเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบายๆแต่ในขณะที่อีกฝ่ายเกร็งลิ้นจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว
"นี่ๆ...เธอสองคนรู้จักกันมาก่อนหรือ...ทำไมไม่บอกกันมั่งเนี่ย!!"ดาวแทรกกลางระหว่างทั้งสองคนนั้น ทำให้ฝ่ายชายหันมายิ้มให้
"ชาช่าไม่ได้บอกอย่างงั้นหรือครับว่าเราสองคนเป็นแฟะ..."ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบเธอก็เอามือปิดปากของเขาเสียก่อนพร้อมส่งสายตาโกรธเคืองไปให้ ทำเอาฝ่ายคนตัวสูงกว่าต้องยอมจำนนแต่โดยดี
"แหมๆ...ส่วนตัวก็ไม่ยอมบอกกันบ้างเลยนะ"ดาวกระทุ้งสีข้างของอีกฝ่ายพลางเอ่ยแซว ในขณะที่สาหร่ายนั้นยืนหัวเราะ
"แล้วพจน์หายไปไหนเสียล่ะ"สาหร่ายถาม
"พจน์...เขา...ตาย...แล้ว...ตายตั้งแต่ช่วงสอบสอบปลายภาคเสร็จใหม่ๆ"ชาช่าพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสลดและเบาโหวงราวกับคนไม่มีแรง เธอเป็นสาเหตุทำให้เขาตาย เธอยังนึกโทษตัวเองมาจนถึงทุกวันนี้ ทั้งสองคนมองหน้ากัน
"พจน์ตายแล้ว...ทำไมเรื่องสำคัญแบบนี้เธอไม่บอกฉัน!!"ดาวเผลอขึ้นเสียงใส่ ชาช่า นั่นทำให้สาหร่ายและนิกรอึ้ง ส่วนชาช่านั้นมีน้ำใสๆเอ่อคลอปริ่มๆอยู่ที่ขอบดวงตาแสดงว่าเธอนั้นใกล้จะร้องไห้อยู้แล้ว
"ดาว...เธอใจเย็นๆก่อน...จำได้มั้ยหลังสอบช่วงนั้นเราก็ไม่ได้เจอกัน และสองคนนี้ก็กลับบ้านด้วยกัน ชาช่าคงจะตกใจมากๆเลยไม่ได้โทร.หาเรา"สาหร่ายแก้ต่างให้คนที่ตัวเล็กที่สุดที่กำลังจะร้องไห้ ไหล่ของเธอสั่นเทิ้ม
"แล้วไง...นี่มันก็เกือบ 3 ปีแล้ว ทำไมไม่โทร.มา หรือว่าเธอลืมแล้วว่าเราก็เป็นเพื่อนของพจน์เหมือนกัน!!"ดาวพูดเสียงกระแทก
"ชาช่าโทษตัวเองมาตลอดว่าเธอเป็นสาเหตุของการตายของพจน์"นิกรแทรกขึ้นมา ทำเอาอีกสองคนหันควับ มือหนาของเขาแตะบ่าบอบบางที่สั่นเอาไว้เป็นเชิงว่าเขาจะเป็นฝ่ายพูดเรื่องนี้เอง "เธอไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ผมฟัง...แต่มีคนบอกผมมาและเธอก็ไม่เคยพูดเรื่องพจน์ให้ใครฟังอีกนับตั้งแต่วันนั้น...และเธอก็ไม่มีเพื่อนเมื่อย้ายโรงเรียนด้วย"เขากล่าวแน่นอนว่าเรื่องนี้เขาเป็นคนคะยั้นคะยอถามลุงผีเองหลังจากเหตุการณ์หน้าห้องสมุดวันนั้น
เขามองเห็นเงาอันเลือนรางของใครบางคนกำลังพูดอย่างสนิทสนมกับชาช่า ไม่ใช่วิญญาณทั่วๆไปกระทั่งเธอมอบสร้อยเขี้ยวงูให้กับเขา มันทำให้ร่างสูงรู้สึกแปลกๆอยู่ในอกจนต้องถามลุงผีที่ดูจะใกล้ชิดกับชาช่ามากที่สุด และแน่นอนว่าเรื่องราวที่เขาได้ฟังนั้นมันทำให้เขารู้สึกสงสารเธอจนอยากจะถลาเข้าไปกอดเธอหลังจากที่ลุงผีเล่าเรื่องให้เขาฟังจบลง
"หมอนี่...ไปรู้เรื่องมาจากไหน"เธอคิด
"แล้วจะย้ายโรงเรียนทำไมล่ะ"สาหร่ายถาม
"เพราะโรงเรียนนั้น...เป็นความฝันของพจน์ไงล่ะ...พจน์ตายเพราะฉัน...ฉันเลยต้องทำให้ได้...ไปอยู่ในโรงเรียนนั้นให้ได้"ชาช่าบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำใสๆหลั่งรินออกจาดวงตาของเธอ
"เธอทำเพื่อหมอนั่น...ขนาดนั้นเลย"นิกรคิดอย่างน้อยใจ ทำไมเขาต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยนะ
"ชาช่า...ฉัน...ฉัน...ฉันขอโทษ...ฉันขอโทษที่ไม่ถามเธอดีๆ...นะ"ดาวพูดกุกกัก เอื้อมมือมาแตะบ่าของชาช่าที่สั่นเทิ้มเพราะสะอื้น
"เอาเถอะ...เรื่องมันผ่านมาแล้วก็แล้วไปละกันนะ...พจน์ก็เพื่อนๆพวกเราทั้งนั้น...ฉันประทับใจนะที่เธอทำเพื่อพจน์น่ะ"สาหร่ายพูด
"อื้อ..."คนตัวเล็กสุดในกลุ่มปาดน้ำตา "อึก!!"
ทันใดนั้นเองเธอก็รู้สึกถึงกระแสความมืดอันรุนแรงที่ถาโถมเข้ามาจนน่าเวียนหัว ร่างบางกุมหัวตัวเอง เริ่มที่จะทรงตัวไม่อยู่เซไปพิงไหล่ของคนตัวสูงกว่าโดยไม่รู้ตัว ท่ามกลางความตกใจของเพื่อนๆอีกสองคนที่ยังไม่รู้ว่าเธอนั้นมีความสามารถอะไร และทำไมถึงได้เป็นแบบนี้
"ชาช่า...เป็นอะไร...ทำใจดีๆไว้นะ!!"สาหร่ายร้องตะโกนและทำท่าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเรียกรถพยาบาลแต่มือของนิกรก็แตะที่โทรศัพท์เป็นเชิงห้ามปรามก่อนชายหนุ่มจะตวัดสายตาหันไปมองที่ต้นไม้ต้นหนึ่ง พบร่างสูงร่างหนึ่งกำลังกอดอกพิงต้นไม้อย่างสบายๆพร้อมๆกับกระตุกยิ้มที่มุมปาก
"พาเธอกลับที่พักเถอะครับ...เธอไม่เป็นอะไรหรอก"เขาพูด
"นายมั่นใจ?"สาหร่ายทวนคำ เขาพยักหน้าหนักแน่น ก่อนหันไปมองทางเดิมอีกครั้งหนึ่งพร้อมทั้งส่งจิตสังหารไปให้
"โฮ่...เจ้าลูกชาย...กล้าปีนเกลียวพ่อถึงขนาดนี้แล้วรึ"คนใต้ร่มไม้พึมพำยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าที่ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ
"สงสัยพ่อคนนี้จะต้องสั่งสอนลูกแบบจริงๆจังๆเสียหน่อยแล้ว"ร่างนั้นชำเลืองมองไปด้านหลังที่ไม่มีใครอยู่ "แต่หลังจากที่จัดการสูบพลังจากแม่หนูน้อยและได้ครองทั้งสามโลกนี้ก่อนนะ...ฮิๆๆๆๆๆๆ"
____________________________________________
เอาแล้วเรากำลังจะได้เห็นโฉมหน้าของลุงโรคจิต!!
หายไปนานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนมาก
หวังว่าทุกคนคงยังไม่ลืมเรื่องนี้และ...มันน่าจะยาวขึ้น
เรื่องนี้ผมรีไรท์ใหม่ในหัวทั้งหมด อาจจะนานหน่อยๆ
ขอหยอดสปอยๆว่ามีรุ่นลูกต่อด้วย!!
จะสนุกหรือจะพังไม่เป็นท่าก็ไม่รู้เหมือนกัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น