(Fic) stupid โง่ใช่มั๊ย ที่รักผู้ชายแบบนาย(Han x Hyuk)

ลำดับตอนที่ #2 : Part ๑ up 100%

3 ปีผ่านไป

ฮยอกนั่งทานข้าวต้มมื้อเช้าและอ่านกาตูนร์อยู่ข้างๆผู้เป็นพ่อ ที่นั่งจิบกาแฟนและอ่านหนังสือพิมพ์

"นี่ฮยอก ทำไมพี่ฮันยังไม่ลงมาอีกล่ะ เปิดเทอมวันแรกเดี๋ยวจะสายเอา"

"พี่ฮันมาแล้วฮะพ่อ"

ฮันคยองนั่งลงตรงข้ามกับฮยอกแจ และทานข้วต้มไป

"ฮันวันนี้ฝากน้องด้วยนะ เพราะมันเป็นวันแรกที่น้องไปเรียนโรงเรียนมัธยมปลาย คอยดูแลน้องด้วยล่ะ"

"ครับ พ่อ ผมอิ่มแล้วไปก่อนนะครับ"

ฮยอกแจสดุ้ง เพราะเค้ายังทานไม่อิ่ม แต่ก็ต้องไปลุกและวิ่งตามหลังฮันคยองไป

ทั้งสองนั่งรถจนมาถึงโรงเรียนโดยไม่พูดอะไรกันแม่แต่คำเดียว จนถึงหน้าโรงเรียน ฮันคยองเดินลงจากรถและเอาเป้สพายหลังไว้ข้างเดียว ฮยอกแจก้รีบวิ่งตามลงมา ฮยอกแจมองไปรอบ ๆ ตัวที่มีนักเรียนนับร้อยเดินเข้ามาในโรงเรียน วันนี้เป้นวันแรกของเค้าที่เข้ามา

เรียนในโรงเรียนมัธยมปลาย เค้าไม่รู้จักใครนอกจากพี่ชายตัวเอง ฮันคยอง แต่ตอนนี้เค้าเดินหายไปไหนไม่รู้แล้ว

"ตุบ"

"ขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจ " ฮยอกแจกล่าวพร้อมกับผู้มาใหม่

ทั้งสองมองหน้ากันแล้วค่อยยิ้ม

"สวัสดี เราชื่อทงแฮ "

"สวัสดีจ้า เราชื่อฮยอกแจ"

"เราพึ่งเข้ามาเรียนวันแรกใช่มั๊ย"

ฮยอกแจไม่ได้ตอบอะไร แค่พยักหน้าเบา ๆ เป็นเชิงรับรู้

"เราก็พึ่งเข้ามา เราอยู่ห้องบี แล้วนาย?"

"เราเองก็อยู่ห้องบี"

"ว้าว ดีจังเลยนะไปงั้นเราขึ้นห้องเรียนด้วยกันเลยนะ"

แล้วทั้งสองก็เดินขึ้นมาบนห้องเรียนด้วยกัน



พักกลางวัน

"นี่ทงแฮ นั่งตรงไหนดีอ่ะ " ฮยอกถาม

"ทงแฮมานั่นนี้สิ" มีชายหนุ่มคนนึง นั่งอยู่โต๊ะใกล้ ๆ กำแพงตะโกนเรียกทงแฮ และโบกมือ

"ไปนั่งตรงนั้นกันฮยอกแจ นั่นเพื่อนฉันเอง" ทั้งสองเดินมานั่งที่โต๊ะที่เพื่อนของทงแฮเรียกมา

"นี่ฮยอกแจ นี่คยู เพื่อนเรียนตอนมอต้นของเราเองความจริงมันเป็นรุ่นพี่แหละ แต่ตกบ่อยหน่อย แล้วนี้ก็เฮนรี่ เพื่อนเราเหมือนกัน"

"สวัสดีจ๊ะ เราชื่อฮยอกแจ"

"ยินดีที่ได้รู้จักครับคนสวย ไม่ทราบว่าฮยอกแจมีแฟนหรือยังครับ"

คยู เป็นผู้เริ่มแถะโรมฮยอกแจ

"นี่คยู น้อยๆหน่อย " ทงแฮเปริย

แล้วทั้งสี่คนก็นั่งกินข้าว ด้วยกัน

กรี๊ด ๆๆ มีเสียงกรี๊ดดังกล้องไปทั่วทั้งโรงอาหารจนทุกคนอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง

"มีอะไรกันหรอ คยู" ทงแฮเปิดฉากถามทันที

"อ๋อ ก็พวกซีวอนลงมากินข้าวอ่ะ ไม่มีไรหรอกอยู่ไปเดี๋ยวก็ชินเองแหละ"

"แล้วกลุ่มซีวอนมี ใครบ้างอ่ะ"

ทงแฮ ถามอย่างสงสัย

"ก็มี เห็นคนี่เดินนำหน้ามามั๊ย นั่นอ่ะ ชื่อชอยชีวอน เป็นลูกเจ้าของห้องที่ใหญเป็นอันดับสองของเกาหลี แล้วคนทีีเดินข้าง ๆ อ่ะ

ชื่อ ฮันคยอง ลูกชายคนโตของทนายความลีที่ว่าความที่เก่งที่สุดและรวยมาก ส่วยอีกสองคนที่เดินตามหลังมา คนซ้ายชื่อคิมคีบอม พ่อเป็นเจ้าของโรงแรมห้าดาวที่ดีที่สุดในโซล และคนสุดท้าย ชื่อชินดง เป็นเจ้าขอร้านพิชซ่าที่มีสาขาเยอะที่สุดในประเทศ "

"โฮ คนที่ชื่อ ฮันคยองหล่อจังเลยอ่ะ"

"แอค แคก ๆ " ฮยอกแจสำลังน้ำทันที ที่ทงแฮชมฮันคยอง

"เป็นอะไรหรือป่าว ฮยอก"

"อ๋อ ไม่อ่ะ" แล้วทั้งสี่ก็นั่งกินข้าวกันต่อ และเสียงกรี๊ดก็ค่อย ๆ เงียบลง

แต่พักใหญ่ ๆ ก็มีเสียงกรี๊ด ขึ้นมาอีก ทั้ง คราวนี้มาอีกห้า และคราวนี้ฮยอกแจเป็นถามเอง

"คยูแล้วพวกนั้น ใครอีกอ่ะ"

"ฉันรู้" เฮนรี่แทรกขึ้นทันที

"คนแรกอ่ะนะชื่อ ยุนโฮ เจ้าของบริษัทน้ำดื่มชื่อดัง แล้วคนข้าง ๆ อ่ะ แจจุง แฟนกันติดกันเป้นตังเมเชียว เห็นแจต้องเห็นยุลเห็นยุลต้องเห็นแจ แ้ล้วคนหลังอ่ะ อีกสามคนคนซ้ายสุดชื่อซางมิน เป็นพี่น้องกับคนกลางที่ชื่อจุนซู แม่มันเป็นเจ้าของตลาด ส่าวคนขวาอ่ะ พี่ชายฉันเองชื่อมิคกี้ "

"หา" ทุกคนร้องพร้อมกันแล้วก้หันไปมองหน้า เฮนรี่

"แต่กลุ่มของมิคกี้อ่ะ ไม่ถูกกับกลุ่มซีวอน เพราะพวกมิคกี้มันชอบเรียกตัวเองว่า เทพเจ้าแห่งโลกตะวันออก ทำให้พวกซีวอนไม่

พอใจ"

.........................................................

อัพต่อ



"ฉันว่าเราอย่าสนใจเลย กินต่อเถอะ จะได้รีบขึ้นเรียน" เฮนรี่เอ่ย ก่อนจะทานอาทารต่อ

ทุกคนกล้มหน้ากล้มตาทานอาหารต่อ ยกเว้นแต่ทงแฮที่นั่งมองแต่กลุ่มของฮันคยอง และอมยิ้มอยู่คนเดียว

"สวัสดีครับ" ทุกคนหันไปที่ต้นเสียง แหละเจ้าของเสียงคือ มิคกี้ พี่ชายของเฮนรี่นั้นเอง

เค้าเดินเข้ามานั่งระหว่าง เฮนรี่และ ฮยอกแจ เค้าเอ่ามือไปโอบคนน้องชาย และหันมามองหน้าฮยอกแจ

"ผมชื่อมิคกี้ เป็นพี่ชายของเฮนรี่ไม่ทราบว่าน้องคนสวยชื่ออะไรหรอครับ "

"ชื่อฮยอกแจ" เฮนรี่ตอบอย่างไร้อารมณ์ แล้วอาหารเต็มปาก

"ฉันไม่ได้ถามแก อย่าเสือก"

"งั้นแกก็ช่วยเอาแขนของแกออกจากคอฉัน" เฮนรี่หันไปมองค้อนพี่ชาย แต่พี่ชายกลับไม่สนใจนองชายเลยด้วยซ้ำ

"ยังไม่บอกพี่เลยว่าน้องชื่อ อะไร" มิคกี้หันไปส่งยิ้มหวาน และมือก็ไปลูบที่ผมเบา ๆ

หมับ~ มือมืออีกคนเข้ามาจับมือของมิคกี้อย่างแรง จบเต้าของมือหน้าเปลี่ยนสี แล้วแขนก็เริ่มคดงอ

"อย่ายุ่งกะน้องกู" เสียงอันทรงพลังของเจ้าของมือ ทำให้คนแทบทั้งโรงอาหาร หันมามองเป็นตาเดียว

เจ้าของมือและคำพูดคือฮันคยอง ตอนนี้หน้าของมิคกี้ดูเจ็บปวดมาก ซึ่งแต่ต่างกับฮันคยอง เหมือนแรงที่เค้าบีบมือมิคกี้

เป็นเพียงแรงเล็กน้อยเท่านั้น

"ปล่อย นะพี่ฮัน" ฮยอกแจพยายามห้ามฮันคยองให้ปล่อยมือจากมิคกี้ และพยายามช่ยแกะ แต่มันแน่นเหลือเกิน

"ปล่อยมือเพื่อนกูได้แหละ " ยุนโฮ เดินเข้ามาเพื่อสงบศึกระหว่างทั้งคู่

แหละเหมือนได้ผล มือของฮันคยองหลุดทันที

"มานี่ " ฮันคยองลากมือฮยอกแจ แหละเดินออกไปจากโรงอาหาร ที่ตอนนี้สายตานับร้อยคู่มองเป็นตาเดียว ทุกคนสนใจไปหมด

เค้าลายฮยอกแจจนมาถึงห้องทดทองวิทยาศาสตร์ ที่เหมือนไม่ได้ใช้การมานานแล้ว ฮันคยองปล่อยมือร่างเล็กของฮยอกแจลง

ไปกับพื้นที่สกปรก

"หึ มาโรงเรียนวันแรกก็ร่านเลย นะหาได้กี่คนแล้วล่ะ"

"นี่พี่อย่ามาดูถูกผมนะ ผมอยู่ของผมดี ๆ พี่ชายคนนั้นเค้าก็เดินเข้ามา"

"โกหก ถ้าแกไม่ไปให้ท่ามัน แล้วมันจะเข้ามาหาแกมั๊ย"

ฮันคยองยังไม่วายผลักฮยอกแจ อีกครั้ง ให้ล้มลงไปเช่นเดิม

"นี่พี่ผลักผมทำไม ผมจะฟ้องพ่อ"

"ฮ่าๆๆ ฟ้องพ่องั้นหรอ ไปสิไปเลยถ้าแกอยากเจอดีก็ไปเลย ไอ้แก่หน้าโง่นั่นอ่ะมันจะเชื่อใคร แกก็รู้ ยังจะาเรื่องอีก"

"นี่พี่อย่ามาว่าพ่อแบบนี้นะ ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อพี่คงไม่ได้มาเรียนที่นี่อยู่สังคนดีๆแบบนี้หรอก"

"แล้วฉันขอให้มันส่งฉันมาเรียนหรือป่าวล่ะ"

"ทุกคนมองพี่ ว่าพี่เป็นลูกชายคนโตของคุณพ่อ แต่พี่กลับตัวแย่ ๆ แบบนี้อีก"

"ไม่ต้องมาสอนฉันสอนพ่อตัวเองเถอะ" ฮันคยองเดินออกจากห้องไปทันที ทิ้งไว้เพียงร่างเล็กที่นั่งกอดเข่าอยู่ที่พื้นแหละกล้ม

หน้าร้องไห้ ร่างเล็กพยุงตัวเองเดิน ออกมาจากห้องและเดินไปที่ห้องเรียน

"ฮยอกแจ นายหายไปไหนมา เราตามหานายแทบแย่" ทงแฮหันมาถามอย่างห่วงใย

"แล้วน้อยเป็นน้องชายแท้ ๆ ของฮันคยองเลยหรอ" คยูยิงคำถามทันที

"อื้ม"  ฮยอกแจตอบไปอย่างไม่คิด เพราะพ่อบอกว่าพ่อฮันคือพี่ชายแท้ ๆ แล้วจะไม่มีใครรู้ว่าฮันคยองคือลูกบุญธรรม

นอกจากคนในบ้านเท่านั้น


"หน้าไม่เห็นเเหมือนกันเลยเนอะ ฮันคยองอ่ะ เท่ แต่ฮยอกแจน่ารักต่างกันจริงเชียว " ทงแฮพูด

ฮยอกแจไม่สนใจอะไร จบถึงเวลาเรียนเค้าก็นั่งมองแต่ที่หน้าต่าง และวันนี้เป็นการเปิดเรียนวันแรกเลยไม่มีอะไรเรียนมาก

ฮยอกแจก็ยังคงนั่งไม่ไปที่หน้าต่าง

"ทงแฮ นั่นใครกันอ่ะ สามคนนั้นอ่ะ"

ทงแฮมองลงไปยังหน้าต่าง เห็นหนุ่มงามสามคนนั่ง อยู่ แต่ตัวเค้าเองก้ไม่รู้เช่นกันว่าเป็นใคร

"ฉันไม่รู้อ่ะ นายถามเฮนรี่ดูซิ"

"มีไรอ่ะถามฉันได้นะ ฉันมีพี่อยู่ที่นี่ ฉันรู้ทุกอย่าง" เฮนรี่เสริมหลังจากที่ได้ยินการสนทนาของทั้งสองคน

"ฉันก็มี แต่ไม่เห็นรู้อะไรเลย" ฮยอกแจพูดด้วยเสียงเศร้า ๆ และทุกคนก็ไม่ได้ยิน

"อ๋อ นั้นพวกฮีซอลน่ะ พวกดอกไม้ประจำโรงเรียนคนที่นั่งที่สแตนด้านบนชื่อฮีชอล คนที่นั่งชั้นล่างสอนคนชื่อ ซองมินกับอีกทึกความจริงกลุ่มนี้มีสี่คนนะ มีแจจุงอีกคน แต่ตั้งแต่คบกะยุนโฮก็ไม่เคยมาอยู่กับพวกนี้อีกเลย"

"แล้วพวกเค้าไปนั่งทำอะไรกันหรอ" ทงแฮถามขึ้น

"ก็เดี๋ยวใกล้เลิกเรียนพวกซีวอนจะมาเล่นบาสที่นี่ไง พวกเค้าก็เลยไปนั่งรอ เดี๋ยวเด็กผู้หญิงในโรงเรียนก็เรื่อมมาที่สนามแล้วล่ะ

เพราะนี้ก้ใกล้เลิกเรียนแล้ว"



...............................................................................................
อัพต่อ

ฮยอกแจและเพื่อน ๆ เดินลงไปชั้นล่างของตึกเรียน ร่างเล็กเดินคู่มากับทงแฮ

"นี่เรามาตั้งชื่อ สั้นๆ หรือฉายยากันดีกว่า" ทงเฮเอ่ยขึ้น ในขณะที่ทุกคนกำลังเดินไปนั่งโต๊ะม้าหินข้าง ๆ สนามกีฬา

"อื้มก็ดีเหมือนกันนะ ฉันอยากมือชื่อแปลก ๆ บ้าง" เฮนรี่ แสดงความคิดเห็น

"งั้นนาย เฮนรี่นายชื่อทำอะไรเป็นพอเศษมะ"

"เอ่อฉันก็ชอบเล่นไวโอลีน แล้วก้ชอบกินลิ้นจี่ด้วย"

"งั้นฉันจะเรียกนายว่าลิ้นจี่ดีกว่า 55+ "

ทุกคนนั่งหัวเราะชอบใจ

"ส่วนนายฮยอกแจ ฉันจะตั้งให้นายเอง นายหน้าเหมือนไก่ก็ต้องเรียก ไก่แจ้ ดีมะ"

"ไม่เอาอ่ะน่าเกลียด" ฮยอกแจสวนขึ้นทันทีเพราะเค้ารับไม่ได้จริง ๆ

"ขอร้องแหละ น้าเกลียดมาก แอนโชวี่ได้มะ ฉันชอบอ่ะ"

"อื้มแองโชวี่ก็น่ารักดีนะ แต่ฉันว่ามันยาวไป"

"น้า ๆ ฉันไม่อยากชื่อไก่แจ้อ่ะ" ฮยอกอ้อนเพื่อน

"แล้วนายล่ะคยู ชื่อไรดี " ฮยอกเบี่ยงเบนโดยหันไปหาคยู

"ตากี้ ดิ ก็คยูกี้อ่ะ " เฮนรี่เสนอบ้าง

"เฮ้ย ๆ ไม่เอา ๆ " คยูปฏิเสธ

"ไม่ได้" สามคนหันมาพูดพร้อมกัน

"ครับ" คยูพูดคำเดียวแล้ว

"แล้วนาย ทงแฮ งั้นนายก็ต้องเป็นเจ้หมวย"

"ใช่ ๆ เหมาะกะนายมากเลย"

ทงแฮไม่พูดอะไรนอกจากทำหน้าบึ้งตึง

"นี่เพื่อน ๆ วันนี้นายไปเที่ยวบ้านฉันมะ" ฮยอกแจ เอ่ยปากถาม


"ฉันไปไม่ด้อ่ะ เพราะแม่ให้กลับไปเฝ้าร้าน" คยูพูดชื้น

"แล้วฉันก็มีซ้อมไวโอลิน"

"แต่ฉันไปได้" ทงแฮเงิยหน้าขึ้นมาแหละยิ้มหวาน

"จริงหรอ เดี๋ยวก็เลิกเรียนแล้วนายไปพร้อมฉันเลยนะ แล้วเดี๋ยวฉันจะไปส่งนายเอง"

"อื้ม"

  ทั้งสี่คนก็นั่งคุยกันไป เรื่อยเปื่อยจนเวลาล่วงเลย คยู และ เฮยรี่ก็กลับบ้าน เหลือแต่ฮยอกแจ และทงแฮ ที่จะต้องกลับบ้านด้วย

กัน แต่ก็นั่งนั่งรอฮันคยอง ที่เค้ากำลังเล่นบาสอยู่กับเพื่อน ๆ

"นี่ แองโชวี่ ฉันต้องรอพี่นายอีกนายมั๊ยอ่ะ" ทงแฮพูดเสียงอ่อย ๆ

"งั้นเราเดินไปดูกัน" ฮยอกแจรากทงแฮ มายังข้ามสนามบาส ซึ่งตอนนี้มีคนลุมล้อมเต็มไปหมดแต่ก็น้อยกว่าตอนแรกๆ เพราะมันก็เริ่มเย็นมากแล้ว ทั้งสองคนนั่งรอที่สแตน และมองฮันคยองและเพื่อนที่กำลังเล่นกันอยู่

"ว้าว ฮยอกแจ พี่นายเท่จังเลยอ่ะ ดูเค้าสิใส่เสื้อบาส และยิ้มดูเค้ามีความสุขมากเลยนะ"

ตอนนี้ร่างฮยอกแจเหมือนโดนมนต์สะกดอยู่เค้าไม่เคยได้มองพี่ชายเจ้าแบบนี้มาก่อนเลย เค้าดูดีแล้วโดดเด่นมาก แม้แต่หยาด

เหงื่อที่ไหลออกมาจากรูขมขน หยดไปเส้นผมมันก็ทำให้เค้าดูดีไม่น้อยเลย เสื้อกล้ามสีน้ำเงินตัวใหญ่ มันเปลียกเหงื่อและแนบ

เนื้อเข้าไป บวกกับรอยยิ้ม ที่ดูมีความสุขอย่างมาก ที่อยู่ที่บ้านไม่มีทางเห็นแน่นอน

"แองโชวี แองโชวี่" ทงแฮเขย่าร่างฮยอกแจไปมา

"หืม"

"พี่นายเค้าเลิกเล่นแล้ว"

"อื้ม" ฮยอกแจแหละทงแฮรีบวิงไปหาฮันคยอง ที่ตอนนี้มีสาวๆ ลงล้อมเต็มไปหมด

"พี่กลับบ้านหรือยังครับ" ฮยอกแตถามไปอย่างกล้า ๆ กลัว ตอนนี้ฮัยคยองกำลังเปลี่ยนเสื้ออยู่ ทำให้เห็นซิกแพคของฮัยคยอง

"นี่นายเป็นใครมายืนอะไรใกล้ ๆ ฮันคยอง" ร่างที่ตัวโตกว่าฮยอกแจเข้ามาผลักร่างเล็กแทบจะล้ม

"ฮีซอล นี่น้องฉันเอง" ฮันคยองฮันไปมองอย่างไม่ใส่ใจ

"อุ๊ยตาย ไม่เคยรู้ว่าฮันคยองมีน้องชาย เป็นไรหรือป่าวค่ะ sorry นะ" ฮีซอลลูบไหล่ฮยอกแจเบา ๆ

ฮันคยองเดิยออกไปจากวงล้อมแหละ ฮยอกแจแหละทงแฮก้เดินตามกันออกไป จนมาถึงรถ

"พี่ฮัน วันนี้เพื่อนผมขอไปบ้านเรานะฮะ "

"อะไรกัน รู้จักกันแค่วันเดียว พาไปบ้านแล้วหรอ"

"แต่ทงแฮ เป็นคนดี เค้าไม่มีอะไรเสียหายที่จะไปบ้านเรา"

"อันนั้นเรื่องของนายแต่รถเราเต็มแล้ว นายกับฉันก็เบียดกันจะตายอยู่ แล้วนายจะให้เพื่อนนายนั่งที่ไหน"

ฮันคยองพูดไปแล้วก็เดินเอากระเป๋าใส่รถ ไปอย่างไม่ได้สนใจไรมากนัก

"ก็อัดสามได้นิ"

"ไม่ ฉันไม่ยอมนั่งเบียด ๆ ไปหรอกนะแล้วตัวฉันก็เหม็นมากด้วย ทางกลับบ้านก็ไกล"

"แล้วพี่จะเอาไง"

"แองโชวี่ ฉันว่าวันนี้ฉันไม่ไปบ้้านนายก็ได้นะ"

"ไม่ เจ้หมวยต้องไปบ้านฉัน"

"แต่ที่เต็ม" ฮันคยองบอกก่อนจะขึ้นรถไป

"แต่ถ้านายอยากให้เพื่อนนายไปบ้านเราโดยไม่ต้องนั่งแทคี่ก็ ไปนั่งรถเพื่อนฉันได้นะ"

"ไม่! พี่ไปนั่นรถเพื่อนพี่ซิแล้วให้ทงแฮนั่งไปกับผม"

"ไม่ฉันจะนั่งคันนี้ถ้าเพื่อนนายจะไปก็ต้องไปนั่งรถเพื่อนฉัน"

"เอางั้นก็ได้นะ แองโชวี่"

"เอางั้นจริงหรอ" ฮยอกแจหันไปมองทงเฮอย่างเห็นใจ

ทงแฮก็พยักหน้าเบา ๆ

"แล้วรถเพื่อนพี่คันไหน" ฮยอกแจถามด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์เต็มที

"ก็คันข้างหลังไง" ฮยอกแจหันหลังไปมองรถคันที่อยู่ข้างหลัง เป็นรถเวปป้าสีชมพูเก่า ๆ

"เฮ้ย คิบอมเอาเพื่อนน้องกูไปส่งที่กูกูหน่อยดิ"

ทั้งฮยอกแจแหละทงแฮ งงกันทั้งคู่

"เออ ได้" คิบอมบอกพร้อมกับหยิบหมวกอีกใบ

.............................................................................................................

อัพต่อ

"เอาจริงหรอ เจ้หมวย"

"เอ่อ ไม่แน่ใจเหมือนกันอ่ะ" ทงแฮมองอย่างกลืนน้ำลาย มันไม่จริงใช่มั๊ย

"ขึ้นมาเลยครับ" คิบอมส่งหมวกให้

ทงแฮเดินไปขึ้นรถของคิบอม อย่างกล้ากลัว

"เจอกันที่บ้านนะเจ้หมวย" ฮยอกเจอบอก

ฮยอกแจนั่งมาบนรถ โดยมองออกไปข้างนอกแหละไม่มองฮันคยองเลย เค้างอลแหละน้อยใจมากที่พี่ชายของเค้าทำแบบนั้นกับเค้า

แหละเพื่อนของเค้า ใจร้ายที่สุดไม่มีความเป็นลูกผู้ชายเลย

"นายไม่ต้องมาแอบสาปแช่งฉันในใจหรอก" ฮันคยองพูดขึ้น

"แชะ" ฮยอกแจไม่สนใจคำพูดที่ฮันคยองพูดแม้แต่น้อย

"นี่ มากไป" ฮันคยองคว้าแขนร่างเล็กกะชากเข้ามาอย่างแรง

"นี่ปล่อยนะ เจ็บ" ร่างเล็กบิดเร้า อย่างเจ็บปวด

"จำไว้ ว่่าฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นแก " ฮันคยองก็สะบัดแขนร่างเล็กออก

และทั้งสองก็นั่ง ก็นั่งมาอย่างเงียบตลอดทางจนถึงบ้าน

-------------------------------

ตอนนี้ทงแฮนั่งซ้อนท้ายคีบอม และเหมือนจะโดนคีบอมแกล้งตลอดเลย คีบอมเบรกกระทันหันข้างขับเร็วบ้าง

ที่ไม่น่าเชื่อว่าเวปป้าเก่า ๆ จับขับเร็วได้ขนาดนี้ แหละก็พาอ้อมไปอีกทางที่ไกลกว่าเดิม

"พี่คีบอมครับอีกไกลมั๊ยครับ ผมว่าเราขับมานานแล้วนะครับ ไหนพี่บอกทางลัดไง"

"ก็ใจเย็นซิครับ เดี๋ยวก็ถึง" คีบอมไม่ได้สนใจอะไร แหละหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ และด้วยลมที่ตีมาด้านหลังทำให้เข้าหน้าทงแฮเต็ม ๆ ทำให้ร่างบางไอออกมาบ้างจามาบ้าง เป็นที่สุนหนุกของชายหนุ่มเป็นอย่างมาก

แหละจนในที่สุดก็มาถึงบ้านฮยอกแจซักที ที่ตอนนี้ฮยอกแจเดินวนไปวนมาเพราะความกังวงใจ

"ทงแฮ ทำไมนายนายหายไปนานเลย"

"เอ่อ ก็พี่คีบอมเค้าพาฉันไปทางลัดมาอ่ะ"

"ทางลัดบ้าอะไร ถึงมาช้าขนาดนี้" ฮยอกแจพูดแขวะ คีบอมที่ยืนเก็บหมวก

"ช่างเหอะ ฮยอกแจ เราเข้าไปในบ้านนายกันเถอะ ฉนอยากเห็นบ้านนายแล้ว



๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘ข


มาแก้คำผิดแล้ว เย้ จะได้อ่านรู้เรื่องหน่อย

เม้นด้วยนะ