[Fic] SuG 39 Cafe' Fic

ลำดับตอนที่ #2 : 002 : Namida Surprise (Yuji X Takeru)

นิดนึง....

ฟิคนี้เป็นภาคพิเศษของฟิค Love Love Love นะจ๊ะ ^^

.
..
..
....

 

ย่างเข้าเดือนพฤษภาแล้ว

 

มัตตันเดินไปฉีกปฏิทินเดือนสี่ที่อยู่หลังห้องซ้อมออก เพราะวันนี้เป็นวันที่ 1 พฤษภาแล้ว

 

เดือนที่สำคัญมากๆของผมเดือนนึงเลยล่ะ

 

“วันนี้.....” มัตตันชี้นิ้วไปที่วันที่ 26 ตรงกับวัน พุธ แรม 39 ค่ำเดือน 5 (มีที่ไหนละโว้ยยย) “วันเกิดฉันแล้ว”

 

คร้าบบบบบบ วันที่ 26 พฤษภาวันเกิดมัตตัน แต่อย่าลืมสิว่า ก่อนหน้านั้นวันที่ 11 น่ะ วันเกิดผม ของผมมาก่อนของมัตตันอีกนะ ทำไมไม่พูดกันบ้าง TT  

 

“ยังงี้ก็ต้องเตรียมฉลองกันน่ะซี่ ฮี่ๆ” จิยุยิ้มกว้างๆ “มัตตันต้องเลี้ยงผมนะ”

 

“เดี๋ยวสิ....ก่อนหน้ามัตตันเป็นวันเกิดทาเครุไม่ใช่เหรอ” ชินเปว่า ใช่แล้ว วันเกิดผมก่อน ผมรักชินเปจังเลย รักมากที่สุด~~~~ ชินเปจำวันเกิดผมได้ด้วย o^O^o

 

“งั้น....ทาเครุต้องเลี้ยงนะ” จิยุหันมายิ้มแบบเดิมให้กับผมอีกล่ะ

 

“=[]=” มันมีที่ไหนกันเล่าเจ้าภาพเลี้ยงวันเกิดตัวเองน่ะ คนอื่นต้องเลี้ยงตะหากมันถึงจะถูก (==)

 

“ฉันขอของขวัญจากนายด้วยแล้วน้า~~~ มายดาร์ลิงค์~~~~” ยูจิที่นั่งอ่านหนังสือการ์ตูนข้างๆผมพูดขึ้น เฮะ มันมีที่ไหนกันเล่า ทุกคนต้องให้ของขวัญวันเกิดผมซี่ มันถึงจะถูก !!!!

 

เป็นบ้าอะไรกันหมดแล้วเนี่ยยยยยยย TT

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

“ทาเครุ” เสียงมัตตันเรียกผมพร้อมกับสะกิดนิ้ว ผมหันหลังไป มัตตันท่าทางเหมือนมีเรื่องอะไรจะขอร้องผมสักอย่าง “ช่วยไปซื้อของทีได้มั้ย.....”

 

“หา ????.....”

 

“เอาตามนี่เลยนะ.......” มัตตันว่าพร้อมกับยื่นกระดาษใบเล็กๆให้ผม บัญชีรายการเยอะแยะเต็มไปหมดเลย มีแต่ขนมทั้งนั้น

 

แล้วทำไมผมต้องไปซื้อด้วยล่ะเนี่ย......

 

“ไปเซ่เว่นตรงนี้ก็ได้...... ไปเร็วๆเลยนะ” ว่าแล้วก็พยายามดันตัวไปออกไปจากห้องซ้อม เดี๋ยวสิ ผมยังไม่ได้ตกลงอะไรเลยนะมัตตัน ทำไมรีบไสผมออกไปแบบนี้ล่ะ “เดี๋ยวจะปิดซะก่อน”

 

==’

 

เซเว่นที่ไหนมันมีปิดด้วยล่ะมัตตันนี่ก็...... จะมีก็เจ๊งไปเลยไม่ใช่เรอะ =[]=

 

ท่าทางเพื่อนผมจะเริ่มประสาทกันไปทุกคนแล้วล่ะ - - ‘

 

 

[กระผมยูจิเองครับ : Talk ]

 

ออกไปได้ซะที

 

มัตตันเห็นท่าทางแบบนี้ แต่ก็ร้ายกาจชะมัดเลยแฮะ

 

น่าสงสารมายดาร์ลิงค์ ==’

 

ผมถึงกับฟุบลงกับโต๊ะด้วยอาการกลุ้มอกกลุ้มใจทันที ที่จิยุจู่ๆก็มาพูดเรื่อง...... ใกล้วันเกิดทาเครุแล้ว จะให้ของขวัญชิ้นพิเศษอะไรดี...... ให้ตายสิ เรื่องแบบนี้คนที่เป็นแฟนอย่างผมต้องปรึกษาใครด้วยงั้นเหรอ !!!

 

แต่...... จะให้อะไรดีล่ะ......

 

ด้วยเหตุนี้มัตตันก็เลยต้องรีบกำจัดส่วนเกินให้ออกไปจากห้อง (?????)

 

“เอาล่ะ..... ทีนี้ก็เหลือแต่พวกเราแล้ว....... วันเกิดทาเครุ..... นายจะทำอะไรให้ล่ะยูจิ” มัตตันถามผมด้วยน้ำเสียงแบบว่า น่ากลัวชะมัดเลยแฮะ ทำไมถึงได้เป็นเยือกเย็น สวยแกมน่ากลัวขนาดนี้ มิตจังเอามาเป็นแฟนได้ยังไง (???)

 

“ก็.........”

 

“ถ้านึกไม่ออกฉันจะบอกให้” จิยุรีบโพล่งขึ้นมาทันที “วันเกิดทั้งทีต้องจองห้องอาหารหรูๆ ดินเนอร์อาหารเย็นใต้แสงเทียน” แล้วดินเนอร์บ้านจิยุทานตอนเช้ากันรึไงครับ พูดแปลกๆ ==’

“แล้วก็มีดนตรีคลาสสิกมาเล่นให้เฉพาะโต๊ะ” รู้สึกเราจะเล่นเพลงร๊อคกันนะ “พอถึงเวลาก็ให้ของขวัญชิ้นพิเศษ จองโรงแรมระดับ 5 ดาวแล้วไปขึ้นสวรรค์กันที่นั่น !!!!”

 

=[]=

 

พูดอ่ะพูดง่าย แต่ทำน่ะทำยาก เงินล่ะเงิน !!!! จิยุจะออกเงินให้ผมก่อนมั้ยล่ะ !!!!!

 

“อย่าทำให้คู่ของผมต้องจบลงแบบนายสิจิยุ” ผมว่า...... ไม่ต้องเดาก็รู้ไอ้ความคิดขึ้นสวรรค์กันแบบนี้ จิยุมันต้องทำกับชินเปแล้วแหงๆ (ก็ 20 มีนาที่ผ่านมาวันเกิดชินเป) เห็นแล้วหมั่นไส้

 

“วันเกิดน่ะไม่จำเป็นต้องหรูหราอลังการขนาดนั้นเลยก็ได้น่า..... จัดงานเล็กๆแล้วก็ให้ตุ๊กตาหมีสักตัว หมอนั่นก็คงจะดีใจแล้วล่ะ” นั่นสิ..... อย่างที่ชินเปพูด ตุ๊กตาหมี ==’

 

ไม่ใช่ว่าทาเครุมันมีเต็มบ้านไปแล้วเรอะ =[]=

 

เครียด แต่ละคน ==

 

“ทาเครุจะไปปลื้มอะไรกับแค่ตุ๊กตาหมี...... รู้มั้ยว่าของขวัญวันเกิดอะไรที่คนส่วนใหญ่จะดีใจมากที่สุด” มัตตันเอ่ยขึ้น สงสัยจะรู้จริงแฮะ “แหวนเพชรไง”

 

=[]=

 

“แหวนเพชร !!!!!!” ผมอุทานขึ้นเสียงดัง ให้ตาย มัตตันกะทำให้ผมหมดตัวเลยรึเนี่ย นี่แค่วันเกิดนะ ไม่ใช่ขอแต่งงาน

 

“ใช่...... ผู้หญิงส่วนใหญ่จะปลื้มใจกับแหวนเพชรมากที่สุด ยิ่งของดีมีราคาด้วยแล้ว หึหึ..... สัก 39 กะรัตแบบนี้ หมอนั่นต้องดีใจจนเนื้อเต้นแน่” แต่ผมจะตายก่อนสิมัตตัน

 

39 กะรัต จะรักซักกุไปถึงไหนเนี่ย กะรัตเดียวยังไม่มีปัญญาถอยมาใส่เองเลย TT

 

“คบกันแค่ 3 เดือนยังไม่ถึงคราวขอแต่งงานเลยสักหน่อยมัตตัน....... ผมว่าไปทานอาหารร้านหรูๆ ดินเนอร์ใต้แสงเทียนกันดีกว่า” โรแมนติกไปไหนนะเนี่ยจิยุน่ะ ผมไม่มีเงินไปจองอาหารระดับภัตตาคารหรอกนะ หรูสุดแค่บะหมี่แผงลอยเท่านั้นเอง

 

“บ้าน่า...... ทำแบบนั้นคนมิมองกันทั่วร้านเลยเหรอ ผมว่าตุ๊กตาหมีแพงๆสักตัวดีกว่า” จะโดนหมอนั่นขว้างกลับมาสิไม่ว่า ท่าทางจะได้บ่อยแล้วนะรายนั้นน่ะ

 

“จะไปกลัวอะไร จับทาเครุแต่งหญิงซะก็หมดเรื่อง... ฉันจัดการให้ได้นะ เอาให้สวยกว่าคราวที่แล้วเลย”==’ ยังไงก็มองออกอยู่ดีล่ะ ทาเครุน่ะหน้าตาไม่ค่อยเหมือนใครซะด้วยสิ  

 

“ถึงจะแค่เริ่มต้นจะตีตราจองไว้ก่อนไม่เห็นแปลก ยังไงฉันก็ว่าแหวนเพชรดีที่สุด ==’” ผมว่าจริงๆแล้วมัตตันอยากได้เองใช่มั้ยล่ะแหวนเพชรน่ะ

 

ปรึกษาใครไม่ได้สักคนเลยแฮะ

 

ก่อนจะมาพูดกับผมไปปรึกษากันเองก่อนจะได้ม้าย~~~~~~~~~~~~

 

“ผมว่า....พาไปเดทที่สวนสนุกแล้วก็ไปทานอาหารเย็นร้านข้างถนนสักที่ผมว่าจะดีกว่านะ” ผมว่า น่าจะเหมาะกับพวกเราที่สุดแล้วนะ..... ตอนเช้าไปสวนสนุก อยู่ให้ถึงเย็น แล้วค่อยมาหาบะหมี่ริมถนนกิน แล้วก็เล่นกัน น่าจะโรแมนติกกว่าไปกินอาหารแพงๆเยอะ (จริงๆก็อยากอยู่ แต่ไม่มีเงิน ==’)

 

“จะบ้าเหรอ !!!!! อย่างนั้นน่ะมันธรรมดาเกินไป !!!!!!” ทั้ง 3 คนพูดออกมาพร้อมกัน ประโยคเดียวกัน

 

“==’’’” ทำยังไงดีวะเนี่ย “ความคิดของผมมันไม่ดีตรงไหนกัน” ผมว่า

 

“ถ้าอีแบบนั้นมันเดทธรรมดาเองไม่ใช่เหรอะ”

 

“มันจะพิเศษได้ยังไงกัน”

 

“นายนี่ไม่มีหัวเรื่องพวกนี้เอาซะเลย”  

 

ให้ตาย.......

 

ทำไมไอ้เรื่องขัดคอผมถึงได้สามัคคีชุมนุมร่วมแรงร่วมใจกันขนาดนี้ ~~~~~~~~ (รู้สึกว่าจะเป็นแบบนี้ตั้งแต่ภาคที่แล้ว)

 

ยูจิเครียดครับ

 

TT

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 Takeru Talk : ==’

 

ให้ตายสิ....... ใกล้วันเกิดผมแล้วแท้ๆ

 

คิดจะทำอะไรให้ผมบ้างมั้ยนะ

 

เพื่อนๆผมเนี่ย

 

“จิยุ....... อย่าเอาของฉันไปสิ !!!!” เสียงเปจังดังขึ้นมาพร้อมกับวิ่งไล่คนตัวสูงรอบห้อง จิยุเกิดมาสูงเสียเปล่า ชอบใช้ความสูงของตัวเองรังแกคนอื่นจัง ==’ นิสัยไม่ดีเลย

 

“แน่จริง ก็ลองตามมาสิ” ให้ตาย นี่ห้องซ้อมนะครับไม่ใช่สนามเด็กเล่น

 

คู่นั้นสวีทกันอยู่ก็ปล่อยๆไปเถอะ

 

“เอ๋....... ดินเนอร์อีกแล้วเหรอ....... ร้านไหนอีกล่ะ” มัตตันคุยกับใครสักคนทางโทรศัพท์มือถือ ไม่ต้องเดาก็น่าจะรู้ว่าเป็นมิตจังแน่ๆเลย

 

นี่ก็อีกคู่ ดินเนอร์กันตายเลยช่วงนี้ คิดจะชวนผมไปบ้างมั้ย~~~~

 

กับยูจิ หรูสุดก็อาหารริมทางเท่านั้นแหละ

 

พูดถึงยูจิ....

 

ผมหันไปหาใครบางคนที่อยู่ข้างๆผมบนโซฟาตัวเก่า เขานั่งก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์กดอย่างเดียว ไม่สนใจดาร์ลิงค์อย่างผมเลย

 

เบื่อโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

เพลงน่ะผมแต่งเสร็จแล้ว

 

เหลือแต่นักดนตรีอย่างพวกคุณนี่แหละ

 

เซ็ง !!!!

 

ไปรับลมข้างนอกดีกว่า~~~~

 

 

ทาเครุออกไปแล้ว......

 

ทุกคนที่อยู่ในห้องซ้อมกลับมาให้ความสนใจกับใครบางคนอีกครั้ง

 

“นายเอานี่ไปเลย” จิยุเดินไปที่โซฟาก่อนที่จะทิ้งอะไรบางอย่างลงบนโต๊ะ ยูจิหยิบมันขึ้นมาดู มันคือ..... โบชัวร์ภัตตาคารระดับ 5 ดาวพร้อมโรงแรม ==’

 

“นี่นายกะจะให้ฉันเอาแบบนี้จริงๆใช่มั้ยเนี่ย”

 

“อาฮะ.....โรแมนติกดีออก แนะนำที่นี่นะ..... อากาศดี อาหารอร่อย ห้องสวย”==’’’’ ทำไมแนะนำเหมือนผู้เชี่ยวชาญขนาดนี้

 

“นี่นายไปมาแล้วเรอะ” ยูจิว่า

 

 “ถ้าไม่ไปจะมาแนะนำแกอย่างงี้ได้เรอะ ถามโง่ๆ =[]=” เออ..... กุโง่ (ในใจยูจิ ==’)

 

“ไหนจะโรแมนติกทั้งที ก็ดูนี่ไปด้วยเลย” มัตตันว่าพร้อมกับยื่นใบโบรชัวร์อะไรอีกอันให้ผม ผมก็รับมันมาด้วยสีหน้างงๆ เฮ้ย !!!! อะไรเนี่ย ไดมอน จีเวลรี่

 

มัตตันเอามันมาจากไหน!!!!!!!!!!

 

“ฉันหยิบเอามาจากร้านจีเวลรี่ในห้างน่ะ.....” มัตตันตอบราวกับรู้ถึงความคิดของยูจิยังไงยังงั้น (ขนาดไม่ได้พูดออกมานะเนี่ย)

 

“มัตตัน..... ไอ้ยูจิมันมีเงินสักเท่าไหร่กันเชียว จะมีปัญญาซื้อเพชร 39 กะรัตให้ทาเครุมันเชียวรึ” จิยุพูดถูก =[]= (ถูกเกินไป)

 

“แต่ไหนๆก็จะไปกินอาหารมื้อค่ำแบบนั้นทั้งที ไม่มีแหวนเพชรไปหมั้นหมายแล้วมันจะมีค่าอะไร”=[]= ใครบอกกันครับเนี่ยว่าผมจะพาทาเครุไป ด่วนสรุปกันเองเองนะนั่น

 

ตายๆๆๆๆๆ ยูจิตาย

 

“เอ่อ...... ก่อนอื่นดูไอ้นี่ก่อนดีมั้ย” ชินเปถามด้วยน้ำเสียงเบาๆแบบไม่ค่อยมั่นใจ ก่อนจะยื่นใบอะไรสักอย่างให้อีกล่ะ ก็รับมาแบบว่า ไม่ค่อยเต็มใจรับเหมือนกัน อะไรอีกล่ะเนี่ย

 

สินเชื่ออีซี่แบงค์ ยามคุณต้องการเงิน เราช่วยคุณได้ =[]=

 

“เปจังเอาอะไรให้ผมเนี่ย !!!!” ยูจิถามอย่างงงๆ มันเกี่ยวอะไรกับสินเชื่อพวกนี้ด้วย

 

“อ้าว..... ก็จะทำอะไรให้ทีมันต้องมีงบไม่ใช่ครับ..... ไม่งั้นยูจิจะเอาเงินไปจองร้านอาหาร โรงแรม เพชร 39 กะรัตจากที่ไหน” อย่างงี้ก็เป้นหนี้เขาอ่ะดิ ไม่เอาน้า~~~~~~~~~ อันเก่ายังผ่อนไม่หมดเลย TT

 

“ใช่เลย แจ่มมากที่รัก~~~~” อะไรของไอ่จิทมันอีกเนี่ย “กู้เงินปึกมาขอทาเคะแต่งงานเลย !!!!!!!”

 

“=[]=”-à หน้ายูจิอีกครั้ง (โห ไอ่เวอร์)

 

“งานแต่งงานก็ต้องใช้แหวน”

 

“แล้วก็เตรียมห้องหอ”

 

“แล้วก็มีลูก”

 

“ค่าเลี้ยงดูบุตร”

 

ให้ตายสิ เพื่อนๆแต่ล่ะคน ==’’’ ยูจิอยากโดดน้ำคลองตายแล้วครับ~~~~~~~~~~~~~

 

TT

 

 

[10 วันผ่านไป]

==

 

ช่วงนี้ผมรู้สึกว่าทุกคนดูแปลกๆไป........ ไม่ได้หมายถึงใครนะ เพื่อนร่วมวงซักกุของผมนี่แหละ รวมทั้งที่รักของผมด้วย ทุกคนเดี๋ยวนี้เหมือนไม่ค่อยพูดไม่จากับผมเลย

 

รู้สึกอึดอัดยังไงก็ไม่รู้

 

ผมทำอะไรผิดเหรอ

  

“นี่เปจัง” ผมถามชินเปที่กำลังลองตีกลองกับไม้กลองคู่ใหม่ของเขาอยู่ “ตอนเย็นว่างมั้ย ไปกินไอติมด้วยกันเหอะ” ผมลองชวนดู จริงๆไม่มีเงินหรอก แค่อยากรู้ว่าเขาจะตอบผมรึเปล่า

 

“เอ๋....โทษทีนะ ตอนเย็นนัดกับจิยุไว้แล้วน่ะ”

 

“ไม่เป็นไรๆ แล้วมัตตันล่ะ” ผมหันไปถามมัตตันที่กำลังเกากีตาร์อยู่บนโซฟาตัวเดิม

 

“ฉันนัดกับมิตเอาไว้แล้ว ขอโทษด้วยนะ” เอาเข้าไป นัดเจอกันตายเลย

 

“แล้วยูจิล่ะ” ในที่สุดก็ต้องหันไปชวนแฟนตัวเองสินะ ==

 

“อ๊ะ.... ฉันนัดกับเพื่อนจะไปโรงละครอากิบาฮาระไว้แล้วน่ะ โทษที”== นั่นไงเป็นแบบที่ผมคิดไว้จริงๆด้วย ผมอุตสาห์ชวนขนาดนี้ มีแต่คนปฏิเสธ ไม่อยากไปกับผมสินะ

 

ผมจำได้นะว่า ผมไม่เคยทำอะไรผิดเลยนะ

 

ดูตายเลย AKB น่ะ

 

หึ

 

งอนโว้ยยยยยยย

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

‘งอนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

งอนทุกคนในซักกุเลย

 

ผมตักไอติมที่อยู่ในถ้วนตรงหน้าด้วยความรู้สึกทั้งโมโหทั้งงอนทุกคนในซักกุ อะไรกันพรุ่งนี้ก็วันเกิดผมแล้วแท้ๆนะ ไม่เห็นจะมีใครสนใจใยดีผมเลย พอผมชวนมากินไอติม ทุกคนก็ตอบแบบว่าไม่ค่อยเต็มใจอยากจะตอบเลย โดยเฉพาะยูจิ ให้ตาย อยากดูมากนักเหรอไง ไอ้ผู้หญิงขาสวยๆน่ารักๆเต้นกันเป็นกลุ่มๆนะ ไม่เห็นจะร้องเพลงเพราะตรงไหนเลย อาศัยเต้นเก่งให้ผู้ชายมาดูอย่างเดียว ชิชะ !!! 

 

นี่ผมต้องทนนั่งกินไอติมที่ร้านเดียวดายแบบคนถูกทิ้งไปอีกนานเท่าไหร่นะเนี่ย

 

ให้ตาย !!

 

ระหว่างแฟนกับเอเคบี สาวๆพวกนั้นมันสำคัญกว่าผมมากนักรึไงนะ

 

TT

 

อยากจะร้องให้

 

I want to cry~~~~~~~~~~~~~~~

 

ถ้าเกิดเป็นหญิงซะหน่อยนะ อยากจะสมัครไปเป็นนักร้องกลุ่มนั้นดูบ้าง ดูซิ ว่ายูจิจะว่ายังไง !!!!

 

หือ ??

 

นั่นอะไร ??

 

ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง เพราะโต๊ะที่ผมนั่งอยู่ติดกับริมหน้าต่าง เห็นผู้ชายกับผู้หญิง 2 คนเดินไปที่ไหนสักที่ด้วยกัน มันไม่น่าแปลกหรอกถ้า 2 คนที่ว่านั่นไม่ใช่คนที่ผมรู้จัก แต่นี่น่ะผมรู้จัก และก็รู้จักดีซะด้วยสิ

 

ร้านที่ผมมากินอยู่นี่ จะว่าไปก็เป็นย่านตลาดที่มีคนเดินผ่านไปเยอะมาก แล้วก็มีร้านเยอะแยะ แต่ไม่ค่อยอยากนึกถึงหรอก นึกแล้วมันเจ็บปวดใจ ก็แถวนี้น่ะ มันย่านเดียวกับที่ผมเคยพามัตตันกับเปมาทำช็อกโกแลตน่ะสิ

ไอ้ช็อกที่ทำไปให้ยูจิในวันวาเลนไทน์แล้วโดนปฏิเสธกลับมาน่ะแหละ ==’

 

ถึงผมจะเห็นแต่ข้างหลังกับด้านข้างแต่ 2 คนนั่นผมยังจำได้ติดตา

 

คนนึงเป็นแฟน ส่วนอีกคนน่ะเหรอ....... เคยเห็นกันหลายครั้งอยู่ ถึงตอนแรกจะรู้สึกไม่ค่อยชอบก็เหอะ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเจอกันแล้ว แต่ผมชัวร์ว่าเลยต้องใช่

แฟนเก่ายูจิ !!!

 

 

หึ....

 

วันนี้วันเกิดผม......

 

ทั้งๆที่มันน่าจะเป็นวันที่ผมมีความสุขที่สุด.......

 

ไม่อ่ะ......

 

นี่มันอะไรกันเนี่ย........

 

“เออ....... จะไปไหนก็ไปเลย ไม่อยากเห็นหน้านายแล้ว !!!!” ชินเปพูดขึ้นเสียงอย่างดังทำเอาผมที่นั่งอยู่เงียบๆสะดุ้งตกใจ นี่มันอะไรกัน..... จู่ๆจิยุกับชินเปก็มีปากเสียงกันขึ้นมาซะงั้น

 

“ก็ได้..... ไปก็ได้ !!!!” พูดแบบชัดถ้อยชัดคำ แล้วก็ปิดประตูออกไปดังปัง !!! เลย

 

นี่วันเกิดผมนะ !!!!!!

 

“เงียบๆกันได้รึเปล่า....... นี่ฉันปวดหัวอยู่นะ” มัตตันพูดเสียงเบาๆแต่ดูหนักแน่นยังไงไม่รู้ ทำเอาทุกคนถึงกลับเงียบเลย มัตตันเป็นอะไร

 

“เป็นอะไรรึเปล่าฮะมัตตัน” ผมถามขึ้น ท่าทางมัตตันวันนี้ก็ดูแปลกๆ หน้าซีดๆเหมือนไม่ค่อยสบายยังไงไม่รู้ แถมทำท่ากุมขมับเหมือนคนปวดหัวด้วย

 

“แค่รู้สึกไม่ค่อยดีน่ะ”

 

“อาไรน้า~~~~~~~เฮ้ย~~~~~~~ อย่าเพิ่งตาย !!!!!!!!!!!!!!” จู่ๆยูจิที่กำลังคุยโทรศัพท์ก็โวยวายอะไรเสียงดังไม่รู้ ท่าทางรีบร้อน “เดี๋ยวฉันไปแล้ว อย่าโดดนะเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย” ว่าแล้วก็รีบปิดประตูดังปัง !!! ตามไปอีกคน

 

อาไร เพื่อนจะฆ่าตัวตายรึไง

 

==

 

คนที่อยากฆ่าน่ะ คือผมตะหาก ==’’

 

นี่วันเกิดผมนะ !!!!

 

แย่ที่สุด !!!!!

 

 

ว่างเปล่าที่สุดเลยวันนี้

 

ซ้อมก็ไม่ได้ซ้อม

 

สุดท้ายก็เหลือผมอยู่คนเดียวอีกจนได้

 

จิยุ....อย่างที่รู้แหละ ตั้งแต่ออกไปเมื่อตอนนั้นก็หายหัว ไม่รู้ไปไหน

 

ยูจิ.....รายนั้นตายแทนเพื่อนไปแล้วรึเปล่าก็ไม่รู้

 

มัตตัน..... เห็นว่าอาการไม่ค่อยดี กลับบ้านไปก่อนแล้ว

 

ชินเป....... หายไปไหนไม่บอกกล่าวเหมือนกัน

 

หากิ๊กย้อมใจสักคนดีมะ ??? ==’

 

“ทำอะไรอยู่ตรงนี้ฮึ ทาเครุคุง” เบียวซัง ณ สกรูทักผมทันทีที่ผมเดินออกจากห้องซ้อมพร้อมถอนหายใจเพียงคนเดียว เหงาเป็นบ้าเลยแฮะ

 

“เบื่อครับ” ผมบอกไปตามความจริง

 

“นายอยู่คนเดียวเหรอ.... วันนี้วันเกิดนายนี่นา” เอ๋...... เบียวซังรู้ด้วยหรือเนี่ย ซึ้งใจจัง ทีเพื่อนๆผมน่ะ แต่ละคน ลืมกันไปหมดแล้วมั้งว่าวันนี้วันเกิดผม

 

ขนาดเบียวซังซึ่งผมไม่ค่อยสนิทด้วยเท่าไหร่ยังจำวันเกิดผมได้เลย

 

ซึ้งใจ TT

 

นี่แหละ ผู้ชายที่ผมประทับใจสุดๆแล้ว เบียวซัง

 

ทำไมตอนนั้นผมถึงไม่เอาคุ้กกี้ที่ทำกับมือให้เบียวซังไปเลยนะ

 

เบียวซัง~~ คุณเป็นผู้ชายที่ผมเลือกในระหว่าง 3 หนุ่มที่เพื่อนๆผมเลือกมาเชียวน้า เรโนะ-ฮิโรโตะ-รูกิ

(งงใช่มั้ยครับ ==’ ถ้าไม่เข้าใจมันอยู่ในฟิค Love Love Love Valantine)

 

“เพื่อนๆไปไหนกันหมดล่ะ” เขาถาม

 

“ไม่รู้เหมือนกันครับ วันนี้มีเรื่องอะไรแต่เช้าเลยก็ไม่รู้ พอมาตอนนี้ก็สลายโต๋กันไปหมดเลย” ผมตอบความจริงไปแบบสีหน้าเศร้าๆ ใช่สิ วันนี้วันเกิดผมนะ ผมต้องมีความสุขสิ

 

“555+ มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้นะ.... ช่างเถอะ ตามฉันมาสิ” เบียวซังพูดก่อนที่จะนำทางผมไปที่ไหนสักแห่ง เขาบอกให้ผมเดินตามเขาไป ไปที่ไหนกันนะ

 

เขาพาผมไปห้องๆหนึ่ง

 

ห้องนั้นมีเครื่องดนตรีหลายชนิดเลยทีเดียว 1 ในนั้นก็คือ......

 

เปียโน......

 

“อยากฟังเพลงอะไรล่ะ..... เดี๋ยวฉันเล่นให้ฟัง” เอ๋...... เบียวซังคิดจะทำอะไรน่ะ

 

เขาเดินไปที่เปียโนตัวนั้นก่อนที่จะนั่งลงที่เก้าอี้ ตอนนี้เป็นเวลาค่ำแล้ว มันมืด เขาก็เลยเปิดไฟสีขาวซะสว่างจ้าทั่วห้อง

 

คุณเบียวจะเล่นเปียโน

 

ผมไม่เคยคิดมาก่อนเลยแฮะ

 

ผมรู้แหละว่าเขาเล่นเป็น

 

มือเรียวยาวของเขาวางที่แป้นคีย์บอร์ดเปียโน ดูแล้วมันทำให้ผมรู้สึกประทับใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนผู้ชายโรแมนติกเลยนะเบียวซังนี่

 

ดีใจจัง.....

 

อย่างน้อยท่ามกลางผู้ชายหลายสิบคนที่อยู่ใน PSC คนนี้ ทั้งๆที่ในตอนนั้น ที่ทุกคน จิยุ เปจัง มัตตันโกหกว่าผมชอบใคร แต่ละคนยกมาไม่เหมือนกันเลยสักคน แต่ผมก็บอกปัดไปหมด และผมหลอกยูจิว่าคนที่ผมชอบจริงๆคือคุณ

 

เบียวซัง......

 

“ว่าไงล่ะ”

 

“เพลงที่ผมอยากฟัง เพลงอะไรก็ได้งั้นเหรอ” ผมถามเพื่อความแน่ใจอีกที เพลงที่ผมอยากฟังงั้นเหรอ.... เบียวซังจะเล่นได้เหรอ

 

“อืม....”

 

“เพลงซักกุก็ได้เหรอฮะ”

 

“ได้สิ... ฮะๆ นายเนี่ยรักวงตัวเองจริงๆเลยนะ” มีหัวเราะนิดๆด้วย เบียวซังนี่เท่ชะมัดเลย

 

“งั้นผมขอเพลง Sleep ของวง SID แล้วกันฮะ ^^” เบียวซังมองหน้าผมงงๆ ผมถามถึงเพลงซักกุก็คงนึกว่าจะร้องเพลงของซักกุสินะ ไม่เอาอ่ะ โอกาสดีๆแบบนี้ขอเพลงเพราะๆดีกว่า

 

“งั้น...นายร้องนะ” เบียวซังว่า และแล้วก็เริ่มเล่นเพลง Sleep ทันที เก่งจังเลย เบียวซังเล่นได้ด้วย

 

“   kuchibiru ga kawaku oto saemo kiki nogasa nai kyori de itsumo nemutta
kyou koso wa ato to kime tanoni tsutsumare kokochi yoku sakini nemutta

kimi no koto wo shiru tabini shira nai kimi wo hitotsu wasureru
sonna kimi shudou na koi tsuraiyo”

 

เนื้อเพลงมันดูเศร้าๆนิดหน่อย เรื่องของคนๆหนึ่งที่คิดอยากเลิกกับแฟน แต่ก้ไม่มีโอกาส ผมฟังก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าในเพลงต้องการจะสื่ออะไร ==??

 

แต่ผมชอบ มันเพราะดี

 

เบียวซังเล่นเปียโนได้แบบว่าเพราะมากเลย เหมือนเล่นมานานแล้วงั้นแหละ

 

ขอบคุณนะครับ

 

ผมมีความสุขจัง ^^

 

“เบียว~~~~ มาอยู่นี่เอง” ใครสักคนเปิดประตูเข้ามา ทำให้เบียวซังที่เล่นเปียโนอยู่ถึงกลับต้องชะงัก มือกลองของวงสกรู จินซังนั่นเอง “จะไปกินมั้ยบะหมี่น่ะ เดี๋ยวร้านปิดนะ”

 

“ไปๆ ฉันขอตัวก่อนละนะ ทาเครุ โชคดี” เบียวซังว่า ก่อนที่จะละมือจากเปียโน ออกไปจากห้องและทิ้งผมไปทันที

 

TT  

ใครๆก็ไม่รักผม ขนาดพัดลมยังส่ายหน้าเลย

 

ขนาดเบียวซังยังไป

 

ยังเล่นไม่จบเพลงเลยด้วยซ้ำ

 

TT

 

เฮ้อ~~~~~~ วันเกิดทั้งที

 

ออกไปหาอะไรกินข้างนอกคนเดียวก็ได้วะ…. ไปเดินแถวชินจุกุ ชิบูย่าตอนกลางคืนก็น่าจะดีเหมือนกัน

 

เฮ้อ~~~~~~~

 

พรึบ !!!  

 

หลอดไฟที่เมื่อกี้และปกติจะถูกเปิดอยู่ตลอด แต่ตอนนี้มันกลับถูกปิดลงอย่างพร้อมเพรียงกกันหมด เฮ้ยยยยย เกิดอะไรกันขึ้นนะเนี่ย

 

ไฟดับ !!

 

แผ่นดินไหว !!!

 

ลืมจ่ายค่าไฟ !!!!

 

จว๊ากกกกกกกกกกกกก นี่วันเกิดผมนะ!!!!!!!!!!!!

 

มืดไปหมด….

 

มองไม่เห็นอะไรเลย !!!

 

“Happy birthday to you ~~~ Happy birthdayto you~~~~~” ได้ยินเสียงคนหลายคนร้องเพลง HBD ใครสักคน วันนี้วันเกิดผม………

 

“Happy birthday happy birthday happy birthday to you~~~~ โอเมะเดโต้วววว ทาเครุ !!!!!!!” ปัง !! มาพร้อมกับดังอะไรสักอย่าง ไอ้ที่บีบมันแล้วขึ้นฟ้าดังปัง ที่ชอบใช้ในงานฉลองน่ะแหละ

 

นี่ทุกคน…. (ใครบ้างก็ไม่รู้) ร้องเพลงอวยพรให้ผมเหรอ

 

นึกว่าหายไปไหนกันหมดแล้วซะอีก

 

ผมจะบ้าตายนะเนี่ยรู้กันบ้างมั้ย !!!

 

ดวงไฟค่อยๆถูกเปิดขึ้นทีละดวงๆ ทำให้ผมเริ่มเห็นแสงสว่างขึ้นมาอีกครั้ง ทุกคน….. อยู่พร้อมกัน ณ ที่ตรงนี้กันหมดเลย ไม่ว่าจะเป็นพวกรุ่นพี่อลิศไนน์ กาเซ็ทโตะ คางุระ เคระ สกรู แล้วก็น้องๆอย่างวิวิดโดะ

 

ทุกคนเหมือนแบ่งเป็นสองแถว ฝั่งซ้ายกับฝั่งขวา ส่วนผมอยู่ตรงกลาง 

 

ซึ้งครับ TT

 

ขอบคุณที่ยังไม่ลืมผม

 

“ยู้ววววววว เค้กล่ะเค้ก~~~~” รุ่นพี่หมีนาโอะของอลิศไนน์โผล่หน้ามาก็ถามถึงเค้กเลย วันเกิดผมนะฮะ

 

“ตัดเค้กเลย”

 

“จูบเลย” --- ไอ้พวกประสาท งานวันเกิดโว้ยยย ไม่ใช่งานแต่งงงาน  

 

“แป๊บนึงจิ…. ไอ้ยูทโว้ยยยยย เค้กล่ะเค้ก~~~~~~” ไม่ต้องถามนะว่าใคร

 

“มาแล้วๆ” ยูจิโผล่มาตรงกลาง ต่อหน้าผมพอดีพร้อมกับเค้กสีขาว มีของโรยหน้าอะไรก็ไม่รู้ เต็มไปหมดเลย ไม่ได้ซื้อเค้ามาใช่มั้ยเนี่ย ==’  

 

“เอ่อ…..” วันเกิดผมต้องเป่าเทียนที่อยุ่บนเค้กสินะ “เป่าเทียนนี่ไม่ดับไฟก่อนเหรอ” ผมถาม สงสัยยูจิละลืม (ซื้อบื้อจริงๆแฟนผม)

 

“เออใช่ ไอ่จิท….. ปิดไฟอีกรอบดิ” ยูจิหันหลังตะโกนไปบอกจิยุที่อยู่ข้างหลัง

 

“เออ” ไฟถูกปิดลงอีกครั้ง คราวนี้เป้นดวงที่อยุ่ตรงบริเวรที่ผมอยุ่เท่านั้น ผมก็เป่าเค้ก ครั้งเดียวดับหมดเลย ผมเก่งใช่มั้ยล่ะ !!!

 

“นี่ๆ เค้กนี่ยูจิทำเองเลยน้า” มัตตันเดินมาสะกิดผม เอ๋…. ยูจิทำเอง

 

“แล้วมันจะอร่อยมั้ยเนี่ย” ผมว่า…….. หมอนี่แค่แต่งเค้กยังทำได้ไม่ดีเลย แล้วเรื่องเค้กจะไปรอดเหรอเนี่ย

 

“ลองกินดูสิ” มัตตันยุผมให้กินอีกแน่ะ ลองดูก็ได้….. มัตตันส่งช้อนมาให้ผม ผมก็จะลองกินล่ะ ส่วนยูจิน่ะ…. เหงื่อตกเลยทีเดียว

 

อ้ำ……..

 

หือ….. รสชาติแบบนี้…….. ==

 

“มาริยะจังทำใช่มั้ยเนี่ย  !!!!!!!!!” ผมว่า ทำเอายูจิถึงกลับสะดุ้งตกใจเลยทีเดียว

 

“ทะ….ทำไมรู้” นั่นไง จริงๆด้วย ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ ก็อีคราวทำช็อกโกแลตน่ะ ผมต้องมานั่งกินเค้กกับขนมที่มาริยะจังทำเหลือทุกวัน ==’

 

“แหม…. แต่ฉันกับชินเปน่ะช่วยกันทำครีมกับช็อกโกแลตบนหน้าเค้กเชียวนะ” มัตตันว่าพร้อมกับยิ้มแบบนางสาวไทย

 

“ฉันด้วยนะ…. ฉันช่วยชินเปตีช็อกโกแลตล่ะ ^O^” จิยุรีบแจ้นมาบอกเชียว สงสัยตอนทำสวีทกันน่าดูเลยสินะเนี่ย

 

“แล้วยูจิทำอะไร” ผมว่า….

 

“ฉันแค่ลงครีมกับตกแต่งหน้าเค้กเองง่ะ” ยูจิทำหน้างอนๆ คนที่สมควรจะงอนน่ะ ผมตะหาก

 

มิน่าล่ะที่ทุกคนหายไปไหนกันไม่รู้ตั้งแต่เช้า แอบหนีผมไปทำเค้กกันนี่เอง

 

แล้วไอ้ที่ยูจิไปเดินกับมาริยะซังวันก่อนนี้ล่ะ….

 

คงจะเรื่องนี้ด้วยสินะเนี่ย

 

ก็ยัยนั่นอยู่ร้านทำเค้กนี่นา……. แล้วอีกอย่างผมเองก็เคยไปใช้บริการที่นั่นด้วย ก็สบายเลยนะสิ งืมๆ

 

“มีของขวัญด้วยนะ…….. แต่นเต๊นนนนนนนนนน” จิยุทำเสียงซาวเอฟเฟ็ค “ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ๆ นายนอนกอดได้สบายลืมเจ้ายูจิมันไปเลย” จิยุว่าพร้อมกับอุ้มตุ๊กตาหมีตัวเบอเริ่มมาให้ ตัวมันใหญ่มากเลยนะ ผมจะอุ้มมันกลับบ้านไหวรึเปล่าเนี่ย

 

“อ่ะเฮ้ !!” ยูจิท้วง (สงสัยตกใจ)

 

“ฉันบอกว่าตัวเล็กๆพอแล้ว แต่จิยุบอกว่าตัวใหญ่ๆดีกว่า” ชินเปว่า อย่าบอกนะว่าไอ้ที่เถียงกันเมื่อเช้าน่ะแค่ทำให้ผมตายใจงั้นรึ

 

เอาเข้าไป เพื่อนๆซักกุของผม

 

“นี่….. ที่หมีมีจี้รูปดาวด้วยนะ” จิยุว่า อืม มีจริงๆ สร้อยคอเพชรรูปดาวห้าแฉกที่หมี “รู้สึกจะสามสิบเก้ากะรัตใช่มั้ยมัตตัน”

 

O[]O สามสิบเก้ากะรัต !!!!!!!! ใช้หนี้ได้สบาย หายโต๋

 

“บ้าเหรอ…. ไอ้นั่นน่ะกะรัตเดียวเอง” มัตตันตอบ ฮะ =[]= กะรัตเดียว

 

กะรัตเดียวก็ตีเงินได้วะ…. =w=

 

“เอากันเข้าไป เงินก็เงินฉัน” ใครบางคนบ่นอะไรอุบอิบ มะ….มะ….. มิตจัง !!!!

 

มิตจังมาวันเกิดผมด้วย

 

เป็นปลื้ม…..

 

“นี่ๆเรากินเค้กแล้วก็รีบเผ่นกันเหอะทาเครุ” ยูจิว่า พร้อมกับชี้ไปบนดาดฟ้า เอ……. คงอยากไปหาที่สบายๆเย็นๆคุยกันสินะ

 

“^^”

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

หลังจากทาเครุและยูจิขึ้นไปบนดาดฟ้าแล้ว

 

“ขอบคุณมากนะเบียวซัง” มัตตันเดินไปขอบคุณ เพราะก่อนหน้านี้ไปขอร้องเบียวเอาไว้

 

“ไม่เป็นไรมัตจัง… ^^ วันเกิดทั้งทีผมได้ทำอะไรให้ก็ดีแล้วครับ”

 

“ท่าทางรายนั้นคงตกใจเนอะ จู่ๆพวกเราก็แปลกๆไป” ชินเปว่า

 

“เอาน่า… จะได้เซอร์ไพร์ไง…..” มัตตันว่า “แต่ว่านะ…. บนนั้นยูจิต้องมีของขวัญชิ้นพิเศษให้อยู่แล้วแน่ๆ”

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อา~~~ อากาศเย็นจัง……….   

 

ได้อยู่ข้างๆคนรักสองคน อากาศก็เย็นสบาย เห็นดาวอีกตะหาก ไม่มีอะไรวิเศษกว่านี้อีกแล้ว

 

ผมมีความสุขจัง

 

“อากาศเย็นดีนะ” ยูจิว่า

 

“ใช่ เย็นมากเลย” ผมตอบกลับไป สบายสุดๆ (โอ๊ย อิจฉาว่ะ ==’ คนเขียนร้อนตับระเบิด)

 

“ทาเครุ หลับตาสิ…. ฉันมีอะไรจะให้” ยูจิว่า

 

“อืม…อะไรน้า” ผมหลับตาตามที่เขาบอกทันที ในใจก็ลุ้นอยุ่ว่าสิ่งๆนั้นคืออะไร สักพักผมก็รู้สึกเหมือนกับว่ายูจิเข้ามาจูบผม….  (โรแมนติกอะไรปานนี้…..)

 

ผมเองก็จูบเขาตอบนะ แล้วก็รู้สึกเหมือนอะไรอะไรแปลกปลอมเข้ามาในปาก……

 

ผมรีบผลักตัวยูจิออกไปก่อนทันที

 

“อะไรเนี่ย…..” ผมว่าพร้อมกับเอาไอ้สิ่งแปลกหลอมนั้นออกมา มันเป็นสีเงินๆ กลมๆ มีรู…….

 

แหวน…….

 

สลักตัวอักษรอะไรนิดนึง Yuji & Takeru  

 

อะไรของคุณเนี่ยยูจิ……

 

“ฮะๆ ไม่ใช่ของมีค่าอะไร แต่นี่เป็นของขวัญชิ้นพิเศษนะ…….” เขาว่าพร้อมกับทำสีหน้าเขินๆ

 

น่ารักจริงๆเลยแฟนผม

 

“แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ ขอบคุณมากนะยูจิ” ผมยิ้มให้เขา ก่อนที่นอนซบไหล่อุ่นของเขา อ๊า~~~โรแมนติกดีจัง

 

“ผมรักคุณนะ” ผมพูดออกไป

 

“ฉันก็รักนาย” ^^

 

วันเกิดผมปีนี้ ผมดีใจที่สุดเลยล่ะ

 

ขอบคุณครับ m_m

 

--EnD—

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------- 
สุดท้ายนี้ก่อนไป 

HBD นะทาเครุซัง ^^