Reborn 189669 รักวุ่นเจ้าชายมาเฟียกับเหมียวน้อยโมเอะ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 การผลัดท่ามกลางสายฝน

การผลัดหลงท่ามกลางสายฝน

     "รีบตื่นเร็วเหมียวโคลม"ชายหนุ่มผมดำรูปร่างสูงดวงตาสีดำนิลรูปหน้าเรียวสายได้รูปกับริมฝีปากที่หยัดได้รูปเรียกให้เด็กสาวผมสีม่วงมีหูและหางเจ้าของชื่อตื่นขึ้นมา

     "มะ..เหมียว~"เด็กสาวเจ้าของชื่อตื่นขึ้นมาแล้วขานรับชายหนุ่มด้วยสีหน้าที่ยังงัวเงีย

     "รีบไปอาบน้ำเร็วเหมียวโคลม"ชายหนุ่มเร่งให้เด็กสาวรีบไปอาบน้ำด้วยสายตาเป็นห่วง

     "ค่ะเจ้านายเหมียว~"เด็กสาวลุกขึ้นด้วยท่าทางที่ลุกลีลุกลนเหมือนเช่นทุกวัน

     และทุกวันชายหนุ่มจะคอยเฝ้ามองการกระทำของเธอทุกเช้าด้วยสายตาที่อบอุ่นแม้ว่าคำพูดจะดูไม่นุ่มนวลแต่แฝงได้ด้วยความอบอุ่นและเป็นห่วง

     "อาบน้ำเสร็จแล้วมากินอาหารด้วยเหมียวโคลม ฉันจะออกไปข้างนอก"ไม่พูดเปล่าชายหนุ่มไปหยิบเสื้อคลุมและร่มจะออกไปข้างนอกเพราะว่าวันนี้ฝนตก

     "รอก่อนค่ะเจ้านายเหมียว โคลมขอออกไปด้วยน่ะเหมียว~"เด็กสาวรีบวิ่งไปหาชายหนุ่ม

     "ไม่ได้ข้างนอกฝนตกเดียวเป็นหวัด"ชายหนุ่มรีบปฎิเสธ

     "ก็ได้ค่ะถ้าเป็นคำสั่งของเจ้านายเหมียว~"เด็กสาวพูดด้วยสีหน้าผิดหวัง

     "ไปด้วยก็ได้แต่ต้องไปในร่างแมวเข้าใจไหมเหมียวโคลม"ชายหนุ่มทนดูไม่ไหวกับการกระทำของเจ้าแมวหน้อยจึงให้ตามไปด้วยเหมือนทุกวัน

     "เย้เหมียว~"เด็กสาวยิ้มโดยไม่รู้ตัวเป็นรอยยิ้มที่ดูใสซื่อมาก มากจนชายหนุ่มได้ให้คำมั่นกับตัวเองว่าจะปกป้องเจ้าแมวน้อยของเข้าด้วยชีวิต

     หลังจากนั้นชายหนุ่มได้หาเสื้อคลุมของแมวที่ซื้อไว้ให้เจ้าแมวน้อย แล้วนำมาถือไว้รอให้เด็กสาวเปลี่ยนร่างเป็นแมว

     เด็กสาวรีบเปลี่ยนร่างเป็นแมวสีม่วงขนยาวฟูและมีปลอกคอสีชมพูคล้องคอไว้แล้วชายหนุ่มได้นำเสื้อคลุมที่ถือไว้ใส่ให้เจ้าแมวน้อยอย่างเบามือเพื่อไม่ให้เจ้าแมวน้อยเจ็บ

     หลังจากที่สวมเสื้อคลุ่มเสร็จชายหนุ่มอุ่มแมวไว้ในอ้อมอขนเพื่อไม่ให้เจ้าแมวน้อยเปียกฝน

     ทั้งสอนเดินออกไปจากบ้านพร้อมร่มเพื่อออกไปเดินเล่นข้างนอก(ออกไปขย้ำคน)

     เมื่อทั้งสอนเดินมาถึงซอยหนึ่งมีคนมาสุมหัวกันสูบบุหรี่ทั้งที่ฝนตกประมาณ3-4คนเมื่อชายหนุ่มเห็นก็เสยอะยิ้มอย่างมีความสุขที่จะได้ขย้ำคน

     แต่ก่อนที่จะขย้ำคนชายหนุ่มได้วางเจ้าแมวน้อยในอ้อมแขนไว้ใต้ชายคาบ้านหลังหนึ่งตรงส่วนที่แห้งพร้อมทั้งวางร่มไว้กันฝนให้เจ้าแมวน้อยเพื่อไม่ให้เจ้าแมวน้อยเปียก

     "ห้ามตามมาแล้วก็รออยู่ตรงนั้นจนกว่าฉันมาเข้าใจไหม"ก่อนที่จะเดินออกไป

     "มะ..เหมียว~"เจ้าแมวน้อยขานตอบอย่างตะกุกตะกัก

     ชายหนุ่มเดินจากไป ไปยังจุดที่มีคนสุมหัวกันอยู่

     "พวกแกมาสุมหัวทำอะไรกันไอ้พวกสัตว์กินพืช"ไม่พูดเปล่าชายหนุ่มชักทอนฟาออกมาเตรียมฟาดไอ้สัตว์กินพืชตรงหน้า

     "แกเป็นใครว่ะมายุ่งอะไรด้วยฮะ!!!"ชายหนึ่งในกลุ่มกะโกนถาม

     "ฉันเป็นผู้คุมกฎ ส่วนพวกแกไอ้สัตว์กินพืช แกเป็นเหยื่อของฉัน"พูดยังไม่ทันจบชายหนุ่มได้เอาทอนฟาฟาดหัวชายคนนั้นแล้วเอาทอนฟากระแทกท้องน้อยของชายอีกคน ชายหนึ่งในกลุ่มนั้นจุดพลุเกิดเสียงดังแต่ชายหนุ่มผมดำก็ไม่ตกใจพร้อมทั้งนำทอนฟากระแทกที่ท้องเหลือเพียงซากกลุ่มสัตว์กินพืชนอนแนบพื้นกลางสายฝนมีเพียงชายหนุ่มผมดำยื่นอยู่คนเดียวกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมา

     เมื่อการต่อสู้จบลงชายหนุ่มเดินกลับไปหาเจ้าแมวน้อยที่เขาได้นำไปวางไว้ใต้ชายคาบ้านหลังนั้นแต่เมื่อเดินไปถึงกลับไม่เป็นเจ้าแมวน้อยของเขา
   
     เขาตกใจมากแล้วคิดไปมาว่าเพราะอะไรเจ้าแมวน้อยถึงหายไปจากตรงนั้นแล้วเมื่อคิดออกชายหนุ่มจึงสบถเสียงดังแล้วรีบคว้าล่มไปหุบแล้วออกวิ่งไปตามหาเจ้าแมวน้อยของเขา

[เหมียวโคลม]

     เจ้านายจะไปไหนน่ะทิ้งเราไว้ตรงนี้อ่ะแต่ว่าเจ้านายก็กำชักไว้ว่าให้รออยู่ตรงนี้นี่น่าเดี๋ยวคงมารับละมั่งเหมียวน้อยคิดไปคิดมารอให้เจ้านายมารับกลับบ้านหลังจากนั้นสักพักก็เกิดเสียงดัง

     "เหมียว!!!!!"เสียงร้องของเจ้าแมวน้อยด้วยความตกใจเจ้าแมวน้อยวิ่งหนีไปอีกทางให้ห่างจากจุกที่เกิดเสียงดังโดยลืมคำสั่งของเจ้านายไปอย่างสิ้นเชิง

     เมื่อรู้ตัวอีกทีเจ้าแมวน้อยก็หลงทางโดยไม่รู้ว่าอยู่ไหนเจ้าแมวน้อยมีสีหน้าวิตกกังวลและจะร้องไห้ปนไปปนมา

     แมวน้อยหน้าเริ่มรู้สีกร้อนหัวเนื่องจากได้ตากฝนมานานรวมถึงเจ้าแมวน้อยไม่ได้กินอะไรเลยจึงทำให้เริ่มรู้สึกเวียนหัว

     แต่เท้าก็ยังก้าวเดินตามทางไปเรื่อยๆโดยไม่รู้ว่าทางที่จะไปไหนแต่ในหัวคิดถึงเพียงเจ้านาย

     เจ้าแมวน้อยเดินมาจนถึงกลางถนนหัวของแมวน้อยก็เริ่มรู้สึกคล้ายกำลังทั้งหมดเริ่มลดลงรู้สึกถึงความร้อนของร่างกายที่เริ่มสูงขึ้นก่อนความมืดจะกลืนกินสติสัมปชัญญะ ทุกสิ่งทุกอย่างดับวูบลง

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

มิวมิว - เมื่อไรเจ้าพิธีกรร่วมจะมาน่ะนี้ก็เริ่มจะสายแล้วน่ะนิ๊ว~

เรียวเฮ - มาสายแบบสุดขั้ว!!!!!

มิวมิว - นี้นายมาสายได้ไงฮะนิ๊ว~

เรียวเฮ - มาสายยังดีกว่าไม่มาใช่ม่ะแบบสุดขั้ว!!!!!

มิวมิว - ตามหลักแล้วในเมื่อพิธีกรร่วมมาสายดังนั้นเราจึงต้องจำใจตัดเงินค่าตัวทิ้งซะมิ๊ว!!!!!

เรียวเฮ - ใจร้ายสุดหูรูด!!!!!

มิวมิว - อย่ามาว่ากันน่ะเดียวตัดค่าตัวอีกซะนี้นิ๊ว!!!!!

เรียวเฮ - พอแค่นี้ก่อนดีกว่าก่อนที่จะไม่มีค่าคัวให้ตัดอย่าลืมโหวด+เม้นให้แบบสุดหูรูด!!!!!

มิวมิว - แย่งหน้าที่ฉานนิ๊ว~

De  Mon