ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 การพบกันครั้งแรก..^๐^ ( =รีไรท์= 100%)
เฮ่อ!! ไม่ได้มาต่อเรื่องนี้ซะนาน ผมขอรีไรท์เรื่องใหม่ละกาน ทุกๆคนช่วยอ่านหน่อยน้า เม้นต์ให้หน่อยน้า
เอาล่ะ มาอ่านต่อกันดีก่า ^O^
เรื่อง : ปิศาจหวงรัก ตอนเมื่อแรกรัก
บทที่ 2 การพบกันครั้งแรก..^๐^
****************************************************************************************
(24/10/48)
\"เรื่องมันมีอยู่ว่า\" มีเรียเริ่มเรื่อง
ตอนนั้นเป็นตอนปิดเทอมช่วง ป.3 หลังจากปิดเทอมได้เพียง 1 วัน คุณพ่อก็ถูกล๊อตเตอร์รี่(โดยความบังเอิญ) คุณพ่อดีใจกระดี้กระด้าใหญ่(เฮ้ย! มีเรีย คำนี้มันสำหรับผู้หญิงไม่ใช่เหรอ : มมซิส) ตอนนั้นพวกเรากำลังทานข้าวเช้ากันอยู่
ฉันเดินเข้ามาในห้องครัวแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วมองดูพ่อที่ครองหนังสือพิมพ์อยู่ (คือว่าฉันอยากอ่านอ่ะนะ : มิเรีย) ( เฮ้! เก่งนี่อ่านหนังสือพิมพ์ตั้งแต่อายุ 9 ขวบ : เมมซิส) ( เฮ้! ไอ้นักเขียน จะเขียนก็เขียนไป : มีเรีย) ( อยู่แล้วเฟ้ย เข้าเรื่องก็ได้ฟะ :เมมซิส) ฉันมองพ่ออยู่ว่าเมื่อไหร่จะอ่านจบซักที่ แต่อยู่ๆพ่อก็ตาโตเท่าไข่ห่าน แล้ววิ่งไปค้นอะไรในเสื้อสูต (เขียนงี้เปล่า) แล้วก็ดูที่กระดาษใบเล็กๆอะไรก็ไม่รู้ สลับกับหนังสือพิมพ์ไปมา แล้วก็ตะโกนลั่นบ้าน
\"โอ๊ะ โยว โย๋ เย้ ไอถูกหวยโว้ย\"
อ๊ะโห ป๊ะป๋าฉัน เอาซะวัยรุ่นเลย แต่ก็น่านแหละเน้อ ที่ทำให้ไอได้อยู่กับครอบครัว แม่ของฉันได้ยินดังนั้นตาโตวิ่งไปหาพ่อ ถามพ่อว่า
\"^๐^ จริงเหรอคะคุณ\" แม่
\"จริงสิจ๊ะ ที่รัก เดี๋ยวผมจะพาคุณกะลูกไปเที่ยว แวร์ซาย นะ คุณยินดีจะไปกับผมไหมละ\" พ่อ
\"ค่ะ ที่รัก ฉันยินดีไปกับคุณทุกที่ แม้ว่าจะพาไปตายที่ไหน ฉันก็ยอม\" แม่ว่า
\"พรวด!!!\" ฉันสำลักนมที่ดื่มเข้าไปในลูกกระเดือก พ่อและแม่หันมามองฉันตาเขียว แล้วถามฉันอย่างเป็นห่วงอย่างมาก (ห่วงจริงๆเหรอ มองพี่ตาเขียวเลยนะครับ : เมมซิส)
\"เป็นอะไรน่ะ มีเรียไม่ดีใจเหรอที่ได้ไปเที่ยวกันอ่ะ\"
พ่อสุดหล่อ หน้าตาอย่างกะเด็กอายุ 18 ปี( พี่อย่ามั่วได้ป่ะ ผมขอร้อง ตอนที่พี่อายุ 9 ขวบ น่ะ พ่อของพี่ อายุ 25 แล้วนา : เมมซิส) ถามอย่างน้อยใจ
\"ดีใจซิคะพ่อ แหม! หนูแค่ตกใจแค่นั้นเอง\" ฉันตอบไป พ่อของฉันค่อยยิ้มหน่อย
\" ดีแล้วล่ะลูก แม่ว่าจะลางานซัก 2 อาทิตย์ ลูกว่าไงจ๊ะ\"
แม่ถามฉัน ฉันดีใจมาก เพราะนั่นคือครั้งแรกที่แม่เห็นฉันสำคัญกว่างานที่บริษัท นอกจากจะดีใจมากจนตัวจะลอยแล้วเรายังได้ไปเที่ยวกันทั้งครอบครัวอีกด้วย โฮะๆ^o^
\"ค่ะ แต่หนูอยากไปโมเร็ตอ่ะ พ่อไปที่นั่นไม่ได้เหรอ\"ฉันถาม เพราะเมื่อได้ยินชื่อเมือง แวร์ซาย แล้วฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรมากระตุกใจฉันก็ไม่รู้ ฉันตีความไปว่านั่นคือรางร้าย
**
\"แต่มันคือ รักแรกพบล่ะสินะ\" มาร์คถามด้วยสายตาที่มองฉันอย่างเอ็นดู
\"แหม รู้ได้ไงจ๊ะ ไอ้คุณมาร์ค\" จีน่าถามอย่างอยากจะตบกระโหลกเป็นที่สุด เพราะมาขัดขวางการเล่าเรื่อง ที่อยากฟังแบบสุดๆ
\"ก็เค้ามีรักที่นั่นอ่ะ\" มาร์คตอบหงอยๆ ( เน่เพ่ กลัวผู้หญิงหรืองาย เสียเชิงชายหมด วู้! : เมมซิส)
\"เฮ้ย! อย่าเถียงกันเด้ เดี๋ยวยัยเรียก็ไม่เล่าต่อหรอก\" เพื่อนในห้องคนหนึ่งของฉันโวย (แต่ว่า ฉันไม่ใช่ลิ้นสุนัขซะหน่อย เรียกอย่างนี้เดี๋ยวแม่ไม่เล่าซะหรอก)
\"เอ้อ เรีย แล้วไงต่ออ่ะ\" (แง้! มันเรียก \"ลิ้นสุนัข\" อีกแล้วง่ะ >o< ทำมายอ่ะ เรียกให้ถูกหน่อยก็ม่ะด้าย) ไนท์ เพื่อนในห้องเร่งให้เล่าต่อ-_-
แต่ฉันก็ยังเล่าต่อไป ตามความอยากรู้ของเพื่อนๆ (เป็นคนของประชาชนก็เงี้ย :>> ไม่ค่อย)
\"คืองี้นะ \" ฉันเล่าเรื่องต่อ
**
\"ทำไมล่ะ มีเรียลูกไม่อยากเที่ยวแวร์ซายเหรอ แต่พ่ออยากไปนี่นา\" พ่อฉันหงอยลง ดูท่าท่านอยากไปแวร์ซายมากๆ เอาเถอะไปก็ได้ คงไม่เลวร้ายอะไรหรอก
\"พ่อคะ ไปแวร์ซายก็ได้ค่ะ ส่วนโมเร็ตไว้เมื่อไหร่ก็ได้ ^_^\"
ฉันพูดกับท่านยิ้มๆ ท่านยิ้มออกหันไปยิ้มอย่างอ่อนโยนกับแม่ แล้วเราก็ทานข้าวเช้ากันต่อไป ^O^ ฮัดช่าๆ พ่อวางหนังสือพิมพ์แล้ว ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบ อีก 50 เซนต์ อีก 10 เซ็น 5 เซน อ๊ากกกกกกกก!!! หนังสือพิมพ์หายไปไหนอ่า ฉันหันไปมองด้านบนทันที สิ่งที่เห็นคือ น้องชายของฉันหยิบมันไปอ่าน แล้วเดินอ้อมไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับฉัน ว้ากกก!!! แกเพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนน้า มาหยิบไปได้งัย TT^TT ฉันแพ้แม้กระทั่งน้องชายหรือเนี่ย(นี่แค่ 8 ขวบนะ ถ้าโตกว่านี้แล้วมันจะเป็นยังงัยเนี่ย)
\"อรุณสวัสดิ์คร้าบ\" น้องชายฉันทัก ฉันมองหมอนั่นตาเขียวปั้ด หนอยแน่ หนังสือพิมพ์จ๋า เมื่อไหร่จะถึงมือฉันซักทีToT
\"พ่อกับแม่จะไปแวร์ซายหรือคร้าบ แล้วจองตั๋วรถเมย์หรือยัง\" น้องชายฉันถามพลางหยิบขนมปังเข้าปาก นี่นาย มีความสุขเหลือเกินน้า วางหนังสือพิมพ์ซะทีสิ (ไอ่นี่ ห่วงอยู่ได้ หนังสือพิมพ์อ่า>>เมมซิส)
\"พี่มีอะไรหรือป่าว ทำไมมองผมอย่างงั้นอ่ะ\" รู้สึกว่าหมอนั่นจะรู้สึกตัวแล้ว อืมม...อยากรู้ใช่มั้ย ว่าฉันมองแกทำไม ได้ ฉันชี้ไปที่หนังสือพิมพ์ ไอ้น้องที่รักมันยื่นหนังสือพิมพ์มาให้^O^ ดีมาก น้องชาย
\"ยังเลย จะไปอาทิตย์หน้านะ เดี๋ยวพ่อจัดการจองที่พักและก็ตั๋วรถเมย์ก่อน\" พ่อบอก มิ้นต์พยักหน้าเข้าใจแล้วทานอาหารเช้าต่อไป
\"มิ้นต์ ทำไมวันนี้ลูกตื่นช้านักล่ะ ปกติลูกตื่นเร็วนี่นา\" แม่ถาม( 8 ขวบ น้าแม่ 8 ขวบ)น้องชายฉันตอบ
\"เมื่อคืนผมอ่านการ์ตูนครับ นอนช้ากว่าปกติไป 2 ชั่วโมงน่ะครับ เลยช้าไปหน่อย\"
\"หา งั้นนายก็นอนเที่ยงคืนน่ะสิ ทำงี้ได้งัยมิ้นต์ เป็นเด็กเป็นเล็ก\" แม่ฉันดุ (เปลี่ยนจากลูกเป็นนาย) -_- น้องชายฉันทำหน้าเซ็ง แล้วบอกแม่ว่า
\"ปิดเทอมแล้วนะครับแม่ ผมสัญญาว่า จะไม่ทำอีก แค่คนนี้ คืนเดียว\" มิ้นต์บอก แม่ยิ้ม พ่อมองเฉยๆ ฉันนิ่งเงียบ(สนใจข่าวอยู่อ่ะดิ) หลังจากนั้นพ่อกับแม่ก็ไปทำงาน
-----------------------------------------
(26/10/48)
1 สัปดาห์หลังจากนั้น
อืมม วันนี้แล้วซิน้าที่ฉันกับครอบครัวจะได้ไปเที่ยว^O^ กว่าจะมาถึงสถานีขนส่ง โอ ร้อนจริงๆ ไอ้มิ้นต์กินโค้กไปหลายกระป๋องแล้ว แถมไอ้ที่กินน่ะมันของฉันนะ ไอ้น้องบ้ากินไม่เผื่อแผ่ แล้วยังมีหน้ามาโวยวายอีกนะ
\"พ่อครับ โค้กหมดเเล้วนะครับ ทำไมมันหมดเร็วยังงี้ล่ะ\"
สีหน้าของมิ้นต์ตอนนี้ ------ > O_O??? (สงสัยอย่างแรง)
พ่อมองมิ้นต์ด้วยสายตา -----> -_-
แม่มองด้วยส่ายตา ----- > ^O^
ฉัน -------------------------> -_-^^^ (หงุดหงิดสุดๆ)
\"ก็เจ้าเล่นกระดกทีนึงก็ 3 กระป๋องรวด จะไม่ให้มันหมดเร็วเหรอไอ้ลูกชาย\" พ่อของฉันพูด ผมสีน้ำเงินสลวยประกอบกับใบหน้าที่ได้รูป รูปร่างดี ทำให้สาวๆแถวนั้นมองกันเป็นแถว(ชมพ่อตัวเองมากไปมั้ง) แม่ของฉันส่ายหน้าอย่างระอาแล้วเดินไปกดโค้กมาอีก 3 กระป๋องพร้อมกับกาแฟให้พ่ออีก 1 กระป๋อง (ช่างเป็นแม้ที่แสนดีอะไรเช่นนี้TTOTT) แล้วเดินมายังพวกเรา
\"มิ้นต์กินมากก็ไม่ดีนะ น้ำตาลมันสูง นี่กระป๋องสุดท้ายนะ\" แม่ฉันพูดกับน้องชาย แล้วยื่นโค้กกับกาแฟมาให้พ่อและฉันคนล่ะกระป๋อง
ขออภัยค่ะ ผู้โดยสารที่จะเดินทางไปยังแวร์ซายขอให้รีบขึ้นรถภายใน 5 นาทีนี้นะคะ
\"ไปเถอะ เขาเรียกแล้ว\" แล้วพวกเราก็ลากสัมภาระไปยังรถทัวร์ พวกเราขึ้นมายังบนรถแล้ว อืมม น้องชายฉันยื่นสัมภาระให้พ่อแล้วไปนั่งตามเก้าอี้บนรถที่จองไว้ พ่อกับแม่นั่งชมธรรมชาติระหว่างทางอย่างกับเป็นวัยรุ่น(อายุ 25 ก็ยังถือว่ารุ่นอยู่นีนา) เรา 2 คนมองกันอย่างเอืมระอา แต่งกันมา 10 ปีแล้วยังหวานไม่สร่าง
\"พี่มีเรียพ่อแม่ลืมหรือยังว่ามีเราอยู่\"-_- สีหน้าเฉยอย่างมาก
\"ลืมเราไปแล้มั้ง หวานเหลือเกินนี่\" -_- สีหน้าพอกันเลย
แล้วฉันก็คุยเรื่องต่างๆกับน้องไป หยิบยกมาหมดไม่ว่าจะเรื่องอะไรในโรงเรียน คุยกันออกรสออกชาติมาก จนคนบนรถหันมามอง พ่อแม่ก็ทำท่าแบบว่า \"นี่ไม่ใช่ลูกของเรา 2 คนนะครับ/คะ\" แต่พวกเราก็ยังคุยกันต่อไป เพราะนานๆพวกเราถึงได้มาเที่ยวกันทั้งครอบครัวหลังจากรอมานาน
ตอนนี้เข้าเขตเมืองแวร์ซายแล้ว ว้าว!! ^O^ สวยจังเลยทัศนียภาพเมื่องนี้ บ้านไสตล์ยุโรปกลางเพียบเลย แถมต้นไม้เยอะมาก ดูร่มรื่น ชาวเมืองก็ยิ้มแย้มแจ่มใส ทักทายนักท่องเที่ยวตลอดทางเลย ไม่เสียแรงที่ตื่นมารอบ 9 โมง มาถึงก็บ่าย 2 โมงพอดี รถทัวร์พาเรามาจอดยังโรงแรมหนึ่ง ว้าว สวยมากเลย เมืองแวร์ซายนี่คล้ายยุโรปเลย อ๊ะ มีคฤหาสน์อยู่กลางเมืองด้วย หลังใหญ่จริงๆ(ก็มันคือคฤหาสน์นี่คร้าบ) ที่นั่นเด็กเพียบเลย สงสัยจะชอบไปเล่นที่นั่นแน่ๆ (ใครจะไปรู้ อาจเป็นบ้านสงเคราะห์เด็กกำพร้าก็ได้นะพี่มีเรีย) พวกเราเข้าไปในโรงแรม บริการดีจริงๆ
พนักงานโรงแรมพาเรามายังห้องพัก อืมม ฉันกับมินต์ขอพ่อกับแม่ไปยังที่ๆเด็กอยู่กันเยอะๆ พนักงานโรงเเรมมองมาที่เรา 2 คนแล้วมองไปที่พ่อแม่ คงเห็นว่าเราเหมือนพ่อแม่มากๆชัวร์ พ่อของฉันมีผมสีน้ำเงิน แม่ของฉันมีผมสีทอง ดูสง่า เราพี่น้องเหมือนพ่อและแม่มากๆ ฉันมีผมสีทองเหมือนแม่ และมิ้นต์มีผมสีน้ำเงินเหมือนพ่อ
\"พ่อคร้าบ/คะ พวกเราขอไปเล่นที่คฤหาสน์ที่มีเด็กเยอะๆได้มั้ยคร้าบ/คะ\" พ่อและแม่มองอย่างกังวล แต่พนักงานโรงแรมบอกว่า
\"ที่นั่นไม่อันตรายหรอกครับ เพราะที่นั่นคือบ้านของท่านเจ้าเมือง เด็กๆนิยมไปเล่นที่นั่น เพราะว่าลูกท่านเจ้าเมืองสั่งให้ที่นั่นเป็นสนามเด็กเล่น พวกเด็กๆนิยมไปเล่นด้วยกันครับ เพราะที่นั่นไม่พลุกพล่าน มีแต่เด็กๆ แล้วมีผูใหญ่อยู่ในสายตา ไม่อันตรายแน่นอน\"
เมื่อพนักงานโรงแรมพูดจบก็ยิ้มให้พวกเรา พ่อแม่ตอบตกลง พวกเราพี่น้องก็เดินไปยังที่นั่นทันที
เมื่อมาถึงยังคฤหาสน์ โอ้โห คฤหาสน์ไสตล์ยุโรปสีขาวตระหง่านอยู่ตรงหน้าพวกเราแล้ว เด็กๆ ทักทายพวกเราพี่น้องและเด็กที่มายังทัวร์เดียวกับพวกเราด้วย ถามว่าเป็นนักท่องเที่ยวมาจากไหน แล้วก็ชวนกันไปเล่นยังที่ต่างๆ สนุกจังเลย เพราะที่เด็กๆเล่นกัน ก็คือ การละเล่นพื้นบ้านของเมืองแวร์ซาย พวกผู้คุมเล่าให้เราฟังด้วยว่า การละเล่นแต่ละชนิดเกิดขึ้นมาได้อย่างไร แต่ฉันก็หันไปเห็นเด็กผมสีเทาชาคนหนึ่งนั่งอย่างหงอยเหงาอยู่ในผนังมุมหนึ่งของคฤหาสน์ ฉันวิ่งไปหาเด็กคนนั้น ไม่ต้องถามถึงมิ้นต์น้องชายฉันหรอก เล่นอย่างสนุกสนานกับกลุ่มเด็กผู้ชายแล้ว ฉันไปยืนอยู่หน้าเด็กคนนั้นแล้วทักทายอย่างมีไมตรีไป
\"สวัสดีจ้า ฉันชื่อ ฮาร์ท มีเรีย เรามาเล่นด้วยกันนะ\" เด็กผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมา นัยน์ตาสีฟ้าใสอ่อนโยน ยิ้มให้แล้วทักกับฉันว่า
\"สวัสดี ฮาร์ท มีเรีย ยินดีที่ได้รู้จัก\" เด็กชายผมสีเทาชา นัยน์ตาสีฟ้าทักทายฉัน ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
********* จบ บท การพบกันครั้งแรก โปรดติดตามตอนต่อไป *********
**************************************************************************
กว่าจะมาอัพตอนนี้จบ ผมทิ้งไว้หลายเดือนเลยแฮะ โอ.....ผมทำด้ายงายเนี่ย (ก็ทำไปแล้วอ่ะ) คร้าบ แล้วเจอกันตอนหน้าครับ ^O^
เมมซิส เอรัญ(มัท)
เอาล่ะ มาอ่านต่อกันดีก่า ^O^
เรื่อง : ปิศาจหวงรัก ตอนเมื่อแรกรัก
บทที่ 2 การพบกันครั้งแรก..^๐^
****************************************************************************************
(24/10/48)
\"เรื่องมันมีอยู่ว่า\" มีเรียเริ่มเรื่อง
ตอนนั้นเป็นตอนปิดเทอมช่วง ป.3 หลังจากปิดเทอมได้เพียง 1 วัน คุณพ่อก็ถูกล๊อตเตอร์รี่(โดยความบังเอิญ) คุณพ่อดีใจกระดี้กระด้าใหญ่(เฮ้ย! มีเรีย คำนี้มันสำหรับผู้หญิงไม่ใช่เหรอ : มมซิส) ตอนนั้นพวกเรากำลังทานข้าวเช้ากันอยู่
ฉันเดินเข้ามาในห้องครัวแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วมองดูพ่อที่ครองหนังสือพิมพ์อยู่ (คือว่าฉันอยากอ่านอ่ะนะ : มิเรีย) ( เฮ้! เก่งนี่อ่านหนังสือพิมพ์ตั้งแต่อายุ 9 ขวบ : เมมซิส) ( เฮ้! ไอ้นักเขียน จะเขียนก็เขียนไป : มีเรีย) ( อยู่แล้วเฟ้ย เข้าเรื่องก็ได้ฟะ :เมมซิส) ฉันมองพ่ออยู่ว่าเมื่อไหร่จะอ่านจบซักที่ แต่อยู่ๆพ่อก็ตาโตเท่าไข่ห่าน แล้ววิ่งไปค้นอะไรในเสื้อสูต (เขียนงี้เปล่า) แล้วก็ดูที่กระดาษใบเล็กๆอะไรก็ไม่รู้ สลับกับหนังสือพิมพ์ไปมา แล้วก็ตะโกนลั่นบ้าน
\"โอ๊ะ โยว โย๋ เย้ ไอถูกหวยโว้ย\"
อ๊ะโห ป๊ะป๋าฉัน เอาซะวัยรุ่นเลย แต่ก็น่านแหละเน้อ ที่ทำให้ไอได้อยู่กับครอบครัว แม่ของฉันได้ยินดังนั้นตาโตวิ่งไปหาพ่อ ถามพ่อว่า
\"^๐^ จริงเหรอคะคุณ\" แม่
\"จริงสิจ๊ะ ที่รัก เดี๋ยวผมจะพาคุณกะลูกไปเที่ยว แวร์ซาย นะ คุณยินดีจะไปกับผมไหมละ\" พ่อ
\"ค่ะ ที่รัก ฉันยินดีไปกับคุณทุกที่ แม้ว่าจะพาไปตายที่ไหน ฉันก็ยอม\" แม่ว่า
\"พรวด!!!\" ฉันสำลักนมที่ดื่มเข้าไปในลูกกระเดือก พ่อและแม่หันมามองฉันตาเขียว แล้วถามฉันอย่างเป็นห่วงอย่างมาก (ห่วงจริงๆเหรอ มองพี่ตาเขียวเลยนะครับ : เมมซิส)
\"เป็นอะไรน่ะ มีเรียไม่ดีใจเหรอที่ได้ไปเที่ยวกันอ่ะ\"
พ่อสุดหล่อ หน้าตาอย่างกะเด็กอายุ 18 ปี( พี่อย่ามั่วได้ป่ะ ผมขอร้อง ตอนที่พี่อายุ 9 ขวบ น่ะ พ่อของพี่ อายุ 25 แล้วนา : เมมซิส) ถามอย่างน้อยใจ
\"ดีใจซิคะพ่อ แหม! หนูแค่ตกใจแค่นั้นเอง\" ฉันตอบไป พ่อของฉันค่อยยิ้มหน่อย
\" ดีแล้วล่ะลูก แม่ว่าจะลางานซัก 2 อาทิตย์ ลูกว่าไงจ๊ะ\"
แม่ถามฉัน ฉันดีใจมาก เพราะนั่นคือครั้งแรกที่แม่เห็นฉันสำคัญกว่างานที่บริษัท นอกจากจะดีใจมากจนตัวจะลอยแล้วเรายังได้ไปเที่ยวกันทั้งครอบครัวอีกด้วย โฮะๆ^o^
\"ค่ะ แต่หนูอยากไปโมเร็ตอ่ะ พ่อไปที่นั่นไม่ได้เหรอ\"ฉันถาม เพราะเมื่อได้ยินชื่อเมือง แวร์ซาย แล้วฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรมากระตุกใจฉันก็ไม่รู้ ฉันตีความไปว่านั่นคือรางร้าย
**
\"แต่มันคือ รักแรกพบล่ะสินะ\" มาร์คถามด้วยสายตาที่มองฉันอย่างเอ็นดู
\"แหม รู้ได้ไงจ๊ะ ไอ้คุณมาร์ค\" จีน่าถามอย่างอยากจะตบกระโหลกเป็นที่สุด เพราะมาขัดขวางการเล่าเรื่อง ที่อยากฟังแบบสุดๆ
\"ก็เค้ามีรักที่นั่นอ่ะ\" มาร์คตอบหงอยๆ ( เน่เพ่ กลัวผู้หญิงหรืองาย เสียเชิงชายหมด วู้! : เมมซิส)
\"เฮ้ย! อย่าเถียงกันเด้ เดี๋ยวยัยเรียก็ไม่เล่าต่อหรอก\" เพื่อนในห้องคนหนึ่งของฉันโวย (แต่ว่า ฉันไม่ใช่ลิ้นสุนัขซะหน่อย เรียกอย่างนี้เดี๋ยวแม่ไม่เล่าซะหรอก)
\"เอ้อ เรีย แล้วไงต่ออ่ะ\" (แง้! มันเรียก \"ลิ้นสุนัข\" อีกแล้วง่ะ >o< ทำมายอ่ะ เรียกให้ถูกหน่อยก็ม่ะด้าย) ไนท์ เพื่อนในห้องเร่งให้เล่าต่อ-_-
แต่ฉันก็ยังเล่าต่อไป ตามความอยากรู้ของเพื่อนๆ (เป็นคนของประชาชนก็เงี้ย :>> ไม่ค่อย)
\"คืองี้นะ \" ฉันเล่าเรื่องต่อ
**
\"ทำไมล่ะ มีเรียลูกไม่อยากเที่ยวแวร์ซายเหรอ แต่พ่ออยากไปนี่นา\" พ่อฉันหงอยลง ดูท่าท่านอยากไปแวร์ซายมากๆ เอาเถอะไปก็ได้ คงไม่เลวร้ายอะไรหรอก
\"พ่อคะ ไปแวร์ซายก็ได้ค่ะ ส่วนโมเร็ตไว้เมื่อไหร่ก็ได้ ^_^\"
ฉันพูดกับท่านยิ้มๆ ท่านยิ้มออกหันไปยิ้มอย่างอ่อนโยนกับแม่ แล้วเราก็ทานข้าวเช้ากันต่อไป ^O^ ฮัดช่าๆ พ่อวางหนังสือพิมพ์แล้ว ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบ อีก 50 เซนต์ อีก 10 เซ็น 5 เซน อ๊ากกกกกกกก!!! หนังสือพิมพ์หายไปไหนอ่า ฉันหันไปมองด้านบนทันที สิ่งที่เห็นคือ น้องชายของฉันหยิบมันไปอ่าน แล้วเดินอ้อมไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับฉัน ว้ากกก!!! แกเพิ่งเดินออกมาจากห้องนอนน้า มาหยิบไปได้งัย TT^TT ฉันแพ้แม้กระทั่งน้องชายหรือเนี่ย(นี่แค่ 8 ขวบนะ ถ้าโตกว่านี้แล้วมันจะเป็นยังงัยเนี่ย)
\"อรุณสวัสดิ์คร้าบ\" น้องชายฉันทัก ฉันมองหมอนั่นตาเขียวปั้ด หนอยแน่ หนังสือพิมพ์จ๋า เมื่อไหร่จะถึงมือฉันซักทีToT
\"พ่อกับแม่จะไปแวร์ซายหรือคร้าบ แล้วจองตั๋วรถเมย์หรือยัง\" น้องชายฉันถามพลางหยิบขนมปังเข้าปาก นี่นาย มีความสุขเหลือเกินน้า วางหนังสือพิมพ์ซะทีสิ (ไอ่นี่ ห่วงอยู่ได้ หนังสือพิมพ์อ่า>>เมมซิส)
\"พี่มีอะไรหรือป่าว ทำไมมองผมอย่างงั้นอ่ะ\" รู้สึกว่าหมอนั่นจะรู้สึกตัวแล้ว อืมม...อยากรู้ใช่มั้ย ว่าฉันมองแกทำไม ได้ ฉันชี้ไปที่หนังสือพิมพ์ ไอ้น้องที่รักมันยื่นหนังสือพิมพ์มาให้^O^ ดีมาก น้องชาย
\"ยังเลย จะไปอาทิตย์หน้านะ เดี๋ยวพ่อจัดการจองที่พักและก็ตั๋วรถเมย์ก่อน\" พ่อบอก มิ้นต์พยักหน้าเข้าใจแล้วทานอาหารเช้าต่อไป
\"มิ้นต์ ทำไมวันนี้ลูกตื่นช้านักล่ะ ปกติลูกตื่นเร็วนี่นา\" แม่ถาม( 8 ขวบ น้าแม่ 8 ขวบ)น้องชายฉันตอบ
\"เมื่อคืนผมอ่านการ์ตูนครับ นอนช้ากว่าปกติไป 2 ชั่วโมงน่ะครับ เลยช้าไปหน่อย\"
\"หา งั้นนายก็นอนเที่ยงคืนน่ะสิ ทำงี้ได้งัยมิ้นต์ เป็นเด็กเป็นเล็ก\" แม่ฉันดุ (เปลี่ยนจากลูกเป็นนาย) -_- น้องชายฉันทำหน้าเซ็ง แล้วบอกแม่ว่า
\"ปิดเทอมแล้วนะครับแม่ ผมสัญญาว่า จะไม่ทำอีก แค่คนนี้ คืนเดียว\" มิ้นต์บอก แม่ยิ้ม พ่อมองเฉยๆ ฉันนิ่งเงียบ(สนใจข่าวอยู่อ่ะดิ) หลังจากนั้นพ่อกับแม่ก็ไปทำงาน
-----------------------------------------
(26/10/48)
1 สัปดาห์หลังจากนั้น
อืมม วันนี้แล้วซิน้าที่ฉันกับครอบครัวจะได้ไปเที่ยว^O^ กว่าจะมาถึงสถานีขนส่ง โอ ร้อนจริงๆ ไอ้มิ้นต์กินโค้กไปหลายกระป๋องแล้ว แถมไอ้ที่กินน่ะมันของฉันนะ ไอ้น้องบ้ากินไม่เผื่อแผ่ แล้วยังมีหน้ามาโวยวายอีกนะ
\"พ่อครับ โค้กหมดเเล้วนะครับ ทำไมมันหมดเร็วยังงี้ล่ะ\"
สีหน้าของมิ้นต์ตอนนี้ ------ > O_O??? (สงสัยอย่างแรง)
พ่อมองมิ้นต์ด้วยสายตา -----> -_-
แม่มองด้วยส่ายตา ----- > ^O^
ฉัน -------------------------> -_-^^^ (หงุดหงิดสุดๆ)
\"ก็เจ้าเล่นกระดกทีนึงก็ 3 กระป๋องรวด จะไม่ให้มันหมดเร็วเหรอไอ้ลูกชาย\" พ่อของฉันพูด ผมสีน้ำเงินสลวยประกอบกับใบหน้าที่ได้รูป รูปร่างดี ทำให้สาวๆแถวนั้นมองกันเป็นแถว(ชมพ่อตัวเองมากไปมั้ง) แม่ของฉันส่ายหน้าอย่างระอาแล้วเดินไปกดโค้กมาอีก 3 กระป๋องพร้อมกับกาแฟให้พ่ออีก 1 กระป๋อง (ช่างเป็นแม้ที่แสนดีอะไรเช่นนี้TTOTT) แล้วเดินมายังพวกเรา
\"มิ้นต์กินมากก็ไม่ดีนะ น้ำตาลมันสูง นี่กระป๋องสุดท้ายนะ\" แม่ฉันพูดกับน้องชาย แล้วยื่นโค้กกับกาแฟมาให้พ่อและฉันคนล่ะกระป๋อง
ขออภัยค่ะ ผู้โดยสารที่จะเดินทางไปยังแวร์ซายขอให้รีบขึ้นรถภายใน 5 นาทีนี้นะคะ
\"ไปเถอะ เขาเรียกแล้ว\" แล้วพวกเราก็ลากสัมภาระไปยังรถทัวร์ พวกเราขึ้นมายังบนรถแล้ว อืมม น้องชายฉันยื่นสัมภาระให้พ่อแล้วไปนั่งตามเก้าอี้บนรถที่จองไว้ พ่อกับแม่นั่งชมธรรมชาติระหว่างทางอย่างกับเป็นวัยรุ่น(อายุ 25 ก็ยังถือว่ารุ่นอยู่นีนา) เรา 2 คนมองกันอย่างเอืมระอา แต่งกันมา 10 ปีแล้วยังหวานไม่สร่าง
\"พี่มีเรียพ่อแม่ลืมหรือยังว่ามีเราอยู่\"-_- สีหน้าเฉยอย่างมาก
\"ลืมเราไปแล้มั้ง หวานเหลือเกินนี่\" -_- สีหน้าพอกันเลย
แล้วฉันก็คุยเรื่องต่างๆกับน้องไป หยิบยกมาหมดไม่ว่าจะเรื่องอะไรในโรงเรียน คุยกันออกรสออกชาติมาก จนคนบนรถหันมามอง พ่อแม่ก็ทำท่าแบบว่า \"นี่ไม่ใช่ลูกของเรา 2 คนนะครับ/คะ\" แต่พวกเราก็ยังคุยกันต่อไป เพราะนานๆพวกเราถึงได้มาเที่ยวกันทั้งครอบครัวหลังจากรอมานาน
ตอนนี้เข้าเขตเมืองแวร์ซายแล้ว ว้าว!! ^O^ สวยจังเลยทัศนียภาพเมื่องนี้ บ้านไสตล์ยุโรปกลางเพียบเลย แถมต้นไม้เยอะมาก ดูร่มรื่น ชาวเมืองก็ยิ้มแย้มแจ่มใส ทักทายนักท่องเที่ยวตลอดทางเลย ไม่เสียแรงที่ตื่นมารอบ 9 โมง มาถึงก็บ่าย 2 โมงพอดี รถทัวร์พาเรามาจอดยังโรงแรมหนึ่ง ว้าว สวยมากเลย เมืองแวร์ซายนี่คล้ายยุโรปเลย อ๊ะ มีคฤหาสน์อยู่กลางเมืองด้วย หลังใหญ่จริงๆ(ก็มันคือคฤหาสน์นี่คร้าบ) ที่นั่นเด็กเพียบเลย สงสัยจะชอบไปเล่นที่นั่นแน่ๆ (ใครจะไปรู้ อาจเป็นบ้านสงเคราะห์เด็กกำพร้าก็ได้นะพี่มีเรีย) พวกเราเข้าไปในโรงแรม บริการดีจริงๆ
พนักงานโรงแรมพาเรามายังห้องพัก อืมม ฉันกับมินต์ขอพ่อกับแม่ไปยังที่ๆเด็กอยู่กันเยอะๆ พนักงานโรงเเรมมองมาที่เรา 2 คนแล้วมองไปที่พ่อแม่ คงเห็นว่าเราเหมือนพ่อแม่มากๆชัวร์ พ่อของฉันมีผมสีน้ำเงิน แม่ของฉันมีผมสีทอง ดูสง่า เราพี่น้องเหมือนพ่อและแม่มากๆ ฉันมีผมสีทองเหมือนแม่ และมิ้นต์มีผมสีน้ำเงินเหมือนพ่อ
\"พ่อคร้าบ/คะ พวกเราขอไปเล่นที่คฤหาสน์ที่มีเด็กเยอะๆได้มั้ยคร้าบ/คะ\" พ่อและแม่มองอย่างกังวล แต่พนักงานโรงแรมบอกว่า
\"ที่นั่นไม่อันตรายหรอกครับ เพราะที่นั่นคือบ้านของท่านเจ้าเมือง เด็กๆนิยมไปเล่นที่นั่น เพราะว่าลูกท่านเจ้าเมืองสั่งให้ที่นั่นเป็นสนามเด็กเล่น พวกเด็กๆนิยมไปเล่นด้วยกันครับ เพราะที่นั่นไม่พลุกพล่าน มีแต่เด็กๆ แล้วมีผูใหญ่อยู่ในสายตา ไม่อันตรายแน่นอน\"
เมื่อพนักงานโรงแรมพูดจบก็ยิ้มให้พวกเรา พ่อแม่ตอบตกลง พวกเราพี่น้องก็เดินไปยังที่นั่นทันที
เมื่อมาถึงยังคฤหาสน์ โอ้โห คฤหาสน์ไสตล์ยุโรปสีขาวตระหง่านอยู่ตรงหน้าพวกเราแล้ว เด็กๆ ทักทายพวกเราพี่น้องและเด็กที่มายังทัวร์เดียวกับพวกเราด้วย ถามว่าเป็นนักท่องเที่ยวมาจากไหน แล้วก็ชวนกันไปเล่นยังที่ต่างๆ สนุกจังเลย เพราะที่เด็กๆเล่นกัน ก็คือ การละเล่นพื้นบ้านของเมืองแวร์ซาย พวกผู้คุมเล่าให้เราฟังด้วยว่า การละเล่นแต่ละชนิดเกิดขึ้นมาได้อย่างไร แต่ฉันก็หันไปเห็นเด็กผมสีเทาชาคนหนึ่งนั่งอย่างหงอยเหงาอยู่ในผนังมุมหนึ่งของคฤหาสน์ ฉันวิ่งไปหาเด็กคนนั้น ไม่ต้องถามถึงมิ้นต์น้องชายฉันหรอก เล่นอย่างสนุกสนานกับกลุ่มเด็กผู้ชายแล้ว ฉันไปยืนอยู่หน้าเด็กคนนั้นแล้วทักทายอย่างมีไมตรีไป
\"สวัสดีจ้า ฉันชื่อ ฮาร์ท มีเรีย เรามาเล่นด้วยกันนะ\" เด็กผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมา นัยน์ตาสีฟ้าใสอ่อนโยน ยิ้มให้แล้วทักกับฉันว่า
\"สวัสดี ฮาร์ท มีเรีย ยินดีที่ได้รู้จัก\" เด็กชายผมสีเทาชา นัยน์ตาสีฟ้าทักทายฉัน ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
********* จบ บท การพบกันครั้งแรก โปรดติดตามตอนต่อไป *********
**************************************************************************
กว่าจะมาอัพตอนนี้จบ ผมทิ้งไว้หลายเดือนเลยแฮะ โอ.....ผมทำด้ายงายเนี่ย (ก็ทำไปแล้วอ่ะ) คร้าบ แล้วเจอกันตอนหน้าครับ ^O^
เมมซิส เอรัญ(มัท)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น