~Eternia Fantasista~

ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนตาย สหายศึก

          เสียงดาบไม้กระทบกันเป็นจังหวะจะโคนในเวลานี้ ดูเหมือนจะเป็นเสียงเดียวที่ทำลายความเงียบสงบในช่วงเวลาบ่ายพล้อยนี้ได้



          ท้องฟ้าในวันนี้ดูโล่งโปร่งสบายตา เสียงนกกาแว่วผ่านมาเป็นระยะ ยังมีเสียงใบไม้เสียดสีกันในป่าอย่างแผ่วเบา รวมถึงสายลมที่พัดมาเอื่อยเฉื่อยชวนให้ผู้คนหลับไหล ในบรรยากาศที่แสนจะสุขสบายนี้กลับไม่ได้ทำให้ความดุเดือดในการประดาบของเด็กหนุ่มสองคนนี้ลดลงเลย ทั้งคู่ยิ่งพุ่งเข้าปะทะกันนานเข้ายิ่งรวดเร็วและรุนแรงขึ้น แต่เนื่องจากต่างคนต่างก็รู้วิถีดาบของกันและกันดีเลยยังไม่มีใครเพลี่ยงพลํ้า แม้ว่าเวลาจะล่วงผ่านไปนานแล้วก็ตาม



          แต่แล้ว อยู่ๆทั้งสองคนก็ผละออกจากกัน แต่สองมือยังเกาะกุมดาบไม้อย่างมั่นคง ต่างฝ่ายต่างเดินหน้าเข้าหากันทีละก้าวจนหยุดลงในระยะที่เอื้อมมือถึงกันได้ ทั้งคู่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน จากนั้นทั้งสองก็ตวัดดาบเข้าปะทะกันในชั่วพริบตา แล้วการประดาบก็จบลงเมื่อเด็กหนุ่มผมสีเงินยื่นดาบไปขวางไว้ข้างลำคอของเด็กหนุ่มผมดำที่ดาบไม้ในมือหักไปแล้ว



\"คราวนี้ข้าก็ชนะเป็นครั้งที่ 100 แล้วนะ ไวซ์ \"

เด็กหนุ่มผมสีเงินเลิกคิ้วเรียวยาวถอนดาบขึ้นพร้อมกล่าวอย่างมีชัย



\"เชอะ คราวหน้าถ้าข้าชนะก็จะเป็นครั้งที่ 100 เหมือนกันนั่นแหละ ไม่ต้องมาโอ่เลย คัสเตอร์\"

เด็กหนุ่มผมดำขมวดคิ้วสีดำเข้มก่อนจะปัดฝุ่นตามกางเกงพลางลุกขึ้นยืน



\"จะยังไงก็ตาม คราวนี้ข้าชนะ ก็ขอฝากหน้าที่เรื่องหาอาหารเย็นนี้แล้วกันนะ ฮะๆๆ\"

เด็กหนุ่มที่ชื่อคัสเตอร์กล่าวอย่างเบิกบานใจแล้วล้มตัวลงนอนบนพื้นหญ้าอย่างสบายอารมณ์



\"อา รู้แล้วล่ะน่า อย่าให้ถึงทีข้าบ้างก็แล้วกัน\"

ไวซ์บ่นอุบอิบพลางเดินลึกเข้าไปในป่าเพื่อหาอาหารสำหรับเย็นวันนี้



          เมื่อเดินลึกเข้ามาข้างในจนเกือบถึงเขตป่าทึบ ไวซ์ก็เจอกับหมูป่าตัวหนึ่งกำลังนอนหลับอยู่ มุมปากของเขาประดับด้วยรอยยิ้มเพราะไม่นึกว่าจะได้เจอเหยื่อตัวใหญ่เร็วขนาดนี้ ไวซ์ย่องเข้าไปใกล้หมูป่าตัวนั้น พยายามไม่ให้มันรู้ตัว เขาดึงมีดพรานที่คาดไว้ด้านหลังขึ้นมาช้าๆพลางมองไปที่หมูป่าอย่างเวทนา จากนั้นเขาก็กล่าวคำขอโทษแผ่วเบา ก่อนที่จะเงื้อมีดแทงลงไปที่ต้นคอหมูป่าอย่างรวดเร็วจนปลายมีดทะลุลงไปตัดเส้นเลือดใหญ่ตายในทันที



          ไวซ์ถอนมีดออกแล้วสอดกลับเข้าไปในฝัก จากนั้นจึงดึงขาของหมูป่าลากมาตามทาง แต่เดินมาได้ระยะหนึ่งก็ต้องหยุดยั้งลงเมื่อพบกับฝูงหมูป่าห้าหกตัวล้อมเขาไว้ ไวซ์พยายามระงับอารมณ์ตื่นตระหนกที่พลุ่งพล่านขึ้นมา รีบปล่อยซากศพหมู่ป่าไว้แล้วกระโจนขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ ซึ่งฝูงหมูป่าเห็นแล้วก็รีบตะกุยดินใช้เขี้ยวพุ่งเข้าปะทะโคนต้นไม้เกิดเสียงดังสนั่น แม้ลำต้นที่ไวซ์ปีนขึ้นมาจะใหญ่พอสมควรแต่เมื่อถูกหมูป่าฝูงนี้กระแทกใส่ยังโอนเอนไปมา



          ไวซ์รีบคิดหาทางออกในสถานการณ์เช่นนี้ จุดที่เขาปีนขึ้นมาอยู่สูงเกินไปที่จะกระโดดลงไปแล้ววิ่งหนีได้ทัน จะกระโดดไปยังต้นไม้อื่นก็ไกลเกินไป ที่สามารถกระโดดไปถึงก็ดูเปราะบางจนไม่น่าจะรับนํ้าหนักเขาไว้ได้ ฝูงหมูป่าฝูงนี้ก็ดูจะมีเรี่ยวแรงมหาศาลเกินกำลังที่เขาจะจัดการได้ด้วยตัวคนเดียว อาวุธที่มีอยู่ก็แค่เพียงมีดพรานเล่มเล็กเท่านั้น ยิ่งครุ่นคิดไปเรื่อยเสียงปริแตกของเนื้อไม้ก็ดังขึ้นเป็นระยะ จิตใจยิ่งว้าวุ่นสับสน บริเวณที่เขาอยู่ก็เป็นเขตป่าที่ค่อนข้างจะลึกแทบไม่มีคนอยู่เลย คัสเตอร์เพื่อนรักป่านนี้ก็คงจะนอนหลับอุตุอยู่ที่ไหนซักแห่ง ไวซ์ขบกรามดังกรอด เวลานี้ดูทุกสิ่งทุกอย่างจะมืดมนไปหมด นี่เขาจะต้องมาตายในป่าด้วยคมเขี้ยวของหมูป่าแบบนี้หรือนี่



          ทันใดนั้นไวซ์ก็ตะโกนก้องพลางดึงมีดแล้วกระโดดลงมาทิ่มมีดพรานลงบนต้นคอหมูป่าตัวหนึ่งอย่างแม่นยำ แล้วรีบดึงซากหมูป่าที่ฆ่าไว้ตอนแรกขึ้นมา จากนั้นก็สะบัดซากหมูป่าทั้งสองสุดแรงไปกระแทกหมูป่าอีกสองตัวจนสลบไป จากนั้นจึงวิ่งหนีหมูป่าอีกสามตัวแบบไม่คิดชีวิตโดยสลับเส้นทางซ้ายขวาไปมาจนเกือบจะสะบัดหลุดหมูป่าตัวสุดท้ายได้แล้ว แต่กลับต้องพบกับเสือดาวอีกตัวขวางทางอยู่ข้างหน้า ไวซ์ลืมไปสนิทเลยว่าได้หนีเข้ามาใส่ส่วนลึกของป่าที่สุดแสนจะอันตรายเสียแล้ว



\"ให้ช่วยมั้ย เจ้าหนู ถ้าให้ช่วยก็อยู่นิ่งๆซะ\"

นํ้าเสียงของแหบห้าวของหญิงสาวดังขึ้นมาจากที่ไหนซักแห่ง



\"ครับ\"

ไวซ์ตอบพลางหลับตาลง บังคับตัวเองให้อยู่นิ่งที่สุด



          แล้วหมูป่าตัวหนึ่งก็ตามมาถึง มันรีบแทงเขี้ยวโง้งเข้าใส่ไวซ์ทันที แทบจะเป็นเวลาเดียวกับที่เสือดาวข้างหน้าพุ่งกระโจนแยกเขี้ยวเข้ามา แต่แล้วก็เกิดเสียงลมเร่งร้อนติดต่อกันสองครั้ง เสียงของสัตว์ร้ายทั้งสองเมื่อครู่นี้ก็หายไปในทันใด ทำให้ไวซ์ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ พบกับซากเสือดาวที่ถูกลูกธนูขนาดใหญ่ทะลุอก เมื่อหันไปข้างหลังก็พบกับหมูป่าที่ตายด้วยลูกธนูเช่นกัน ไวซ์รีบกล่าวคำขอบคุณพลางหันซ้ายหันขวาหาผู้หญิงที่ช่วยชีวิตเข้าไว้ แต่มองไปมองมาก็ไม่พบร่องรอยของใครเลย



\"เจ้าไม่จำเป็นต้องเห็นหน้าข้าหรอก ขอแค่จำไว้ว่าอย่าเดินเล่นเข้ามาลึกนัก ป่านี้ยิ่งลึกยิ่งอันตราย...เอาละ เวลาจะกลับก็เดินไปตามรอยลูกศรแล้วจะไม่หลง ไปได้แล้ว\"

เสียงแหบห้าวดังขึ้นอีกครั้งท่ามกลางความงุนงงของไวซ์ แต่ถึงจะสงสัยแค่ไหนก็ต้องเก็บมันไว้ ก่อนกล่าวขอบคุณอีกครั้งแล้วรีบกลับออกไปตามคำบอกนั้น



          คัสเตอร์เพิ่งจะลุกขึ้นมานั่งสะลึมสะลือตอนที่ไวซ์วิ่งพ้นเขตป่ามาได้ไม่นาน เมื่อเห็นสีหน้าลุกลี้ลุกลนของไวซ์จึงถามขึ้นว่า

\"เฮ้ ไวซ์ ไปเจอผีมารึไงทำไมทำหน้าแบบนั้น\"



\"...แฮ่กๆ ขอพักนิดนึง... ก็ ไปเจอฝูงหมูป่ากับเสือดาวมาน่ะสิ น่ากลัวเป็นบ้า\"

ไวซ์ตอบอย่างอ่อนล้าก่อนที่คัสเตอร์จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา



\"หมูป่า เจ้าบอกว่าเจอฝูงหมูป่าเรอะ ป่านี้มีหมูป่าเป็นฝูงซะที่ไหนเล่า แค่ตัวสองตัวก็แทบจะไม่มีให้เห็นแล้ว แถมยังมีเสือดาวอีก\"



\"เอาเป็นว่าข้าจะเล่าให้ฟังละเอียดเลยแล้วกัน\"

แล้วไวซ์ก็อธิบายสิ่งที่พบมาในป่าให้คัสเตอร์ฟังช้าๆ หลังจากนั้นคัสเตอร์ก็เอ่ยปากถามขึ้นว่า



\"แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงโผล่มาช่วยเจ้าในยามคับขันได้ขนาดนั้น\"



\"ถามข้าแล้วข้าจะไปถามใครล่ะ เรื่องนั้นข้าเองก็สงสัยไม่แพ้เจ้าหรอก บางทีอาจจะเป็นวิญญาณนางพรายที่สิงสถิตในป่าลึกก็ได้มั้ง\"



\"ถ้าเป็นวิญญาณจริงจะถึงขั้นเสกลูกธนูเป็นรูปเป็นร่างฆ่าสัตว์ร้ายพวกนั้นได้เลยเรอะ\"



\"อืม ก็จริงของเจ้านะ\"

ไวซ์ตอบพลางขมวดคิ้วครุ่นคิด



\"ยังไงก็เถอะนะ เรื่องราวที่เจ้าไปเจอมามันแปลกประหลาดจริงๆ...ประหลาดเกินไป ยังไงข้าว่าเรากลับหมู่บ้านไปปรึกษาท่านอาจารย์ก่อน ดีไหม\"

ซึ่งไวซ์ก็ตอบตกลงก่อนจะรีบสาวเท้าตามคัสเตอร์ที่วิ่งนำหน้าไปแล้ว...