คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ใบสมัคร ;; Audition ★ Never Alone ● นิยายเศร้ากับ พระเอกไม่จำกัดวง
PLOT No.3
คำตอบขอสีอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ ดำ
★ THE FIRST *
๑. ชื่อ :: เตยคะ
๒. อายุ ::14
๓. ทำไมถึงเลือกพล๊อตนี้ :: เศร้าอ่า มันรันทดดี555+ นางเอกต้องทรมานมากแน่ๆ ต้องรอ รอ รอและรอ
๔. ขอบคุณที่มาออดิชั่นค่ะ ^^. ค่า เช่นกันนะคะ
--------------------------------------------
★ THE SECOND *
๑. ชื่อ :: อิม อึนฮา
ชื่อพระเอก :: ชเว มินโฮ
๒. อายุ :: 19 ปี
๓. บุคลิก:: น่ารัก ดูเรียบร้อยในสายตาคนอื่น แค่จริงๆแล้วเป็นคนง่ายๆ สบายๆ ออกดื้อนิดๆ ไม่ได้เรียบร้อยอย่างที่เห็น ชอบใส่กางเกงยีนส์กับเสื้อยืด ชอบกินอมยิ้มมาก ยิ้มสวย เวลายิ้มแล้วตาจะหวาน พูดเก่งกับทุกคน รักสุนัขแต่เกลียดแมว พอเห็นแมวแล้วจะเข้าไปแกล้งดึงหางตลอด แต่พอเจอสุนัข มีขนมอะไรก็จะให้จนหมด
๔. นิสัย :: ดื้อนิดๆ ไม่เรียบร้อย พูดเก่งถึงพูดมาก พูดได้ไม่หยุด พูดๆๆๆ ตลอดเวลา เวลาคิดอะไรจะแสดงออกมาทางสีหน้ามาก ไม่ค่อยเก็บอารมณ์ รู้สึกยังไงก็จะบอกออกไป ค่อนข้างใจแข็งเรื่องความรัก ไม่ให้โอกาสคนที่ทำผิดเรื่องความรักครั้งที่สอง บางครั้งก็ชอบอ้อน สังเกตความรู้สึกคนเก่ง จะรู้ทันทีหากมีใครไม่พอใจ ไม่สบายใจ และจะพยายามทำตลกเพื่อให้คนคนนั้นสบายใจ เป็นที่รักของทุกคนเพราะนิสัยอยากให้คนอื่นสบายใจ รักเพื่อน ติดเพื่อน เวลาเพื่อนลำบากก็จะเข้าไปช่วยทันทีแม้ตัวเองต้องเดือดร้อนก็ตาม ไม่ชอบแสดงด้านอ่อนแอให้ใครเห็น เวลาเศร้าจะไปร้องคาราโอเกะ ถ้าอยากร้องไห้ จะขังตัวเองไว้ในห้องและร้องไห้ออกมาเงียบๆคนเดียว ถ้าอยากทำอะไร หรืออยากได้อะไรก็จะพยายามไคว่คว้าเพื่อให้ได้มันมา
๕. ทำงาน / เรียน :: ปีหนึ่ง ออกแบบภายใน(มัณฑศิลป์)
๖. ชอบ :: อมยิ้ม ,สุนัข ,เสียงของมินโฮ
๗. เกลียด :: คนที่คิดสั้น ,แมว ,คนที่โกหก ,คนที่ทำตามสัญญาไม่ได้
๘. จุดเด่น :: การที่พยายามทำให้ทุกคนมีความสุข ,ยิ้มของตัวเอง ,รักสุนัข ,พูดไม่หยุด
๙. อิมเมจคุณ :: SONG MIRA
๑๐. อิมเมจพระเอก :: CHOI MINHO
--------------------------------------------
★ THE THIRD *
๑. อย่างที่รู้ รู้จักกันได้ยังไงไหนเล่ามาซิ
:: ฉันเป็นเด็กเทรนค่ายเดียวกับมินโฮคะ เราเข้ามาเทรนพร้อมกันตอนม.ปลายปี1 ^_^ ฉันแอบชอบเขามาก่อนนานแล้ว ฉันพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้เขาจำได้ ตอนแรกฉันลงเทรนเป็นเด็กคลาสแดนซ์เพื่อที่จะเป็นแดนเซอร์คะ แต่พอฉันแอบชอบมินโฮฉันเลยย้ายไปเรียนคลาสวอยซ์เพื่อที่จะได้ใกล้ชิดเขาทั้งๆที่เสียงฉันก็ไม่ได้ดีเด่อะไร ^ ^ ฉันมักจะโดนครูว่าประจำเพราะฉันไม่ค่อยไปซ้อมร้องเพลงคะ ฉันมักจะไปแอบฝึกเต้นมากกว่า แต่ก็นะ... ฉันอุตส่าห์เข้าคลาสวอยซ์เพื่อที่จะได้อยู่ใกล้มินโฮแล้ว ฉันเลยพยายามบังคับตัวเองให้ไปซ้อมมากขึ้นน่ะคะ บางครั้งฉันก็เห็นเขาแอบมองฉันเหมือนกันนะ^_^// แต่พยายามที่จะไม่คิดเข้าข้างตัวเอง จนวันหนึ่งเพื่อนเขามาขอฉันไปเดท ตอนแรกฉันตกใจมากคะ ตอนที่ฉันกำลังจะปฎิเสธเขา จู่ๆมินโฮก็เข้าพูดกับฉันว่า ’เธอจะไปกับมันรึไง เธอชอบฉันไม่ใช่เหรอ?’ แล้วก็ลากฉันไปห้องๆหนึ่ง เขากอดฉันแล้วก็บอกรักคะ ^///////^ และเขาก็ขอคบกับฉัน ฉันก็ตกลงเช่นกันคะ ไม่เคยคิดว่าเขาชอบฉันเลยนะ ตอนนั้นฉันมีความสุขสุดๆ แต่หลังจากนั้นฉันก็ออกจากการเป็นเด็กเทรนคะ เพราะแม่ต้องการให้ฉันเรียนมากกว่า จะเรียกว่าได้อย่างเสียอย่างได้ไหมนะ?
๒. ความฝันของเขาเป็นจริงในเมื่อเขาได้เดบิวต์ซักทีหลังจากที่คอยมานาน แต่กฏคือใช้โทรศัพท์ได้หลังเที่ยงคืนเท่านั้น แน่นอนเขาไม่โทรหรอก หัวถึงหมอนก็หลับทันที คุณได้แต่รอโทรศัพท์ของเขาทั้งวันทั้งคืนเพราะเขาบอกว่า ‘ จะโทรหา ’ ทำไมต้องรอล่ะ เขาพิเศษยังไงอะ
:: เขาพิเศษ เพราะฉันรักเขา ถึงแม้ฉันจะเกลียดคนที่ทำตามสัญญาไม่ได้ แต่ฉันก็แอบหวังว่าเขาจะไม่ทำให้ฉันเสียใจ แต่เขาก็ไม่โทรมา จะให้ฉันทำยังไงละ ฉันต้องฟูมฟาย โทรไปจิกเขางั้นหรือ? นั่นไม่ใช่ฉันหรอก ถึงแม้ว่าฉันจะเสียใจ และน้อยใจ แต่ฉันก็รู้ว่าเขาเหนื่อย ฉันจะทน เพราะฉันรักมินโฮ และมินโฮก็รักฉันเช่นกัน
๓. อยู่ดีๆ เขาก็ไม่ติดต่อมาเจอหน้าก็ไม่เคยสังเกตุเห็น ขนาดงานแจกลายเซ็นเขายังทำเป็นไม่รู้จักเลยทำไงดี อาละวาดเลยไหม หรือเงียบแล้วเดินจากไป บอกความรู้สึกมาซิ เอาแบบสุดไปเลย
:: (เอาเป็นบรรยายนะ)
หลังจากที่ชายหนุ่มทำเป็นมองไม่เห็นอึนฮาที่อุตส่าห์มายืนรองานแจกลายเซ็น เพียงแค่เขาก้มหน้าเซ็นและเงยมาเท่านั้น ก็พบว่าผู้หญิงที่เฝ้ารอเขานั้นมีน้ำใสๆไหลมาจากตา คนที่ไม่เคยแม้แต่จะร้องไห้หรืออารมณ์เสียให้ใครเห็น แต่วันนี้เธอกลับร้องไห้ต่อหน้าผู้คนเป็นร้อย มินโฮตกใจมากแต่ก็ยังคงทำเป็นไม่เห็น และทำเป็นสนใจกับการแจกลายเซ็น อึนฮาก้มหน้าร้องไห้ ในขณะที่ทุกคนสนใจอยู่กับมินโฮ ร่างเล็กๆของเธอสั่นระริก จนกระทั่งผ่านไปสักพักเธอจึงค่อยๆเงยหน้าหน้ามา และสบตามินโฮที่มองมาทางเธอ และขยับปากบอกกับเขาทั้งน้ำตาว่า
“ฉัน-เกลียด-นาย!”
แล้วเธอก็เดินเซออกไป โดยที่มินโฮนั่งแจกลายเซ็นเช่นเดิม ไม่ลุกออกมาตามขอโทษ
...อึนฮาเช็ดน้ำตาด้วยแขนแรงๆ พร้อมกับพึมพำเบาๆ
“นี่หรอที่นายบอกว่ารักฉัน…”
...หวังว่านายจะรู้ตัวนะ กลับมาเหมือนเดิมเถอะ มินโฮ...
๔. เขาพูดถึงผู้หญิงคนนั้นออกมาในรายการทีวี ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับเรื่องที่มีสาวปริศนาออกมา และเหมือนจะเป็นคนเดียวกับคนที่เขาเคยเล่าให้คุณฟัง คุณรู้สึกอย่างไร .. และ อยู่ดีๆ วันหนึ่งเขามาหาคุณด้วยรอยยิ้มและถามว่าได้ดูรายการไหม แล้วก็พูดถึงคนนั้นอย่างภูมิใจ คุณจะทำอย่างไร
:: …
[ผู้หญิงในรูปนี่คือใครหรอคะ? ]
พิธีกรถามมินโฮที่ไปร่วมรายการ มินโฮเกาแก้มที่แดงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะตอบออกมาด้วยท่าทางเขินๆ
[เพื่อนผมเองครับ]
[เป็นผู้หญิง?]
[ครับ เราสนิทกันมากครับ]
อึนฮาที่ดูผ่านๆในตอนแรกกลับตั้งใจฟังทันทีที่พิธีกรถามถึงผู้หญิงในรูปที่ถูกปาปารัซซี่แอบถ่ายกับมินโฮ ซึ่งไม่ใช่เธอ และมินโฮก็เคยเล่าถึง’เพื่อนผู้หญิง’ที่สนิทกันคนนี้ให้ฟังบ่อยๆ
[หน้าแดงด้วยนะคะ แอบชอบเขาหรอเนี่ย]
[ปละ... เปล่าครับ เธอแค่... น่ารักดีน่ะครับ ^ ^//]
[อ๊า~ มินโฮจะทำให้สาวๆอกหักแล้วหรอเนี่ย นี่คุณกำลังจะบอกว่าพวกคุณคบกันหรอคะ]
มินโฮในรายการไม่ตอบ ได้แต่ยิ้มหน้าแดงกับคำถามของพิธีกร แตกต่างกับอึนฮา เธอกำรีโมตทีวีแน่น ริมผีปากบางเม้มราวกับจะอดกลั้นความรู้สึก ...เราต่างหากที่คบกัน!! มินโฮ นายบอกเขาไปสิว่าเราต่างหากที่รักกัน เรารักกันมานานแล้วไม่ใช่หรอ?!... รีโมตในมือบางปลิวตกในถังขยะอย่างแรง พร้อมกับหน้าจอทีวีที่ดับเพราะปลั๊กที่ถูกกระชากออกไป
“ฉันเหมือนคนโง่เลยเนอะ ฉันควรจะทำยังไงดี”
อึนฮาถามมินโฮในกรอบรูป ไม่เคยหวังว่าจะได้รับคำตอบจากรูป และมินโฮตัวจริง...
“เธอเห็นรายการเมื่อวานหรือเปล่า?”
มินโฮถามอึนฮาที่นั่งฝั่งตรงข้าม ในร้านกาแฟที่ร้านแถบชานเมือง ซึ่งมินโฮนัดอึนฮาออกมาเจอ
“รายการXXเมื่อวานน่ะหรอ อือ ดูสิ ทำไมละ” ...รายการที่นายพูดถึงยัยนั่นไง ทำไมฉันถึงจะไม่พลาดตอนเด็ดละ ที่ออกมาเนี่ยหวังว่านายจะให้คำตอบอะไรฉันได้นะ...
“ฉันน่าอายมากใช่ไหม ตอนพูดถึงมีอาน่ะ”
“ใครอ่ะ = = มีอาไหน”
“ก็คนในรูปไง”
“เออ!”
อึนฮากระแทกเสียงใส่มินโฮ
“พูดดีๆสิ มีอาไม่เคยพูดอย่างนี้เลยนะ ^ ^ เขาพูดเพราะตลอดเวลา”
“ฉันมันก็อย่างนี้แหละ นายอย่าเอาฉันไปเปรียบกับที่รักนายเลย”
เธอประชดออกไป ส่งผลให้มินโฮนิ่วหน้าสงสัย
“เธอเป็นอะไรเนี่ย หาเรื่องตลอดเลยนะช่วงนี้ เธอเปลี่ยนไปมากนะอึนฮา”
อึนฮายิ้มเย็นๆให้กับคำพูดของมินโฮ เธอน่ะเหรอเปลี่ยนไป …
“คนที่เปลี่ยนไปน่ะมันนายต่างหาก นายไม่เคยโทรมาหาฉัน! ฉันไปหาก็ทำเมินใส่ พูดถึงผู้หญิงคนนี้ออกรายการ ทั้งๆที่นายไม่เคยพูดถึงความสัมพันธ์ของเราเลย ใครกันแน่ฮะ!!”
อึนฮาขึ้นเสียงใส่หน้ามินโฮ แล้วลุกขึ้นยืนในขณะที่มินโฮทำหน้านิ่ง โชคดีที่ไม่มีใครในร้านนอกจากพนักงานเพียงคนเดียว ทำให้อึนฮากล้าที่จะระเบิดใส่มินโฮ
“ฉันอดทนมาตลอด ฉันคิดว่านายไม่มีทางลืมสัญญาที่เคยให้ฉัน แต่นายกลับลืมมัน!! ตอนนี้ฉันมันคือตัวอะไรละ เพื่อน แฟนเก็บ หรือแค่คนบ้าที่รอนายมาตลอดเวลา นายมีความสุขกับยัยมีอาอะไรนั่น แต่ฉันกลับต้องทรมานกับการรอนาย ถามจริงๆนะ ที่นายยังคบฉันเนี่ย เพราะว่านายกลัวฉันจะเสียใจตอนนายบอกเลิก หรือกลัวว่าฉันจะไปฆ่าตัวตายตอนนายทิ้งใช่มั้ย? หรือแค่ฆ่าเวลาตอนจีบยัยมีอาอะไรนั่น!!”
“...”
“ฉันโคตรเหนื่อยเลย นายไม่สนใจฉันเหมือนตอนก่อนนายเดบิวท์ ฉันเป็นคนนะ ต้องการการใส่ใจ ต้องการความรัก แต่ตอนนี้ฉันเหมือนไม่เคยได้รับมัน ฉันเคยทิ้งความฝันเพราะนาย แต่นายไม่เคยทิ้งอะไรก็ตามเพื่อฉันเลย ไม่มีเลย”
“...”
“หยุดเรื่องของเราไว้แค่นี่เถอะ นายอาจไม่กล้าพูดคำนี้เพราะอะไรก็ตาม แต่เราเลิกกันเหอะ”
อึนฮาถอดแหวนที่มินโฮเคยให้ปาใส่เจ้าของ แล้วเดินออกไปขึ้นรถยนต์ของเธอที่เอามาเองที่อยู่นอกร้าน มินโฮไม่ได้เดินออกตามมาอย่างที่เธอคิด เขายังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมในร้าน และมองมาทางเธอด้วยแววตาว่างเปล่า ...นายตอบรับการบอกเลิกของฉันแล้วสินะ นี่นายเลือกแล้วใช่มั้ย?... รถยนต์กระชากออกไปด้วยอารมณ์โมโหของคนขับ
มินโฮที่นั่งในร้านมองแหวนที่อึนฮาปาใส่เขาด้วยสายตาเศร้าๆ แต่มือถือในกระเป๋าที่สั่นทำให้เขาต้องละสายตาไปรับโทรศัพท์
“มีอะไร มีอา”
[นายรับโทรศัพท์ว่าที่แฟนอย่างนี้เหรอ แต่ช่างเหอะ นายบอกเลิกแฟนนายหรือยัง]
“...”
[นี่ยังไม่ได้บอกใช่มะ!! ภายในอาทิตย์นี้ถ้านายไม่บอกเลิกนะ ฉันจะแฉเรื่องที่นายเป็นแฟนกับยัยนั่นให้ทุกคนรู้ แล้วชื่อเสียงนายจะต้องป่นปี้ นั่นเทียบไม่ได้กับที่สุดที่รักของนายจะโดนคนของพ่อฉันจัดการ นายต้องบะ...]
“บอกแล้ว ฉันบอกเลิกไปแล้ว”
มินโฮรีบขัดก่อนที่มีอาจะงัดคำขู่มามามากกว่านี้ ลี มีอาคนนี้คือแฟนคลับของเขา ที่มีพ่อเป็นถึงหุ้นส่วนใหญ่ในค่าย เธอบังคับเขาให้ออกไปให้ปาปารัซซี่ถ่าย บังคับให้ทำเย็นชาใส่อึนฮา บังคับให้เลิกกับอึนฮา เพื่อแลกกับที่คนของมีอาจะไม่ไปทำร้ายและไปถล่มธุรกิจของบ้านอึนฮา รวมถึงครอบครัวของเขาด้วย
[ดีมาก นายนี่พระเอกดีจริงๆที่รัก~ แค่นี้ก่อนนะ ...ปิ๊ป!]
มีอาวางสายไปแล้ว ทิ้งมินโฮจมอยู่กับ สีหน้า และแววตาของอึนฮาที่แสดงออกถึงความรวดร้าว และคำพูดต่างๆที่เธอคิดว่าเขาไม่รักเธอแล้ว สายตาของเขามองแหวนที่ติดตัวอึนฮามานาน พร้อมน้ำตาหยดหนึ่งที่หล่นร่วงไปบนแหวน...
“ฉันรักเธออยู่นะ อึนฮา”
...
๕. จบแบบไหนดี
:: (เล่าละ แต่งต่อไม่ไหว ปวดเฮดมาก เมื่อยมือด้วย TT^TT) หลังจากนั้นมินโฮกับอึนฮาก็เหมือนทางเส้นขนาน มินโฮทำงาน อึนฮาไปเรียน มินโฮไปเรียน อึนฮาช่วยงานที่บ้าน จนวันหนึ่งน้องชายของอึนฮาพาเธอไปทิ้งไว้ที่ๆหนึ่ง ระหว่างที่เธอกำลังคิดหาทางกลับบ้าน รถสีเทาสวยก็หยุดตรงหน้าพร้อมๆกับมินโฮที่บังคับให้เธอขึ้นรถไปด้วยกำลัง อึนฮาพูดไม่ดีใส่มินโฮตลอดทาง จนมินโฮต้องบอกความจริงทุกอย่างออกไป และบอกว่าเลิกกับมีอาแล้ว เพราะพ่อมีอาจับมีอาแต่งงานกับคนๆหนึ่งเพื่อธุรกิจ ทั้งคู่จึงรักกันอย่างเดิม (เอเมนนน)
๖. สุดท้ายรู้สึกยังไงที่ต้องมาตอบคำถามไร้สาระ
:: ปวดหัวมาก ยิ่งกว่าข้อสอบ O-NETอีกอ่ะ โจทย์ยากมาก ตีความได้สารพัดสารเพ มันไร้ซึ่งขอบเขตอ่ะพลอทเนี่ย U_U ถ้างงๆอย่าไปสน แต่งตอนมึนๆคะ นี่คิดพลอทใหม่ให้ไรทเตอร์หมดเลยนะเนี่ย 55+ สุดท้ายนี้ เพลงทำให้คิดออกเยอะมากกกกก
ความคิดเห็น