คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : REAL LOVE... HT
REAL LOVE
Story by €.. SC#O_ZONE ..¥
Han X Teuk
สวัสดีครับ ผม ปาร์ค จองซู นะครับนี่ก็เรียนจบแล้วก็ทำงานแล้วครับ ตอนนี้ผมออกมาใช้ชีวิตอยู่กับ ฮันกยอง คนรักของผม พวกเราช่วยกันทำงาน แล้วก็ดูแลบ้าน ถ้าเจอเค้าก็ฝากบอกบอกเค้าด้วยนะ พูดเยอะๆหน่อย แล้วก็ยิ้มบ่อยๆด้วยผมจะได้มีกำลังใจอยู่เพื่อเค้า
“ฮัน.... เที่ยงแล้วอะ ไปกินข้าวกันเถอะ วันนี้จองซูทำซูชิ ของญี่ปุ่นมาด้วย”
“โทษที ชั้นกำลังยุ่งนะ เฮ้ย.... คังอินแกเอาเอกสารนี่ไปให้ซีวอนดิ๊ เอ่อ..นายไปกินคนเดียวก่อนนะ เดี๋ยวตามไป”
“อืม..... แล้วอย่าหักโหมมากนะ”
“เฮ้ย... ไอ้คัง นี่แกยังยืนเฉยอีกเหรอ อ๋อ เออขอบใจนะจองซู”
++ ทำไมเค้าไม่ค่อยใส่ใจผม เหมือนที่ใส่ใจงานของเค้าเลยนะ ทำไมไม่คิดบ้าง ว่าอาหารมื้อนี้ อาจจะเป็นมื้อสุดท้าย ที่ผมมีโอกาสทำให้เค้า ++
“ไม่เป็นไร แต่เย็นนี้ห้ามเบี้ยวนัดจองซูนะ กลับบ้านเร็วๆหล่ะ”
“ครับ”
“จองซูจะคอยฮันนะ ฮันต้องรีบกลับมานะรู้ไหม ต้องรีบกลับมาหาจองซูนะ” ก่อนที่จะไม่ได้เห็นจองซูอีก
++ 2 วันก่อนหน้านั้น ++
“สวัสดีครับ คุณจองซู ปาร์ค จองซูใช่ไหมครับ”
“ครับ”
“ผมเป็นหมอ ที่ดูแลเคสคุณอยู่นะครับ หมอแนะนำให้คุณกลับมาผ่าตัดหัวใจที่อเมริกาด่วนเลยนะครับ เพราะตอนนี้คุณยังพอมีเวลาอยู่ ถ้าหมอคาดไม่ผิดอาการของคุณตอนนี้คงกำเริบบ่อยขึ้น เวลาปวดหน้าอกจะปวดมากจนแทบหายใจไม่ออกเลยใช่ไหมครับ”
“.........”
“อย่าฝืนร่างกายไปมากกว่านี้เลยนะครับ ตอนนี้มีโอกาสคุณก็ควรคว้าเอาไว้”
“ครับขอบคุณครับ”
++ เวลาปัจจุบัน 18.00 น. ++
ทุกคนครับเป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ วันนี้ผมจะบอกเรื่องอาการป่วยของผมให้ฮันรู้ เค้าต้องโกรธมากแน่เลย แล้วอีกเรื่องก็คือ เรื่องที่ผมต้องไปอเมริกาเพื่อผ่าตัดอย่างไม่มีกำหนด ถ้าผมไม่อยู่ ใครจะคอยดูแลฮันหละ ฮันจะมีเวลาที่ไหนมาทำกับข้าวทานเอง
เดี๋ยวก็โหมงานหนักจนไม่สบายอีก เฮ้อ.... เมื่อไหร่ฮันจะมาเนี้ย
0xx-xxxxxxx
“ฮัน นะ ฮัน ทำไมไม่รับโทรศัพท์เนี้ย เป็นอะไรรึเปล่า งั้นลองโทรไปเบอร์ คังอินแล้วกัน”
“%$#@#$%^$^$ เอ่อ พี่จองซู %$^^$ มีไรครับพี่”
“อยู่ที่ไหนหนะคัง เสียงดังจัง”
“อยู่ผับ 123 ครับพี่ นี่พี่ฮันก็มานะ ฉลองที่ทำโปรเจค เสร็จอะครับ”
“ระ.....เหรอ”
++ เดี๋ยวนี้ เรื่องของผม มันไม่สำคัญสำหรับคุณแล้วสินะฮัน.... ฮึ..ฮึก ปวดจัง ตรงนี้สินะที่มันเป็นของฮัน ที่มันเต้นเป็นชื่อของฮัน เต้นเพื่อฮัน เมื่อฮันไม่ต้องการ..... มันก็ควรหยุดเต้นไปซะ............. จริงไหม ฮันกยอง.... ++
“พี่ครับ พี่เป็นอะไรรึเปล่า”
“เพล้ง***”
“พี่ พี่จองซู”
“............”
“พี่.... พี่ฮันกยอง พี่จองซูโทรมาอะพี่”
“แล้วทำไมเค้าไม่โทรหาพี่เองวะ อ้าวโทรมาแล้วนี่หว่า เออ.... เฮ้ย เรามีนัดกับจองซูนี่หว่าลืมซะสนิทเลย มัวแต่วุ่นเรื่องงาน”
“ผมว่าพี่รีบกลับเหอะ ผมว่าเสียงพี่จองซูไม่ดีเลย แถมตอนสุดท้ายยังได้ยินเสียงแก้วแตกด้วย”
“ว่าไงนะ.......”
ไม่นะ ไม่ ผมไม่มีทางยอมให้ จองซูเป็นอะไรไปหรอก ผมขอโทษจองซู ผมขอโทษ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ
“จองซู....”
++ ภาพที่ผมกำลังเห็น มันทำให้ผมปวดใจมาก ภาพที่จองซู นอนดิ้นพล่าน พร้อมกับมือทั้งสองกุมที่หัวใจไว้แน่น กับอาหารบนโต๊ะที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น ทำไมผมต้องมาเห็นคนรัก ทรมานโดยที่ผมช่วยอะไรไม่ได้ ถ้าผมใส่ใจเค้ามากกว่านี้ เค้าก็คงไม่ทรมานมากขนาดนี้สินะ ผมนี่มันโง่จริงๆ ++
“ฮะ.... ฮัน กลับมาแล้วสินะ”
“กลับมาแล้วจองซู ฮันขอโทษ ขอโทษจริงๆ”
“ฮัน...จองซูรักฮันนะ”
“ฮันก็รักจองซูนะ รักมากๆเลย จองซูห้ามทิ้งฮันไปไหนนะ ยาอยู่ไหนจองซู ยาอยู่ไหน จองซูกินยานะจะได้หาย”
“ฮะ....ฮัน ฮันรู้อะไรไหม ฮึก...อึก จองซูหนะ หนีออกจากโรงพยาบาลเพื่อมาอยู่กับฮัน ทั้งที่วันนั้นเป็นวันผ่าตัด... เพราะจองซูกลัวไงหล่ะฮัน อึก..อือ... กลัวจะไม่ได้เจอฮันอีก หัวใจของจองซูที่เต้นอยู่ตอนนี้ก็เพื่อฮันนะ แต่ร่างกายจองซูไม่ไหวแล้วหล่ะฮัน ตอนนี้จองซูปวด...อึก..ปวดไปทั้งตัวจนหายใจ...มะ....ไม่ออก....ละ....แล้ว”
“จองซู..... กลับนะ จองซูต้องกลับไปอเมริกา ฮันจะพาไปเองนะ จองซูต้องหาย นะจองซู ฮันไม่ยอมหรอก ถ้าไม่มี ปาร์ค จองซู ฮาน ฮันกยอง จะอยู่ยังไง”
“............”
“จองซู จองซูอย่าหลับสิ อย่าทิ้งผมไว้แบบนี้ ผมขอโทษ ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณนะจองซู ฟื้นสิจองซู ฟื้นขึ้นมา ฟื้นสิ ฟื้นขึ้นมา!!!!!!!!!!!!!”
.........................................................................................................................................
++ 3 ปีต่อมา ++
“นี่พี่ฮัน พี่ไม่คิดจะมองใครบ้างเหรอ เอ่อ... พี่จองซูก็เสียไปนานแล้วนะ”
“พี่ไม่มีตาเอาไว้มองใครหรอก แล้วหัวใจก็ด้วย มันไม่มีที่ให้คนอื่น ที่ไม่ใช่จองซูหรอก”
++ ผมรักคุณนะจองซู ไม่ว่าจะเมื่อตอนที่คุณยังอยู่ ตอนนี้ หรือในอนาคต ไม่ว่าเวลาไหน ผม ฮันกยอง ก็จะรักนางฟ้า ปาร์ค จองซู ของผม ตลอดไป ++
ความคิดเห็น