My majic Mirror

ลำดับตอนที่ #2 : ตัวฉัน

    

       สวัสดี, ฉันชื่อ “เอริก้า”  “เอริก้า   โลแวน” ฉันเป็นเด็กหญิงอายุสิบห้า ธรรมดาคนหนึ่งในเมืองใหญ่ชื่อ “เวกด้า” ที่มีแต่การแข่งขัน, เต็มไปด้วยผู้คนและการจราจรที่แสนจะติดขัด ซึ่งฉันหวังอยู่เสมอว่าฉันจะไม่ตายเพราะโรคเกี่ยวกับทางเดินหายใจ และเส้นชีวิตในลายมือของฉันก็ยาวด้วย ฉันก็น่าจะรอดตัวไปอ่ะนะ เหอะ เหอะ เชื่อไว้ก่อนและกัน, เฮ่อ! พูดแค่นี้ฉันก็เริ่มจะรู้สึกเบื่อขึ้นมาแล้วหละ วันๆ ถ้าปิดเทอมก็ไม่มีอะไรทำหรอก ที่ดีที่สุดก็คือ คุณต้องออกไปเที่ยวเมืองอื่นเลยหละ แต่ถ้าจะอยู่ในเมืองนี้ละก็คงจะหนีไม่พ้นการช้อปปิ้ง หรือโรงหนัง ฉันก็ว่าสนุกดีนะ แต่บ่อยเข้าก็ชักจะน่าเบื่อ  ไม่สิ มันไม่ชักจะน่าเบื่อหรอก แต่สำหรับฉันมันเป็นอะไรที่น่าเบื่ออย่างหนักเลย ที่จริงมันยิ่งแย่กว่านั้นนะ แต่ถ้าขืนฉันเอ่ยขึ้นมาล่ะก็ แม่คุณคงไม่ยอมให้คุณซื้อหนังสือเล่มนี้แหงเลย ยิ่งนี่เป็นบทแรกๆซะด้วย เอ่อ... ที่จริงคุณก็ไปยืมจากห้องสมุดได้นะ แต่ฉันว่าช่วยกันอุดหนุนหนังสือของฉันดีกว่า  เอาเถอะ อีกอย่างคงไม่มีใครออกจากบ้านไปช๊อปปิ้งหรือดูหนังทุกวันหรอกนะ เปลืองเงินแย่เลย แล้วพ่อกับแม่ฉันก็คงจะไม่อนุญาตด้วย, หนำซ้ำ ฉันเพิ่งจะเข้าใจสิ่งสำคัญสิ่งหนึ่งได้อีกด้วย คือ การไปช้อปปิ้งดูหนังสำหรับฉันมันก็เป็นแค่ความสุขชั่วคราวเท่านั้นแหละ ฉันรู้สึกสนุกกับการได้รวมกลุ่มกับเพื่อน ได้ของใหม่กลับบ้านทั้งที่รู้ว่าตัวเองก็เสียเงินไปเพื่อแลกกับมัน  แต่พอมันจบลงแล้ว มันก็คือจบลงแล้วนะสิ แล้วมันก็ไม่ได้ช่วยให้ชีวิตฉันดีขึ้นต่อจากนั้นด้วย  บางทีมันอาจจะเป็นชีวิตที่ดีสำหรับคุณก็ได้นะ แต่ไม่รู้สิ นั่นไม่ใช่ฉันเลย ฉันก็ช่วยตัวเองไม่ได้เหมือนกันที่เกิดมาไม่พอใจในตัวเองเลยซะอย่าง ไม่ทุกอย่างหรอก แค่บางอย่าง ซึ่งมันก็เป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงได้ยากซะด้วย  เดี่ยวคุณก็รู้เองล่ะ ว่ามันน่าเบื่อยังไง



       ฉันเฝ้ารอมานานแล้วที่จะได้ย้ายไปอยู่ที่อื่น ไปให้ไกลๆจากที่นี่แล้วใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ฉันเกลียดเมืองนี้จริงๆเลย บางทีฉันยังไม่อยากจะนึกถึงวันพรุ่งนี้เลย เพราะฉันรู้ว่ามันต้องน่าเบื่อและเหมือนเดิมอย่างทุกๆวัน  ฉันอยากจะทำอะไรที่มันมันส์ๆ  แตกต่างจากที่เป็นอยู่มากเลย  หรือไม่ก็ได้พบกับการผจญภัยครั้งยิ่งใหญ่ ถ้าจะให้ช่วยพิทักษ์โลกฉันก็ยินดีนะ ฮ่ะฮ่ะ แต่มันอาจจะเป็นแค่ความฝันงี่เง่าของฉันก็ได้  แต่ช่างเถอะ อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันคิดเวลาไม่มีอะไรทำ อีกอย่าง ถ้าฉันโตขึ้นฉันจะหนีไปอยู่ที่อื่นให้ไกลๆจากที่นี่เลย ฉันอยากจะอยู่ในเมืองเล็กๆติดชายทะเลที่มีผู้คนน่ารัก ได้สัมผัสกับไออุ่นของแสงแดด ผืนทรายนุ่มสบายใต้ร่มต้นปาล์มบนหาดทรายอันทอดยาว และน้ำทะเลแสนสดชื่น ช่างดีจริงๆ แล้วตอนเย็นหลังเลิกเรียน ฉันจะไปชายหาดกับเพื่อนทุกวันเลย  ซึ่งมันก็คงจะดียิ่งกว่านั้นด้วยถ้าฉันเล่นกระดานโต้คลื่นเป็น นั่นเป็นกีฬาที่น่าสนุกมากเลย ถึงจะดูอันตรายก็เถอะ แต่ฉันไม่สนหรอกว่าจะตายเมื่อไหร่ อยู่ไปก็ไม่มีอะไรต้องทำอีกแล้วหละ จะได้ไม่ต้องเครียดเรื่องนู่นเรื่องนี่ด้วย... ล้อเล่นน่า! ฉันว่าถ้าฉันอยู่ต่ออาจจะได้เจอกับอะไรที่มันดีกว่าที่เป็นอยู่ก็ได้นะ งั้นรอให้มีเรื่องดีๆเกิดขึ้นก่อน แล้วใช้ชีวิตให้คุ้มก่อนดีกว่า





       ฉันเรียนอยู่เกรด8 ที่โรงเรียนทรีฟสปริง แล้วก็อยู่ชมรมนิตยสารของโรงเรียน  ซึ่งมีหน้าที่เขียนเรื่องสั้นหรือบทความต่างๆสำหรับนิตยสารของโรงเรียน  ปีนี้เรื่องสั้นแนวโรแมนติก/คอมาดี้ของฉันก็ได้ลงเรียบร้อยแล้วด้วย น่าเสียดายที่นามปากกาฉันเห่ยที่สุดเลย เพราะฉันคิดไม่ทันก็เลยบอกพี่เขาไปว่า “เอริก้า” ใช่แล้ว ก็ชื่อฉันนะสิ แค่นั้นแหละ ทั้งๆที่รู้ว่ามีใครตั้งหลายคนชื่อนั้น เอ่อ แต่ก็ดีเหมือนกันนะที่ฉันใช้นามปากกานั้น เพราะถ้าเรื่องของฉันไม่สนุก มันก็ยากที่พวกเขาจะรู้ว่าใครเขียนกัน ฮ่ะ ฮ่ะ, แล้วตอนนี้ฉันก็ยังคิดนามปากกาของฉันไม่ออกเลยด้วย, อืม นอกจากฉันจะเขียนเรื่องลงนิตยสารของโรงเรียนแล้วฉันก็ยังได้ถ่ายภาพเพื่อนำมาลงนิตยสารของโรงเรียนด้วย  แต่ส่วนใหญ่ก็เป็นผลงานของรุ่นพี่ทั้งนั้นแหละ พวกเขาเก่งๆกันทั้งนั้น,





        ฉันอยู่ในบ้านเล็กๆกับครอบครัวแสนน่ารัก คือ พ่อของฉัน ไรอัน โลแวน, แม่ของฉัน แคทเทอลีน  โลแวน และเพื่อนสนิทเบอร์หนึ่งของฉัน น้องสาวแสนซ่า ฮิลารี่  โลแวน, ฮิลผมยาวสีน้ำตาล ตาสีน้ำตาล เธออายุสิบสองปี  อยู่เกรด6 เราก็เลยเรียนอยู่คนละโรงเรียน  พอขึ้นเกรด7 ฮิลก็จะมาเข้าโรงเรียนเดียวกันกับฉันเนี่ยเเหละ   เราสนิทกันมากเลย เราคุยกันได้ทุกเรื่องแหละ ที่สำคัญเราก็ชอบไปช้อปปิ้งด้วยกันด้วย ยิ่งถ้าแม่ไปด้วยอีกคนนะ มันส์ทุกทีเลย  สำหรับพ่อก็ต้องไปช้อปปิ้งที่ร้านขายซีดีหรือหนังสือด้วยกัน  เพราะพ่อซื้อซีดีหนังทีหนึ่งเกือบสิบแผ่นเลย แล้วมีตั้งหลายเรื่องที่น่าดูมากๆ อาทิตย์ที่แล้วพ่อก็เพิ่งซื้อหนังเรื่อง Raies your voice มาเอง ฉันดูแล้ว ขอโฆษณาว่าสนุกมากจริงๆ ฉันก็ชอบมากเลยด้วย มีแต่คนที่ฉันชอบแสดงทั้งนั้นเลย โดยเฉพาะ ฮิลารี่  ดัฟฟ์  ชื่อเหมือนน้องสาวฉันเลย, เธอเป็นศิลปินคนโปรดของฉัน  แล้วจากหนังเรื่อง Raies your voice นี้ทำให้เธอกลายเป็นแรงบันดาลใจของฉันด้วย  ฉันว่าเธอน่ารักมากเลย แล้วฉันก็อยากจะเจอเธอมากเลยด้วย  





        พูดถึงเพื่อนๆฉันที่โรงเรียนบ้างและกัน กลุ่มฉันก็มีกันเจ็ดคนคือ ฉัน, เมแกน, แอมเบอร์ ,เดนิส, จูดิธ, โคลอี้ และ แอนนา  เป็นไงล่ะ แก็งใหญ่มากเลยใช่มั้ย  ฉันรักเพื่อนๆของฉันมากเลย เราคบกันตั้งแต่ตอนเรียนประถมแล้วหละ เรานี่เกิดมาเพื่อกันและกันจริงๆเลยนะ,   ใช่สิ ตอนนี้เรากำลังจะมีวงดนตรีด้วยกันด้วยนะ ฉันร้องนำ  พวกเราตื่นเต้นกับเรื่องนี้มากเลย ฉันก็ดีใจมากด้วย, พูดถึงเพื่อนฉันแต่ละคนหรอ นิสัยไม่หมือนกันเลยหละ แตกต่างกันมากด้วย  เอาล่ะ ฉันจะลองอธิบายลักษณะนิสัยของแต่ละคนให้ฟังสั้นๆและกัน



เดนิส, สาวรักคอมพิวเตอร์  สาวกวง สิมเพิลแพลน   สนุกสนาน

โคลอี้, สาวขี้แกล้ง จอมจุ้น จอมเจรจา  เคร่งเครียด  แต่ใจดี เป็นคนดีมากๆเลย ตลกด้วย

จูดิธ, สาวรักกีฬา  ผู้ขำขัน  ชอบปล่อยมุขน้ำเน่า  รักสงบ

แอนนา, สาวน่ารัก  ใจดี  ชอบกลับบ้านเร็ว โดนแอมเบอร์ตี และตะโกนใส่อยู่บ่อยๆ

เมแกน, สาว (หรือป้า) ผู้ใจดี  อารมณ์ขัน  และเป็นมิตร

แอมเบอร์, สาวจิ๊กโก๋  ฮาหลุดโลก  ร้องไห้ง่าย  ชอบตีและตะโกนใส่แอนนา (อย่างเอ็นดู)





       ตอนนี้ก็ใกล้ๆจะปิดเทอมแล้ว  ฉันก็ดีใจเหมือนกัน  แต่ก็อยากให้เป็นเปิดเทอม จะได้ไปโรงเรียน แล้วจะได้ไปเจอเพื่อนๆ  ไปคุย เล่น  และตีแบดที่โรงยิม  มันสนุกเป็นบ้าเลยล่ะ  แต่ปิดเทอมก็เยี่ยมนะ   ฉันจะได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ แล้วก็ครอบครัวด้วย  วู้! ฉันชอบไปเที่ยวทะเลที่สุดเลยล่ะ