คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Bab Girl I Love You 2
2
“เดี๋ยวผมจัดการเองครับป้าจิน ขอบคุณมาก”
ผมเดินไปลากยัยผู้หญิงมาจากป้าจินและลากกลับเข้าห้องเหมือนเดิม ในเมื่อดื้อและไม่มีมารยาทในบ้านผมเอาซะเลย ถ้าพ่อรู้ เธอได้โดนด่าเละแน่ พ่อผมไม่ชอบผู้หญิงขี้โวยวาย
.....
พอมาถึงห้องนอนผม ผมล็อคห้อง เธอก็เริ่มโวยวายอีก
“คุณ....คุณเป็นใคร จะทำอะไรฉัน นี่คุณ ฉันอยู่ม.6 เองนะ ไม่ได้มาขายตัวด้วย ปล่อยฉันกลับบ้านนะ” ท่าทางเธอไม่ยอมฟังใครเลยจริงๆ แถมท่าทางลนลานเหมือนกลัวนั่นอีก
“นี่เธอ ฉันอยู่ ปี 1 ไม่ได้จะทำอะไรเธอ...” ผมเขยิบเข้าไปใกล้เธอ แต่เธอดันวิ่งไปหลบที่ขอบเตียงของผม “กลัวขนาดนั้นเลยหรอ เมื่อคืนยังนอนให้ท่าอยู่เลย”
“จริงง่ะ...แล้วฉันมาอยู่กับคุณได้ยังไง คุณจะทำอะไรฉันมั้ย”
“คือเรื่องมันยาวอ่านะ ไม่ยาวหรอก แต่ จะเป็นอะไรมั้ย ถ้าเธอลุกขึ้นมานั่งดีๆ”
ผมเดินเข้าไปหาเธอ แต่เธอดันโดดขึ้นเตียง ผมรู้สึกเคืองอย่างมาก เธอจะกลัวอะไรกันหนักหนาฟร่ะ ผมหมั่นไส้เลย โดดไปหาที่เตียง เธอเลยตกใจซะงั้น
“กริ๊ดดดด!!” ร้องมันเข้าไป จะร้องทำไมว่ะ “ออกไปไกลๆเลยนะ ไอเวร”
“อ๊อก!!” เธอถีบเข้าที่อกผมพอดีเลย ผมโครตจุกเลยอ่ะ แถมโมโหมากด้วย “ไม่ไหวแล้วนะเว้ย” ผมโดดเข้าไปตะครุบตัวเธอไว้ -_- ฟังเหมือนราชสีห์ตะครุบหนูเลยอ่ะ
แล้วผมก็ขึ้นคร่อมตัวเธอ เธอดิ้น สั่นไปมา ทำให้ผมยิ่งบ้าคลั่งเข้าไปอีก....
“ฟังนะครับ คุณผู้หญิงขี้โวยวาย ขี้กลัวไม่เข้าเรื่อง....ผมจะเล่าให้ฟัง ถ้าคุณไม่ยอมนั่งฟังดีๆ ก็ฟังท่านี้แหละ”
.......
และผมก็เริ่มเล่าเรื่องเมื่อคืนให้เธอฟัง ในท่าสุดสวาทมาก มือของผมยังกดมือเธอไว้อยู่สองข้าง หน้าเธอเบือนหนีตลอด ไม่ยอมมองตรงมาที่ผม หน้าผมกับหน้าเธอก็ห่างกันไม่มาก มองเห็นใบหน้าเธอใกล้ๆแล้ว รู้สึกว่ายิ่งมองยิ่งหลง
“พอตื่นขึ้นมาก็เงี้ย...ไม่รู้เรื่องเอาซะเลย”
“หึ...นึกว่าซื้อฉันมาเพื่ออย่างอื่น คุณคิดจะช่วยฉันจริงๆรึไง” พอเล่าจบก็เริ่มถากางกันต่อ
“ไม่น่าช่วยเล้ย ถ้ารู้เป็นแบบเนี่ย น่าจะปล่อยให้เสี่ยตัวใหญ่ๆ พุงเยอะๆ นอนทับให้ตายไปเลย”
“อี๋!! อย่าแม้แต่จะคิดเลยนะ...ขยะแขยง แหวะ” เธอพยายามผลักให้ผมออก แต่ไม่เป็นผล แต่ผมก็ยอมถอยออกไปนั่งดีๆ รู้สึกจะหลงยัยนี่ เดี๋ยวเป็นเรื่อง
“งั้น ฉันขอตัวกลับบ้าน ป่านนี้พี่วินคงด่าฉันตายแล้วเนี่ย หายไปทั้งคืน” เธอพูดพลางเก็บเสื้อผ้ามาพับและรื้อห้องผมเพื่อหาถุงมาใส่ กล้าดีมาก แหม่ -_- ไม่กลัวผมแล้วรึไงนะ
“เธอมีแฟนแล้วรึไง ไอพี่วินที่ว่าน่ะ”
“พี่วินน่ะ พี่ชายคนโตย่ะ แฟนฉันน่ะ มีอยู่แล้ว นายอยากรู้ไปทำไม”
“เปล๊า” ก็แค่ถามเฉยๆ อยากรู้....ไม่ใช่ๆ ถามเฉยๆ ไม่อยากรู้ซะหน่อย
พอเธอเก็บของเสร็จก็เดินแบมือมาทางผม
“อะไรของเธอ....o_O>>???”
“ขอเงินค่ารถกลับบ้าน 500 บาท”
“ฉันไม่ใช่พ่อเธอนะ อีกอย่าง ฉันเหลือเงินทั้งตัวแค่ 1500 บาท เพราะเธอ ทำให้ฉันเสียไป 2 แสน เธอรู้มั้ย นั้นเงินเก็บฉันเป็นปีเลยนะ พูดแล้วน่าเจ็บใจ ช่วยแล้วไม่ขอบคุณ แถมยังมาว่า ยังไม่พอ ขอตังค์อีก รู้งี้เมื่อคืนไม่น่าปล่อยให้มายืนถลึงตาใส่แบบนี้หรอก”
“หุบปาก! จะให้ไม่ให้”
“ไม่ให้...แล้วเธอต้องหาทางเอาเงินมาคืนฉันด้วย ฉันลดให้เหลือ 1 แสนบาท กว่าเงินเดือนฉันจะออกก็เดือนหน้า แถมฉันค่าใช้จ่ายเยอะด้วย”
“ฉันกลับเองก็ได้ ไม่มีเงินก็เรื่องของนาย”
“ยัยไม่รู้จักบุญคุณ จะไปไหนก็ไปเลย”
“เชอะ!”
....
ผ่านไป 10 นาที ผมนั่งคิดอยู่ที่เดิม ไม่ไหวๆ ในใจคิดถึงแต่ยัยนั่น นานมาแล้วที่ผมไม่ได้รู้สึกอยากห่วงใครขนาดนี้ ผมเลยวิ่งลงไปที่โรงจอดรถและขับรถออกตามหาเธอทั่วหมู่บ้าน เพราเห็นเธอเดินออกมา
แปลกเว้ย! หาไม่เจอ เธอจะหายไปไหนได้ หน้าปากเข้าหมู่บ้านก็ไกล เดินไวขนาดนั้นเลยหรอว่ะ ผมเลยขับรถกลับมาที่บ้าน
“เฮ้ย! มาอยู่นี่ได้ไงว่ะ”
ผมเห็นเธอนั่งหลับที่ตู้จดหมายหน้าบ้านผม ทำไมตอนอกมาไม่เห็นว่ะ แล้วหล่อนยังไม่ไปไหนเนี่ยนะ เก่งแต่ปากจริงๆ
“นี่ ตื่นๆๆ....เดี๋ยวไปส่ง ไหนๆฉันก็เป็นพระเอกแล้วนะ ขอเป็นให้จบทั้งเรื่องเหอะ จะปล่อยนางร้ายอย่างเธอเดินกลับคนเดียวรึไง”
นอนได้ไงว่ะ แดดตอนบ่ายร้อนจะตาย นี่บ่ายสามแล้ว ไอแซมน่าจะเรียนเสร็จได้แล้วล่ะ ....
เธอตื่นพร้อมหน้าบึ้งที่ต้องมาเจอผม เหมือนฝันร้าย ฮ่าๆๆๆ หน้าเธอตลกชะมัดเลย เหมือนเด็ก....เด็กปัญญาอ่อนยังไงไม่รู้
“ขึ้นรถ”
“ฝันไปเหอะ”
ผมขี้เกรียจเถียงต่อ มันเหนื่อยเลยอุ้มเธอยัดใส่เบาะหลังและรีบบึ่งรถออกทันที มุ่งไปหน้าปากทางเข้าหมู่บ้าน เธอเอาแต่นั่งหน้าบึ้งไม่ยอมบอกว่าบ้านอยู่ไหน เธอเอาแต่บอกว่า....หลังคาสีเขียว....ติดสนามหญ้า ข้างๆร้านกาแฟ ...เธอบอกแค่นี้จริงๆ แถมไม่ได้บอกด้วย ร้านกาแฟไหน ผมแลยจอดร้านกาแฟทุกที่ มันจะทั่วเมืองอยู่แล้วนะ
“บอกมาอยู่ไหน ๆ ไม่งั้นก็ลงไปซะ”
“ได้ แต่เอาเงินมา 500”
“ค่ารถบ้านเธอรึไง 500 เนี่ย”
“ก็เออดิ ค่ารถบ้านฉัน”
“เอาดีๆ บอกว่าบ้านอยู่ไหน”
“อยู่ตรงข้ามร้านหนังสือ”
“เฮ้อ!! สงสัยจะได้ลงข่าวงหน้าหนึ่งเรื่องฆ่าข่มขืนเด็กสาวม.ปลายซะแล้วสิ”
“อ๊ากกก!! ฆ่าได้นะเว้ย แต่อย่าข่มขืน ฉันไม่ยอม”
“นั้นเปลี่ยนใจ...”
“ฟู่!!” เหมือนเธอจะโล่งอก คงคิดว่าผมไม่ข่มขืนแล้วล่ะสิ ฮ่าๆๆๆ
“ไม่ฆ่าแล้ว แต่ข่มขืนแทน ฮ่าๆๆๆๆ”
.....
ผ่านไปสองชั่วโมง ผมยังขับวนเมืองไปมา เธอก็หลับไปเรียบร้อยแล้ว งั้นขับกลับบ้านดีกว่า
ครืก ครืก.....///----
อ้าว! เฮ้ย! ไม่จริง!
“รถเป็นอะไรอ่ะ นาย” หน็อย...สนิทกันเร็วจริงๆ จากที่เรียกคุณเป็นนายแล้วหรอ ....แต่ฟังแล้วเข้าท่าแหะ ดีกว่าเรียกคุณอีก
“น้ำมันหมดน่ะสิ นี่จะเย็นมากแล้วนะ เพราะเธอ เธอๆๆๆ เธอมันบ้า โอ๊ยยย!!”
“หมดก็ไปเติมดิ”
“เธอคิดว่าฉันพกเงินมารึไง อีกอย่าง ถึงพกมาก็ใช้ไม่ได้ 1500 บาทของฉัน ฉันต้องใช้ทั้งเดือนนะเว้ย!”
“กริ๊ดดดด!!” เธอเริ่มกริ๊ด จากนั้นก็เดินลงจากรถไป มองซ้ายมองขวา หน้าหลัง ไม่มีอะไร เธอเลยเดินกลับมาที่รถ
“ขอเศษเหรียญหน่อยดิ มีป่าว”
“ที่ฉัน ไม่มี ในรถไม่รู้ หาเอง”
พูดจริงทำจริง เธอเริ่มรื้อรถผม เละหมด...
“เย้!!” เธอหยิบเหรียญบาทใต้เบาะข้างคนขับขึ้นมา เจอบาทหนึ่ง ดีใจอย่างกับเจอเงินล้าน คิดแล้วขำ
พอเธอได้เงิน 1 บาทก็รีบวิ่งแล่นไปที่ตู้โทรศัพท์ ผ่านไป 40 วินาที เธอเดินกลับมาหน้าเศร้า
“เป็นไรเธอ ญาติเสียหรอ”
“นายนั่นแหละจะเสีย....ฉันโทรหาพี่ชายแล้ว พูดไม่ทันจบ สายก็ตัด อีกอย่าง ฉันไม่รู้ด้วยที่นี่ที่ไหน ฉันบอกไม่ทัน เอาไงเนี่ย พี่วา พี่วิน ต้องเป็นห่วงฉันมากแน่ๆเลย ฉันจะกลับบ้านยังไงอ่ะ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอีก เพราะเรื่องบ้าๆ ฉันถึงต้องเจอแบบนี้ ฉันจะแก้แค้นอีนังพวกที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้”
“......” เธอนั่งข้างเบาะคนขับ นั่งหน้าเศร้า เหมือนจะร้องไห้เลยอ่ะ เธอพูดอะไรออกมา ผมก็ไม่เข้าใจหรอก มันหมายความว่าไง
“นาย...”
“อือ”
“มีมือถือป่ะ”
“เอ่อ....มี” พูดจบหน้าเศร้าๆของเธอเปลี่ยเป็นสายตาดุเดือด โกรธแค้น เคือง แล้วเอามือมาฟาดลงที่หน้าขาผมแรงๆ “โอ๊ยยย!!”
“เอามา มีทำไมไม่บอก”
“มือถืออ่ะมี...เงินไม่มีเว้ย!!”
ครืดๆๆ...
โธ่! ซวยหรือโชคดีดีว่ะเนี่ย มีคนโทรเข้ามาพอดี...
“ฮัลโหล ป้าจินหรอครับ...รถผมน้ำมันหมดครับป้า...อยู่ตรงหน้าโรงพยาบาล OP ครับป้า......ครับ.......ผมจะรอ…ขอบคุณครับ”
“เอ่อ...ที่นี่น่ะ ไกลจากบ้านฉันมาก รออีก 1 ชั่วโมงน่ะ ถึงจะมีคนมารับ ไม่แน่ถ้าป้าโทรหาลุงนินไม่ได้ ก็ต้องรอไปอีกนานเลย”
“โครตช่วยได้มากเลยนะ”
“ก็ยังดีกว่า เอาเหรียญหยอดโทรหาคนอื่นได้ แต่ไม่รู้จักว่าอยู่ไหนแล้วกัน อีกอย่างที่เป็นอย่างนี้เพราะใครล่ะ บอกทางไปบ้านมาตั้งแต่แรกก็จบ”
“บ้านฉันอยู่หมู่บ้าน อิทราน่า ซ.12/4 หลังคาสีเขียว...” “พอๆๆ บอกตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว ยัยงี้เง่า...หมู่บ้านนั่นห่างจากหมู่บ้านฉันแค่ 4-5 กิโล ปัญญาอ่อนรึไงเนี่ย ต้องขับมาไกลเป็น 50 กิโล....สมควร”
“ผู้ชายอะไร ขี้บ่นชะมัดเลย” เธอพูดเบาๆ แต่ผมได้ยิน เธอกอดอกเชิดหน้า เหมือนไม่ยอมรับว่าตัวเองผิด และไม่ผิดอะไรเลย
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ยัยผู้หญิงปากโซดาก็นอนหลับไปแล้ว ผมเลยขอหลับมั่ง แต่ในนี่ร้อนชะมัดเลย ขนาดเปิดประตูรถแล้วนะเนี่ย ร้อนๆๆ เธอนอนไปได้ไงเนี่ย เหงื่อออกเต็มเลย เธอตัวเปียกด้วย คงเหนื่อยมากเลยสินะ
.......
สองทุ่ม ผมรู้สึกตัวอีกทีก็สองทุ่มแล้วล่ะ ยัยบ๊องยังไม่ตื่น สายไม่ได้รับ 20 สายของป้าจินและของเพื่อนๆผม บ้าชิบ! เผลอหลับงั้นหรอเนี่ย
ไม่นานก็มีคนมา นั่นเป็นรถลุงนิน ดีจริงๆ ตื่นปุ๊บมาปั๊บเลย แต่ยัยนี่ท่าจะหลับสนิทเลยนะนี่
....
พอเคลียร์เรื่องรถเสร็จ คือเอาน้ำมันที่ลุงนินเอามาให้ ใส่ในรถเรียบร้อยแล้ว ผมก็ขับรถไปที่หมู่บ้าน อิทราน่า ซ.12/4 อย่างที่เธอบอกจริงๆ หลังหมู่บ้านมีบ้านเธอหลังคาสีเขียวหลังเดียว ดีนะที่เธอบอกที่อยู่บ้านมาแล้ว ไม่งั้นได้ซวยอีกแน่ๆเลย -___-
“ถึงแล้ว ตื่นๆ ไม่งั้นฉันอุ้มไปส่งที่บ้านจริงๆด้วย” V-V
ท่าทางเธอจะตายไปแล้วจริงๆ...ผมเลยอุ้มเธอและกดกริ่งหน้าบ้าน
“มาหาใครครับ” ผู้ชายร่างสูง หน้าตาหล่อเหลาขาวใจ หล่อพอๆกับผม แต่ผมดูดีกว่า แต่ท่าทางเขาจะแก่กว่าผมนะ หน้าตาก็คล้ายๆยัยบ๊องนี่เลย
“เอ่อ บ้านของยัยนี่ใช่มั้ย คือ...ผมพามาส่งน่ะ”
“เออใช่ แกเป็นใคร ทำไมน้องฉันเป็นอย่างงี้ ปล่อยเลย”
เขาเดินมารับตัวน้องสาวเขาไปก่อนจะส่งสายตาอยากฆ่าผมมาให้ ผมเองก็ทำหน้าเจื่อนๆกลับ แบบ ฉันไม่ผิด...ไม่มีอะไรเสียหายด้วย
“วา...มารับน้องสาวแกเร็ว”
“ฮ่ะ...พี่” แล้วผู้ชายร่างสูงอีกคนก็เดินออกมา หน้าตาดีคล้ายกันเลย นี่ยัยนี่มีพี่ชายสองคนเลยหรอ ท่าทางหวงก้าง เอ๊ย! หวงน้องสาวน่าดู แหงล่ะ -_- น้องน่าตาดีนี่นา นี่คิดถูกมั้ยว่ะ พามาส่งเอง ผู้ชายน่ากลัวว่ะ
สายตาของคนชื่อวามองมายังผมแบบเป็นมิตรแตกต่างกับคนที่อุ้มผู้หญิงบ๊องนี่เย๊อะเลย...
“นี่ น้องสาวพวกคุณน่ะ ก่อความเดือดร้อนให้ผม ผมกรุณาหรอก ถึงพามาส่ง ขอบคุณซักนิดก็ไม่มี” มันยั๊วจริงๆนี่นา น่าโมโห ครอบครัวอะไร ไม่รู้จักขอบคุณคนดีน่าตาดีเอาซะเลย
“นี่นาย นายพาน้องสาวฉันกลับมาในสภาพนี้ ให้ฉันคิดยังไง ดูดิ เสื้อผ้า เนื้อตัวมอมแมมอย่างกับหมา...” ด่าน้องตัวเองซะงั้น “นายเป็นอะไรกับเธอ” นั่นดิ ผมเป็นอะไรกับเธอ
“ฮือ....อือ...เสียงพี่ๆนี่นา...อ๋อยย!” เสียงยัยบื้อตื่น ยัยนั่นตื่นปุ๊บ พอรู้สึกตัว พี่ชายเธอก็ปล่อยเธอลงและมองหน้าอย่างเอาเรื่อง
“ว่าน...ผู้ชายคนนี้เป็นใคร ชื่ออะไร มาด้วยกันได้ไง นี่ใส่เสื้อผ้าใคร”
“ไอพี่วิน ใจเย็นๆดิฮ่ะพี่...”
“เงียบไปเลยไอวา”
“ว่านก็ไม่รู้อ่ะมันเป็นใคร ชื่ออะไร ว่านไม่รู้จัก แล้วว่านมากับเค้าได้ไงเนี่ย อ๊ายยย!! พี่วิน โรคจิตแน่เลย ว่านใส่เสื้อมันได้ไงเนี่ย นี่นายมาส่งฉันได้ไง ฉันไม่รู้จักนายย่ะ” หน็อยย--- จุกๆ จุกมากๆ สะอึก พูดไม่ออก อึ้ง นางมารร้ายชัดๆ เธอนี่สวยก็จริง แต่นิสัยแย่มาก
“นี่เธอ จำเรื่องของเราไม่ได้รึไง...” พูดไปได้ไงว่ะ เรื่องของเรา “พูดอย่างนี้ฉันเสียหายนะเว้ย! บอกพี่ชายเธอไปสิ ว่าเธอไปเที่ยวผับแล้วโดนขายน่ะ”
“นี่ ฉันจำได้ว่าฉันไปอ่านหนังสือบ้านยัยแพทนะ พอตอนกลับก็หมดสติไป แล้วฉันก็มาอยู่นี่ ฉันอายุ 17 เองนะ จะไปเที่ยวผับได้ไง นายมั่วป่ะเนี่ย แต่งเรื่องเก่งจริงๆ พูดอย่างนี้ฉันก็เสียหายนะย่ะ พี่ชายฉันรู้ เอ๊ย! เข้าใจผิดขึ้นมาจะว่ายังไง”
“ก็ดี รู้ไปเลยน้องสาวใจแตก โธ่ คนอุตส่าห์ช่วย รู้งี้ปล่อยให้โดนปล้ำและเป็นเมียน้อยเสี่ยดีกว่า เจอกันชาติหน้านะเว้ย”
“เชิญเลย ไอคนสกปรก นายเป็นใครฉันยังไม่รู้จักเลย ไอโรคจิต”
“เดี๋ยว! แกจะไปไหน...ไอโรคจิต”
หวาาาาา!! O_O
ผมจะเดินขึ้นรถครับ...แต่มีคนดึงคอเสื้อไว้ได้และกระชากผมกลับ พร้อมเสียงที่เป็นลางว่า...
ซวยแล้วไงล่ะ....
ความคิดเห็น