[fic] vocaloid }ความรัก....ทำไมมันเข้าใจยากจังน่ะ

ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้น

 "ริน"
เด็กผู้หญิงผมสีเหลืองหันตามเสียงเรียกหวานๆ  ของเด็กหญิงผมฟ้าอมเขียวที่วิ่งมาหอบแฮกๆ ตรงหน้า
เพราะระยะที่วิ่งมานั้นก็ไม่น้อยหน้าไปกว่ารอบสนามหญ้าที่โรงเรียนเลย
"มิคุ......"
"เลน...บอกให้รอแต่ทำไมถึงวิ่งออกมาจากก่อนละ"
เด็กหญิงผมฟ้าหรือมิคุกล่าวก่อนที่หอบอีกรอบ
"อากาศดีขนาดนี้ ฉันเลยเพลินน่ะ เลยเดินออกมาซะหน่อย"
"ไม่ซะหน่อยน่ะ นี่มันใกล้ถึงโรงเรียนแล้วด้วยซ้ำ"
"อ่ะ...อาว....จริงเหรอ แฮะๆ ขอโทษน่ะมิคุจัง>w<"
"เธอนี่จริงๆ เลย ฉันยกโทษให้อยู่แล้วน่า"
"อื้ม!!"
"ขอโทษทีทำให้รอนาน....แฮก"
เด็กชายผมสีเหลืองตาสีฟ้าเดินเข้ามา เขาคงไม่พ้นใครนอกจาก'เลน'เด็กชายที่สองสาวเพิ่งพูดถึงไปเมื่อกี้
"ไม่เป็นไรๆ รีบไปโรงเรียนได้แล้ว เดี๋ยวพี่ไคโตะกับพี่เมย์โกะบ่นเอา"
รินดันหรือผลักทั้งสองคนวิ่งออกไปตามทางข้างหน้า

วันนี้ก็เป็นวันที่อากาศแจ่มใสเหมาะสำหรับนอนกลางวันของเหล่าผู้ที่ยังงังเงียเช่นไคโตะ
"มากันแล้ว นายออกไปรับสิ!!!"
หญิงสาวผมน้ำตาลบ่นขึ้นพลางชี้ไปทางทั้งสามคนที่เพิ่งจะเดินมาลิ่วๆ ให้รุ่นพี่ทั้งสองเห็น
"อ้าว!!....ทำไมต้องเป็นฉัน เมย์โกะ เธอมีขาก็ไปเองสิ"
"แน่ะ...ยังมาเถียง ฉันขาพอการ รีบๆไปรับพวกเขาสิ หน้าที่นายน่ะ ตาบ้า"
เมย์ไม่พูดพรำ่ทำเพลงรำกระบี่ก่อนจะถีบไคโตะจนเหมือนนั่งวิ่งสี่คูณร้อยเมตรในโอลิมปิกก็ไม่ปาน
ไปดักหน้าสามคนที่มองสถานการณ์ตรงหน้าด้วยสีหน้าอดกลั้นกับความขำตรงหน้าไม่ได้
"อรุณสวัสดิ์รุ่นพี่เมย์โกะ/ไคโตะ"
"อรุณสวัสดิ์...วันนี้ก็เหมือนเดิม พี่กลายเป็นตัวตลกสิน่ะ"
"เดี๋ยวจะเป็นนักวิ่งทีมชาติอีกถ้าไม่เิลิกนิทราลับหน้าฉัน"
ไคโตะหันไปยิ้มเจื่อนๆ 
"ครึกครื้นดีน่ะครับ รุ่นพี่"
"ก็วันนี้ยัยเมย์มี่นี่โหดชะมัดทีกับพูดนาย...."
ยังไม่ทันที่ไคโตะจะพูดจบเมย์โกะก็มองด้วยสายตาอาฆาต
"พูดว่าอะไรกันน่ะ....."
"ปะ..เปล่า ยัยป้าโหด"
"ตายซะเถอะ"
ภาพตรงหน้าเป็นที่สยดสยองของเด็กๆ ทั้งสามจนที่ผู้แต่งเองก็ยังไม่อยากบรรยาย
เอาเป็นว่าสภาพไม่ต่างอะไรกับศพ(ที่ไม่)สวยละกัน
ว่าแล้วรินก็เข้าไปห้ามเมย์โกะไม่ให้ฆ่าไคโตะให้เละไปมากกว่านั้น

โรงเรียน โวลี่ วิส
บรรยายกาศรอบๆโรงเรียนดูอบอุ่นและร่มเย็นต่างจากทั้งสามคนที่เพิ่งเข้าห้องเรียนแบบไม่ทันตั้งตัว
เพราะมิคุดักไว้ก่อนว่า'ถึงเปิดเทอมใหม่อาจจะเจออะไรก็ได้'
เท่านั้นละ นักวิ่งทีมชาติอีกสามคนก็ทิ้งรุ่นพี่ของพวกเขาเอาไว้ให้ทะเลาะกันต่อ
ส่วนเมย์โกะและไคโตะนั้นก็รีบวิ่งตามหลังทั้งสามไปเข้าชั้นเรียนของตนเอง
แต่สิ่งที่บรรดานักเรียนทั้งโรงเรียนชอบก็คือ
"นั่งประจำที่ได้แล้ว วันนี้อาจารย์มีอะไรจะมาบอกกล่าวกับทุกคนซะหน่อย"
ว่าแล้วทุกคนในห้องก็เงียบกริบราวกับป่าช้า
คุณครูสาวสวยของพวกเราทั้งหลายๆ นั้นเอง 'อาจารย์ฮิเมะ เคียวโกะ เป็นที่ป็อปในหมู่อาจารย์และนักเรียน
แต่ดูท่าอาจารย์คนนี้จะเป็นอาจารย์ประจำชั้นห้อง2 แต่ถึงอย่างนั้นข่าวใหม่วันนี้ทำให้เลนกับรินหันมามองมิคุ
และมิคุตอบด้วยรอยยิ้มที่ชวนให้หัวเราะตาม
"อาจารย์มีนักเรียนใหม่อยากจะแนะนำ เข้ามาสิจ๊ะมิคุโอะคุง"
"ชื่อเหมือนมิคุจังเลย ตาก็เหมือนสีผมก็ใช่ก็อปมาเลย"
"นั้นสิ...."
เลนต่อเติมคำพูดของริน
"สวัสดีครับ ผมชื่อไร  มิคุโอะ เรียกผมว่ามิคุโอะก็ได้ครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วย"
เสียงยั่วยวนความกระหายของเหล่าสาวๆ ในห้องเรียนได้เป็นอย่างมาก
'มาไม่เ่ท่าไหร่เรียกได้ว่าป็อปเลยซะงั้น'
ความคิดของเลนแล่นเข้ามาในหัว
"นั่งใกล้คุณมินามิก็แล้วกัน....เชิญจ๊ะ"
อาจารย์เคียวโกะผายมือไปทางด้านมินามิซึ่งไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย
'มินามิ รินจังนี่นา....น่าอิจฉาจัง'
ความคิดของสาวๆ ทั้งห้องดังโพล่งขึ้นมาอีกครั้ง
"รินงั้นเหรอ"
มิคุกับเลนแทบพูดพร้อมกับ
"ผมขอนั่งด้วยน่ะครับ คุณมินามิ"
"เรียกฉันว่ารินก็ได้...."
"ครับ"
แล้วทั้งคู่ก็คุยกันจนไม่ได้สั่งเกตสายตาใครบางคนที่แสดงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก
'ของ...ของผมคนเดียว....'

END บทนำ