ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้นของการเดินทาง
บทที่ 1
ุเริ่ม้นอารเินทา
15 ปี่อมา
“มาเนีย นี่เ้าทำอะไรอยู่” ายวัยลานเอ่ยถามผู้มีนามว่า มาเนีย
“อ่านหนัสืออยู่”
มาเนีย เนเน์ เ็สาวผู้มีนัยน์าและผมสีแสเ้าับเ้าโรรูปใบหน้าที่ส่าามเหมือนเทพธิาแห่วามามลมาาสวรร์ และมีปัาที่าลา มาเนียไ้เรียนาถาวิา่าๆและทำานเป็นนั่าที่มีสมานามว่า นั่าไร้ัวน นั่าที่ไม่เยเให้ผู้ใเห็นหน้ามา่อนในเวลาทำภาริหรือลมือ่าเป้าหมาย และฝีมืออเ็สาวยั้าวนำนั่าอันับ 1 ไปแล้ว
ายวัยลานมีนามว่า เล เนเน์ ผู้เป็นพ่ออมาเนียแ่ในนามและยัเป็นนั่าที่อาวุโสที่สุในวารนั่าอี้วย
“เหรอ ั้นวาหนัสือล่อน พ่อมีภาริให้ทำ” เลเอ่ยอย่าเยิน
“ภาริอะไรอีล่ะ” มาเนียถามอย่าไม่พอใ เพราะมีภาริเพิ่มแทนที่ะไ้พัผ่อน
“พ่ออยาให้เ้าออเินทาไปแอลีเรีย” เลไม่สนใเสียอมาเนีย
“ไปทำไมที่แอลีเรีย” มาเนียถาม้วยวามสสัย
“ไปสอบเ้าเรียนที่แอฟฟอิส”
“หา! พ่อะให้หนูไปสอบเ้าเรียนที่แอฟฟอิสโรเรียนแห่ผู้ใ้ โรเรียนที่ิอันับ 1 อแอลีเรียเนี่ยนะ” มาเนียพูึ้น้วยวามใ
“เออ ส่วนที่ะ้อทำ่อไปเมื่อถึที่หมายนั้น...่อยว่าัน แล้วไม่้อเถียและไม่มี้อแม้” เลพูับท
“แ่ว่า...” มาเนียะเถีย แ่ไม่ทันเสียแล้ว
“ไม่มีแ่้วย แล้ว็ออเินทาพรุ่นี้้วย ันเรียมารให้หมแล้ว”
“โธ่...พ่อ พ่อว่าหนูะสอบเ้าไปเรียนไ้เหรอ โรเรียนนั้นออะัแล้วอีอย่า้อสอบน่าะยา้วย” มาเนียพูอย่าอ้อนวอน
“นี่ แิว่าแสอบไม่ผ่านเหรอ มาเนีย ทั้ที่แเป็นถึนั่ามีฝีมือั้นเทพ แล้วอีอย่าหัวสมอแเอ็เ่เินว่าใระเทียบแล้วอนนี้” เลทำหน้าระอาับนิสัยที่ไม่่อยมั่นใในนเออมาเนีย
“พ่อ เลื่อนไปหน่อยไม่ไ้เหรอ” มาเนียทำหน้าสล
“ทำไม้อเลื่อน้วย” เลถามเ็สาว้วยวามสสัย แ่เ็สาวลับไม่อบ
“เศร้าเหรอ ไม่้อเศร้าไปหรอน่า เี๋ยวพ่อะเียนหมายไปล่ะันหรือไม่ถ้าว่า็ะไปหานะ” เลปลอบมาเนียที่เียบไม่พูอะไรเลย
“็ไ้ แ่พ่อ้อเียนหมายมานะ”
“อืม สัา” เลยิ้มอย่าอ่อนโยน
“อืม สัา” มาเนียยิ้มออมาและยื่นมือไปเี่ยว้อยับผู้เป็นพ่อ
เ้าวันรุ่ึ้น
“มาเนีย ื่นหรือยั” เละโนถามที่หน้าห้ออมาเนีย
“มาเนีย...” เลเรียื่ออเ็สาวอีรั้
“มาเนีย นี่แะนอนไปถึไหน หา!” เลอารม์เือสูึ้นถึีำัเลยระบายออ้วยารทุบประูเือบพั
“โอ๊ย ็ะนอนนว่าพ่อะทุบนประูพันั่นแหละ” มาเนียพูพร้อมับเปิประูออมาเผิหน้าับผู้เป็นพ่อ
“ไปอาบน้ำไ้แล้ว สายแล้ว” เลบอเ็สาวให้รีบเรียมัว
“่ะ” มาเนียพูประ
30 นาทีผ่านไป
“เรียมอเสร็แล้วนะ” เลถามถึวามพร้อม
“อืม”
“เอาเอสไป้วยนะ”
“เอส!!!!” มาเนียเรียอรัษ์ประำัวออมา้วยเสียััวาน
รี๊!! มัรร่ายัษ์บินอยู่เหนือท้อฟ้าามเสียเรียอผู้เป็นนาย
“อืม พร้อมแล้วนะ ออเินทาไ้แล้ว อ้อลืมบอไปอย่าหนึ่” เลพูเมื่อนึึ้นไ้
“ารสอบเริ่มึ้นในอีหนึ่อาทิย์ แล้ว็แ้อปลอมัวเป็นผู้ายะ” เลบอมาเนีย
“อืม แล้วทำไม้อปลอมเป็นผู้าย้วย” มาเนียถาม้วยวามสสัย
“เออน่า ปลอมไปเหอะ อย่าให้ใรรู้็พอ” เลอบส่ๆไป
“หรือว่า...พ่อหวลูนนี้อ่ะ” มาเนียเหมือนะทายถู
“เออ ็ันหวลูะอย่า มีปัหาเหรอไ” เลเออออามำพูอมาเนีย แ่ที่แท้ริแล้วอยาปป้อมาเนียาศัรู่าหา
“ไม่มีแล้ว้า ไปแล้วนะพ่อ” มาเนียพูอย่ายิ้มๆ พร้อมับร่ายาถาปลอมัว
“ไ้หรือยั” มาเนียถามวามเห็นเมื่อเ็สาวไ้ปลอมเป็นผู้ายแล้ว
“อืม ระวััว้วล่ะ” เลพู้วยวามเป็นห่ว
“อืม” มาเนียในร่าผู้ายพูพร้อมับระโึ้นไปบนหลัอมัรประำัวอนและบินออไปอย่ารวเร็ว เมื่อมาเนียออไปแล้ว เลไ้มอไล่หลัไปและเ้าบ้าน
“มาแล้วเหรอ เนเธอร์” เลทัผู้มาใหม่้วยใบหน้าเร่เรีย
“รับ” เนเธอร์านรับ
“เอานี้ หน้าที่ใหม่อเ้า” เลพูพร้อมยื่นระาษให้แ่เนเธอร์
“รับ ผมะทำให้สำเร็ แม้ว่าะ้อาย็าม” เนเธอร์ลับหน้าที่ใหม่ เมื่ออ่านเนื้อหาในระาษแผ่นนั้น
“อืม อบใมา ูแลให้ีนะ” เลฝาวามหวัให้แ่เนเธอร์ เมื่อพูบเนเธอร์็หายไปอย่าไร้ร่อรอย
“เฮ้อ...” เลถอนหายใแล้ว็ยิ้มออมา
“มิาเอล นายเห็นมั้ย ลูอนายน่ะโึ้นแล้วสวยเหมือนแม่เลยเนอะ และอนนี้ผนึ็เริ่มลายลเรื่อยๆแล้ว อีไม่นานแล้วสินะที่มาเนียะไ้ลับบ้านเิที่เป็นอนสัที” เมื่อเลพูบสายลม็พัเ้ามาในบ้านราวับว่ามันำลันำำพูอเลไปหาผู้รับสารนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น