ผิดแค่ไหนหัวใจยังขอรัก

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1

         ผู้หญิงที่ฉันแอบมองวันนั้นคือคนที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ เธอชื่อเนส ฉันเพิ่งได้รู้จักชื่อของเธอเมื่อไม่กี่นาทีนี้เอง ยิ่งได้เห็นใกล้ๆอยู่ข้างๆกันแบบนี้รู้สึกเหมือนข้างในมันปั่นป่วนยังไงชอบกล  เสียงพูดคุยคิกคักกันในกลุ่มแทบไม่เข้าโสตประสาทการรับรู้ของฉันเลย ผิวขาวเนียนละเอียดน่าสัมผัสซะเหลือเกิน โอ้ย .. นี่ฉันกำลังคิดฟุ้งซ่านอะไรอยู่เนี่ย เสียงสัญญาณดังขึ้นเรียกนักเรียนรวมตัวกันเพื่อเข้าแถวเคารพธงชาติตามปกติ

                การย้ายโรงเรียนครั้งแรกในชีวิตของฉัน  รู้สึกไม่คุ้นเคยเอาเสียเลยแฮะ ตั้งแต่กิจวัตรประจำวัน  การเดินทาง ไปจนถึงสถานที่และสังคม  เด็กนอกเมืองก็งี้ล่ะน้า ไม่ชอบความวุ่นวายที่มีแต่การแข่งขันกันแก่งแย่งกันขึ้นไปให้สูงกว่าคนอื่น ช่วยไม่ได้นี่นะในเมื่อเราเกิดมายุคนี้ การยอมรับในสังคมใหญ่ก็แค่นี้   เฮ่อ....

                                 ถอนหายใจอีกครั้งให้กับความคิดของตัวเอง 

 ลมอุ่นๆโชยมาต้องผิวเนื้อเบาๆ บรรยากาศแบบนี้ ณ สถานที่แห่งนี้  เรือแพรที่ท่าน้ำ ความทรงจำมากมายของฉันเกิดขึ้นที่นี่บ่อยครั้ง

ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นที่ของฉันภาพคนรักเก่าที่ทิ้งกันไปยังคงวนเวียนอยู่ในนี้จนฉันไม่อยากที่จะมาเหยียบที่นี่อีก  แต่แล้วใครอีกคนนั้นกลับเดินเข้ามาจูงมือฉันให้กล้าเผชิญกับสถานที่ที่มีแต่ลอยอดีต เธอคนนั้นได้สร้างภาพตัวเองขึ้นมากลบภาพที่ฉันไม่อยากรับรู้นั้นโดยไม่รู้ตัว  ตอนนี้ ฉันมีแต่ภาพเธอกับฉันบนเรือแพรนี้  มีเพียงภาพความทรงจำที่แสนดีของเธอ  วันนี้คำว่าเรายังไม่หายไปไหน แต่ระยะห่างมันกำลังพิสูจน์ความเข้มแข็งของคำว่าเรา  ฉันคิดถึงเธอ ฉันเหงา สายลมอุ่นๆที่พัดมาไม่ได้ช่วยซาความเหน็บหนาวในใจของฉันเลย แคร่ไม้นั้น ฉันมองมันพร้อมกับเห็นภาพความทรงจำของเราที่เรือนราง มีเธอมีฉันนอนหนุนตักอยู่ตรงนั้นด้วยกัน 

     หยาดน้ำเม็ดใสหยดเผาะลงที่หน้าตัก  ฉันคิดถึงเธอ คิดถึงเหลือเกิน  ได้ยินมันบ้างไหม

ฝูงปลาตัวเล็กแหวกว่ายทวนน้ำอย่างเริงร่า สายน้ำไหลไปไม่ต่างอะไรกับกาลเวลาที่ไม่อาจเรียกให้มันไหลย้อนกลับได้  

            บางครั้งความทรงจำดีๆมักจะแฝงมาด้วยความเจ็บปวดเสมอ 

เจ็บปวดเพราะถูกคนรักทิ้งไป คงไม่ต่างอะไรกับโหยหาคนรักที่ห่างไกลกัน

     ~กลัว...ความเหงา จะเอาคนอื่นเข้ามา ความเหงามันบังตาภาพเธออาจไม่ชัดเจน.....~ สัยงเรียกเข้าที่ถูกตั้งขึ้นเฉพาะบุคคลปลุกให้ฉันงัวเงียตื่นขึ้นมารับสาย

“ฮาาโหลลว....” เสียงอันแหบแห้งบ่งบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ได้ไม่ยาก

[อ้าว หลับแล้วหรอ  นึกว่ายังไม่นอน โทษทีที่โทรมากวน]  เสียงจากปลายสายพูดเหมือนติดขำยังไงชอบกล

“เออออ ตื่นแล้วแหละ ขอบคุณมากที่โทรมาปลุก เด๋วววปายอาบน้ำก่อน ฮ้า.......ว!”

[ไอ้ซกมก  น้ำยังไม่อาบอีก ไปอาบน้ำไป๊ ชิ่วๆ เหม็นว่ะ]

“หืมม  ได้กลิ่นรึไง ไม่เหม็นซะหน่อย อย่ามาว่ะ ….”

[เออ ๆ ไม่เถียงด้วยแล่ว ไปอาบน้ำเลยไป]

“อืม  เดี๋ยวยิงไป แล้วโทรมาด้วยนะ ตาเริ่มสว่างล่ะ”

[น่าเกลียดจิงๆ  อือ ๆ รีบไปอาบสิ]

                  นานๆทีเสียงโทรศัพท์จะดังขึ้นพร้อมกับเสียงเพลงที่ฉันอยากจะได้ยินมันบ่อยๆ  แต่เราก็ไม่ได้คุยกันบ่อยนัก  ต่างคนต่างก็รู้จักหน้าที่ของตัวเองดี ถึงฉันจะอยากโทรหาเขามากแค่ไหนก็ต้องรู้จักวางตัวและดูเวลาไม่ให้เป็นการรบกวนกันมากเกินไป อันที่จริงฉันก็เป็นคนคุยไม่เก่งนักหรอกยิ่งผ่านทางโทรศัพท์ด้วยแล้วยิ่งเงียบไปกันใหญ่ โทรไปแล้วไม่มีอะไรจะคุยกลัวจะพาลเขาเบื่อเสียเปล่าๆ

                ไม่นานประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างเด็กสาวที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จออกมาเรียบร้อยแล้ว ไม่ทันไรเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก

“ยังไม่ทันยิงไปเลย  พึ่งออกจากห้องน้ำเมื่อกี้เอง แอร์อ่ะ”  ตาร์กดรับพร้อมกับกรอกเสียงเข้าไปเป็นเชิงบ่น

[อ้าว ก็ต้าร์อาบนานอ่ะ ไม่โทรมาซะที รอจนจะหลับอยู่แล่ว]  เสียงอีกฝ่ายดังลอดกลับมา

“งั้นก็หลับซะเหอะ  ไม่กวนแล้ว นอนไปเลย”

[เฮ้ย !  ไม่เอา ไม่หลับแล้ว ตาสว่างแล้วตอนเนี้ย]

  “แต่เค้าง่วงแล้ว  ได้ยินเสียงคนแก่งอแงแล้วรับไม่ได้  หลับดีกว่า”  เธอพูดพลางพยายามเก็บเสียงคิกคักในรับคอไม่ให้ลอดผ่านเข้าไปให้อีกฝ่ายได้ยิน

[ต้าร์ อย่ามากวน... รู้นะว่าขำอยู่ เดี๋ยวเหอะ]

“เดี๋ยว.... อารายหราาาา  อิ อิ”

[เอ้อ  ฝากไว้ก่อน  เสาร์หน้าเดี๋ยวไปหาแล้วคิดบัญชีคืนแน่ๆ ไอ้เตี้ย]

“อะ จะมานี่หรอ”

[อือ ใช่]

“มาทำไม”

[โห  พูดเหมือนจะดีใจเลยนะ ทำไมไม่อยากให้ไปหรอ  แอบพากิ้กมาบ้านรึไง]

“ก้เออดิ เอ้ย  ไม่ใช่”

[ไอ้เตี้ย  แอบมีกิ้กหรอ]

“เหอะ พูดเล่น รีบๆมานะ .... คิดถึง”