คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นาย&เธอ กล้ามาก!!
นาย & เธอกล้ามาก! O_o!!!
(Thought : Name)
ตอนนี้ที่โรงเรียนของฉันกำลังวุ่นวายมากๆ เพราะนักเรียนทั้งโรงเรียนไปยืน
ออกันอยู่ที่หน้าโรงเรียน และก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ฉันก็เลยให้เพื่อนๆกระจายไปอยู่
ในที่ต่างๆโดยให้หนิม หนิงและกิ่งให้คอยดูแลนักเรียนที่โรงอาหารไม่ให้คนอื่นๆมาปะปนกับ
ตรงหน้าโรงเรียน เพราะแค่นี้ที่หน้าโรงเรียนก็คงวุ่นวายมากพอแล้ว... ฉันชื่อเนม หรือที่แปล
เป็นไทยก็คือ...ชื่อว่า ’ชื่อ’ นั่นเอง ฉันมีพี่สาวสองคน พี่ชายอีกหนึ่งคนและฉัน เนมคนนี้ คือน้อง
คนสุดท้องเองล่ะค่ะ
" เนม ถ้าเราไปถึงหน้าโรงเรียนแล้วจะทำไงต่อดีล่ะ(- - ) " แก๊น หญิงสาวที่ถูกผู้คนทั้งในและ
นอกโรงเรียนกล่าวขานว่าเป็นผู้ที่มีความเรียบร้อยมากที่สุด...เรียบร้อยขนาดที่บางคนคิดว่าไม่
น่าจะมาเป็นLG ของ Venus ที่ใครๆต่างก็คิดว่าเป็นนักเรียนหญิงที่ห้าวเป้งมากที่สุดในโลกได้
เฮอะ! แต่อย่าให้แก๊นฮึดสู้ขึ้นมาละกัน เดี๋ยวจะหนาวแบบไม่ได้ตั้งใจ บรึ๋ย! แก๊นที่ฉันสาธยายให้
ทุกๆคนฟังอยู่ หันมาถามฉันในขณะที่กำลังจะเดินผ่านหน้าห้องของกลุ่ม Devil Guys กลุ่ม
นักเรียนที่ฉันคิดว่าเป็นกลุ่มที่เลวที่สุดเลยก็ว่าได้
" ไม่รู้สิ ต้องค่อยๆดูตามสถานการณ์อะนะ เพราะถ้าเกิดสถานการณ์มันไม่ได้เลวร้ายอย่างที่
คิด...มันก็น่าจะไม่มีอะไร -_-* " ฉันบอกไปแล้วเร่งฝีเท้าให้เร็วอีกหน่อย
ตอนนี้ฉันและเพื่อนๆ ก็มายืนอยู่หน้าโรงเรียนกันแล้วล่ะ โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนที่
ใหญ่มากๆเลย แต่ว่าตรงพื้นที่หน้าโรงเรียน จะเป็นพื้นที่ ที่เล็กที่สุดในโรงเรียนก็ว่าได้ จุคนได้
มากสุด ก็ไม่น่าจะเกินร้อย แต่ที่ฉันเห็นข้างหน้านี่คือเด็กเป็นพันพันคนเลยนะ โอ๊ยจะมี
เหตุการณ์เหยียบกันตายเหมือนที่อินเดียมั้ยฟระเนี่ย
" อะแฮ่มๆๆ U_U" ฉันกระแอมเสียงดังเพื่อจะให้รู้ว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้ และที่สำคัญจะได้หา
พวกเมลล์เจอง่ายๆ
" เมลล์ พ้วก LG ม้ากั่นแหล๋ว^^ " เสียงเพี้ยนๆของแจมมี่เด็กสาวรูปร่างอวบเกือบ
อ้วน ผมสีทองเหลือบแดง ลูกครึ่งอเมริกันดังมาจากด้านซ้ายมือ พวกฉันเลยหันไปตามเสียง ก็
พบว่าเป็นขิม(คนที่เมลล์คุยไมค์ด้วย) มิล(ฝ่ายประชาสัมพันธ์ น้องของเมลล์)แจมมี่(สายของ
Leader Girl)และคนสุดท้าย ก็คือเมลล์ที่กำลังยืนหอบแฮกๆอยู่...สงสัยจะเหนื่อยจริงๆ
" มากันซักทีนะ รอตั้งนาน - -* " พอพวกฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ ยัยมิลสาวห้าวผู้ที่ได้ฉายาว่า’ยัย
หน้าตายแห่งวีนัสฯ’ก็เอ่ยทักทาย เธอมีผมสีดำเหมือนถ่าน ซอยยาวเลยบ่านิดหน่อย ดูยุ่งๆ
เซอร์ๆเหมาะกับหน้าตาของเจ้าหล่อน นี่ฉันไม่ได้ว่า ว่าหน้าเหมือนผู้ชายนะ แต่หน้าคุณเธอเค้า
หวานซะอย่างนั้น...ทำผมทรงอะไรก็ดูดีทั้งนั้นแหละ
" จ้ะ เอ่อ...ขิม ตอนที่เธอคุยกับเมลล์เมื่อกี้อะ ฉันได้ยินเสียงเธอร้องเสียงดังเลย บาดเจ็บ
ตรงไหนรึเปล่า -()-ฉันเอากล่องพยาบาลมาด้วยแน่ะ^^ " แก๊นถามสาวผมสีดำที่มีประกายสี
เขียวหน่อยๆ ด้วยความเป็นห่วง พลางชูกล่องพยาบาลขึ้นมาระดับบ่า
" ไม่หรอกจ้ะ^^ แค่มีนักเรียนม.ต้นคนนึงเค้ากระโดดดู แล้วมาชนฉันล้ม แล้วมันโดนแผล
ฉันเลยร้องเว่อร์ไปนิดอะ(- -^) ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง " ขิมบอกแก๊นอย่างรู้สึกผิดที่
ทำให้เป็นห่วง
" อื้ม ไม่เป็นไรหรอกยังไงเราก็เพื่อนกัน^^ " แก๊นบอกแล้วยิ้มหวานๆให้ขิมอีกที
" โอเค พอได้แล้วล่ะ- -^ มันเสียเวลามามากแล้ว ฉันว่าเราจัดการกันได้แล้วแหละ " มิล
บอกปัด
" อื้ม ได้สิ ^^ อะแฮ่มๆๆๆ แค่กๆๆ " ฉันกระแอมเยอะไปเลยทำให้สำลักน้ำลายตัว
เอง...ทำให้คนรอบข้างขำกันกระจาย ฉันเลยเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองตาขวางไปทั่ง
อาณาบริเวน(- - )!!! ทุกคนเงียบกริบ....แล้วก้มหน้าพลางแหวกทางให้พวกฉันเดินไป
ด้านหน้า
ในที่สุดฉันกับเพื่อนๆ ก็มายืนหน้าด้าน เอ๊ย! ด้านหน้าสุดแล้ว….
หา!! O()O ฉันกับเพื่อนๆอ้าปากข้าง ทั่วทั้งอาณาบริเวณเงียบกริบ จนฉันแทบจะได้ยินเสียง
มดเดิน ถ้าไม่ติดว่าฉันได้ยินเสียงน้ำลายหกของเมลล์ก่อนอะนะ ฉันจึงเอื้อมมือไปสะกิดไหล่
เมลล์แล้วปรับสภาพ(?)ให้เป็นปกติ.....อะไรกันเนี่ย นี่มันวันชุมนุมเทพบุตรสุดหล่อรึยังไงกัน
ตอนนี้ข้างหน้าฉัน มีผู้ชายหน้าตาดีสุโค่ยอยู่7คน แต่ละคนยืนเก๊กนิ่งๆอย่างเต็มที่ สาวๆอย่าง
พวกฉันก็เลยได้แต่มองด้วยความเคลิบเคลิ้มไปที่ความดูดีขั้นเทพของพวกนั้น เฮ้ย! แต่ไม่ได้น้า
...พวกนี้มันพวกบุกรุกนะ พวกเขาไม่ใช่เทพบุตร เพราะฉะนั้น! ฉันต้องทำหน้าตาให้เป็นปกติให้
ได้
อึ้บ อึ้บ (ดูเสียงพยยามสิ)
ฉันพยายามทำหน้าให้เหมือนเดิม แต่กลับทำไม่ได้ เหมือนมันมีมนตร์สะกดรึไงก็ไม่รู้อะ
" นี่ยัยเตี้ย เธอจะมองหน้าพวกฉันอีกนานมั้ย? " ห๊ะO_o อะ..อะไรนะ ยะ..ยัยเตี้ยงั้นหรอ
ฉันสูงตั้ง178ซม.เชียวนะ นี่ยังเตี้ยอยู่อีกหรอ
" นายเป็นใคร กล้าดียังไง ถึงได้กล้าว่าฉันอะห๊า-O- " พอฉันปรับสภาพ(?)ได้ ฟิวส์ฉันก็
เริ่มขาดทันที ฉันยอมไม่ได้เด็ดขาด จะว่าอะไรฉันก็ว่าเถอะ แต่เรื่องความสูงเนี่ยอย่าเด็ด
ขาด!!!
" แล้วเธอล่ะเป็นใคร กล้าดียังไงถึงมามองหน้าฉัน -_- " เขาสวนกลับมาเร็วยิ่งกว่าแสง
ซะอีก
" ฉันเป็นหัวหน้าLeader Girlของที่นี่ย่ะ>_< แล้วนายล่ะ เป็นใคร? " ฉันเชิดหน้าตอบแล้ว
พยายามเก็บอารมณ์โกรธสุดชีวิต ฉันจะไม่ตบะแตก! ฉันจะไม่ตบะแตก!
" เธอเองน่ะหรอหัวหน้า LG ของ Venus International University หึ ห่วยแตก
ที่สุด! " เขาว่าฉันอย่างเหยียดๆ แล้วมองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
" มันจะมากไปแล้วนะ นายเป็นใคร” ฉันถามพลางยกมือขึ้นมาเท้าสะเอว แต่สิ่งที่ได้กลับมา
เป็นเพียงแต่ความเงียบ เงียบ และเงียบ...ฉี่!! ฉันจึงตัดสินใจถามย้ำกลับไปอีกทีนึง “ ฉัน
ถามว่านายเป็นใครห๊า O_o" อ๊ากกกกกกกส์ ฟิวส์ขาดกระเจิง กระจุย กระจายแล้วค๊า ถ้า
วันนี้ฉันยังไม่ได้เตะนายนี่ฉันอยู่ไมสุขแน่ๆ
" เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอกสาวน้อย - - " นายหน้าคมผิวสีน้ำผึ้ง ดูขี้เล่นที่ยืนอยู่ข้างๆ นาย
หน้าขาว(คนที่ด่าฉันเมื่อกี้)แสยะยิ้มทะเล้นให้ฉัน
" ฮึ่ย! ฉันถามพวกนายดีๆแล้วนะว่าพวกนายเป็นใคร อย่าให้ฉันต้องใช้กำลังนะ " ฉันบอก
แล้วตั้งการ์ดอย่างทะมัดทะแมง
" ตั้งการ์ดสวยดีนิ แต่ว่าแรงอะจะสวยเหมือนการ์ดรึเปล่าล่ะ? " ผู้ชายผมสีดำ ซอยจนสั้น
ผิวสีออกคล้ำๆ โผล่มาจากไหนไม่รู้แล้วยิ้มทะเล้นมาให้
" จะลองดูมั้ยล่ะ ย้ากกกกกกกกส์ B_B " ฉันไม่รอให้เขาพูดอะไรต่อ เลยส่งหมัดขวาออก
ไปที่หน้าของนายหน้าขาวเต็มแรง แต่เขาจับไว้ทันและ.......(?)
" อ๊ากกกกกกกกกส์ " ฉันรีบร้องทันทีเพราะตอนนี้เขากำลังกอดฉันอยู่ และเมื่อกี้เขา เขา
หอมแก้มฉันต่อหน้าทุกคนน!!!
" อ๊ากกกกกกส์ ปล่อยช้านนนน ปล่อยฉันน้า ปล่อยสิโว้ยยยยยยย " ฉันพูดคำเดิมซ้ำไป
ซ้ำมาเรื่อยๆ เฮ้ออ เหนื่อยนะ
" อ่ะ ก็ได้ - -^ " พอพูดจบเขาก็ปล่อยฉันอย่างที่บอกแล้วผลักไปหาแก๊นอย่างแรง
...อีกแล้ว คนเดี๋ยวนี้มันเป็นอะไรกันไปหมดนะ ชอบผลักกันจังวุ้ย
" นี่! ปล่อยฉันดีๆไม่เป็นรึไงห๊า =()= " ฉันพูดควันออกหูแล้วจ้องนายนั่นไม่หันไปไหน
" ไม่เอาน่าเนม ใจเย็นๆหน่อยสิ " แก๊นพยุงฉันให้ลุกขึ้น แล้วพูดเพื่อระงับอารมณ์ที่กำลัง
เดือดปุดๆของฉัน อย่างใจเย็น
" -_- " เค้ามองหน้าฉันนิ่งๆ แล้วยักไหล่อย่างไม่ยี่หระต่อสิ่งที่เขาเพิ่งทำลงไป แล้วเดินขึ้นรถ
ลีมูซีนไปพร้อมกับคนอื่นๆที่เหลือ
" หนอยยย! นี่นายคิดจะหนีรึไง กลับมานะ กลับมาเดี๋ยวนี้เลย " ฉันตะโกนเสียงดัง
อย่างโมโห จนฉันรู้สึกได้ว่า...ตอนนี้ไม่มีใครกล้าที่จะเข้าใกล้ฉันเลย(ยกเว้นแก๊นน่ะ)
บรื๊นนนนน
เสียงรถแล่นออกไปด้วยความเร็วสูง ทำให้ควันรถพุ่งเข้าหน้าฉันกับเพื่อนๆเต็มๆ
" แค่ก แค่ก ไอ้ผู้ชายเฮงซวยเอ๊ยย! นายมันไม่แน่จริง! นายมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย! "
ฉันทั้งด่า ทั้งตะโกนเพื่อหวังว่าจะให้หมอนั่นได้ยิน แต่มันก็ไม่เป็นผล นายนั่นไม่ได้
ยินอย่างแน่นอนเลย คอนเฟิร์ม!!
" เอ่อ...เนมใจเย็นๆดีกว่ามั้ย เดี๋ยวเพื่อนๆในโรงเรียนเขาก็กลัวเธอกันหมดหรอก ทุก
วันนี้ก็แทบจะไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เธอแล้วนะ " ขิมบอกฉัน พลางมองไปที่คนอื่นๆ
ที่กำลังกลัวว่าฉันจะอาละวาดเหมือนครั้งนั้น..ครั้งที่มีนักเรียนจากเทคโนฯ ยกพวกมาตี
กันที่หน้าโรงเรียน พอฉันเข้าไปห้ามก็ขว้างไม้หน้าสามมาเฉียดหน้าฉันไปนิดนึง แต่ก็ทำ
ให้เลือดฉันออกซิบๆ และนั่นก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้ฉันอาละวาดหนักมากๆ โดยเฉพาะไอ้
คนที่ขว้างไม้มาน่ะ ฉันอาละวาดใส่มันปางตายเลยล่ะ
" แค้นนี้ต้องชำระขิม แค้น! แค้น! แค้น ! แค้นโว้ยยยย!!!-O- " ฉันตะโกนเสียงดังแล้ว
เดินปึงปังไปที่ห้องพักLG ทันที ฉันได้ยินแว่วๆว่า ใครก็ไม่รู้บอกให้ขึ้นไปชั้น
เรียนเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ขึ้นจะทำโทษสถานหนัก
ในห้องพักLeader Girl
" อ๊ากกกกกกกส์ " O_O
ตุ้บ! ตุ้บ!
เสียงหมัดซ้ายและขวาของฉันดังก้องอยู่ในห้องออกกำลังกาย ภายในห้องพักLeader Girl
" นิ ยัยเนม แกเป็นอะไรของแกอะห๊า > <" เสียงของหนิม เพื่อนสาวที่ฉันคิดว่าไม่น่าจะมีใคร
บนโลกนี้ขี้บ่นได้เท่าเธออีกแล้ว...เอ่ยถามขึ้นหลังจากที่เห็นสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นกับฉัน " มาถึงใน
ห้องก็ต่อยเอา ต่อยเอา ใครถามอะไรก็ไม่ตอบ "
"........" ฉันเงียบและไม่ได้พูดอะไรต่อ..กะว่าจะทำเป็นไม่ได้ยินlydsojvp
" แกไม่ต้องมาทำเป็นไม่ได้ยินฉันเลยนะ " แน่ะรู้ทันอีก " แกตอบฉันมาเดี๋ยวนี้นะ แกก็รู้
ว่าฉันไม่ชอบคนที่ฉันถามแล้วไม่ตอบเป็นแบบนี้ " หนิมไม่พูดเปล่า กลับเดินอ้อมมาข้าง
หน้าฉันแล้วเขย่าตัวฉันไปมา
" นี่ยัยหนิม เลิกเขย่าตัวฉันซักที " ฉันบอกออกไป จึงทำให้ยัยหนิมเลิกเขย่าฉันแทบจะใน
ทันที " ฉันก็แค่โมโหนิดหน่อยน่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ ^^ " พูดจบ ฉันก็ยิ้มหวานให้หนิม
และทุกคน
" งั้นหรอ แนใจนะ? " หนิมบอก
" อืมน่า งั้นเดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนนะ คาบนี้เป็นคาบว่างด้วย ฉันมีเรื่องจะระบายเต็มเลยล่ะ^^ "
ฉันบอกแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว เพื่อเตรียมจะไปอาบน้ำ แล้วหายไปในห้องด้านหลังซักพัก
ใหญ่ๆ
แกร็ก
" อ๊า....สบายตัวจังเล้ย " ฉันบอกแล้วบิดขี้เกียจอย่างที่อยากทำ " เอาล่ะ ฉันมี
เรื่องจะคุยกับพวกแกเต็มไปหมดเลย เอาล่ะนะ... "
ก๊อก! ก๊อก!
" เดี๋ยวฉันเปิดให้เอง " มิลบอก
" ขอโทษนะคะ พี่ๆ LG อาจารย์ใหญ่ให้มาตามไปพบค่ะ " เด็กสาวม.ต้นตัว
เล็กๆคนหนึ่งโผล่หน้าเข้ามาบอก หลังจากที่มิลเปิดประตูให้
" จ่ะ ขอบใจมากนะจ้ะ งั้นเดี๋ยวพวกพี่ตามไป ขอบใจจ้ะ " แก๊นบอกกับน้องคนนั้นเสียง
หวานจ๋อย " ฉันว่าเราไปกันเถอะนะ เดี๋ยวอาจารย์ใหญ่จะรอนาน "
ห้องอาจารย์ใหญ่
ก๊อก! ก๊อก!
" เข้ามา! " เสียงจากคนข้างในตะโกนออกมา
" สวัสดีค่ะ " พวกเราเอ่ยขึ้นเมื่อเข้าไปยืนอยู่หน้าโต๊ะชายสูงวัย ที่ได้ชื่อว่าเป็น
อาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนนี้ พร้อมกับหาที่นั่งเป็นหลักแหล่งเป็นที่เรียบร้อย
" อืม! นั่งก่อนสิลูก " ไม่ต้องแปลกใจ ว่าทำไมพวกฉันกับอาจารย์ใหญ่คนนี้ดูสนิทสนม
กันมากพอสมควร ก็เพราะว่าอาจารย์ใหญ่ที่ฉันกำลังคุยด้วยตรงนี้ ก็คือบิดาผู้การุณของ
ฉันเองแหละ
" พ่อมีอะไรรึเปล่า? ถึงเรียกพวกเรามาอะ " ฉันถามพ่อหรืออาจารย์ใหญ่ เพื่อเริ่มบทสนทนา
" นิ! ถ้าพ่อไม่มีแล้วจะเรียกมาเพื่ออะไรล่ะ " พ่อหรืออาจารย์ใหญ่บอกแล้วเดินเข้ามาหา
พวกฉัน " งั้นพ่อเข้าเรื่องเลยละกันนะ พ่อได้ข่าวมาว่ามีผู้บุกรุกงั้นหรอ? "
" ว่าแล้วต้องพูดเรื่องนี้อะ " กิ่งกระซิบบอกฉันเบาๆ
" แล้วไงละคะ พวกเราก็จัดการเรียบร้อยแล้วหนิ ไม่เห็นมีอะไรน่าเป็นห่วงซักหน่อย "
" แต่ว่าสายของพ่อบอกว่า...ลูกโดนหอมแก้มนะ " พ่อจ๋า พ่อรักหนูบ้างม้ายยย พูดมาได้ไม่
มีติดขัด แถมยังรู้สึกนิดๆด้วยว่าเน้นตรงคำนั้นมากๆเลย TT_TT ฉันเหลือบไปมองเพื่อนๆนิด
หน่อย แล้วก็ได้สายตาสงสัยผนวกกับงงเต๊กของหนิม หนิง และกิ่งที่ส่งมาให้ " และการกระทำ
นั้นก็ทำให้พ่อรู้ว่าฝีมือของลูกยังดีไม่พอ ทำให้พลาดท่า...โดนหอมแก้ม " แน่ะ! พ่อนี่ยังไง
กันแน่นะ พูดจังเลยอะ -^- งอน!
" ตอนนี้นะลูก มีนักเรียนกลุ่มนึงกำลังหาโรงเรียนเข้าอยู่..พวกนั้นอะนะ ทั้งเก่ง หน้าตาดี
รวย ฉลาด และที่สำคัญเค้าเป็นผู้ชาย และเหมาะสมที่จะเป็นLBของโรงเรียน
เรามากที่สุด " นี่ฉันยังดีไม่พอ~~ หรือเธอไม่พอสักที~ ที่ฉันทำทุกๆอย่างงง… เห็นใจกัน
บ้างม้าย ฮืออ นี่ถ้าเกิดไม่ใช่พ่อนะ ฉันนึกว่าเป็นพวกที่ชอบไม้ป่าเดียวกันซะอีก เล่น
บรรยายสรรพคุณมา ไม่ได้เกรงใจ หรือกลัวว่าลูกคนนี้จะเสียใจเล้ย
" แล้วพ่อจะให้หนูทำยังไง? " ฉันพูดเสียงงอนๆ
" หึๆ (หัวเราะชั่วร้ายเพื่อ?) พ่อก็จะส่งลูก กับแก๊นไปพรีเซนต์โรงเรียนเราไงล่ะลูก แล้ว
ก็อีกอย่างนะ ถ้าได้พวกนั้นมา ลูกก็เหมือนกับมีคนมาช่วยทำงานอีกแรงไง " อืมม มันก็
จริงอะนะ แต่ว่ามันก็จะดูแปลกๆยังไงก็ไม่รู้สิ ก็โรงเรียนของฉันน่ะ ไม่มี LB มาเกือบสามปีแล้ว
นี่นา...
" อะไรนะพ่อ แล้วทำไมไปแค่สองคนเองล่ะ " ฉันถาม
" ก็เขากำหนดมาให้พ่ออย่างนี้นี่ พ่อจะทำอะไรได้ล่ะ " พ่อบอกพลางแยกเขี้ยวใส่
" เอ่อ....เนมคือว่าฉันไม่แน่ใจว่าจะไปได้รึเปล่าน่ะ " แก๊นที่เงียบมานานปริปากบอก แก๊น
น่ะ ปฏิเสธใครไม่เป็นหรอก แต่เนื่องจากฉันคุ้นเคยกับเพื่อนๆมานาน ทำให้ฉันรู้เลยว่า...
ถ้าหากแก๊นจะปฏิเสธใครละก็ จะมีคำว่า 'เอ่อ' นำหน้ามาก่อน
" ไม่ต้องห่วงหรอกลูก เรื่องนี้พ่อขอผู้ปกครองให้เรียบร้อยแล้วล่ะ "
" อะ..ระ..เหรอคะ " แก๊นพูดติดๆขัดๆ...ดูท่าว่าไม่อยากไปจริงๆ
" งั้นเอาเป็นว่าตกลงตามนี้ละกัน เข้าเรียนได้แล้วล่ะ ^^ " พ่อบอกแล้วพูดเชิงไล่พวกฉัน
ออกไป
ปัง!
" เนม! นี่เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่อะ แล้วทำไมพวกแกถึงไปกันแค่สองคนล่ะ "
พอออกมาจากห้อง ยัยหนิงก็เอ่ยถามฉันทันที
" ฉันก็เพิ่งจะรู้ข่าวพร้อมพวกแกนี่แหละ พ่อของฉันก็เป็นแบบนี้พวกแกก็รู้ ช่างเหอะ! รีบเข้า
ห้องก่อนดีกว่า "
พอมาถึงชั้นเรียนของเกรด12 พวกเราก็แยกย้ายกันเข้าห้องของตัวเองทันที
" เนม เหลือเวลาอีกตั้งเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะเข้าเรียนคาบต่อไป รีบเข้ามาทำไมอะ? " เมลล์
เอ่ยถาม
" แหะๆ ฉันขี้เกียจเดินไปเดินมาอะ อีกอย่างฉันก็ง่วงนอนด้วย ^^ " ฉันตอบแล้วหัวเราะ
แห้งๆ
" งั้นหรอ อืม งั้นเนมนอนไปเถอะ ถ้าอาจารย์มาเดี๋ยวฉันปลุก " แก๊นบอกอย่างใจดี
" เป็นหัวหน้า LG ก็เหนื่อยอย่างนี้ล่ะ ฉันเข้าใจจ้ะ " อ๊า..ฉันรักแกจังเลย แก๊นเอ๋ย
" หึ หัวหน้าLG งั้นหรอกเหรอ เชอะ ถ้าแกไม่ใช่ลูกสาวอาจารย์ใหญ่น่ะ แกก็คงไม่
ได้เป็นหรอก คนที่เป็นเนี่ยมันคือฉัน ยัยแอมคนนี้ต่างหากล่ะ "
ยัยแอมคู่อริของฉันเดินเข้ามาพูดกวนอวัยวะเบื้องล่าง ในขณะที่ฉันกำลังจะฟุบหน้าลงบน
โต๊ะสี่เหลี่ยมสีฟ้าของฉันอย่างสลบายใจ...
" เหอะ คนที่เป็นสมควรเป็นแกงั้นสินะ "
ฉันพูดเหยียดๆ และดังเพื่อที่จะให้เพื่อนคนอื่นๆหันมามองพอดิบพอดี
ยัยแอมอะนะเป็นคู่แข่งกับฉันมาตั้งแต่เกรด3 ชิงดีชิงเด่นกันมาตลอดแต่คนที่ชนะทุกครั้ง
ก็คือฉัน ไม่ว่าจะเป็นทางด้านการเรียน กิจกรรมอะไรก็แล้วแต่ฉันก็ชนะทั้งหมด คราวนี้ก็
เหมือนกัน ตอนมาคัดเลือกก็ทำเป็นกระแดะปฏิเสธ พอเค้าคัดเลือกกันครบแล้วก็หน้า
ด้านไปขอเข้า น่าสมเพชที่สุด
" ฉันล่ะเกลียดจริงๆเลยไอ้พวกที่ดีแต่ปากอะ เดินอ่อยผู้ชายไปวันๆ ทำตัวเป็นศัตรูกับคน
อื่น ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้มีอะไรสู้เค้าได้ ไอ้พวกรกโลก! " ฉันกระแทกเสียงใส่หน้ายัยแอมแรงๆ
" กรี๊ดดดดดด กรี๊ดดดดดด แก กรี๊ด แกกล้าด่าฉันหรอ กรี๊ด " ยัยแอมกรี๊ดเหมือนโดนผี
เข้า พลางชี้หน้าฉันเป็นพัลวัน
" นี่!! เลิกกรี๊ดได้แล้ว ฉันรำคาญ ออกไปให้ไกลฉันในรัศมี10เมตร ไม่งั้นเธอเจอดีแน่ "
" นี่แกกล้ากล้าสั่งฉันหรอ หึ ฉันไม่ใช่ลูกกระจ๊อกของแกนะ ฉันไม่ฟังแกหรอก ฉันจะยืน
อยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน คอยดูสิ! " ยัยนั่นว่าแล้วกอดอกแน่น จนไขมันที่อยู่ส่วนบนแทบจะ
ทะลักออกมา แล้วจ้องฉันตาเขม็ง
" เออ ตามสบาย " ฉันบอกปัดแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะตามเดิม
ผ่านไป10นาที
ห้าววววว -O-
ฉันหาวรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ก็ยัยนี่เล่นจ้องเอาจ้องเอาจะหลับก็หลับไม่ลงน่ะสิ สงสัย
จะต้องจัดการขั้นเด็ดขาดแล้วล่ะ
" นี่จะจ้องฉันอีกนานมั้ย? " ฉันเบื่อและเซ็งมากๆในตอนนี้แล้วนะ อย่าให้ฉันหมดความอด
ทนละกัน หึๆ
" อีกนาน ถ้าแกยังไม่ขอโทษฉัน "
" ฉันต้องขอโทษอะไร ในเมื่อฉันไม่ได้ทำอะไรผิด " ฉันสวนออกไปอย่างรวดเร็ว
" ก็เรื่องที่แกมาด่าฉันน่ะสิ "
" จุๆๆ กรุณาใช้คำให้มันสุภาพด้วย ฉันว่า ไม่ได้ด่า...เข้าใจ๋ แล้วก็ถ้าเธออยากให้ฉันขอ
โทษล่ะก็นะ...ไปตายแล้วก็เกิดใหม่ซะสิ " ฉันบอก พร้อมกับเหยีบดบิ้มที่มุมปาก
เพียะ!!!
" เนม!! " เมลล์กับแก๊นเรียกชื่อฉันเสียงดังลั่นพสุธา!! (เว่อร์) พร้อมกับเด้งตัวขึ้นจากเก้าอี้ที่
นั่งอยู่เหมือนกับที่นั่งของตัวเองเป็นสปริงอย่างไงอย่างงั้น...
ฉันรู้สึกได้ถึงความชาบนใบหน้า หลังจากที่ถูกฝ่ามือของยัยเเอมปะทะเข้ากับหน้าเต็มๆ
หึ ยัยนี่คงจะไม่เคยเห็นเวลาฉันโกรธจริงๆสินะ ตลอดเวลาฉันก็ทำเป็นทีเล่นทีจริง
กับยัยนี่มาตลอด วันนี้แหละ ยัยนี่ได้เลิกตามราวีฉันแน่!!!
พลั่ก!!
ฉันผลักยัยแอมไปชนกับผนังจนจุก แล้วค่อยๆเดินไปหายัยนั่นช้าๆ
เพียะ!! เพียะ!!
ฉันตบหน้ายัยนั่นเข้าไปฉาดใหญ่ จนหน้าของยัยแอมเปลี่ยนเป็นสีซีดทันที
" พอได้แล้วเนม ยัยนั่นเจ็บปางตายแล้วนะ " แก๊นตะโกนบอกฉันเสียงดัง
" ใช่ๆ พอเถอะ เดี๋ยวยัยนี่จะตายซะก่อน " เมลล์พูดเสริมทัพ
" ได้!! ฉันพอแน่ๆ แต่ยัยแอม!!!...แกกล้ามากนะ ที่บังอาจมาตบหน้าฉันน่ะ แค่นี้มันยัง
น้อยไปด้วยซ้ำ รู้เอาไว้นะ...ฉันร้ายกาจกว่าที่แกคิด วันพรุ่งนี้ ถ้าฉันยังเห็นแกอยู่ใน
โรงเรียนอีก!!! ฉันจะไม่รับรองความปลอดภัยทั้งชีวิต และทรัพย์สินของเธอ!! เพราะทุกๆ
คนในโรงเรียน เห็นเรื่องนี้กันเกือบหมดแล้ว!!! และอย่าลืมนะ...ว่าฉันน่ะมีอำนาจใน
โรงเรียนมากขนาดไหน!!! ฉันขอเตือนเธอเพียงเท่านี้!!! แก๊น!! ทำแผลให้ยัยนี่ด้วย "
ฉันตะโกนบอกแก๊นโดยไม่หันไปมอง แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าใส่หนังสือของฉันที่โต๊ะ
...สิ่งที่ฉันเห็นตอนนี้ก็คือ ในห้องเรียนของฉันไม่ได้ต่างอะไรกับสนามรบที่เพิ่งรบเสร็จใหม่ๆ เลย
(เพิ่งสังเกตเห็นว่าโต๊ะหัก)
" แล้วเนมไม่ทำแผลหรอ " ฉันยกมือขึ้นจับหน้าของตัวเองแล้วหันกลับไป
" ไม่อ่ะ ขอบใจนะ เออ!! แก๊นเมลล์วันนี้ฉันกลับก่อนนะ พอดีปวดหัวน่ะ ^^ " ฉันทำ
เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วยิ้มให้แก๊น กับเมลล์แล้วเดินออกมาจากห้องเพื่อทำลาย
บรรยากาศมาคุนั่น
หึ ฉันสาบานเลยล่ะ ว่าพรุ่งนี้ฉันจะไม่ได้เห็นยัยแอมอยู่ในโรงเรียนอีกแน่ๆ แต่จะว่าไป
ฝีมือการตบของยัยแอมก็หนักดีใช่เล่นเลยเหมือนกันนะเนี่ย หึๆ
ความคิดเห็น