{TVXQ Japan's Gay Shinhwa} Never Die Love My Darling! Ep2.

ลำดับตอนที่ #2 : Actors of Ep.1 Part 2 Everybody came......1 [JAPAN]

Actors of Ep.1 Part 2 Everybody came......1  [JAPAN]

ความเดิมตอนที่แล้ว

บ้านสไตล์ยุโรปที่ประยุกต์เพื่อให้เข้ากับสภาพภูมิประเทศและอากาศอย่างเมืองโออิตะ

เป็นของตระกูลที่เก่าแก่ตระกูลนึงของ คาโต้ ไคสุเกะ... ความคิดเพี้ยนๆ ขึ้นในเซลล์สมองของคุณปู่คาโต้

"อ่า...ทั้งหมด ถ้าเรียนจบเมื่อไหร่ ก็ให้มาอยู่ที่นี่ซะ เป็นเพื่อนเจ้านี่มัน" ชี้นิ้วไปที่หัวไคสุเกะ

"เพราะยังไงก็ต้องทำงานร่วมกันอยู่แล้ว" และแล้วคุณปู่...ก็เขียนพินัยกรรมให้เราทั้ง 5 คน ระบุไว้ซะโดยละเอียดยิบ

 

"โห !! ไม่น่าเชื่อเล๊ย นายสอบผ่านหมดวะ"
เรงและจูริไปรับไคสุเกะที่มหาวิทยาลัยในเมืองโออิตะ ที่เค้าเองยืนยัน นอนยันว่าไม่ไปเรียนที่โตกียวเพราะเป็นห่วงคุณปู่

"งั้นเราก็คงได้ไปใช้ชีวิตที่แสนสบาย ในคฤหาสน์หรูของเจ้าน้องไคซังที่รักซะที่ซินะ ชะมะๆ"
เรงพูดเสียงดังแข่งกับเสียงเพลงในรถยนต์ที่จูริเปิดดังลั่นจนขี้หูเต้นระบำ

"คิดจะนั่งกินนอนกินไปตลอดชาติรึไง วะ"
จูริแซวกลับ

"อืม...ไม่ได้คิดอะไรอย่างงั้น ก็คุณปู่บอกเราแล้วไง แล้วตอนนี้ทุกอย่างก็คงเพราะพร้อมแล้ว"
ไคสุเกะทำหน้างงๆ ใส่เรงที่นั่งอยู่ข้างๆ

"งงๆ'ไร ฮะเจ้าเด็กเพิ่งจบ"
ดูพูดเข้าซิ๊

"ก็นายเนี่ยะน้า ... เฮ้อ"
จูริส่ายหน้าแล้วก็ไขคำตอบให้เจ้าเด็กเพิ่งจบ (ตามน้ำเลยนะ)

"เรากำลังจะไปไหนฮะ"

"ไปรับเพื่อนพี่ไง แล้วก็..."
จูริยังสงสัยอยู่ว่ามันจะยอมมาด้วยเหรอ ถ้ารู้ว่าเจ้านั่นก็จะมาอยู่กับเรา

"ไม มี ไร หรอ"
เรงถามเมื่อเห็นจูริจอดรถหน้าบ้านยาสุกะแล้วก็ยังไม่ยอมลง

"เออ ...มีนิดหน่อย ก็เรื่องเจ้า..."

"อ้าวมากันแล้วเหรอ ได้ข่าวมาว่าไคสุเกะสอบผ่านหมดทุกวิชาเลยชะมะ"
ยาสุกะเปิดประตูรั้วออกมารออยู่ก่อนแล้ว เอ่ยทัก

"เสร็จยังอ่ะ"

"พร้อมเดินทางตั้งแต่เมื่อคืนแล้วม้าง"
โคทานิแซวพี่สาว (?) ก็เมื่อคืนเค้าแทบไม่ได้นอนเลย เพราะความตื่นเต้นที่จะได้ไปอยู่ที่ใหม่เปลี่ยนบรรยากาศ
แต่มีแค่ยาสุกะเท่านั้นม้าง ที่ยังไม่รู้ว่าพวกเรายังมีสมาชิกอีกคนนึง

"อย่างน้อย ชั้นก็ไม่ต้องทนเป็นมนุษย์เงินเดือน แล้วยังได้ใช้ความสามารถอย่างเต็มที่อีก โอ๊ยช่างเปอร์เฟคอะไรเยี่ยงนี้"
โคทานิที่อายุไล่ๆกับไคสุเกะแต่เรียนจบก่อนสองปี (ฉลาดขั้นเทพ) ก็เลยต้องหางานทำ เพราะยาสุกะซัง มักบ่นว่าเค้าใช้เงินเปลือง นี่มันผลาญเงินชั้นชัดๆ เลยะนะเจ้าโคทะคุง...

เมื่อรถเทียบหน้าคอนโดฯ ที่ดูคุ้นตา ยาสุกะถึงกับออกอาการเหมือนอยากจะเป็นอากาศธาตุ ถึงแม้จะเป็นรถขนาดครอบครัวก็เหอะ แต่ทั้งของใช้ส่วนตัวคนละสองกระเป๋าโตๆ สมบัติติดตัวของแต่ละคน ของกินของจูริกับเรงที่เข้าขั้นมหาศาล ก็เอาเรื่องอยู่นะ

เจ๊ดที่นั่ง ก็จริง... แต่มัน ...ไม่ครบคู่ เมื่อเจ้าโคทานิยืนยันว่าจะนั่งด้านหน้ากับไคสุเกะ
เพราะกำลังฟอยกระจายเรื่องการ์ตูนและเพลงแนวๆ 
กรรมของยาสุกะที่ต้องมานั่งคู่กับโทคุยามะ เพื่อนสนิทมั่กๆ (ใครๆ ก็รู้ว่ามากแค่ไหน)

"เข้ามาเลย โน่นด้านในสุดคร๊าบ"
เสียงแหลมๆของเรงตะโกนจากด้านหน้ารถให้เจ้า 2 คนนั่นหลีกทางให้โทคุยามะเข้าไป

"หวัดดีจ๊ะ"
เสียงทุ้มต่ำแต่ฟังยังไงก็หล๊อ หล่อ ของโทคุซังทักทายยาสุกะ

ทั้งรถเกิดความเงียบทันที เพราะอยากรู้ว่ายาสุกะจะพูดว่ายังไงบ้าง แต่โทษทีไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยให้ตายซิ เป็นใบ้กันทั้งคู่ เพราะตั้งแต่ออกจากเขตเมืองโตเกียวก็ใช้เวลาอย่างน้อย 4 ชั่วโมงเศษกว่าจะถึงโออิตะ

ไม่ใช่ว่ามันไกลหรือกันดาลหรอกนะ แต่เป็นเพราะไม่เรงก็จูริ ที่กินตั้งแต่เริ่มออกจากที่โตเกียวแล้ว เริ่มต้นจากขนมจุกจิกๆ หมดไปสามกระป๋องรวด ซดน้ำอัดลมบ้าง น้ำผลไม้บ้าง  ทั้งของคาวของหวาน ขนมนมเนย สารพัดจะยัดกันเข้าไป (ได้) ก็เลยเกิดอาการบางอย่าง... ที่ ... ทั้งหนัก... และ ...เบา (เข้าใจ ชิ๊มิ๊เค๊อะ)

แต่ก็ถือเป็นการยืดเวลาให้กับสองคนถัดมา ได้คุยกันไม่รู้จักเหนื่อยหน่าย ไม่รู้จักหลับพักผ่อนซะบ้าง ฟอยจนน้ำลายแตกฟอง กะอีกแค่เรื่องการ์ตูน และเรื่องแนวเพลงแปลกๆ ที่โคทานิ ก็ทั้งชอบทั้งรักในการเล่นดนตรี มีบ้างที่เค้าอาจจะร้องเพลงถ้าได้ฟิวล์อ่ะนะ  ส่วนไคสุเกะ (ของเรา) ก็ชอบร้องเอามาก และบางครั้ง ...ก็แต่งเพลงเองอีกด้วย

เพลงนั้นน่ะนะ... กลายเป็นเพลงประจำของไคสุเกะซังไปแล้ว เค้าเคยร้องให้ฟังอยู่ครั้งนึง ตอนที่คุณปู่ไม่สบาย แล้วขอให้ไคสุเกะเล่นเปียโนและก็ร้องเพลงให้ฟัง ไม่น่าเชื่อว่า ดนตรีบำบัดจะสามารถช่วยเยียวยาอาการเจ็บป่วยเล็กๆ น้อยๆ ได้มากมายซะจริงๆ ทั้งคู่ก็เลยตกลงกันว่า...เค้าทั้งสองคนจะแต่งเพลงไปด้วย ปราบปีศาจไปด้วย

เออ...คงสนุกพิลึก

แต่ผิดกับคู่ท้ายสุดด้านใน ที่...ไม่มีสิ่งใด (ในโลกรึไงฟะ) ที่จะมาทะลายกำแพงความเงียบสงบของทั้งคู่

เรงกะจูริแอบมองจากกระจกมองหลังอยู่บ่อยๆ กับอาการของคู่ท้ายรถที่ดูเหมือนกำลังทำอะไรสักอย่าง......

และบางทีก็เหมือนกำลังแย่งอะไรกันอยู่...??? .... (สอดเจงๆ)

ยิ่งตรงส่วนที่เค้ามองไม่เห็นนั่นน่ะนะ???

มันชวนให้น่าสงสัยจริงๆ???

นั่นน่ะก็คือ ฝ่ามือไง (คร๊าบพี่น้อง)

"สงสัยจะพยายามจับมือกันอยู่"

"หรือไม่ก็พยายามจะกุมกันอยู่"

"กุมอะไรของแกวะ"

"กุมขมับม้าง อ่ายนี่"

เรงกะจูริแลกเปลี่ยนความอยากรู้อยากเห็นซึ่งกันและกัน (มั่กๆ ขอบอก) อย่างไม่แคร์ว่าคนด้านหลังจะได้ยินเอาซะเล๊ย

เมื่อรถยนต์แล่นข้ามประตูรั้วหน้าคฤหาสน์ที่ทรงสง่างาม กลายเป็นเรงที่เป็นคนเปลี่ยนมาขับแทนจูริที่เริ่มจะง่วง เมื่อเจ้าแสบสองคนนั่น หมดเรื่องคุย แล้วก็ผลอยหลับไปโดยง่ายดาย

ส่วนคู่ด้านหลังก็คงหลับ... (ม้าง จูริกะเรงคิดเอาเองนะ) เพราะดูได้จากหัวกลมๆ ที่โยกเยกไปมา ตามแรงเหยีบคันเร่งบ้าง เหยียบเบรคบ้าง ซบไหล่บ้าง อิงไปที่ซอกคอบ้าง (คิดไปไกลแล้วเจ้าเรงนี่ กลับมาๆ) พอเข้าเส้นทางที่ค่อนข้างมีเลี้ยวหักศอกถี่มากไปหน่อย ยาสุกะก็ออกอาการ อยากอ๊วก!!!! 

เดือดร้อนโทคุยามะละซิ ถุงพลาสติคก็ไม่มี อะไรที่จะมารองรับดีล่ะ ก็เลยถอดเสื้อคลุม (โครตสุภาพบุรุษเล๊ย ที่รักของซูริ) ให้ยาสุกะ ปล่อยของเหลวตามอัธยาศัย

รถยนต์ถูกจอดไว้ในโรงรถโดยพ่อบ้านชิน คนขับรถประจำตัวคุณปู่ และเป็นเพื่อนสนิทด้วย คุณปู่เคยบอกไว้ว่างั้นนะ

"โอ๊ย! เมื่อยๆๆๆๆ คร๊าบ"
โคทานิกับไคสุเกะพอได้ลงจากรถปุ๊บก็แหกปากผสานเสียงโอดครวญเหมือนถูกช้างเหยียบปั๊บ

"มากันแล้วค่ะ...คุณท่าน"
แม่บ้านเอ่ยบอกคุณปู้คาโต้ที่กำลังจะเคลิ้มหลับแหล่มิหลับแหล่ ลืมตาโพลงทันที

"ไหนๆ อยู่ไหนกัน มาซิ เอ๊า...ไปเชิญเข้ามาซิ"
คุณปู่สั่งเสียงปนรำคาญใส่แม่บ้านคนเดิม

"มินน่ะ ! คมบังวะ! คมบังวะ ... โกมิมาเซง"
เป็นจูริที่เอ่ยสำเนียงสุภาพสุดๆ ทักทายคุณปู่และกล่าวคำขอโทษที่รู้ว่าตัวเองมาช้าหมดเวลาอาหารเย็นแล้ว

"ไม่ต้องพิธี ไม่ต้องสำนวนอะไรให้มากความพ่อหนุ่ม เชิญเลยๆ"

"อาหารเย็นรออยู่ที่ห้องอาหารแล้ว แต่ถ้าไม่อยากก็...เชิญไปพักผ่อนด้านบนกันได้เลยนะ"
ไคสุเกะวิ่งเข้ามากอดคุณปู่ด้วยความคิดถึง ก็เค้ากะปู่เคยห่างกันซะที่ไหนล่ะ
(โธ่น้องไคจ๋า ไปแค่ไม่กี่วันเองนะ)

"ปู่เป็นไงบ้างฮะ ผมคิดถึ๊งคิดถึง"

ลูกอ้อนของเค้ายังใช้ได้ผลเสมอ เพราะคุณปู่ก็หน้าบานเป็นจานดาวเทียมให้เค้า แถมด้วยการกอดแน่นๆ อีกทีนึง เล่นเอากระดูกแทบร้าว ถ้าไม่บอกก็คงไม่มีใครรู้หรอกนะว่า ปู่อายุ...

"คุณปู่ครับ ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วอ่ะครับ คือผมแค่อยากรู้ว่าทำไมปู่ถึงเล่นงานกระดูกซี่โรงผมซะแทบหักเลยอ่ะ"
ไคสุเกะยืนบิดๆ จับๆ ลูบๆ คลำๆ ตรงที่เจ็บ จนจูริต้องเดินอ้อมมาสำรวจร่างกายน้องที่ดูว่าจะเจ็บจริงๆ

"ทำไม ฮะ ช้านจาอายุเท่าไหร่ แกจาทำไม"
ปู่ไม่ตอบ แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไรกับคำถามกวนๆของหลานชายตัวแสบ

"เออ...ปีนี้ช้านอายุเท่าไหร่แล้วน้า ชินนิจิ"
ปู่หันไปถามแม่บ้านคนเดิม (อีกแล้ว)

"หนึ่งร้อยกับอีกสิบหนึ่งปี เจ้าค่ะคุณท่าน"
เง็งๆ คร๊าบเด็กๆ งานเข้าแล้ว

หนึ่งร้อยสิบเอ็ดปีเหรอ ตองหนึ่ง ซะด้วย ปีนี้ถ้าทางจะแรงไม่เบาแฮะ
ความคิดของเรงแล่นเข้าไปถึงเซลล์สมองคุณปู่ (ได้ยังไง) ก็เลยถูกสวนกลับจนหน้าชาว่า

"อยากเจอของแรงๆไม๊ล่ะ เดี๋ยวช้านจัดให้แกคนแรกเลย เจ้าทายาทร่างทรงตระกูลอินูอิ ยากะมิ เรง"

เต็มๆ อ่ะคร๊าบ มาครบ ทั้งชื่อหน้า ชื่อกลาง ทั้งนามสกุล ทั้งความสามารถที่เป็นมรดกตกทอดเฉพาะตัวของเค้าไหลมาจากปากคุณปู่คาโต้ ทำเอาจูริชักสีหน้าใส่เรงที่แสดงอาการแย่ๆ ออกไป

"คือ...ผมไม่ได้ตั้งใจ แค่อยากรู้ว่า"
คุณปู่ส่ายหน้าแล้วโยกมือลูบผมเรงแทน เรงแทบหยุดหายใจ นึกว่าจะโดนฟาดกระบาล

"ช้านก็เป็น... ช้านละนะ ต่อให้อีกกี่ร้อยปีก็... ยังเป็นแบบนี้จนกว่า..."
ปู่พูดจบประโยคไว้แค่นั้น

"ไปๆ ทุกคน ไปพักผ่อนกันได้แล้ว อาทิตย์หน้าค่อยว่ากันเรื่องงาน"

"ห๊า...แล้วที่เหลือละครับ เวลาที่เหลือ ที่เค้าสู้พากเพียรเรียนให้จบไวๆ เพื่อ...อะไรกันล่ะเนี่ยะ"

ไคสุเกะบ่นเป็นหมีไม่ได้กินน้ำผึ้งเล๊ย เจ้านี่มันบ้าพลังอยากปราบปีศาจเต็มที่

"แกควรจะเอาแล้วที่เหลือ ไปเรียนรู้ตัวแกเองซะที เจ้าเด็กซุ่มซ่าม"

ปู่ก็ยังเรียกเค้าเหมือนเดิม เพราะยังไม่ทันขาดคำไคสุเกะก็สะดุดพื้นต่างระดับ ที่ถูกปรับเปลี่ยนให้รับกับยุคสมัย (เพื่ออะไร) แต่ก็เป็นเรง (อีกแล้วคร๊าบพี่น้อง) ที่คว้าเอวไว้ทัน ด้วยท่วงท่าอันสวยงามเกินบรรยาย

ซึ่งอีกเพียงสองเซนครึ่งคง...ประกบปากจนกันลืมโลกไปเลย (แม่นแล้ว อิอิ)

ความฮาบังเกิดแก่สมาชิกทั้งหมด ไม่เว้นแม้แต่ แม่บ้านชินนิจิ ที่ยืนคอยพวกเค้าเพื่อจะพาไปยังห้องพักต่างๆ
ที่ถูกตระเตรียมไว้เป็นอย่างดีเยี่ยม ตามคำสั่งของคุณปู่คาโต้

... ยกเว้น... 

...เจ้าตัว...

...ซุ่มซ่าม...

...ที่ขำไม่ออก...