บันทึกรักยายขี้เซา

ลำดับตอนที่ #2 : ตัวกวน

"หือ สวนสาธารณะนี้นา"ดีแฮะไม่ได้มาตั้งนานแต่เอ๋นั้นไครน่ะ บ๊วยคิดเมื่อหันไปเจอคนๆหนึ่ง
"บ๊วย"ว้ายไปท์นี้ ไปท์พูดแล้วก็เดินมากุมมือบ๊วยไว้
"เราชอบบ๊วยนะ"ว้ายไปท์นี้ล่ะก็พูดอะไรเนี่ย
"จริงหรอไปท์"ขอไม่ให้มันไม่ใช่ฝันทีเถอะพระเจ้า
"ไม่จริงย่ะ ยายบ๊วย"เสียงของเจ็ฉัตรดังขึ้นมาแทนแล้วเสียงของไปท์ก็หายไป
"ตื่นสักทีได้มั้ยย่ะ"เสียงของเจ็ดังชัดขึ้น
"โธ่ เจ็นี่ก็กำลังฝันดีอยู่เลย"สุดท้ายมันก็เป็นฝัน  ฮือๆๆ พระเจ้าไม่มีจริง
"จะฝันเรื่องอะไรของแกก็ชั่ง รีบแต่งตัวไปโรงเรียนได้แล้ว"โธ่เจ็พูดงี้ได้ไง ใช้ซี่เจ็ไม่ใช่คนฝันนี้หนา คิดแล้วยังเสียดายไม่หายเลย
"รีบๆด้วยล่ะเดียวจะพากันสาย"หือพากันสายหรอ ?
"อ้าว ไอ้ก้องมาทำอะไรในบ้านคนอื่นเนี่ย"
"มารับไง ยายขี้เซา"อ้าวไอ้นี้เจอหหน้าก็ว่ากันเลยหรอ
"ไครขอ ฉันไม่ได้ต้องการซะหน่อย"กวนมาก็ต้องกวนกลับ หึ ฉันไม่ได้อารมณ์ดีเหมือนหน้าตาหรอกนะ
"พี่เอง"เสียงเจ็ดังขึ้นมา
"ตอนนี้มันมีพวกโจรอยู่ กลัวแกจะไม่ปลอดภัยแถมก้องเขาก็อยู่ไกล้บ้านเราด้วย และก็เรียนโรงเรียนเดียวกับแกนี้"เจ็พูด
"แต่ผมว่าไม่ต้องห่วงหรอกครับ เพราะว่ายายนี้มีหน้าตาเป็นอาวุธอยู่แล้ว พวกโจรไม่กล้าทำอะไรหรอก" แน่ใจนะว่าปากน่ะที่พูด นายก้อง ขอฉันบีบคอนายหน่อยเหอะ บีวยคิดและกำลังจะยกมือไปบีบคอแต่แล้ว
"พอๆ ไปได้แล้วเดียวก็สายกันหมดหรอก"ฮือๆขัดคำสั่งของเจ็ไม่ได้เลยอ่า
ระหว่างทางไปโรงเรียน
"ทำไหมนายชอบแกล้งฉันนักนะ"ฉันพูด
"นี้เธอยังไม่รู้อีกหรอว่าทำไหม"เขาหยุดเดินและหันมามองที่ฉัน หรือว่าก้องเป็นพวกที่ชอบแกล้งคนที่ชอบนะ ถ้ามันเกิดมาชอบเราจะทำไงดีเนี่ย ขระที่ฉันคิดอยู่นั้นเขาก็พูดออกมาว่า
"ก็เพราะเธอน่าแกล้งน่ะสิ ยายขี้เซา"เพล้ง(หน้าเเตก)
"นี้เธอคิดไปถึงไหนกันยายหลงตัวเอง ฮ่าๆๆๆ"
"นายคนนิสัยไม่ดี"คิดแล้วมันหน้าโมโหนัก มาทำให้หัวใจอันบอบบางของสาวน้อยน่ารักต้องกระทบกระเทือน คิดแล้วก็เตะมันสีกที
"โอย"เขาก้มลงไปจับตรงที่ๆฉันเตะ
"สมน้ำหน้า"ฉันหันไปสมน้ำหน้าเขาก็อยากแกล้งฉันก่อนนี้
"อะ บ๊วย"เสียกทักดังมาจากข้างหลัง
"วันนี้คิดไงมากับก้องได้เนี่ย"บิวถาม
"ก็เจ็ น่ะสิ เฮ้อเจ็นะเจ็ ทำไหมต้องเป็นตานี้ก็ไม่รู้ " เป็นไปท์ก็ไม่ได้ แต่ก็ได้แต่คิดล่ะนะ
"ไง ก้อง"เสียงนี้คุ้นๆแฮะ ว้ายไปท์นี่ จริงซิไปท์กีบก้องเป็นเพื่อนกันนี้นา
"ขาไปโดนอะไรมาหรอก้อง นั่งกุมไหญ่เลย"ไปท์ถามก้อง แต่คนที่สะดุ้ง ก็คือตัวการที่หัวใจตุ้มๆต่อมๆ จะให้ไปท์รู้ไม่ได้ว่า เธอเนี่ยแหละคนเตะ 
"โดนหมาเตะ"ก้องตอบ
"อืมหรอ"ไปท์ได้ยินแล้วก็หันมาเจอบ๊วย
"นี้บ๊วยเ เพื่อนเราเอง"ก้องแนะนำ
"อืม งั้นเดียวค่อยเจอกันนะ"ไปท์พูดแล้วก็เดินจากไป
"นี้ ยายขี้เซา ขอบคุณฉันด้วยล่ะ" ก้องหันมาพูดกับฉันซึ่งกำลังยืนเหม่อ ว่าแต่นี้ฉันควรจะขอบคุณเขาที่ช่วยแนะนำฉันให้ไปท์ได้รู้จักกัน หรือจะโกรธมันที่มาว่าฉันเป็นหมาดีเนี่ย