ห้องโถงของคนบาป

ลำดับตอนที่ #2 : บท เรไรร่ำร้อง 2

"คิดจะทำอะไร ?"
ผมถามเธอด้วยน้ำเสียงที่แข็งและห้วน ความไม่ไว้วางใจต่อเธอพุ่งขึ้นสูงจนถึงขีดสุด

ตั้งแต่แต่งงานกันมา แม้จะมีการทะเลาะเบาะแว้งกันบ้าง แต่ก็เป็นตามประสาลิ้นกับ
ฟัน ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเกิดความคลางแคลงใจไม่เชื่อใจซึ่งกันและกัน

แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่อย่างที่เคยเป็น

สถานการณ์ตอนนี้มันไม่เหมือนเก่าก่อน สิ่งที่เธอทำกับผมมันส่อให้เห็นว่า เธอกำลัง
จ้องจะฆ่าผมอยู่

เธอสะดุ้งนิดหน่อย เก็บโทรศัพท์มือถือแล้วก็เอ่ยถาม
"ไม่มีอะไรหรอก กินข้าวเสร็จแล้วเหรอ ?"
"ถามว่าทำอะไร ทำไมไม่ตอบ"
"ไม่ได้ทำอะไรหรอก ไม่มีอะไรจริงๆ กินข้าวเสร็จแล้วใช่ไหม งั้นเดี๋ยวไปเก็บสำรับ
กับข้าวนะ"

เธอเลี่ยงที่จะตอบคำถามผม เดินเสออกจากผมไปเพื่อไปเก็บสำรับกับข้าวที่ผมเพิ่งผละ
จากมา ผมรีบพูดขัดเธอ
"อย่าเพิ่งไป บอกมาก่อน คิดจะทำอะไรหันแน่ ? หา !"
"อะไร ? ไม่ได้คิดจะทำอะไรนี่ ก็แค่จะไปเก็บสำรับแค่นั้นเอง"

ผมรู้ได้เลยว่าเธอกำลังโกหกเพราะเธอไม่ยอมแม้แต่จะหันหลังมาตอบ
"บอกมาเดี๋ยวนี้ ! คิดจะทำอะ.....ไร...."

ผมยังไม่ทันพูดจบประโยค ก็รู้สึกวูบ ตัวเซเหมือนคล้ายกับจะเป็นลม มือไม้ป่ายเปะปะ
ไปทั่วเพราะทรงตัวไม่อยู่ ผมจึงเอาร่างไปพิงผนังไว้

ภาพข้างหน้าเริ่มพร่าเลือน ผมมองเห็นเธอหันหน้ามาอย่างช้าๆ ยิ้ม ใช่เธอยิ้ม สีหน้า
แสดงความพึงพอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจะเอ่ยปากถามผม
"เป็นอะไร ง่วงเหรอ ไหวไหมเนี่ย พาไปนอนเอาไหม?"

เธอเดินเข้ามาหาผม ผมพยายามกระตุ้นตัวเอง สะบัดหน้าไปมาเพื่อให้ลืมตาตื่น แต่ดู
เหมือนมันจะไม่ได้ผลเท่าที่ควร ประสาทตื่นตัวระแวดระวังภัยของผมกำลังจะดับวูบ
ผมขยับตัวให้หนีห่างจากเธอ

"อย่าเข้ามา ! ออกไป !"
ผมไล่เธอ

เธอมองหยุดมองผม ใบหน้าของเธอยังคงยิ้มอยู่ ดูมีเลศนัย
"ไม่ไหวแล้วมั๊ง เป็นไรมากไม๊ มา เดี๋ยวพาไปนอน"

พูดพร้อมกับยื่นมือมาที่ผม  คำพูดที่ดูเป็นห่วงไปใยดูช่างค้านกับสิ่งที่เธอทำกับผม
มันเลวร้าย เธอคิดจะฆ่าผม ผมไม่ยอมหรอก ผมไม่ยอมให้เธอฆ่า

ผมปัดมือเธอทิ้ง รีบพาร่างเดินหนีออกให้ห่างเธอ ชักจะเริ่มไม่ไหว สมองผมตื้อไป
หมดแล้ว ตาจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ พยายามฝืนเต็มที่ รู้ตัวดีเลยล่ะว่าถ้าผมเผลอ
หลับไปเมื่อไรนั่นจะเป็นการหลับที่ไม่ตื่นอีกเลย

เธอยังคงเดินตามผมมา แย่แล้ว ผมต้องป้องกันตัวเอง สายตาผมสอดส่ายหาสิ่งที่อยู่
ใกล้ตัวที่พอจะใช้เป็นอาวุธป้องกันตัวได้ ผมโซซัดโซเซไปหาถุงไม้กอล์ฟ ก่อนจะ
หันหลังไปเผชิญหน้ากับเธออีกครั้ง

ผมเอามือข้างหนึ่งไพล่หลัง แอบหยิบไม้กอล์ฟเตรียมไว้

"บอกมา คิดจะทำอะไร ใส่อะไรลงไปในกับข้าว  หา !"
"เอ๋ ? พูดเรื่องอะไร ? ไม่เข้าใจ กับข้าวทำไม ? กินโดนอะไรงั้นเหรอ ?"
"ไม่ต้องมาไขสือ ! คิดจะฆ่ากันใช่ไม๊ ?!"
"พูดอะไรเนี่ย เลอะเทอะไปใหญ่แล้ว ไปนอนพักดีกว่าไหม ?"
เธอเดินเข้ามาหาผม ผมรู้สึกได้ถึงบรรยากาศมุ่งร้ายที่แผ่ออกมารอบตัวเธอ

"อย่าเข้ามา ! หยุดเดี๋ยวนี้ อะไรอยู่ในกระเป๋าเสื้อ เอาออกมาดูเดี๋ยวนี้  !"
กระเป๋าเสื้อของเธอดูตุงๆ ผิดสังเกต มันเหมือนมีของบางสิ่งอยู่ในนั้น ผมรู้สึกระแวง
อย่างเป็นที่สุด

"อ๋อ ไอ้นี่เหรอ อยากเห็นใช่ไหม เดี๋ยวเอาออกมาให้ดู"
เธอล้วงเข้าไปในกระเป๋า หยิบของสิ่งนั้นออกพร้อมกับสืบเท้าเข้ามาใกล้ผม

ประกายไฟฟ้าแลบแปล๊บออกมาจากวัตถุสีดำ ที่ช็อตไฟฟ้าอยู่ในมือเธอ

ผมชักไม้กอล์ฟที่แอบเตรียมไว้หวดใส่ทันที

ปึก  ! โพล๊ะ  !
เพละ  !
เพละ  !
เพละ  !
เพละ  !

ผมง้างไม้กอล์ฟขึ้นเหนือหัว แต่ก่อนที่จะหวดลงไป ก็มีของบางสิ่งตกลงมาใส่มือ
ของผมเสียก่อนและสิ่งนั้นมันก็พันข้อมือของผม

หนังศรีษะที่ผมอันยาวชุ่มโชกไปด้วยเลือด

ผมสลัดมันทิ้ง ไม้กอล์ฟที่คดงอและถูกย้อมจนเป็นสีแดงกระเด็นไปตามแรงสะบัด
ผมเหนื่อยหอบจนตัวโยน ยืนไม่อยู่ ต้องก้มตัวลงใช้สองมือชันเข่าเอาไว้ หายใจทั้ง
ทางปากและจมูก พยายามกลืนน้ำลายที่เหนียวข้นลงคอ

กองเลือดนองเต็มพื้น มันสมองกระเด็นมาติดเท้า กลิ่นคาวตลบอบอวล

ผมหอบหายใจในท่านั้นอยู่นานจนกระทั่งหายเหนื่อย ลมหายใจกลับมาเป็นปกติ
ความเงียบสงัดเข้ามาปกคลุมห้อง แต่ก็ไม่นานนัก

เสียงคนพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับอยากให้ได้ยินกันแค่สองคนก็ดังขึ้นมาทำลาย
ความเงียบ

ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ