คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Sky-00 : Boy And Girl(Rewrite)
Sky-00 : Boy And Girl (เด็กหนุ่มและเด็กสาวผู้ต้องชะตาแห่งท้องฟ้า)
เด็กหนุ่มอึ้งไปครู่หนึ่งกับคำพูดของเด็กสาวตรงหน้า ก่อนที่จะได้สติคืนมา
" นี่ "
" .........!!! "
" ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรอีกรึเปล่าคะ?? "
" อ๊ะ! โทษทีๆ พอดีเหม่อไปหน่อยน่ะ " เด็กหนุ่มทำท่าเลิกลั่ก
" งั้นเหรอ ถ้าไม่มีอะไรแล้วชั้นขอตัวก่อนนะคะ "
" อืม " แล้วเด็กสาวก็เดินจากเด็กหนุ่มและร่มเงาของต้นซากุระไป
" ดูคุณเธอออกจะเป็นคนเพี้ยนๆซักหน่อยแฮะ.......แต่เอาเถอะยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับเราอยู่แล้ว... " เด็กหนุ่มดู
นาฬิกาดิจิตอลที่ติดอยู่ที่ข้อมือ
" เจ็ดโมงยี่สิบเหรอ ยังมีเวลาอีกเหลือเฟือ " แล้วเด็กหนุ่มก็ก้าวเท้าเดินออกจากร่มเงาของต้นซากุระแล้วเดินตาม
ทางต่อไป.................เมื่อถึงห้องเรียนเด็กหนุ่มมุ่งตรงไปที่โต๊ะเรียนที่อยู่ริมหน้าต่างแถวหลังสุดแล้วก็ลากเก้าอี้ออกมาจาก
จากใต้โต๊ะแล้วโน้มตัวลงไป
" เฮ้อ~ยังไม่มีใครมาเลยแฮะ " เด็กหนุ่มนั่งถอนหายใจพลันหันไปมอง ท้องฟ้า สีครามนอกหน้าต่าง
" ยัยนั้นก็พิลึกๆดีแฮะ "
ครืด!!
" โอ้ส!! อ้าว!! นี่นายมาถึงเป็นคนแรกเลยเหรอเนี่ย ซาจิเอะ " นักเรียนชายผมสีทองที่เดินเข้ามาในห้องพูดขึ้น
" แล้วมันหนักหัวนายรึไง โคตะ " เด็กหนุ่มละสายตาจากท้องฟ้ามาพูดกับเพื่อนของตน
" ก็เปล่าหรอก - -* "
" เออนี่ ซาจิเอะ " โคตะ วิ่งเข้ามาที่โต๊ะของด็กหนุ่ม
" มีอะไรฟะ? "
" วันนี้ตอนเย็นนายว่างใช่มะ? "
" แล้วมีอะไร?? "
" ก็เพื่อนเก่าของชั้นที่อยู่ต่างโรงเรียนวันนี้เค้าชวนชั้นไปนัดบอดหมู่น่ะสิ แล้วพอดีว่าคนมันไม่พอ..... "
" ชั้นไม่ไป " เด็กหนุ่มพูดตัดบทพลางมองออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง
" น่า~คิดซะว่าช่วยลูกหมาตาดำๆ "
" ไม่ " เด็กหนุ่มปฎิเสธเสียงแข็ง
" งั้นวันนี้ชั้นเลี้ยงมื้อเที่ยงนาย "
" ไม่ "
" งั้นทั้งอาทิตย์นี้ชั้นเลี้ยงข้าวนายทั้งอาทิตย์เลยก็ได้ เอามะ? "
" ตกลง "
" เจ๋ง!!ขอบใจมากนะ ไอ้เพื่อนยาก!! "
" แล้วอาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์นายอย่าลืมเลี้ยงข้าวชั้นด้วย "
" คร้าบบบบ..........(ไอ้หมอนี่มันเห็นแก่กินแฮะ)
" โคตะ ว่าแต่วันนี้คาบแรกเรียนอะไร?? "
" ก็....คงจะโฮมรูมยาวเหมือนทุกทีหล่ะมั้ง ว่าแต่นายถามทำไม ซาจิเอะ? "
" โฮมรูมยาวงั้นเหรอ?........นายว่าอาจารย์แกจะโฮมถึงเที่ยงมั้ย? "
" ต้องถึงแน่นอนหละ "
" งั้นฉันขอโดดเลยละกัน " เด็กหนุ่มลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปเปิดประตูที่หน้าห้อง
" นายจะไปไหน? " เพื่อนของเด็กหนุ่มถามขึ้น
" ที่ๆมองเห็นท้องฟ้าน่ะ " เด็กหนุ่มเดินจากไปพร้อมๆกับเสียงปิดประตู
" หา?? "
..................................................................................................................................................
" ฮ่า~ข้างบนนี้ลมเย็นสบายดีจัง" เด็กหนุ่มพูดขึ้นพร้อมเอาหลังพิงรั่วเหล็กของดาดฟ้า
" ปีนี้ก็เป็นปีสุดท้ายของ ม.ปลายแล้วเหรอ......เวลาช่างผ่านไปเร็วจริงๆ " แล้วหนังตาทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มก็
ค่อยๆเลื่อนลง
" ................... "
" ................................ "
" ................................................. "
" ........................................................................."
" .............................................................................................. "
" ..................อ๊ะ!!? จริงสิ!! วันนี้มีส่งรายงานช่วงปิดเทอมนี่หว่า "
" บัด*บเอ๊ย!! ยังไม่ได้ทำอะไรซักอย่างเลย "
" งั้นให้ชั้นช่วยเอามั้ยหล่ะ?? " เสียงใสๆของเด็กสาวปริศนาคนหนึ่งดังขึ้น
" เอ๋??" เด็กหนุ่มเหลียวซ้ายแลขวาไปมาหลายครั้ง แต่ก็ไม่พบต้นตอของเสียง "
" ข้างหลังจ้า~ข้างหลัง "
" หืม?~~ เหวอ!? นะ นี่ เธอไปอยู่ตรงนั้นได้ยังไงน่ะ!? " ภาพที่สายตาของเด็กหนุ่มเห็นคือเด็กสาวผมสั้นสีดำซึ่ง
ดูจากเสื้อนอกแล้วคงจะอยู่ชั้นปีเดียวกับเขายืนอยู่ฝั่งตรงข้ามของรั้วหรือบนขอบตึกนี้นั่นเอง
" แล้วทำไมถึงจะอยู่ตรงนี้ไม่ได้หล่ะ? "
" อ่านั้นสินะ เอ๊ย! ไม่ใช่ก็ตรงนั้นมันนอกรั้วกั้นของด้านฟ้านี่! "
" หืม? แล้วไงต่อ? "
" ก็.......ไม่รู้หล่ะ!!แต่ถ้าเธอตกลงไปคนอื่นเขาก็ต้องสงสัยว่าผมเป็นคนทำน่ะเซ่ "
" อ๋อ~นี่แปลว่านายห่วงสถานะของตัวเองมากกว่าชีวิตคนสินะ "
" ปะ เปล่าไม่ใช่แบบนั้น!!!แต่........จะว่าไม่ใช่มันก็.........."
" ฮะๆๆ นายนี้ก็ตลกดีนะ รู้หรอกน่าแค่ให้ชั้นกลับไปฟากนู้นก็พอใช้มั้ยล่ะ?? คนสวยOkจ้า " เมื่อจบคำพูดของ
เด็กสาวจู่ๆสายลมที่เคยหยุดนิ่งก็โหมกระหน่ำพัดเข้าใส่ตัวเด็กหนุ่มอย่างรุนแรงจนเด็กหนุ่มต้องเอาแขนทั้งสองข้างทำท่า
ป้องกันไว้
" นี่มันลมบ้าอะไรฟะเนี่ย!! ทำไมมันแรงหยั่งงี้วะ!! นี่เธอไม่เป็นไรใช่............. "
" เอ๊ะหายไปไหนแล้ว "
" ลงอย่างสวยงามค่า "
" หา! นิ นี่เธอมาอยู่ข้างหลังชั้นตั้งแต่เมื่อไหร่!? "
" แล้วมันจะทำไมเหรอยะ?? "
" ................โธ่เอ๊ย!!ทำไมช่วงนี้เจอคนประหลาดเยอะจังฟะ "
" อะไรยะ เสียมารยาทจริงๆการที่คนหน้าตาบ้านๆอย่างนายมีโอกาสเห็นนางฟ้าอย่างชั้นในที่ลับตาคนก็เป็นบุญ
ตาแค่ไหนแล้วรู้ตัวบ้างรึเปล่ายะ? "
" อ่านะ-_-* "
" ไม่ไหวๆ คุยกับนายแล้วเหมือน IQ ของชั้นจะลดลงเลยแฮะ รีบๆไปไกลๆซะชิ่วๆ " เด็กสาวสะบัดหน้าหนีพลาง
สะบัดมือไล่
" นี้ชั้นมาถึงก่อนนะ เธอต่างหากที่ต้องไป นี้มันเวลาเรียนนะไม่รู้รึไง? "
" ใช่นี่เป็นเวลาเรียน แล้วท่านมานอนอะไรอยู่ที่นี่มิทราบคะ?? "
" ........................ " เด็กหนุ่มทำท่าครุ่นคิด
" ใช่มั้ยล่า~นายมันก็โดดร่มมาเหมือนกันล่ะน่า "
" ............................................................................ "
ปัง!! เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆกับปรากฎร่างของเด็กสาวผมยาวสลวยสีชมพูอ่อนคนหนึ่ง ซึ่งดูจากสภาพของเธอ
คนจะวิ่งมาจากระยะทางที่ไกลจากที่นี่มาก
" ซะ ซายะจัง นะนี่มันเลยคาบโฮมรูมไปแล้วนะ "
" โอ๊ะ!! โซระ นี้นา ยู้ฮู "
เด็กหนุ่มมองเด็กสาวนาม โซระ ที่เพิ่งเปิดประตูออกมา ก่อนจะเปิดริมฝีปากแล้วพูดออกไปว่า
" อะ อ๊า!! "
" แหกปากอะไรของนายยะ?? "
" หืม อ๊ะ!! คุณคือคนที่เจอเมื่อตอนเช้าใช่ไหมคะ ตอนนั้นยังไม่มีโอกาสแนะนำตัวเลย ชั้นชื่อ ซากุระ โซระ ยินดี
ที่ได้รู้จักค่ะ " เด็กสาวพูดพร้อมส่งยิ้มหวาน
" อะ เอ่อ "
" โซระ ไม่ต้องสนใจผู้ชายหน้าตาบ้านๆนี่หรอก " เด็กสาวที่ชื่อ ซายะ พูดตัดบทขึ้น
" คำก็บ้านสองคำก็บ้าน แล้วคุณคิดว่าตัวเองสวยนักเหรอไง?? "
" ว้าย!! โซระจัง ตาบ้านนี่มันรังแกชั้นน่ะ " ซายะพูดขึ้นพร้อมไปหลบอยู่ที่หลัง โซระ
" ชั้นไปรังแกเธอตอนไหนมิทราบ??? "
" เอาเป็นว่าคุณสองคนใจเย็นๆก่อนดีกว่านะคะ ว่าแต่คุณเอ่อ~ไม่ทราบว่าชื่ออะไรเหรอคะ?? "
" ซาจิเอะ โทโมอากิ "
" เป็นชื่อที่ฟังดูดีมากเลยนะคะ " โซระ พูดให้พร้อมส่งยิ้มหวาน
" ว้าย!! ชื่อ ซาจิเอะ เหรอ?? ชื่อเหมือนผู้หญิงเลย โซระ ตานี้น่ะต้องแอ๊บแมนเห็นๆ "
" ซายะจัง พูดหยั่งงี้มันเสียงมารยาทนะจ๊ะ "
" เหอๆ โซระ เธอเองก็ไม่ต้องไปพูดยอตาบ้านๆนี่ก็ได้เดี๋ยวจะเหลิงใหญ่ ว่าแต่เธอมาทำอะไรที่นี่เหรอ??? นี่มัน
ก็เข้าชั่วโมงเรียนแล้วนะ "
" อ๊ะ!!จริงสิ ซายะจัง ได้เวลาเข้าเรียนแล้วนะ ไปก่อนนะคะ ซาจิเอะซัง แล้วเจอกันใหม่ค่ะ " เด็กสาวโค้งตัวเล็ก
น้อยก่อนที่จะพาเพื่อนของตนลงจากดาดฟ้าไป
" ............................. "
" เฮ้อ~ " เด็กหนุ่มทรุดตัวลงไปนั่งลงกับพื้นคอนกรีตของดาดฟ้า
" เหนื่อยชะมัดเลยแฮะ............. "
" อ๊า!!ยังไม่ได้ทำรายงานเลย!!! "
..................................................................................................................................
" ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะ ซายะจัง เดี๋ยวก็โดนคุณครูทำโทษหรอก "
" ค่าๆ ว่าแต่ โซระ รู้สึกเหมือนกับชั้นมั้ย??? "
" หือ?เรื่องอะไรเหรอ?? "
" ก็ตาบ้านๆนั่นไง "
" ซาจิเอะซังน่ะเหรอ?? "
" ใช่ๆ "
" แล้ว ซาจิเอะซัง เป็นอะไรเหรอ?? "
" อ้าว!! นี่โซระจังไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ?? " เด็กสาวส่ายหัว
" ตาบ้านๆนั่นน่ะ เป็นผู้ต้องชะตาแห่งท้องฟ้าแบบเดียวกับชั้นแล้วก็ โซระ แหละ "
" จริงเหรอ!? ซายะจัง "
" อือ ตอนแรกชั้นก็แปลกใจเหมือนกัน แต่ตอนที่ตาบ้านนั่นขึ้นมาที่ดาดฟ้าแล้วเจอกับชั้นแล้วก็เจอกับ โซระจัง
ระหว่างทางนั้นต้องเป็นเพราะเขาก็เป็นผู้ที่ต้องโชคชะตาแห่งท้องฟ้าเหมือนกันแน่นอน "
" ท่าเป็นอย่างนั้นจริงก็วิเศษไปเลยสิ "
" แต่ถึงยังไงมันก็ 50 50 อยู่ดีน่นแหละ "
" ซายะจัง ลืมไปแล้วเหรอ ถึงจะมีความเป็นเป็นได้แค่1%แต่ถ้ายังไม่ทอดทิ้งสิ่งที่ปราถนาท้องฟ้าจะต้องทำให้
มันเป็นจริงได้แน่นอนจ๊ะ "
" อืมนั่นสินะ แต่ยังไงมันก็ต้องมีการทดสอบก่อนหล่ะน่า หิๆ"
...............................................................................................................
" ................ "
" .......................... "
" ............................................. "
" หิวข้าวเฟ้ย!!! "
" ทำไมชั้นต้องมาเก็บกวาดห้องประชุม ตอนเลิกเรียนอย่างนี้ด้วยฟะ!!! ข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กินเลยนะเฟ้ย "
" อย่ามาทำเป็นบ่นนะ โทโมอากิ ชั้นเองก็ต้องพลอยติดร่างแหมายืนเฝ้านายจนกว่าจะทำความสะอาดเสร็จ
เหมือนกันล่ะน่า "
" ชิ!! ว่าแต่ โคตะ นายบอกเรื่องที่ชั้นหนีเรียนไปงีบหลับบนดาดฟ้าได้ไงฟะ "
" ใครว่าชั้นอยากบอกหล่ะ ก็ยัยทาเคดะ มันบังคับให้ชั้นพูดน่ะสิ "
" ยัย อากิ น่ะเหรอ?? "
" ก็ใช่น่ะสิ "
" หนอย!! ยัยบ้านั้นพรุ่งนี้มีเคลียร์แน่ๆ "
" ชั้นว่านายจะโดนเคลียร์ให้หายไปจากโลกนี้มากกว่าน่ะสิ ลืมไปแล้วรึไงว่าบ้านยัยนั้นเป็นโรงฝึกคาราเต้นะ
เฟ้ย ชั้นขี้เกียจเก็บชิ้นส่วนนายแล้วเอาไปฝังหลุมฟ่ะ "
" เฮ้ย!! นี้แ.............. "
ครืด~ปึง!!!
" เฮ้ย!!ตาบ้าน " ซายะ ที่จู่ๆก็เปิดประตูเข้ามาตรงรี่เข้ามาหาเด็กหนุ่ม
" ธะ เธอมันยั....อุ๊ก!! "
" ขอยืมตัวตาบ้านนี้ไปแป๊ปนึงละกัน " เด็กสาวแบกเด็กหนุ่มที่ตนเพิ่งอัดเข้าที่ท้องขึ้นไหล่ด้วยแขนเพียงข้าง
เดียว
" คะ ครับ ชะ เชิญตามสบายเลยครับ " โคตะ พูดด้วยเสียงสั่นเครือ
" งั้นไปหล่ะ " ปึ้ง!! เสียงเลื่อนปิดประตูดังขึ้นก่อนที่เด็กสาวจะหายวับไปพร้อมกับเด็กหนุ่มที่ยังไม่ได้สติอยู่
บนไหล่ขวาของหล่อน
" เจ้านั่นจะโดนอุ้มไปไหนน่ะ.................ช่างเหอะยังเหลือเวลาอีกตั้ง2ชั่วโมงก่อนจะนัดบอดนี่นะ "
..................................................................................................................................
" คุณท้องฟ้ายามเย็นวันนี้ยังสวยงามเช่นเคยเลยนะคะ วันนี้ชั้นก็จะขอรบกวนอีกวันนะคะ " โซระ พูดพลาง
มองท้องฟ้ายามเย็นด้วยแววตาแสนอ่อนโยน
ปึง!!
" โซระ!!! "
" อ๊ะ!! ซายะจัง เอ๊ะ!!แล้วแบกใครมาด้วยน่ะ " เด็กสาวปล่อยมือจากรั้วกั้นบนดาดฟ้าแล้วเดินตรงรี่มาหาเพื่อน
ของตน
" อ๊า!!นั่น ซาจิเอะซัง ไม่ใช่เหรอ?? "
" ก็ใช่น่ะสิ "
" แล้วทำไม ซายะจังถึงแบกซาจิเอะซัง มาที่นี่ด้วยหล่ะ ที่สำคัญทำไม ซาจิเอะซัง ไม่กระดุกกระดิกเลยหล่ะ "
" ก็ชั้นเพิ่งอัดท้องเจ้าหมอนี่ไปหมัดนึงน่ะสิ "
" ว้าย!! ทีหลังอย่าทำอย่างนั้นอีกนะ ที่สำคัญซายะจังปล่อยซาจิเอะซังลงจากไหล่ได้แล้ว "
" ค่าๆ "
ตุบ
" โอ๊ย!! " เด็กหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นทันทีเมื่อศรีษะของเขาลงไปกระแทกกับพื้นปูน
" ซายะจัง!!! "
" ขอโทษๆพอดีมือมันลื่นไปน่ะ "
" ซาจิเอะซังเป็นอะไรรึเปล่าคะ??? " เด็กสาวทำท่าเป็นห่วง
" โอย~โดนอย่างนี้คงจะไม่เป็นไรมั้ง อ๊ะ!!เธอ "
" อะไรกันยังไม่ตายเหรอเนี่ย?? "
" หือ? อ๊ะ!!เธอมันยัยบ้าพลังที่อัดชั้นตอนที่กำลังทำความสะอาดอยู่นี่ "
ผัวะ!!
" อึ๊ก!! "
" ว่าใคร บ้าพลัง ยะ?? "
" ซายะจัง พอเถอะน่า ซาจิเอะซัง เขาจะไม่ไหวอยู่แล้วนะ "
" ค่าๆ แหมแต่ความจริง ซายะ จังไม่จำเป็นต้องไปทำดีกับตาบ้านนี้ด้วยก็ได้หรอกนะ "
" ทำผิดก็ต้องขอโทษสิ ซายะจัง เอ่อ~ซาจิเอะซัง เรื่องเมื่อกี้ต้องขอโทษด้วยนะคะ "
" โอย ไอ้เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะว่าแต่พาชั้นมาที่นี่ทำไมเนี่ย "
" นั่นสิซายะจัง " เด็กสาวหันหน้าไปถามเพื่อนสาวของตน
" ก็ไม่มีอะไรหรอกแค่อยากจะทดสอบอะไรนิดหน่อย "
" มานี้ด้วยกันเดี๋ยวซิ ตาบ้าน "
" ทำไมชั้นต้อง............ไปเดี๋ยวนี้แล้วครับ " เด็กหนุ่มต้องจำใจทำตามเพราะเด็กสาวยกกำปั้นเป็นเชิง
บอกว่าถ้าไม่ตามมาน่าดู
" อืม......เอาหล่ะนายมายืนตรงนี้หน่อยสิ " เด็กสาวชี้ไปทางริมขอบรั้วเหล็กของดาดฟ้า ซึ่งเด็กหนุ่มก็ทำ
ตามที่เธอบอกอย่างว่าง่าย
" มายืนแล้วทำไมเหรอ?? "
" เฮ้ ตาบ้าน "
" มีอะไร?? "
" ตอนนี้นายช่วยหลับตาแล้วนึกภาพท้องฟ้าสีครามไว้ทีเดะ " แล้วเด็กหนุ่มก็ทำตามอย่างว่าง่าย
" แล้วไงต่อ??? "
" ฮิๆ แล้วจากนั้นก็.............บินไปโล้ดดดดดดด!!! " ผัวะ!! ปึง!! เด็กสาวใช้ขาเตะเด็กหนุ่มให้กระแทกกับ
รั้วเหล็กสุดแรงจนตกลงไปจากดาดฟ้าเพราะรั้วเหล็กที่อยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่มนั้นสนิมเกาะจนแทบจะหลุดอยู่แล้วเมื่อต้องเจอ
กับน้ำหนักของคนจึงหักลงอย่างง่ายดาย
" ว้ากกกกกกกกก!!! "
" ซาจิเอะซัง นี่เธอทำอะไรน่ะ ซายะจัง!!! "
" หลับตาแล้วก็นึกถึงภาพท้องฟ้าไว้สิตาบ้าน!!! ไม่งั้นตกจากชั้น4แล้วเดี้ยงแน่นา " เด็กสาวตะโกนไล่มาทีหลัง
" โธ่เว้ย!! เอาก็เอา "
ตูม!!
เอ๊ะ!! รู้สึกตัวเราเบาขึ้นแฮะหรือเราจะตายไปแล้ว หนอย!!ยัยบ้านั้นมันบังอาจฆ่าเรางั้นเหรอ อย่างนี้มัน
ต้องแก้แค้น
" เฮ้!! ตาบ้านลืมตาได้แล้ว "
เอ๊ะ!! ทำไมยังได้ยินเสียงยัยนั่นอยู่หล่ะ
" บอกให้ลืมตาไงเล่าตาบ้าน!!! "
" ลืมตาได้แล้วค่ะ ซาจิเอะซัง "
" เอ๊ะ!! หะ หา นี่มันอะไรเนี่ย ทำไมเราถึงลอยอยู่บนท้องฟ้าหล่ะ "
" ยินดีต้อนรับสู่ชมรมผู้ร่วมชะตาแห่งท้องฟ้า ตาบ้าน " เด็กสาวแสยะยิ้ม
ความคิดเห็น