คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 การเริ่มต้น
“อ๊ากกกก ! ว้อยยย ! ปัง !เพล้ง !” ร่างบางเดินกลับเข้ามาในห้องของตนหลังจากที่คุยกับท่านพ่อเสร็จ ก่อนจะเขวี้ยงข้าวของลงกับพื้นด้วยความโมโห
“ฟึ่บ ! ไงแจจุง^^ ไปโมโหใครที่ไหนมาล่ะ” ชางมินหายตัวเข้ามาในห้องของแจจุง
“ฮึ่ย !” แจจุงทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนอน “ก็ท่านพ่อน่ะสิ จะให้ข้าลงไปอยู่บนโลกมนุษย์”
“อ่อ อย่างงี้นี่เอง^^ ถ้าเจ้าไม่อยากลงไปอยู่บนโลกมนุษย์ก็ได้นะ” ชางมินเอ่ยยิ้ม ๆ
“จริงหรอ” แจจุงทำหน้าดีใจที่ตนจะไม่ต้องลงไปบนโลกมนุษย์
“แต่เจ้าก็จะไม่ได้เลื่อนขั้นน่ะสิ
“ไอ้ชางมิน !ระวังตัวไว้เถอะ เดี๋ยวเจ้าจะได้ตายศพไม่สวยแน่”
“โอ๊ะ แจกันใบนี้ลายสวยจัง เจ้าโยนมันทิ้งได้ยังไงกันเนี่ย” ชางมินเสกให้แจกันที่แตกด้วยฝีมือของคนตัวเล็ก กลับมาเป็นรูปเป็นร่างเหมือนเดิม โดยไม่ได้สนใจสิ่งที่คนตรงหน้าเขาพูดเลย
“อ๊าก ! นี่เจ้าไม่ฟังข้าพูดเลยหรอไงกัน” แจจุงโวยวาย
“เจ้าจะทำอะไรข้าได้ล่ะแจจุง^^ อย่าลืมนะว่าข้ายศสูงกว่าเจ้าน่ะ และที่สำคัญ ......... มนตร์ของเจ้าก็อ่อนกว่าของข้าหลายเท่านัก” ชางมินพูดก่อนจะหายตัวออกจากห้องไป
“ว้อย !” แจจุงสบถเสียงดัง
“เตรียมตัวพร้อมรึยังฮึ แจจุง”
“ฮึ !” แจจุงทำเสียงฟึดฟัด
โจกึมส่ายหน้าเบาๆ “ข้าฝากแจจุงด้วยนะชางมิน” โจกึมหันไปพูดกับชางมิน
“ครับท่าน ผมจะดูแลแจจุงอย่างดีครับ”
“อืม” โจกึมพยักหน้า “เจ้าก็ดูแลตัวเองดีๆนะ อย่าซนให้มากล่ะ”
“ท่านพ่อ ! ข้าไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ ชิส์ ! -3-” โจกึมลูบหัวแจจุงเบาๆ
“เอาล่ะ ถึงเวลาที่พวกเจ้าต้องไปพบโลกใหม่แล้ว โชคดีล่ะ”
“อีก 2 ปี ข้าจะกลับมาพร้อมกับการเลื่อนขั้น อย่าลืมล่ะ!” แจจุงกล่าวทิ้งท้ายกับผู้เป็นพ่อก่อนจะหายตัวไป ชางมินก้มหัวลงด้วยความเคารพ ก่อนจะหายตัวตามแจจุงไปเช่นกัน
“ฟึ่บ !” ทั้งคู่ได้หายตัวลงมายังห้องๆหนึ่ง
“ที่นี่มันที่ไหนกันน่ะ ?” แจจุงหันไปถามชางมิน พลางมองสำรวจไปรอบๆห้อง
“เจ้ามาดูนี่สิ” ชางมินเรียกแจจุง แจจุงทำหน้าสงสัยก่อนจะเดินมาหยุดข้างๆชางมิน
“นี่น่ะหรอ โลกมนุษย์” แจจุงมองผ่านกระจกใส เห็นตึกสูงตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมือง
บนถนนมีรถยนต์วิ่งไปมาหลายคัน ข้างถนนผู้คนเดินกันขวักไขว่
“ทำไมมันดูวุ่นวายจัง -3- แล้วนี่เราอยู่ที่ไหนกันล่ะ”
“นี่แหละ ที่พักของพวกเรา คอนโดตั้งอยู่ใจกลางเมือง วิเศษสุดๆ^^”
“กอนโต อะไรนะ - -”
“เฮ้อ ! เจ้านี่เข้าใจอะไรยากจริงๆ ก่อนจะมาโลกมนุษย์เจ้าได้ศึกษาประวัติของโลกมนุษย์มาบ้างรึปล่าวเนี่ย”
“คนอย่างข้า! มีหรอจะไม่ศึกษามาก่อน” แจจุงเชิดหน้าขึ้น
“ประเทศเกาหลี เมืองหลวงชื่อว่าอะไร”
“เอ่อ..... อ้อ ! โคลใช่มะๆๆ เห็นมั้ย ข้าออกจะเก่ง” แจจุงยืดอกตอบด้วยความภูมิใจ
“ - - โซลต่างหากล่ะ เรามีเวลาอีก 1 สัปดาห์ ที่จะศึกษาโลกมนุษย์นี้”
“หื้อ? 1 สัปดาห์ อย่าบอกนะว่า อีก1สัปดาห์เราจะได้กลับไปโลกเวทมนตร์แล้วใช่มะๆ”
“เจ้านี่ - -* อีก 1 สัปดาห์ เราจะต้องเข้าไปเรียนในโรงเรียนของมนุษย์ต่างหากล่ะ”
“ห๊ะ ! นี่ข้าต้องทำอะไรแบบนั้นด้วยหรอ-0-”
“อื้ม เพราะฉะนั้นเวลาที่เหลืออีก1สัปดาห์ เจ้าต้องศึกษาเรื่องราวของมนุษย์ให้หมด”
“เห้ย ! ข้าไม่ทำ -3-” แจจุงปฏิเสธหัวชนฝา
“นี่คือคำสั่งจากท่านโจกึม อ้อ! ประวัติทั้งหมด วางอยู่บนโต๊ะนั่น ศึกษาให้ละเอียดล่ะ ข้าไปก่อนนะ” ชางมินกำลังจะหายตัว
“เดี๋ยว !!! เจ้าจะไปไหน แล้วไม่ศึกษาประวัติอะไรนั่น ด้วยกันหรือไง”
“เจ้าก็น่าจะรู้นะว่าคนอย่างข้าต้องศึกษามาก่อนอยู่แล้ว ^^ แล้วข้าจะกลับตอนเย็นๆนะ ฟึ่บ !” ชางมินหายตัวไป
“ไอ้ชางมิน !!!” แจจุงโวยวายเสียงดัง
“ก๊อกๆๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เข้ามาได้”
“อาจารย์เรียกผมมา มีอะไรหรอครับ” ร่างสูงกล่าวอย่างนอบน้อม
“นั่งก่อนสิ” ร่างสูงนั่งลงตรงข้ามกับผู้สูงอายุกว่า
“สัปดาห์หน้าจะมีนักเรียนแลกเปลี่ยน 2 คน มาเรียนที่โรงเรียนของเรา ฉันฝากเธอดูแลด้วยนะชอง ยุนโฮ ”
“ครับ”
“2 คนนี้จะอยู่ ห้อง C นะ อ่ะ นี่ประวัติพร้อมรูปถ่ายของ 2 คนนั้น ยังไงก็ฝากเธอดูแลด้วยล่ะ^^”
“ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“อืม” ร่างสูงลุกขึ้น ก่อนจะโค้งหัวลง แล้วเดินออกจากห้องไป
ชิม ชางมิน
สูง
ระดับไอคิว 190
“หือ มีประวัติแค่นี้เองน่ะหรอ” ร่างสูงพึมพำ ก่อนจะก้มลงมองดูรูปของชางมิน ที่ส่งยิ้มมาให้เขา
คิม แจจุง
สูง
ระดับไอคิว 100 (?)
ร่างสูงหยุดมองรูปแจจุงซักพักนึง ก่อนจะสะบัดหัวตัวเอง เราเป็นอะไรเนี่ย ยุนโฮ แค่มองรูปแค่นี้ทำไมใจมันเต้นแรงแบบนี้ล่ะ ร่างสูงหยุดความคิดของตัวเอง ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องเรียนของตัวเอง
“ฟึ่บ ! เป็นไงบ้างแจจุง อ่านไปถึงไหนแล้วล่ะ”
“ค่อกๆ Zzzz….” ชางมินเดินมาหยุดตรงหน้าแจจุง ที่กำลังหลับอยู่บนโซฟา
“ให้ตายเหอะ - -*”
“เย้ ! ข้าได้เลื่อนขั้นแล้ว ค่อก Zzz” แจจุงละเมอ
“เฮ้อ !” ชางมินส่ายหน้าเบาๆกับความเป็นเด็กของแจจุง ก่อนจะค่อยๆอุ้มร่างบางที่กำลังหลับอยู่บนโซฟา แล้วเดินเข้าห้องนอนไป
ชางมินค่อยๆวางแจจุงลงบนเตียงนอนสีขาวบริสุทธิ์
“อื้ม....” แจจุงขยับตัวเบาๆ
“เวลาเจ้าเป็นแบบนี้ มันก็น่ารักไปอีกแบบนะ” ชางมินยิ้มบางๆ ก่อนจะห่มผ้าห่มให้ร่างบาง แล้วเดินออกจากห้องไป
ความคิดเห็น