เจ้าสาวพาสไทม์

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่2

 หลังจากกินข้าวต้ม รอบดึกกันจนอิ่มแล้ว เราสี่คนก็กลับมายังโรงพยาบาลอีกครั้ง และพบว่านาย ญี่ปุ่นยังคงหลับอยู่

 “ พิม แกจะเอายังไงดี จะปล่อยเขาไว้หรอ” ฉันเงียบก่อนจะตอบว่า

 

 “ ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมตอนเช้าแล้วกันนี่ก็ดึกมากแล้วกลับกันเถอะ” ฉันหยิบกระเป๋าถือแล้วหันหลังเดินออกมาพร้อมเพื่อนๆ ยัยแอนนา หาวหวอด รอบที่ร้อย ส่วนยัยพริกยังคงหยิบขนมกินอย่างสบายอารมณ์ สงสัยจริงๆ ไม่กลัวอ้วนรึไง

“ ครับ พงษ์ วิทย์รู้แล้ว เดี๋ยวว่างแล้วไปหา”

 

“ หรอ อืม คิดถึงสิ บายครับ” หวานเชียวนะนังวิทย์ ฉันอดไม่ได้จึงพูดว่า

 

“ ทำเป็นหวานนะ นังวิทย์ กลัวคนอื่นเขาไม่รู้รึไงว่ามี ผัวน่ะ” เราสามสาวหัวเราะลั่นนังวิทย์ตอกกลับทันที

 

“ แรงหล่อน คนมันเสน่ห์ แกยังไม่มีก็ทนอิจฉาไปแล้วกัน แต่ถ้าในปีนี้แกหาไม่ได้นะ บ้านแกโบราณขนาดนั้นคงพอมีคานให้เกาะอยู่ล่ะมั้ง” ต๊ายยย นี่ปากหรอน่ะ เชอะ ฉันมันสวยเลือกได้หรอกย่ะ

 

“ พอแล้วสองสาว นังวิทย์แกไปส่งพิมก่อนนะเดี๋ยวไปส่งค่อยไปส่งฉันกับพริก” แอนนากล่าว

 

“ ทำไมต้องส่ง ยัยพิมก่อนล่ะ” นังวิทย์กล่าว

 

“ก็ พิมมันแก่แล้วให้กลับดึก เดี๋ยวแกป่วย” มุข นี้ของยัยแอนนาแร๊งแรง ทุกคนหัวเราะคลื้นเครง เอาล่ะ ฉันจำเป็นต้องตัดบทก่อนจะยาว

 

“ พอแล้วย่ะ กลับเหอะ” เราสี่คนขึ้นรถแล้วมุ่งสู่บ้านทันที

................................................................................................................................................................................

 กริ๊ง ๆๆๆๆๆๆ

 เสียงนาฬิกาปลุกกรีดร้องดังสนั่นจนฉันต้องสะดุ้งตื่นจากความฝันอันหวานฉ่ำ ฉันเหลือบมองไปยังนาฬิกา 6.00 พอดีเปะ เมื่อคืนนี้กว่าจะถึงบ้านก็ ตี 2 กว่าแล้ว ง่วงจังเลย ขอนอนต่ออีกสิบนาทีแล้วกัน และทันทีที่ฉันหัวแตะหมอน ภาพของชายหนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นก็แทรกเข้ามาในห้วงคำนึงของตนเอง เฮ้อ ไม่เข้าใจเลยจะไปคิดถึงเขาเพื่ออะไร กริ๊งๆ กริ๊งๆ

โทรศัพท์เจ้ากรรมดันดังขึ้นขัดจังหวะความคิดซะอย่างนั้น

“ ฮัลโหล สวัสดีค่ะ” ฉันงัวเงียสุดฤทธิ์ และเสียงที่กรอกกลับมาทำฉันหายเป็นปลิดทิ้งทันที

 

“สวัสดีค่ะ คุณพิมพการน์ พี่กิม บก.นะคะ”

 

“ ค่ะ พี่ว่าไงคะ” ฉันตอบกลับ

 

“ คือว่า พี่มีโปรเจ็คมาเสนอ ทางสำนักพิมพ์เราน่ะค่ะ กำลังจะทำเรื่องสั้นค่ะ เป็นเรื่องสั้นแนว รักขนบธรรมเนียมประเพณีไทย พี่เล็งเห็นว่าคุณพิม เอ่อ.....” แกเงียบไปอึดใจฉันเลยสวนไปว่า

 

“ พี่ว่า พิมเชยเหมาะกับเรื่องนี้มากใช่ไหมคะ”

 

“ เอ่อ ค่ะ ว่าไงคะสนใจไหม” พี่ กิม ยังคงถามอีกครั้ง

 

“ ค่ะ ตกลงค่ะ จะให้ส่งเมื่อไหร่คะ” ฉันตอบพร้อมถามกลับ

 

“ เดี๋ยวพี่บอกอีกทีแล้วกันนะคะ”

 

“ ค่ะพี่ สวัสดีค่ะ” ฉันวางสายไป ก่อนจะล้มลงนอนต่อแต่แล้วก็ไม่หลับ จึงหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าไปในห้องน้ำ สายน้ำเย็นๆ ใหลผ่านร่างกายแบบนี้สบายจังเลย เฮ้อ ฉันขัดผิว ด้วยขมิ้นสีเหลืองอ่อนอย่างสบายอารมณ์ ปากก็ฮัมเพลง ไป วันนี้ทำไมอารมณ์ดีผิดปกติ แน่ล่ะ มีคนเอางานมาให้แต่เช้า งานมาเงินก็มา ฮา ฮา สบายใจมากๆ หลังจากอาบน้ำอารมณ์ดีเสร็จแล้ว ฉันเปิดตู้เสื้อผ้าและกวาดตามองหาเสื้อผ้าที่ คิดว่าทันสมัยที่สุดของฉัน ผ้าซิ่นสีน้ำเงิน กับ เสื้อลายลูกไม้สีเขียว มาสวมใส่ ฉันหมุนดูตัวเองหน้ากระจกแล้วยิ้มออกมา

“ ดูสิคนอะไร งามไม่มีที่ติ” ฉันนั่งลงบรรจงตบแป้งเบาๆ แป้งกลิ่นมะลิฝีมือ คุณแม่จากอยุธยาหอมจริงๆเลย ฉันจัดการรวบผมมวยอย่างเรียบร้อย ปักปิ่นลายกนกอย่างงดงาม ฉันส่องกระจกอีกครั้ง แล้วหัวเราะอีกที

“ แก นี่ดูยังไงก็สวย” ฉันเดินมานั่งลงที่โต๊ะใหญ่ไม้สักอย่างดี แล้วจัดการปูผ้าสีดำสนิท ก่อนจะหันไปหยิบเอาหีบใบเล็กๆ บนหิ้งด้านหลัง ยกมือไหว้แล้วเปิดกล่องออก และในนี้คือ ไพ่ยิปซี ชุดใหญ่ของตกทอดประจำตระกูล วันนี้เป็นวันดูดวงประจำปีของฉัน ฉันจึงต้องมาดูดวงให้ตัวเองสักหน่อย

 ฉันเริ่ม สับไพ่แล้ว จากนั้นจึงตัดเป็นสองกอง กรีดมือ อย่างคล่องแคล่วและแล้วเพียงเวลาชั่วครู่ฉันก็เรียงไพ่สิบใบสำเร็จ ใบแรก คู่รัก ใบที่สองราชาเหรียญ ใบที่สามเจ้าหญิงสูงศักดิ์ ใบที่สี่สัญลักษณ์แห่งการวิวาห์

“ ตายแล้ว ปีนี้มีเกณฑ์แต่งงานหรอนี่ ที่สำคัญรวยด้วย เสน่ห์แสดงว่ากำลังมีคนหลงรักอย่างนั้นหรอ คิดแล้วปลื้ม” ฉันดีใจสุดฤทธิ์ แน่ล่ะกำลังจะแต่งงานนี่นา กรี๊ดๆ ฉันรีบต่อสายถึง เพื่อนสาวทันที

“ แอนนา ปีนี้ฉันมีดวงแต่งงานแล้วแก” ฉันรีบบอกลงไปทันทีที่ปลายสายตอบรับ ปลายสายส่งเสียงหัวเราะกลับมาแล้วพูดว่า

 

“ พิม แกบอกฉันรอบที่สามแล้วนะ เมื่อปีก่อนรอบหนึ่ง ปีที่แล้วรอบหนึ่ง แล้วปีนี้อีกแกก็บอกอีก” ปลายสายสวนมาทำเอาฉันหน้าเหลือ สองนิ้วเลย มันก็จริงอะที่ดวงฉันเป็นแบบนี้มา 3 ปีแล้วเซ็งเลย

“ พิมแกฟังฉันอยู่ไหมอะ” ยัยแอนนาถาม

 

“ ฟังอยู่ๆ แต่ปีนี้มันเด่นมากเลยนะแก” ฉันยังไม่เลิกเชื่อมั่นอีก

 

“ เอาเถอะแก แล้ววันนี้แกจะไปหานายญี่ปุ่นนั่นไหมอะ” เออ จริงสิลืมไปเลย

 

“ ไม่รู้สิถ้าไม่มีคนมารับ ฉันก็ไม่ไป” เรื่องอะไรต้องเสียเงินเองล่ะ ฮา ฮา ฮา

 

“ เอาน่า เดี๋ยวฉันไปรับก็ได้ แกแต่งตัวรอฉันไว้แล้วกัน” แอนนา ว่า ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร ในเมื่อจะมีรถฟรีมารับ

 

“ อือ ได้ๆ” เราพูดกันอีกสองสามประโยคก่อนวางสายไป 

 จะมีใครรู้ได้บ้างว่าเรื่องรักวุ่นๆจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ ^^