กลอนรักจากเรื่องจริง

ลำดับตอนที่ #2 : ร้าย

เธอบอกว่าเธอไม่มีใคร
ยิ้มให้ทั้งที่ใจห่วงหา
เธอไม่มีใครหรือเธอไม่เคยรับรู้ในแววตา
ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาคิดอย่างไร
เธอบอกว่าเขาไม่รัก
ไม่มีไหล่ใครให้พักยามอ่อนไหว
แล้วไหล่ที่เธอกำลังพิงอยู่น่ะของใคร
เพราะเธอไม่เคยเปิดใจว่าใครที่รักเธอ
ทำไมไม่หัดสังเกตอะไรบ้าง
ว่าคนที่อยู่ข้างๆเขากำลังเพ้อ
ทำทุกทางยอมทุกอย่างเพื่อเธอ
รอวันที่เธอเผลอหันมาสบตา

เธอแต่งเพลงให้เขา
ว่าเรื่องของเธอกับเค้าเป็นเพียงความฝัน
ส่วนฉันแต่งกลอนแทนแล้วกัน
ว่าเรื่องของเราก็เป็นฝันของฉันเหมือนกัน
ฝันว่าเธอมีใจ
ฝันว่าได้เดินเคียงข้างกันไปอยู่อย่างนั้น
ทั้งๆความจริงแม้เศษตายังไม่มีให้กัน
ยิ้มรับความโหดร้ายของคืนวันและขอยอมฝันต่อไป
เธอไม่มีวันหันมา
เพราะฉันมันดูไร้ค่าเกินกว่าจะมาคบได้
เธอต้องการคนที่ดีที่เหนือกว่าใคร
ซึ่งฉันมั่นใจว่าฉันคงเป็นคนนั้นของเธอไม่ได้เหมือนกัน

ชีวิตมันสับสน
มีเรื่องให้คิดมากจนจิตใจอ่อนไหว
สับสนทั้งเรื่องงานและเรื่องหัวใจ
ไม่รู้ว่าควรเดินต่อไปทางไหนดี
หัวใจที่เคยคิดว่าว่างเปล่า
กลับมีเงาของเขาซ่อนอยู่อย่างนี้
ยิ่งใกล้กันยิ่งชัดขึ้นทุกที
ว่าแท้จริงยังมีเธอคนดีอยู่ในใจ
แต่ก็ไม่ได้แน่ใจอะไรมาก
พูดลำบากเพราะความหวั่นไหว
จำกัดความไม่ถูกว่ารักหรือแค่ห่วงใย
รู้แต่อบอุ่นใจที่เธอยังอยู่ข้างกัน

เธอบอกว่าไม่มีใครให้โทรหา
เธอบอกว่าตอนนี้เธอกำลังเหงา
เธอบอกว่าตอนนี้เธอกำลังเศร้า
ยังมีเงาของใครแอบซ่อนในแววตา
แววตาเธอไม่มีที่ว่าง
หากพอมีบ้างจะรับรู้ได้ว่า
ยังมีอีกคนที่เธอไม่เคยสนเลยสักครา
กำลังรอเธอหันมาเห็นค่ากัน

เป็นแค่คนปาดน้ำตา
ฉันก็มีค่าแค่นั้น
ไม่มีใครแล้วเลยคิดถึงกัน
พร่ำบอกตัวเองทุกวันให้เข้าใจ
ชินแล้วกับฐานะนี้
ที่เธอคนดีมอบให้
มีค่าแค่มือกับไหล่ไม่ใช่หัวใจ
ต่อให้พยายามแค่ไหนก็เป็นได้แค่ที่รองรับอารมณ์