ห้องทดลองนู้นนี้

ลำดับตอนที่ #2 : KiRi-2

.....คุณนะเคยมีคนรักบ้างไหม?.....

.....ถ้ามี.....

.....คุณเคยโดนคนที่คุณรักมากที่สุดสอนบทเรียนที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตไหม?.....

"คิริ!!! คิริลูก!!! ดูสิพ่อได้อะไรมา!!!"เสียงของชายวัยกลางคนตะโกนเรียกลูกชายของเขา ดวงหน้าที่หวานเรากับอิสตรีหันมามองผู้เป็นบิดาอย่างสงสัย

"มีอะไรหรือครับท่านพ่อ?"เสียงที่หวานใสปานระฆังแก้วดังขึ้น เอ่ยถามผู้เป็นพ่ออย่างใคร่รู้ ผู้เป็นบิดาไม่ได้เอ่ยอะไร เพียงแต่....บรรจงคลี่ห่อผ้ากำมะหยี่สีน้ำเงินมันวาวนั้นให้ลูกชายผู้เป็นที่รักดู

ดวงตาสีน้ำเงินล้วนเบิกกว้างราวกับเห็นสิ่งที่ตัวเองเกลียดมากที่สุดในชีวิต ก่อนจะถอยห่างจากไอ้สิ่งที่นอนแน่นิ่งอยู่ในกลุ่มผ้ากำมะหยี่

"นี่คือดวงตาของมหาเทพโอดิน จุดกำเนิดของพลังมหาศาล"ผู้เป็นบิดาเอ่ยพลางห่อนัยน์ตาสีแดงสดราวกับโกเมนเลือดนั้นกลับเข้าที่เดิม

"ดวงตาดวงนี้.....คงจะอยากได้เจ้าของใหม่เสียที....."ผู้เป็นบิดาเอ่ยขึ้น ก่อนจะนำดวงตานั้นไปเก็บ....

.....คิริไม่เคยรู้เลยว่า.....

.....ดวงตาดวงนั้นคือจุดเริ่มต้นแห่งความวินาศทั้งมวล.....

.....จนกระทั้งถึงวันนั้น.....

..............................................................................................................................

"แย่แล้วมิซากิ!!!จะมีคนมาชิงดวงตาของมหาเทพโอดินไป!!!"เสียงของบิดาดังขึ้นในยามวิกาล ปลุกให้คิริกิที่หลับใหล ตื่นขึ้นมาจากนินทรากาล

"ไม่นะ!!!เราจะทำเช่นไรดี!!!"มิซากิผู้เป็นแม่กรีดร้องอย่างหมดหวัง

"เราต้องเอามันไปซ่อน!!!"เสียงของบิดาโต้กลับ

"หรือว่าที่ที่คุณจะซ่อนคือ.....ไม่นะ!!! ฉันไม่ยอมเด็ดขาด!!!"มิซากิผู้เป็นแม่ถลาเข้ามาขวางประตูที่กั้นคิริเอาไว้

"ไม่คุณต้องเข้าใจผมสิ เราไม่มีทางเลือก!!!"ผู้เป็นพ่อเอ่ยโต้

"ไม่มีทาง!!!"มิซากิโต้อย่างไม่ยอมละ

"ฉึก!!!"เสียงดาบคมเสียบเข้าหัวใจผู้เป็นแม่ ร่างของมิซากิกระตุกอยู่2-3ทีก่อนจะแน่นิ่งหมดลมหายใจไป

"ฉันขอโทษมิซากิ แต่ฉันจำเป็นต้องทำ"ผู้เป็นบิดรเอ่ยกับศพของภรรยาตนก่อนจะกระชากประตูออก

"พ่อ........."คิริที่ได้รับรู้และได้เห็นสิ่งที่น่าปวดร้าวที่สุดในชีวิตผ่านช่องเล็กที่ประตู เอ่ยเรียกผู้เป็นพ่อ ราวกับหวังให้บิดาตื่นจากฝันเสียที

"คิริ....ลูกรักพ่อไหม?"บิดาเอ่ยกับคิริเบาๆ พลางสวมกอดคิริอย่างรักใคร่และหวงแหน

"รักสิครับ....รักซะยิ่งกว่าตัวผมเองอีก"

"ตามพ่อมา"ผู้เป็นพ่อจูงมือลูกของตนมายังห้องห้องหนึ่ง ซึ่งคิริจำได้ว่ามันเป็นห้องทดลองที่ผู้เป็นพ่อชอบลงมาบ่อยๆ

"นอนลงตรงนี้ลูก"พ่อพูดกับคิริก่อนจะดันร่างของลูกชายให้นอนลงบนเตียง

"แกร๊ง!!!"โซ่สีเงินดีดรัดคิริก่อนจะพันธะนาการแน่นราวกับจะให้ร่างของคิริฉีกเป็นชิ้นๆ

"พ่อขอโทษ....."ผู้เป็นบิดาเอ่ยขึ้นก่อนจะจรดปลายมีดลงบนนัยน์ตาซ้ายของคิริ และงัดเอาลูกตาสีน้ำเงินออกไป คิริกรีดร้องอย่างทรมาณ ไม่ใช่เพราะเจ็บทางกายแต่เพราะเจ็บที่ใจเพราะโดนคนที่ตนรักมากที่สุดลวงหลอกและหักหลังจนใจสลายเละไม่มีชิ้นดี.....

ผู้เป็นพ่อบรรจงคลี่ห่อผ้ากำมะหยี่นั้นอีกครั้ง ก่อนจะนำลูกตาสีแดงสดลงไปแทนที่ ทันใดที่ดวงตาดวงนั้นเข้าที่ ราวกับมีอะไรบางอย่างพุ่งเข้ามาในร่าง คิริรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะโดนฉีกขาดเป็นชิ้นๆ ทรมาณยิ่งกว่าโดนไฟนรกขุมไหนคลอกจนร่างทั้งร่างมอดไหม้  ยิ่งกว่าโดนสัตว์ป่ากระหายเลือดฉีกร่างจนขาดออกจากกัน

.....เจ็บ....เจ็บที่ใจ...เจ็บจนไม่รู้จะทำอย่างไรดี.....

ทันใดที่ดวงตาเข้าที่ร่างของคิริกระตุกชัดราวกับโดนไฟฟ้าช๊อต ราวกับโดนกระชากเครื่องในออกมาทั้งๆที่ยังมีชีวิตอยู่ ผู้เป็นพ่อบรรจงแปะผ้าก๊อตลงบนดวงตาที่ถูกสับเปลี่ยนอย่างอ่อนโยน ราวกับปลอบประโลม

"เคร๊ง!!! ฉึก!!!"คิริกระชากโซ่ที่พันธะนาร่างของตัวเองออก ก่อนจะฉวยดาบของพ่อแทงลงไปบนกลางอก แล้วลากดาบตัดผ่านกลางลำตัวของผู้เป็นบิดา

"ผมขอโทษครับพ่อ....ผมขอโทษ....."คิริเอ่ยด้วยเสียงสะอื้น และใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ก่อนที่ร่างบางจะหมุนกายแล้ววิ่งหายไป.....

"นายท่านค่ะ!!!"เสียงของภูติสาวที่นั่งอยู่ข้างเขาปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์ที่แสนปวดร้าว

"มีอะไรหรือ คุโรมุ"คิริเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอย่างเป็นนิสัย

"แล้วนั้นอะไรนะ?"คิริเอ่ยถามภูติเบาๆ ถึงสิ่งที่อยู่ในมือ

"อ๋อ~ไปเจอกลางทางค่ะ"คุโรมุพูดก่อนจะยื่นสารนั้นให้ผู้เป็นนาย

สาสน์เชิญแห่งข้าเอย จงล่องลอยไปทั่วสารทิศ ไม่ว่าโลกนี้ โลกไหน กาลเวลาใด

จงนำตัวผู้ต้องการช่วยต่อสู้กับผู้กลืนกินแสงอาทิตย์มาพบข้า บริวารแห่งผู้กำหนดชะตา เซียร์เฟล เด มิวราคิส

จง ถ่ายทอดสาสน์แห่งข้า เทียบเชิญเหล่าผู้กล้าทั้งหลายที่ไม่ว่าจะเป็นภูตผีปีศาจ นักรบคนเดินดิน หรือเทพเจ้าตลอดจนพรายมาเพื่อรวมตัวกัน ส่งพวกเขาข้ามน้ำข้ามทะเลมา ณ ที่นี่

ผู้ชนะในการประลองครั้งนี้จักได้รับพรจากข้า 1 ประการ ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใด นายแห่งข้าจะบันดาลให้มันเกิดขึ้น

จงโบยบินเถิดสาสน์แสงแห่งเทพเจ้าผู้กำหนดสรรพสิ่ง

จงโบยบินในนามแห่งนายข้า

‘ผู้กำหนดชะตากรรมแห่งสรรพสิ่งทั้งหลายอันไร้นามเรียกขาน’

เจ้านายผู้ซึ่งข้าเรียกท่านผู้นั้นว่า

...เซรีเอล...

"ไปกันเถอะคุโรมุ...ไปตามหาสิ่งที่เราต้องการกัน....."คิริเอ่ย พลางยันกายขึ้น ก่อนจะก้าวเดินจากไป...