คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : (เกือบ)สงสาร(แล้ว)
บทที่สอง (เกือบ)สงสาร(แล้ว)
ในห้องเรียนยามเช้าที่ร้างผู้คน หนุ่มน้อยร่างเล็กเจ้าของสีผมสะดุดตายึดที่นั่งริมหน้าต่าง ดวงตากลมโตทอดมองผ่านกำแพงรั้วโรงเรียนไปยังมหาวิทยาลัยข้างๆโรงเรียน ห้องเรียนของเกษมอยู่ทางปีกซ้ายของโรงเรียน มองจากหน้าต่างห้องเรียนเห็นมหาวิทยาลัยข้างๆชัดเจน เด็กหนุ่มเห็นร่างหลายร่างในชุดนักศึกษาเดินกันขวักไขว่ แต่ด้วยความห่างของระยะทางทำให้ไม่สามารถบอกได้ว่านักศึกษาเหล่านั้นเป็นใคร
…คนที่เขามองหาอยู่ในหมู่คนเหล่านั้นรึเปล่านะ…
ในขณะที่เกษมจิตใจล่องลอยอยู่นั้นร่างๆหนึ่งก็เดินอย่างเงียบกริบมาหยุดอยู่ด้านหลังของเขาโดยที่เด็กหนุ่มไม่รู้ตัวเลยสักนิด
แปะ…
สัมผัสที่ไหล่ทำเอาคนใจลอยสะดุ้งสุดตัว เมื่อหันไปมองก็พบกับใบหน้าเฉยเมยอย่างทุกทีของวิริยา
“วะ…วิริยา มาแล้วก็ให้สุ่มให้เสียงกันหน่อยสิครับ”
เกษมพูดตะกุกตะกักด้วยความที่ยังตกใจไม่หาย
“ใจลอยไปถึงไหนน่ะ”
แม้จะถามเสียงเรื่อยๆเหมือนไม่คิดอะไร แต่แววตาของเธอวิบวับเป็นประกาย เกษมแทบจะสาบานได้เลยว่าเห็นเด็กสาวลอบยิ้มนิดๆด้วย
เหมือนรู้ว่าเขากำลังคิดถึง… ไม่หรอก… ก็เขาไม่เคยแสดงออกเลยนี่นา… แล้วเธอจะรู้ได้ยังไง
“ปะ… เปล่านี่ครับ แค่มองทิวทัศน์เพลินไปหน่อย…ชะ…เช้านี้อากาศดีนะครับ.. อ้ะ! จะนั่งที่สินะครับ งั้นผมลุกดีกว่า”
เกษมปั้นยิ้มก่อนจะรีบลุกจากเก้าอี้ของวิริยาที่เขายืมนั่งตอนเช้าก่อนเจ้าของที่จะขึ้นห้องประจำจนกลายเป็นกิจวัตร ทุกเช้าเขาจะนั่งตรงนี้และเหม่อมองไปยังมหา’ลัยข้างๆ… มองหาคนๆนั้น…
เด็กสาวมองตามเกษมที่กลับไปนั่งที่ตัวเอง แล้วยิ้มออกมา
“ปากไม่ตรงกับใจเหมือนเดิมเลยนะ คุณหนู”
เด็กหนุ่มกลืนน้ำลาย ใจเต้นตึกตัก ใบหน้าเริ่มมีเม็ดเหงื่อจับ ประโยคเรียบๆนั่นช่างแฝงไปด้วยความนัย… รึว่าเธอรู้…
ขณะที่เกษมกำลังคิดหนักอยู่นั้นร่างๆหนึ่งก็พุ่งเข้ามาในห้อง พร้อมกับโวยวายเสียงลั่น
“ยัยหน้าจืด! เธอจงใจแกล้งฉันช่ายหมายยยยยยยยย!”
นี่เป็นครั้งแรกที่เกษมรู้สึกขอบคุณเจ้าเป็ดอย่างสุดซึ้ง
“เปล่านี่ ฉันก็แค่ทำตามที่มัจฉาสั่ง” ผู้ถูกกล่าวหาปฏิเสธหน้าตาย
“เธอตั้งใจแกล้งฉันชัดๆ!”
“เปล่าซะหน่อย…”
แล้วการทุ่มเถียงกันแบบเด็กๆของนันทกรกับวิริยาก็ดำเนินต่อไป เกษมที่นั่งดูอยู่ห่างๆลอบถอนหายใจ
แล้วแบบนี้ ภารกิจที่มัจฉาให้กลุ่มหนึ่งไปจะสำเร็จไหมเนี่ย…
---------------
“สรุป ห้องเราจะทำบ้านผีสิงกันนะ”
เสียงประกาศิตของหัวหน้าห้องเหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงทั้งๆที่เมฆยังไม่ตั้งเค้าฟาดลงมากลางกบาลของนันทกร
บ้านผีสิง…
สำหรับคนที่ไม่ชอบเรื่องลี้ลับอย่างเขาแล้ว มันสร้างความลำบากใจให้ไม่น้อย… (กลัวล่ะสิ)
เออ! เขายอมรับก็ได้ว่าเขากลัว!!!
แต่ถึงกระนั้นเด็กหนุ่มก็ไม่อาจคัดค้านอันใดได้ด้วยมันเป็นผลจากเสียงโหวตของเพื่อนร่วมห้อง
“ฉันไปติดต่ออาจารย์ขอใช้ห้องคอมพิวเตอร์แล้ว จะใช้ห้องคอมฯนี่แหละจัดเป็นบ้านผีสิง ปิดม่าน เปิดแอร์ให้เย็นจะได้สร้างบรรยากาศ แล้วก็…”
แล้วหัวหน้าก็แจกแจงรายละเอียดต่างๆให้สมาชิกในห้องฟัง ก่อนจะมอบหมายหน้าที่ให้ทุกคน แน่นอน รวมถึงนันทกรด้วย เขากับบรรดาเด็กผู้ชายในห้องต้องไปช่วยกันขนคอมพิวเตอร์ โต๊ะ และเก้าอี้ออกไปเพื่อเคลียร์พื้นที่ตามประสาเพศที่แข็งแรงกว่า ส่วนพวกเด็กผู้หญิงไปห้องศิลปะเพื่อขอยืมอุปกรณ์มาตกแต่งสถานที่
หลังจากที่ขนย้ายของต่างๆในห้องคอมจนเกลี้ยงแล้ว ก็ถือว่าหมดหน้าที่ของพวกเขา เด็กผู้ชายในห้องพากันลงไปเล่นฟุตบอลที่สนาม เจ้าเป็ดก็ด้วย แต่ขณะที่เขาเดินลงบันได มัจฉาก็เดินสวนขึ้นมาจากชั้นล่าง ในมือถือลังใบใหญ่ที่ท่าทางจะหนักพอสมควร
โอกาสมาแล้ว…
เด็กหนุ่มเดินเข้าไปหามัจฉาด้วยสัญชาตญาณ พอรู้สึกตัวอีกทีตัวเองก็มายืนขวางทางเด็กสาวเสียแล้ว มัจฉาเลิกคิ้วมองนันทกรประมาณว่ามีธุระอะไร เจ้าเป็ดกลืนน้ำลายก่อนจะรีบพูดว่า
“หะ-ให้ฉันช่วยถือไหม”
“ขอบใจนะ แต่ไม่เป็นไร ฉันถือเองได้” เด็กสาวปฏิเสธก่อนจะเดินอ้อมตัวเจ้าเป็ดที่ยืนขวางอยู่ขึ้นบันไดไป
ด้วยความที่มัจฉาเป็นคนไม่ชอบพึ่งพาใครเลยปฏิเสธความช่วยเหลือของนันทกร โดยไม่รู้เลยว่าคำปฏิเสธของเธอทำให้เจ้าเป็ดผู้อ่อนหัดเรื่องความรักเดินคอตกลงบันได โดยไม่ทันสังเกตอีกคนที่เดินสวนขึ้นมา
วิริยาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เธอมองตามร่างห่อเหี่ยวของนันทกรแล้วความรู้สึกแปลกๆก็เกิดขึ้นมาในใจ…
ฉันสงสารหมอนั่นเหรอ…
เด็กสาวถามตัวเอง เธอมองสีหน้าท้อแท้ของเจ้าเป็ดอีกครั้ง
สงสัยจะใช่…
…ลองช่วยดูดีไหม…
วิริยาเดินลงบันไดมาตามนันทกร แต่แล้วเธอก็เห็นว่าเจ้าเป็ดไปแย่งกันเตะลูกบอลกับเพื่อนๆที่สนามหญ้าอย่างร่าเริงเหมือนปกติแล้ว ระหว่างที่วิริยายืนดูอยู่ลูกกลมๆก็ลอยเข้าหน้านันทกรอย่างจังโดยฝีมือของเพื่อนร่วมทีม
วิริยาหันหลังกลับเดินขึ้นอาคารเรียนทันที
------------------------------
อัพแล้วค่า ขออภัยที่ดอง
แอบมีอัษฎาเกษมนิดๆด้วยแฮะ ฮ่าๆ (ช่วยไม่ได้ คนเขียนชอบคู่นี้เหมือนกัน)
ช่วยติดตามตอนต่อไปทีนะคะ ถึงข้าน้อยก็ชอบดอง อัพทีหนึ่งก็อัพน้อย แถมเล่นมุขยังแป้ก ฯลฯ แต่อย่างน้อย...
...ข้าน้อยก็อัพนะ! (/me กลิ้งหลบรองเท้า)
ความคิดเห็น