คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : PART ::TWO เพื่อนใหม่ๆ !
ในขณะที่เข้าแถวอยู่ ฉันได้ยินเสียงคนวิ่งมา ฉันหันหน้าไปมอง คนๆนั้นก็คือ เฟรม นั้นเอง วิ่งหอบมาเชียว >.<
“แฮก แฮ่ก มองหน้าทำไม ยัยเตี้ย”ไอ้บ้า เฟรมมันพูดถึงฉันเองแหละ แทงใจดำมากมายอ่ะ
“โห! มาช้าแล้วยังทำซ่า อีก ไปเข้าแถวคนมาสายเลย ไป่!”
เป็นเพราะ โรงเรียนอันแสนจะไฮโซ หน้าเลือด ของฉัน มีกฎว่า ถ้ามาสายครบ สามครั้งจะต้องโดนเขียนใบทัณฑ์บน จึงไม่ค่อยมีใครกล้ามาสายซักเท่าไหร่ นอกจากคุณชายเฟรม ที่หล่อสะดุดตา ของเหล่าอาจารย์ เลยไม่ค่อยโดนเขียนใบ บวกกับ ฐานะทางบ้านที่พ่อเป็นรัฐมนตรีใหญ่ เลยมีลูกน้องที่คอยตามมันไปไหนมาไหนตลอดเวลา แต่ฉันนี่สิ ฐานะที่บ้านไม่ได้รวยเท่ามัน แต่ก็ถือว่ารวยนะ พ่อ เป็นเจ้าของบริษัทชื่อดังที่ผลิตโทรศัพท์มือถือรายใหญ่ ที่มีสาขามากที่สุดในประเทศ โฮ่ะๆๆ ภูมิใจมากมาย >o<
“วันนี้ เป็นวันเปิดเทอมวันแรกนะคะ ครูจึงอยากให้นักเรียน ตั้งใจเรียนกับเพื่อนใหม่ และชั้นใหม่ด้วยค่ะ” ครู สุคน ประกาศ ปาวๆโดยที่ไม่เคยมีใครสนใจ แต่พี่แกก็พูดได้ทุกวัน อย่างมีความพยายาม
“เอาล่ะค่ะ วันนี้ มัธยมปีที่ 4 ยืนขึ้นก่อน”ครูสุคนบอกให้ชั้นม.4 ยืน นั่นก็คือชั้นของฉันเองแหละค่ะ พวกเรายืนพร้อมกัน ลืมบอกไป ครูประจำชั้นเรา คือ ครูขวัญ >o<
เราเรียนกันเข้าไป แน่ะๆ เห็นฉันบ่นอย่างนี้ แต่ฉันก็ไม่เคยหลับในห้องเรียนนะ ฉันกับโปสเตอร์เลือกที่นั่งริมหน้าต่างด้านตรงข้ามกับประตูเพื่อที่จะดูวิว เวลาเรียนเบื่อๆ แต่สำหรับวิชานี้ไม่ใช่ วิชา ของ ครูเพ็ญศรี ที่ไม่มีใครกล้าที่จะหลับ หรือ แม้แต่นั่งงอตัว แค่ดูนาฬิกายังไม่ได้เลยแหละ เพรา ครูเขาจะหาว่า ไล่เขา ชื่อเสียงของครูแก ดังระบือเลื่องลือไกล ใครทำผมมาผิดระเบียบก็โดนแน่ ผมสั้น เตรียมใจไว้ ด้วยความที่ ฉันดูเหมือนเด็กดี (แค่ดูเหมือนนะ^^;)ครูเพ็ญศรี ก็มายืนพูดภาษาอังกฤษมาพูดอยู่ตรงหน้าฉัน และฉันก็เริ่มรู้สึกเหมือนว่า มีน้ำอะไรมากระเด็นใส่หน้าฉัน โอ้ สุดยอด อิส อะ น้ำลาย เป็นฟองฟอดเลย และในที่สุด วิชานี้ก็จบลงไปซะที
ส่วนนายเฟรมไม่ต้องพูดถึง นั่งตัวเกร็งเลย 55+ สมน้ำหน้า เฟรมนั่งอยู่กับต่อ ซึ่งเป็นเด็กที่ตัวเล็กที่สุดในสายชั้น ตัวเตี้ย มากๆ ในช่วงพัก 10 นาที ในตอนเช้า
“เฮ้ย ยัยเตี้ย ไปหาอาไรกินกันเหอะ หิวจะตายอยู่แล้ว”เฟรมพูดขึ้น
“จะไปก็ตอนที่นายเลิกเรียกฉันว่า ยัยเตี้ยนั่นแหละ”ฉันพูดสวนกลับไป
“ไปกันเถอะ จ๊ะ เวฟ โปสเตอร์ก็หิวเหมือนกัน”โปสเตอร์พูดขึ้น
ในขณะที่พวกเราสามคนเดินลงมาหาอะไรกิน เหมือนผู้หญิงก็มองแต่เจ้าเฟรม ส่วนผู้ชายก็มองแต่ โปสเตอร์ของฉัน ฉันจึงมองไปที่คนที่มองแพร ด้วยสายตา ดุเด็ด จนเจ้าคนนั้นหลบตาไป
“นี่ๆ แกมองอย่างกับมันมองแกอ่ะ มันมองโปสเตอร์เว้ย!”ในที่สุดเจ้าเฟรมก็พูดขึ้น เพราะ ตลอดทาง ฉันไม่สนใจอาหารเลย ฉันสนใจแต่คนที่มองโปสเตอร์ โว้ย โมโหๆๆ
“เอาน่าๆ มีเพื่อนหน้าตาดีตั้งสองคน ก็งี้แหละ ถ้าแกหน้าตาดีกว่านี้ ก็คงมีคนมองแกบ้าง ก๊ากๆๆ”ไอ้เฟรมพูดขึ้น
“หยุดเลยนะนายเฟรม ไปเลย ขึ้นห้องๆ ไม่มีอารมณ์กินมันแล้ว”ฉันพูดขึ้นอย่างโมโห
ระหว่างทางที่ขึ้นบันได
ตุ้บ!
“โว้ย เดินภาษาอะไรไม่ดูตาม้าตาเรือ”ฉันโวยวายขึ้น เมื่อมีคนมาเดินชนฉัน แถมยังทำกล่องอะไรตกใส่ขาฉันเต็มๆก็ไม่รู้ เจ็บมากมายอ่ะ
“โหย ทำอย่างกับเธอเจ็บคนเดียวงั้นแหละ อยู่ม.4 แล้วยังจะทำซ่าอีก”เสียงผู้ชายพูดขึ้น ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปมองดูป้ายชั้นว่าอยู่ชั้นไหน
“โถ่ นายเองก็อยู่ม.4 เหมือนกันนั่นแหละ เด็กใหม่ซะด้วย นายนั่นแหละทำซ่า เดี๋ยวแม่ตบเปรี้ยง”พอฉันพูดจบฉันก็เดินขึ้นห้องไป เรียนวิชา ดนตรี ซึ่งเป็นวิชาที่ฉันชอบมากที่สุด เพราะ พ่อ กับ แม่ของฉันให้เรียนดนตรีตั้งแต่เด็กๆแล้ว เลยชำนาญ 55+
“นี่ ยัยเตี้ย เธอไปตวาดเขาได้ยังไงฮะ เขาเป็นถึงเด็กอัจฉริยะ เลยนะ”นายทิมพูดขึ้น หลังจากเรียนไปได้ซักพัก
“อ้าว ก็แล้วทำไมล่ะ อัจฉริยะ แต่ไม่มีมารยาท ช่วยไม่ได้”ฉันสวนกลับไปอย่างโมโห
กริ๊ง!
ตอนพักกลางวัน
ที่ห้อง ม.4/3(2)
“ยีนส์ ไปกินข้าวกันเถอะ”เสียงหวานพูดขึ้น
“ทำไมฉันต้องไปด้วยล่ะ ??” เสียงอีกเสียงหนึ่งดังตอบกลับมา เอ๊ะ! แต่ว่า ทำไมเป็นเสียงผู้ชายล่ะ อย่างนี้ ต้องแอบดู -..-
ว้าว ๆๆ ผู้ชายชื่อยีนส์ล่ะ หล่อ ซะด้วย แต่... ผู้หญิง น่ารัก มากๆๆๆๆ แก้มป่องๆ อมชมพู ชื่ออะไรหว่า ??? อยากรู้จริงๆ เลย *0*
“อ้าว ไม่งั้น ยีนส์จะไปกับใครล่ะ ก็ยีนส์หลับไปแล้ว เพื่อนยีนส์ก็หายไปหมดเลย”ผู้หญิงพูดอย่างโกรธๆ เมื่อผู้ชายไม่เข้าใจ
“ถ้าไปคนอื่นเขาก็ต้องคิดว่า องุ่นเป็น...”เสียงของยีนส์เงียบลงไป
“เป็นอะไร ??”แฮ่ๆๆ ชื่อ องุ่นนั่นเอง น่าจีบๆ > < บ้าไปแล้ว
นายยีนส์ไม่พูดอะไรต่อ แต่เดินออกจากห้องไป เฮ้อ โชคดี มองไม่เห็นฉัน
ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปในห้อง 3 ไปหาองุ่น
“เอ่อ...ลงไปทานข้าวกับฉันไหม” ฉันไม่รู้จะพูดว่ายังไงนี่นา
“เอ่อ...จะดีหรอจ๊ะ รบกวนป่าวๆ”องุ่นตอบกลับ สีหน้าไม่สู้ดีเลยอ่ะ
“ไม่เป็นไรหรอกจ่ะ ไม่ต้องคิดมากนะ เอ่อ ทะเลาะกับแฟนหรอจ๊ะ ??” ฉันคิดถูกมั้ยเนี่ยที่ถามไปเนี่ย
“ป่าวจ๊ะ ไม่ใช่ แฟน เอ่อ เราเป็นแค่...เพื่อนกันอ่ะจ๊ะ o///o”ว้าว องุ่นอายใหญ่เลย
คร่อก~
“เอ๊ะ เสียงไรอ่ะ ไปเถอะๆ องุ่นไปกินข้าวกันนะ”ฉันพูดขึ้น
“ว่าแต่ เธอชื่ออะไรจ๊ะ ??”เออ ฉันลืมบอกองุ่นเลยอ่ะ
“อ๋อๆ เราชื่อ เวฟจ๊ะ” แล้วฉันก็จูงมือ องุ่นออกจากห้องไป
แล้วทั้งสองก็เดินลงไปทานข้าวที่โรงอาหาร โดยไม่รู้เลยว่า เวฟได้ลืมเพื่อนคนหนึ่งของเธอให้หลับอยู่บนห้องเรียน
“นี่ๆ! นายธนพล! ตื่นเดี๋ยวนี้นะ นายมาทำอะไรที่ห้องเรียนตอนพักกลางวันเนี่ย” เสียงๆหนึ่งตะโกนใส่เขา ตอนที่เขากำลังนอนหลับฝันดี เอ ... เขาจำได้ว่า เขาหลับไปตอนที่ยัยเวฟเข้าไปคุยกับองุ่นไม่ใช่หรอ
หลังจากใช้เวลาไปซักพัก
อ๋อ คงเป็นเพราะ ยัยนั่น ต้องลืมผมแน่ๆเลย
ฮึ ผมรอดไปยัยนั่น เสร็จแน่ๆ ...
ความคิดเห็น