ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คำสัญญาที่กลับคืน ตอนที่ 2
เรื่องนี้อาจะแปลกๆหน่อยอย่าว่ากานนะ
********************
เรื่องที่ 1 คำสัญญาที่กลับคืน ตอนที่ 2
\"อยู่กับหญิงต้องยิ้มสิ ถ้าไม่ยิ้มจะฟ้องท่านแม่ให้ตีท่าน\" คราวนี้ได้ผลเจ้าชายแห่งคาโนวาลหัวเราะลั่นแล้วตอบว่า \"ท่านแม่ของท่านทำโทษข้ามิได้หรอก คนที่จะทำโทษข้าได้มีแต่เสด็จพ่อเท่านั้น\"
\"งั้นให้ท่านพ่อของท่านทำโทษก็ได้เดี๋ยว หญิงจะไปฟ้อง\"
\"งั้นไม่ไปด้วยแล้ว\"
\"ใจร้าย...งั้นหญิงขอโทษไปกับหญิงนะ\"
\"แล้วท่านอยากไปไหนล่ะ\"
\"ไปสวนดอกไม้\"
\"ได้\" แล้วเจ้าชายแห่งคาโนวาลก็กลับมาหน้าขรึมเหมือนเดิมทำให้องค์หญิงตัวน้อยว่าเข้าให้\"ท่านทำหน้าเครียดอีกแล้วมีเรื่องอะไรให้เครียดนักหนา\"
\"เมืองข้าเป็นเมืองนักรบ นักรบไม่แสดงความรู้สึก\"(ผู้แต่งมัวเอา)
\"แม้แต่จะเล่นด้วยหรือ\"
\"ใช่\"
\"งั้นก็เล่นไม่สนุกน่ะสิ แต่ว่าเมืองของหญิงไม่เห็นต้องอย่างนี้เลย\"
\"นั้นมันเมืองของท่าน ไม่ใช่เมืองของข้า\" องค์หญิงทำท่าจะเถียงต่อแต่ว่า ทั้ง 2 คนได้ไปถึงสวนดอกไม้แล้ว
\"ว้าว! ดอกไม้เต็มไปหมดเลย สวยๆทั้งนั้นเลย เอ๋...มีลำธารด้วยเหรอ ไปเล่นน้ำกันนะ\"
\"ผู้ชายไม่เล่นน้ำกับผู้หญิงหรอกนะ\"
\"ไม่สนหญิงจะลากท่านไปเล่นด้วย\" ว่าแล้วเจ้าหญิงตัวน้อยก็ลากเจ้าชายลงน้ำไป แล้วองค์หญิงก็หัวเราะอย่างร่าเริง พลางกวักน้ำใส่เจ้าชายแห่งคาโนวาลนั้นทำให้น้ำแข็งของเจ้าชายละลายไปกับสายน้ำทันที
\"เล่นอย่างนี้หรือได้\"ว่าแล้วเจ้าชายก็อุ้มเจ้าหญิงขึ้นมาแล้วโยนลงน้ำ
\"เป็นไงล่ะ เจ้าหญิงสนุกไหม\"
\"คิกๆๆ เห็นไหมท่านยังพูดว่าสนุกไหม แสดงว่าเวลาท่านเล่นท่านก็สนุก\"
\"ก็ได้สนุก ใช่...สนุกมากด้วย\" แล้วทั้ง 2 ก็เล่นน้ำกันสักพักก่อนที่จะขึ้นจากน้ำตัวของทั้ง 2 เปียกโชกไปด้วยน้ำ ทั้ง 2 ก็วิ่งเข้ามาในท้องพระโรง
\"คาโลเจ้าทำอะไรมาน่ะ ตัวเปียกเชียว\" ทั้ง 2 ชะงักแล้วองค์หญิงตัวน้อยก็ตอบออกไปว่า\"หม่อมฉันลากเจ้าชายคาโลเล่นน้ำเพคะ\"
\"งั้นหรือมิน่าเปียกทั้งคู่เชียว\"
\"งั้นหม่อมฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะเพคะ\"
\"ได้สิ เจ้าก็ด้วยคาโลไปเปลี่ยนชุดซะ\"
\"ครับ\" แล้วทั้ง 2 ก็ไปเลี่ยนเสื่อผ้า
ณ ห้องของอลิเซีย
\"ท่านแม่...ลูกมีเรื่องอยากจะทูลถาม\"
\"มีอะไรหรือ เฟลิโอน่า\"
\"ทำไมที่คาโนวาลต้องทำหน้าบึ้งตลอดเวลาด้วยล่ะเพคะ เจ้าชายคาโลน่าสงสารต้องทำหน้าบึ้งตลอดเวลา\"
\"ไม่ตลอดเวลาหรอกจ๊ะ\"
\"จริงหรือเพคะ แต่ทำไมเจ้าชายคาโลบอกว่าตลอดเวลานิเพคะ\"(เค้าบอกตอนไหนจ๊ะเฟลิโอน่า:ผู้แต่ง)
\"ไปทานอาหารดีกว่านะจ๊ะ\"
\"เพคะ...ท่านแม่ แต่ว่าลูกขอนั่งข้างๆเจ้าชายคาโลได้ไหม\"
\"แม่ไม่รู้ว่าได้หรือไม่ ลูกต้องถามคิงบาโรจ๊ะว่าทรงอนุญาติหรือไม่\"
เมื่อถึงเวลาอาหาร
\"คิงบาโรเพคะ\"
\"มีอะไรหรือเฟลิโอน่า\"
\"คือว่า...หม่อมฉันขอนั่งข้าง...เจ้าชายคาโลได้ไหมเพคะ\"
\"ได้สิ\"
\"ขอบพระทัยเพคะ\"เจ้าหญิงตัวน้อยยิ้มแล้วก็วิ่งไปหาเจ้าชายคาโลที่พึ่งเข้ามาแล้วสวมกอดเจ้าชายคาโลจากด้านหลัง
\"เจ้าชายคาโลนั่งข้างหญิงนะ\"
\"ต้องถามเสด็จพ่อก่อน\"
\"หญิงถามท่านแล้วท่านให้\" แล้วเจ้าหญิงก็จับมือเจ้าชายคาโลไปที่โต๊ะอาหารแล้วก็จัดแจงให้เจ้าชายคาโลนั่งข้างๆเจ้าชายคาโลทำหน้าสงบอีกเหมือนเคย ทำให้องค์หญิงตัวน้อยอยากแกล้งอีกครั้ง เธอจึงเอามือไปจิ้มเอวของเจ้าชายแต่เจ้าชายก็ยังมีสีหน้าเรียบเฉยททำให้เจ้าหญิงเปลี่ยนแผนใหม่
\"เจ้าชาย...ท่านทำหน้าเครียดอีกแล้วนะ...ยิ้มสิ\"
\"ทำไม...ข้าต้องทำตามคำสั่งของท่านด้วย\"เจ้าชายสวนอย่างเย็นชา
\"ใจร้าย...งั้นหญิงจะ...เล่าเรื่องหนึ่งให้ท่านฟัง\"
\"เฟลิโอน่า...ทานอาหารก่อนแล้วค่อยเล่าก็ยังไม่สายนะ\"
\"ก็ได้เพคะ...ท่านตา\"
\"ขอโทษนะ บาโรลูกของเราก็เป็นแบบนี้แหละ มีคนอายุเท่ากันเมื่อไรเป็นเล่นด้วย แล้วถ้าชอบใครก็จะแกล้ง\"
\"ไม่เป็นไรหรอกลูกข้าสิไม่ค่อยจะเล่นเท่าไร มีลูกท่านมาเล่นด้วยก็ดี เอาล่ะทานอาหารได้แล้ว\" แล้วทั้งหมดก็ทานอาหาร เมื่ออิ่มเจ้าหญิงก็หันมาเล่าทันที
\"เจ้าชายคาโลข้าจะเล่าล่ะนะ...เรื่องมันมีอยู่ว่า...
มีเจ้าชายองค์หนึ่งที่ไม่ค่อยยิ้มเล้ย...ทำหน้าขรึมตลอดเวลา แต่เมื่อพบกับเจ้าหญิงองค์หนึ่ง
เจ้าหญิงคนนี้ขี้เล่นมาก ถ้าใครทำหน้าขรึมก็อยากแกล้ง
องค์หญิงทำทุกวิถีทางให้เจ้าชายยิ้ม
จนกระทั่งวันหนึ่ง เจ้าหญิงชวนเจ้าชายไปเล่าน้ำ
แต่เจ้าชายไม่ยอกเล่นจนเจ้าหญิงลากเจ้าชายลงน้ำไป
จนเจ้าชายหมดความอดทนจึงหัวเราะออกมา แล้วก็เล่นอยากสนุกสนาน
เป็นไงนุกไหม\" เมื่อเจ้าหญิงมองหน้าเจ้าชายที่อญุ่ในเรื่องนั้นก้เห็นว่ากำลังพยายามกลั่นหัวเราะอยู่เจ้าหญิงจะทำหน้าตาตลกๆให้เจ้าชายดูคราวนี้ได้ผลเจ้าชายปล่อยเสียงหัวเราะออกมาทันที
\"ในที่สุดก็หัวเราะแล้ว\"องค์หญิงยิ้มแล้วหลังจากนั้นทั้ง 2 ก็สนิทกันมากขึ้นและไปเล่นที่ต่างๆด้วยกัน
จนกลางดึกคืนหนึ่ง เสียงเพลงๆหนึ่งที่เศร้าสร้อยกำลังล่องลอยไปตามสายลมบทเพลงนั้นร้องว่า
\"เจ้านกน้อยในกรงทอง
เจ้ามีความสุขหรือที่อยู่ในนั้น
เจ้ามิได้โบยบินไปที่ต่างๆ
เจ้ามิอาจทำได้ดั่งใจปราถนา
เจ้าได้แต่ขับขานเสียงเพลงที่ไพเราะอ่อนหวาน
เจ้ามีความสุขหรือชีวิตแบบนั้น
เจ้านกน้อย...เจ้ามิอยากบินไปหรือ
บางคราข้าเห็นเจ้าร้องเพลงอันเศร้าสร้อย
เหตุจากเจ้าคิดถึงบ้านที่ลาจาก
เจ้าอยากโบยบินอย่างมีอิสระมิใช่หรือ
แล้วใยเจ้ามิหนีออกมาเล่า...
หรือเจ้าหนีออกมามิได้...
เจ้ากำลังรอใช่ไหม...
รอใครสักคนมาปลดปล่อยเจ้า...
เจ้าชั่งคลายข้าเสียจริง...
ข้าก็เหมือนกันข้ากำลังรอคนๆหนึ่ง
มาปล่อยข้าออกจากที่แห่งนี้...
รอยยิ้มและความร่าเริง...
ข้าพยายามที่สุดแล้ว...
ข้าทำได้เพียงเท่านี้....
ใบหน้าที่ท่านเห็นเป็นรอยยิ้มนั้น...
ตามจริงในใจข้ากำลังร่ำไห้...
ใครกันที่จะช่วยข้าออกจากกรงนี้
ใครคนนั้นเมื่อไรจะปรากฏตัวต่อหน้าข้า
พาข้าออกไปจากกรงทองนี้...โบยบินไปด้วยกัน
และจะไม่ทิ้งข้าเพียงลำพัง
ไม่ว่านานสักเพียงใดข้าก็จะรอท่าน
ผู้ที่จะพาข้าออกจากกรงนี้\" บทเพลงนั้นก้องกังวาลไปทั่งพระราชวังค์แห่งคาโนวาลแล้วเจ้าชายคาโลก็ได้ตื่นขึ้นและฟังบทเพลงนั้นอยู่นานและเจ้าชายก็จำเสียงๆนี้ได้ว่าเป็นของใคร นั้นเป็นเสียงของ....
*************************************
ติดต่อตอนที่ 3 แล้วกานปวดนิ้วแล้ว บ๊ายบาย
********************
เรื่องที่ 1 คำสัญญาที่กลับคืน ตอนที่ 2
\"อยู่กับหญิงต้องยิ้มสิ ถ้าไม่ยิ้มจะฟ้องท่านแม่ให้ตีท่าน\" คราวนี้ได้ผลเจ้าชายแห่งคาโนวาลหัวเราะลั่นแล้วตอบว่า \"ท่านแม่ของท่านทำโทษข้ามิได้หรอก คนที่จะทำโทษข้าได้มีแต่เสด็จพ่อเท่านั้น\"
\"งั้นให้ท่านพ่อของท่านทำโทษก็ได้เดี๋ยว หญิงจะไปฟ้อง\"
\"งั้นไม่ไปด้วยแล้ว\"
\"ใจร้าย...งั้นหญิงขอโทษไปกับหญิงนะ\"
\"แล้วท่านอยากไปไหนล่ะ\"
\"ไปสวนดอกไม้\"
\"ได้\" แล้วเจ้าชายแห่งคาโนวาลก็กลับมาหน้าขรึมเหมือนเดิมทำให้องค์หญิงตัวน้อยว่าเข้าให้\"ท่านทำหน้าเครียดอีกแล้วมีเรื่องอะไรให้เครียดนักหนา\"
\"เมืองข้าเป็นเมืองนักรบ นักรบไม่แสดงความรู้สึก\"(ผู้แต่งมัวเอา)
\"แม้แต่จะเล่นด้วยหรือ\"
\"ใช่\"
\"งั้นก็เล่นไม่สนุกน่ะสิ แต่ว่าเมืองของหญิงไม่เห็นต้องอย่างนี้เลย\"
\"นั้นมันเมืองของท่าน ไม่ใช่เมืองของข้า\" องค์หญิงทำท่าจะเถียงต่อแต่ว่า ทั้ง 2 คนได้ไปถึงสวนดอกไม้แล้ว
\"ว้าว! ดอกไม้เต็มไปหมดเลย สวยๆทั้งนั้นเลย เอ๋...มีลำธารด้วยเหรอ ไปเล่นน้ำกันนะ\"
\"ผู้ชายไม่เล่นน้ำกับผู้หญิงหรอกนะ\"
\"ไม่สนหญิงจะลากท่านไปเล่นด้วย\" ว่าแล้วเจ้าหญิงตัวน้อยก็ลากเจ้าชายลงน้ำไป แล้วองค์หญิงก็หัวเราะอย่างร่าเริง พลางกวักน้ำใส่เจ้าชายแห่งคาโนวาลนั้นทำให้น้ำแข็งของเจ้าชายละลายไปกับสายน้ำทันที
\"เล่นอย่างนี้หรือได้\"ว่าแล้วเจ้าชายก็อุ้มเจ้าหญิงขึ้นมาแล้วโยนลงน้ำ
\"เป็นไงล่ะ เจ้าหญิงสนุกไหม\"
\"คิกๆๆ เห็นไหมท่านยังพูดว่าสนุกไหม แสดงว่าเวลาท่านเล่นท่านก็สนุก\"
\"ก็ได้สนุก ใช่...สนุกมากด้วย\" แล้วทั้ง 2 ก็เล่นน้ำกันสักพักก่อนที่จะขึ้นจากน้ำตัวของทั้ง 2 เปียกโชกไปด้วยน้ำ ทั้ง 2 ก็วิ่งเข้ามาในท้องพระโรง
\"คาโลเจ้าทำอะไรมาน่ะ ตัวเปียกเชียว\" ทั้ง 2 ชะงักแล้วองค์หญิงตัวน้อยก็ตอบออกไปว่า\"หม่อมฉันลากเจ้าชายคาโลเล่นน้ำเพคะ\"
\"งั้นหรือมิน่าเปียกทั้งคู่เชียว\"
\"งั้นหม่อมฉันไปเปลี่ยนชุดก่อนนะเพคะ\"
\"ได้สิ เจ้าก็ด้วยคาโลไปเปลี่ยนชุดซะ\"
\"ครับ\" แล้วทั้ง 2 ก็ไปเลี่ยนเสื่อผ้า
ณ ห้องของอลิเซีย
\"ท่านแม่...ลูกมีเรื่องอยากจะทูลถาม\"
\"มีอะไรหรือ เฟลิโอน่า\"
\"ทำไมที่คาโนวาลต้องทำหน้าบึ้งตลอดเวลาด้วยล่ะเพคะ เจ้าชายคาโลน่าสงสารต้องทำหน้าบึ้งตลอดเวลา\"
\"ไม่ตลอดเวลาหรอกจ๊ะ\"
\"จริงหรือเพคะ แต่ทำไมเจ้าชายคาโลบอกว่าตลอดเวลานิเพคะ\"(เค้าบอกตอนไหนจ๊ะเฟลิโอน่า:ผู้แต่ง)
\"ไปทานอาหารดีกว่านะจ๊ะ\"
\"เพคะ...ท่านแม่ แต่ว่าลูกขอนั่งข้างๆเจ้าชายคาโลได้ไหม\"
\"แม่ไม่รู้ว่าได้หรือไม่ ลูกต้องถามคิงบาโรจ๊ะว่าทรงอนุญาติหรือไม่\"
เมื่อถึงเวลาอาหาร
\"คิงบาโรเพคะ\"
\"มีอะไรหรือเฟลิโอน่า\"
\"คือว่า...หม่อมฉันขอนั่งข้าง...เจ้าชายคาโลได้ไหมเพคะ\"
\"ได้สิ\"
\"ขอบพระทัยเพคะ\"เจ้าหญิงตัวน้อยยิ้มแล้วก็วิ่งไปหาเจ้าชายคาโลที่พึ่งเข้ามาแล้วสวมกอดเจ้าชายคาโลจากด้านหลัง
\"เจ้าชายคาโลนั่งข้างหญิงนะ\"
\"ต้องถามเสด็จพ่อก่อน\"
\"หญิงถามท่านแล้วท่านให้\" แล้วเจ้าหญิงก็จับมือเจ้าชายคาโลไปที่โต๊ะอาหารแล้วก็จัดแจงให้เจ้าชายคาโลนั่งข้างๆเจ้าชายคาโลทำหน้าสงบอีกเหมือนเคย ทำให้องค์หญิงตัวน้อยอยากแกล้งอีกครั้ง เธอจึงเอามือไปจิ้มเอวของเจ้าชายแต่เจ้าชายก็ยังมีสีหน้าเรียบเฉยททำให้เจ้าหญิงเปลี่ยนแผนใหม่
\"เจ้าชาย...ท่านทำหน้าเครียดอีกแล้วนะ...ยิ้มสิ\"
\"ทำไม...ข้าต้องทำตามคำสั่งของท่านด้วย\"เจ้าชายสวนอย่างเย็นชา
\"ใจร้าย...งั้นหญิงจะ...เล่าเรื่องหนึ่งให้ท่านฟัง\"
\"เฟลิโอน่า...ทานอาหารก่อนแล้วค่อยเล่าก็ยังไม่สายนะ\"
\"ก็ได้เพคะ...ท่านตา\"
\"ขอโทษนะ บาโรลูกของเราก็เป็นแบบนี้แหละ มีคนอายุเท่ากันเมื่อไรเป็นเล่นด้วย แล้วถ้าชอบใครก็จะแกล้ง\"
\"ไม่เป็นไรหรอกลูกข้าสิไม่ค่อยจะเล่นเท่าไร มีลูกท่านมาเล่นด้วยก็ดี เอาล่ะทานอาหารได้แล้ว\" แล้วทั้งหมดก็ทานอาหาร เมื่ออิ่มเจ้าหญิงก็หันมาเล่าทันที
\"เจ้าชายคาโลข้าจะเล่าล่ะนะ...เรื่องมันมีอยู่ว่า...
มีเจ้าชายองค์หนึ่งที่ไม่ค่อยยิ้มเล้ย...ทำหน้าขรึมตลอดเวลา แต่เมื่อพบกับเจ้าหญิงองค์หนึ่ง
เจ้าหญิงคนนี้ขี้เล่นมาก ถ้าใครทำหน้าขรึมก็อยากแกล้ง
องค์หญิงทำทุกวิถีทางให้เจ้าชายยิ้ม
จนกระทั่งวันหนึ่ง เจ้าหญิงชวนเจ้าชายไปเล่าน้ำ
แต่เจ้าชายไม่ยอกเล่นจนเจ้าหญิงลากเจ้าชายลงน้ำไป
จนเจ้าชายหมดความอดทนจึงหัวเราะออกมา แล้วก็เล่นอยากสนุกสนาน
เป็นไงนุกไหม\" เมื่อเจ้าหญิงมองหน้าเจ้าชายที่อญุ่ในเรื่องนั้นก้เห็นว่ากำลังพยายามกลั่นหัวเราะอยู่เจ้าหญิงจะทำหน้าตาตลกๆให้เจ้าชายดูคราวนี้ได้ผลเจ้าชายปล่อยเสียงหัวเราะออกมาทันที
\"ในที่สุดก็หัวเราะแล้ว\"องค์หญิงยิ้มแล้วหลังจากนั้นทั้ง 2 ก็สนิทกันมากขึ้นและไปเล่นที่ต่างๆด้วยกัน
จนกลางดึกคืนหนึ่ง เสียงเพลงๆหนึ่งที่เศร้าสร้อยกำลังล่องลอยไปตามสายลมบทเพลงนั้นร้องว่า
\"เจ้านกน้อยในกรงทอง
เจ้ามีความสุขหรือที่อยู่ในนั้น
เจ้ามิได้โบยบินไปที่ต่างๆ
เจ้ามิอาจทำได้ดั่งใจปราถนา
เจ้าได้แต่ขับขานเสียงเพลงที่ไพเราะอ่อนหวาน
เจ้ามีความสุขหรือชีวิตแบบนั้น
เจ้านกน้อย...เจ้ามิอยากบินไปหรือ
บางคราข้าเห็นเจ้าร้องเพลงอันเศร้าสร้อย
เหตุจากเจ้าคิดถึงบ้านที่ลาจาก
เจ้าอยากโบยบินอย่างมีอิสระมิใช่หรือ
แล้วใยเจ้ามิหนีออกมาเล่า...
หรือเจ้าหนีออกมามิได้...
เจ้ากำลังรอใช่ไหม...
รอใครสักคนมาปลดปล่อยเจ้า...
เจ้าชั่งคลายข้าเสียจริง...
ข้าก็เหมือนกันข้ากำลังรอคนๆหนึ่ง
มาปล่อยข้าออกจากที่แห่งนี้...
รอยยิ้มและความร่าเริง...
ข้าพยายามที่สุดแล้ว...
ข้าทำได้เพียงเท่านี้....
ใบหน้าที่ท่านเห็นเป็นรอยยิ้มนั้น...
ตามจริงในใจข้ากำลังร่ำไห้...
ใครกันที่จะช่วยข้าออกจากกรงนี้
ใครคนนั้นเมื่อไรจะปรากฏตัวต่อหน้าข้า
พาข้าออกไปจากกรงทองนี้...โบยบินไปด้วยกัน
และจะไม่ทิ้งข้าเพียงลำพัง
ไม่ว่านานสักเพียงใดข้าก็จะรอท่าน
ผู้ที่จะพาข้าออกจากกรงนี้\" บทเพลงนั้นก้องกังวาลไปทั่งพระราชวังค์แห่งคาโนวาลแล้วเจ้าชายคาโลก็ได้ตื่นขึ้นและฟังบทเพลงนั้นอยู่นานและเจ้าชายก็จำเสียงๆนี้ได้ว่าเป็นของใคร นั้นเป็นเสียงของ....
*************************************
ติดต่อตอนที่ 3 แล้วกานปวดนิ้วแล้ว บ๊ายบาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น