คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : act 2 คุณพี่สาว
“นายเลยไปสลบอยู่กลางถนนงั้นเหรอ แอนดี้ 5555 น่าขายหน้าชะมัด 555+ อายุจนปูนนี้แล้วเลิกกลัวผุ้หญิงซะทีเถอะแอนดี้” ฮโยริในชุดเสื้อกล้ามกางเกงยีนทั้งที่อยู่ในฤดูหนาวพูดอย่างสะทกท้านกับเหตุที่เกิดขึ้น
“หุป ปากไปเลยน่า ฮโยริ” ฮเยซองในชุดผ้ากันเปื้อนสีชมพูลายหมีพูห์ตวาดใส่อย่างเหรออด “เรื่องที่น้องมันเล่าน่าขำตรงไหนกัน แล้วที่แอนดี้เป็นแบนี้มันเพราะเธอไม่ใช่รึไงห๊าาา” ฮเยซองลงหางเสียงแบบปาร์คเมียงซู
“นี่นายต้องเรียกฉันว่าพี่ไม่ใช่หรือไงยะ พี่ นะพี” ฮโยริส่งขาเรียวที่แสนภาคภูมิถีบก้นไปให้ 2 ที โทษฐานไม่ให้ความเคารพ
“นี่ผมเกือบตายนะฮะ พี่ยังหัวเราะเป็นเรื่องสนุกอยู่อีก ตัวเองเที่ยวเอารูปน้องไปขายไม่อายบ้างรึไง” แอนดี้ที่สบหน้ากับโต๊ะกินข้าว บ่นขึ้นอย่างน้อยใจ
“ฉันทำแบบนี้มาตั้งกี่ครั้งแล้ว เคยเห็นฉันอายสักครั้งไหม”
“ไม่อ่ะ”
“งั้นนายสองคนก็ควรจะชินได้แล้ว”
“ใครเขาจะไปหน้าด้านเหมือนเธอ”
“ฮเยซอง เรียกพี่ซิย่ะ พี่ พี่ หัดมีสัมมาคารวะกับเขาบ้าง” ว่าแล้วก็ถีบก้นให้อีก 2ที
“พี่ฮะเลิกเอารูปผมไปขายซะทีเหอะ ผมไม่อยากย้ายโรงเรียนอีก โรงเรียนชายล้วนที่นี้ที่สุดท้ายแล้วด้วยอ่ะ”
“อ้อ! รูปนะขายดีมากเลยนะ วันนี้ฉันเลยได้ช็อปปิ้งด้วย มีของพวกนายด้วยละ” โดยเปลี่ยนเรื่องซะแล้ว
ฮโยริชูถุงกระดาษสองใบขึ้นให้น้องรักทั้งสองดู ใบหนึ่งส่งให้แอนดี้ที่ยื่นมือมารับไปเปิดดูแบบไม่ขาดหวังอะไร ส่วนอีกใบก็ยื่นให้ฮเยซอง
“เพราะมีพีสาวหน้าด้านอย่างเธอนี้แหละ ฉันถึงได้เกลียดผู้หญิง”
“นี้มารับไปดี ๆ ไม่ต้องพูดมากไม่ได้รึไง”
“เอากองไว้ตรงนั้นแหละ ของที่เธอให้ไม่เคยเห็นจะได้เรื่อง”
“พูดมากนักเดี่ยวฉันก็ใช่นิ้วเท้าพิฆาตนายซะหรอก”
“ถ้าไม่อยากกินข้าวก็เชิญเลย”
“ไอ้น้องตัวแสบ ให้มันสำนึกบ้างนะใครเป็นคนเลี้ยงนายมาตั้ง 10 ปีนะ” ฮโยริลุกขึ้นจากโต๊ะ กระโดดขึ้นขี่หลัง ฮเยซองใช้กำปั้นนวดหัว ฮเยซองพยามสลัดคนบนตัวให้หลุดออก โดยการใช้ตะหลิวเคาะลงไปหัว
“ยาย ผู้หญิงหน้าด้าน ลงไปนะ ลงไป”
“พี่ฮโยริ!” แอนดี้ตะโกนเรียกชื่อพี่สาว ขัดจังหวะกาตีกัน มือที่จับของในถุงสั่นระริก “นี่..นี่ มันเสื้อชุดผู้หญิงไม่ใช้รึไง”
“แล้วของฉันละ” ฮเยซองหยิบของในถุงกระดาษขึ้นดู หางตาเรียวเล็ก ๆ คอย ๆ กระตุกขึ้น
..........................................
เสื้อโค๊ดติดลูกไม้ระบายสีน้ำตาลเข้ม กับเสื้อโค๊ดสีดำมีเข็มขัดวางอยู่บนโต๊ะแทนอาหารมื้อเย็น
“คิดให้น้องชายไปร่วมชมรมแฟนคลับบ้าบอด้วยชุดพวกนี้ยังงั้นเหรอะ”
“ให้ไปช่วยทำงานย่ะ ไม่ได้ให้ไปร่วมงาน ก็ชมรมแฟนคลับเนี้ยเป็นกลุ่มของผู้หญิงทั้งหมด ตั้งเกือบ 300 คน แล้วฉันก็เป็นถึงหัวหน้าทีม จะให้พวกนายไปทำงานด้วยก็ต้องทำตัวให้กลมกลืน”
“ไม่เอาด้วยหรอก” แอนดี้นั่งขัดสมาธิบนเก้าอี้ปฏิเสธเสียงเขียว พร้อมกับสายหัวว่ายังไงก็ไม่เอาด้วยเด็ดขาด
“แค่เอาเงินของบ้านไปใช้ เอารูปพวกเราไปขายแล้วอีกสารพัด บลา บลา บลา (มันเยอะมากจนไม่อาจจะบรรยาย) ยังคิดรากน้องไปใช้งานแถมกับผู้หญิงทั้งนั้น แค่งานบ้านเราสองคนก็ทำกันไม่ไหวแล้ว” ฮเยซองก็ไม่เอาด้วยเหมือนกัน
“ที่กับฉันนาย สองคนไม่เห็นจะเป็นไร”
“ฉันก็เกลียดเธอจะตายอยู่แล้วนี้ไง”
“ผมก็ไม่เคยเห็นพี่เป็นผู้หญิงหรอกนะฮะ”
“แอนดี้นายพูดกับพี่สาวแสนสวย สุดเซ็กซี่แบบนี้ได้ยังไงห๊าาาา”
“ถ้ามีความเป็นผู้หญิงจะหาแฟนไม่ได้มาจนป่านนี้รึไง” สองคนพี่น้องเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย
“ไม่ใช่ว่าฉันหาไม่ได้แต่ไม่มีใครถูกใจฉันเท่ากับปาร์ชุงแจ กับแทยัง หรอกยะ ทำไมสองคนนี้ต้องเกิดหลังฉันกันด้วยนะ”
“ยายตัวกินเด็ก” ฮเยซองหันมาซุบซิบกับน้อง เพราะฮโยรินั่งฝันหวานไปถึงไหน ๆ
“ชาตินี้เราคงกำจัดพี่เขาออกจากบ้านได้ไม่หรอกฮะ”
“นั้นสิ แอนดี้เราคงต้องหาทางแต่งออกกันเองแล้วละ”
“นายสองคนซุบซิบไรกัน”
“หึ/เปล่าฮะ”
“นิ จะไม่ไปทำงานกับฉันจริง ๆ เหรอ”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
“ฉันอุตส่าคิดว่าเป็นโอกาสดีแล้วเชี่ยวน่าที่พวกนายสองคนจะหายเกลียดแล้ว ก็กลัวผู้หญิงกันซักที ฮเยซองถ้ายังมองผู้หญิงด้วยสายตาน่ากลัวแบบนั้นชาตินี้ทั้งชาตินายจะได้แต่งงานยังไง ส่วนนายนะแอนดี้ไม่คิดอยากมีแฟนกับเข้าบางรึยังไง ” ฮโยริพยามยามหว่านล้อม สองหนุ่มมองกันเป็นการปรึกษา
“ไม่มีทาง!!” ไม่ได้ผลแฮะ
“ให้ไปเจอคนแบบพี่ อีก 200 กว่า คน ผมกับฮยองยอมตายดีกว่าฮะ”
“แบบนี้ฉันก็วางใจแต่งไม่ได้นะซิ กะว่าถ้าพวกนายหาย จะหาผู้ชายรวย ๆ สักคน แต่งออกจากบ้านไปโดยไม่ต้องมีกังวล”
“พูดจริงรึเนี้ย”
“ฉันเป็นพี่ที่เอาเปรียบพวกนายก็จริง แต่ฉันก็รักพวกนายสองคนนะ” ฮโยริเดินมากอดคอน้องชาย
“เอาไงดีฮะฮยอง” แอนดี้มองไปทางฮเยซองเพื่อขอความเห็น
“เมื่อไหร่ละ”
“เมื่อไหร่ ???”
“ฮยองเขาหมายถึงเมื่อไหร่ที่พี่จะไปฮะ ถ้าเราหาย”
“ทันทีเลยก็ได้”
“งั้นก็ตกลง” ตอบพร้อมกันแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด
ไอ้น้องสองคนนี้อยากให้ฉันออกจากบ้านขนาดนั้นเชียว
“งั้นก็ดี แต่ถ้านายสองคนไม่หายต้องยอมเป็นทาสฉัน”
“เป็นทาส !”
“พรุ่งนี้เจอกัน เตรียมตัวให้ดีละ ฉันไปทำงานละ”
......................................................................................................................................
ความคิดเห็น