รัก...พยศ

ลำดับตอนที่ #2 : ไม่ชอบหน้า 100%

เพลงพิณมีความสุขเมื่อได้อยู่ใกล้ชิดพิภพ ไม่รู้ว่านานเท่าไรแล้วที่ไม่มีโอกาสได้อยู่ตามลำพังกับผู้เป็นบิดา และได้สัมผัสถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอดของเขา เพราะทุกครั้งที่เธออยู่กับพิภพ ต้องมีทั้งรตีและไพลินเข้ามาร่วมวงด้วยเสมอ จนเธอกลายเป็นส่วนเกิน

                ใบหน้านวลฉายชัดไปด้วยความยินดี เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะ ไม่ใช่ว่างานตรงหน้านั้นชวนให้ขบขัน หากเป็นเพราะเธอรู้สึกอารมณ์ดีเสียเหลือเกิน แต่ถึงแม้จะแสดงกิริยาทีเล่นทีจริง แต่เพลงพิณก็พยายามเรียนรู้และตั้งใจฟังสิ่งที่พิภพสอนโดยไม่ปริปากบ่นสักคำ

                เพียงแค่หันไปเห็นแววตาของบิดาที่ส่งผ่านความรักใคร่มาให้ แฟ้มเอกสารตรงหน้าหรือเรื่องอะไรๆ ก็ไม่สามารถทำให้หญิงสาวเกิดอาการเบื่อหน่ายหรือหงุดหงิดได้เลย   

ก๊อกๆๆ!

                “คงเป็นนนท์น่ะ เมื่อเช้าพ่อบอกให้คนไปตามเขามา” ชายวัยกลางคนอธิบายเมื่อเห็นสายตาของลูกสาวที่หันไปมองทางประตูอย่างรวดเร็ว

                เพลงพิณฝืนยิ้ม เนื่องด้วยคิดว่าคนที่มาเยือนนั้นคงจะเป็นแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างมารดา

                หญิงสาวอยากจะเห็นหน้าและท่าทีของสองคนนั้นเหลือเกิน รตีต้องพยายามที่จะเก็บกักอารมณ์และหาทางที่จะเล่นงานเธอคืนเป็นแน่ จนเพลงพิณอยากจะให้เวลานั้นมาถึงเร็วๆ เหลือเกิน

                “สวัสดีครับคุณอา” ชานนท์เอ่ยทักทายผู้อาวุโสกว่าด้วยความเคารพพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้อย่างให้เกียรติ

                “นั่งเลย นนท์ เพลง มานั่งด้วยกันเลยสิ” พิภพพูดขึ้น และผายมือเป็นเชิงบอกให้เด็กทั้งสองไปนั่งที่โซฟารับแขกสีเทาอ่อนรูปตัวแอลซึ่งตั้งอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้อง

                เพลงพิณทำตามอย่างว่าง่าย เธอลอบสังเกตชานนท์เป็นครั้งคราว แวบแรกที่หญิงสาวหันไปมอง เธอก็ต้องยอมรับว่าชายหนุ่มเป็นคนที่น่าสนใจ รูปร่างเขาสูงโปร่ง หน้าตาก็คมเข้ม และมีผิวสีน้ำผึ้งที่ชวนให้ดูเข้มแข็ง

                ทว่าเพลงพิณก็ไม่ได้คิดไปไกลแต่อย่างใด เพราะสิ่งที่เธอกำลังให้ความสนใจมีเพียงแค่เรื่องเดียวเท่านั้น...คือเรื่องของรตี

                “นนท์ นี่เพลง ลูกสาวของอาเอง”

                ชานนท์พยักหน้าเป็นเชิงทักทาย และยิ้มเพียงนิดเดียวเท่านั้น เพลงพิณเองก็แสดงท่าทางที่ไม่ต่างจากชานนท์เท่าไรนัก

                เพลงพิณไม่พอใจในท่าทีที่นิ่งเฉยของชายหนุ่มตรงหน้า เพราะมันบ่งบอกถึงความไม่เป็นมิตร ราวกับไม่ต้องการที่จะรู้จักกัน

                “เพลงเพิ่งกลับมาเมื่อวานนี้เอง และช่วงนี้อากำลังยุ่งอยู่ด้วย ทำให้ไม่มีเวลาสอนงานให้เพลงสักเท่าไหร่ อาเลยอยากวานให้นนท์ช่วยหน่อยน่ะ” พิภพพูดต่อทันทีเมื่อเห็นว่าไม่มีเสียงตอบกลับจากคนทั้งสองเลย

                ชานนท์แสดงท่าทีลังเลขึ้นมา เหมือนกับว่าไม่อยากที่จะสนทนาหรือร่วมงานกับเธอเลยสักนิดเดียว แม้ว่าจะเป็นการแสดงออกเพียงแค่เสี้ยววินาที แต่ตัวหญิงสาวก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกนั้นขึ้นมาได้อย่างไม่ยากเลย

                ‘ทำไมเขาถึงไม่ชอบฉันนะ’

                “แต่ถ้าคุณนนท์ไม่สะดวกที่จะสอน ฉันก็ไม่รบกวนค่ะ” เพลงพิณพูดตามใจคิด โดยไม่เกรงกลัวต่อชายหนุ่มแปลกหน้าสักนิด

                “เพลง...ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ นนท์ไม่ได้รังเกียจน้องใช่ไหม แล้วพ่อว่าไม่ต้องเรียกคุณหรอกมั้ง เราคนกันเองทั้งนั้น เรียกพี่นนท์จะดีกว่าไหม จะได้สนิทกันเร็วขึ้น” พิภพยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม

                ชานนท์พยักหน้าตอบรับโดยอัตโนมัติ เขาไม่กล้าปฏิเสธผู้อาวุโสตรงหน้า แต่ใบหน้าคมเข้มนั้นดูจะเจื่อนไปเล็กน้อย

                “งั้นเราเริ่มกันวันนี้เลยไหมคะ ‘พี่นนท์’ เพลงอยากจะเป็นงานเร็วๆ จะได้มาช่วยงานพ่อได้” หญิงสาวเน้นคำอย่างชัดเจน เพื่อจะแกล้งให้ชานนท์อึดอัด

                แม้จะแปลกใจกับท่าทางที่มีอคติและสายตาที่ออกจะหมางเมิน ไม่เชื่อในความสามารถของตัวเธอ และอยากที่จะรู้ถึงสาเหตุที่ทำให้ชานนท์มีท่าทีเช่นนั้น แต่เธอก็ยังไม่อยากจะถามไถ่ในยามนี้ อยากจะรอเวลาให้อยู่กันตามลำพังเสียมากกว่า เพราะไม่ต้องการให้ผู้เป็นบิดาไม่สบายใจ

                “ได้สิครับ ‘น้องเพลง’ เดี๋ยววันนี้คุณอากับคุณพ่อของพี่จะปรึกษากันเรื่องปรับเปลี่ยนบริษัท เดี๋ยว ‘น้องเพลง’ ไปทำงานที่ห้องของพี่ดีกว่านะ” ชานนท์ตอบกลับอย่างท้าทายเช่นกัน แล้วยิ้มกับหญิงสาวด้วยท่าทีที่ยียวนไม่น้อยเลย

                ช่วงบ่าย ชานนท์สั่งให้คนนำโต๊ะและเก้าอี้มาไว้ที่ห้องทำงานอีกหนึ่งชุด โดยวางไว้ด้านขวามือของโต๊ะทำงานของเขา เพื่อให้เพลงพิณได้เข้ามาร่วมทำงานด้วย

                หญิงสาวก้าวเข้าไปในห้องด้วยท่าทีที่ไร้ซึ่งความตะขิดตะขวงหรือเก้อเขิน มันไม่ใช่เรื่องน่าตื่นเต้นแต่อย่างใดที่ต้องมาร่วมงานกับเพศตรงข้าม เพราะในช่วงที่เรียนหนังสืออยู่เพลงพิณก็มีโอกาสได้ร่วมทำงานกับผู้คนมากหน้าหลายตาอยู่แล้ว

                ดวงตากลมโตมองไปรอบห้องอย่างสังเกตสังกา การจัดห้องทำงานของชานนท์และพิภพเป็นไปในรูปแบบเดียวกัน คือไม่มีของจุกจิกวางอยู่เลย ทุกอย่างที่อยู่ในห้องล้วนเกี่ยวข้องกับการทำงานทั้งสิ้น

                “คุณนนท์คะ” เพลงพิณเรียกอย่างเป็นทางการเหมือนเดิม เพื่อที่จะแสดงให้ชายหนุ่มได้เห็นว่าแท้จริงแล้วเธอเองก็ไม่ได้ต้องการหรือพยายามหาทางที่จะสนิทสนมกับเขาเลยสักนิด

                “เรียกพี่ว่า ‘พี่’ เหมือนเดิมก็ได้นะ พี่ไม่รู้ว่าเพลงกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ถ้าคุณอามาได้ยินเข้าคงไม่ดีแน่นอน และพี่ก็ไม่ต้องการให้คุณอามองพี่แปลกไปด้วย” ชานนท์พูดสวนก่อนที่ริมฝีปากบางจะเอ่ยจบประโยค

                “ค่ะ ‘พี่นนท์!’ พอใจหรือยังคะ”

                น้ำเสียงหมั่นไส้และใบหน้านวลที่ดูเหมือนจะออกอาการหน้าเง้าหน้างอไม่ได้ทำให้ผู้ชายตรงหน้าเดือดร้อนหรือมีท่าทีที่หงุดหงิดแต่อย่างใด เขากลับยักไหล่ขึ้นอย่างไม่เดือดร้อน

                “เพลงมีอะไรจะพูดกับพี่เหรอ” ริมฝีปากหนาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปกติ โดยไม่พยายามจะต่อล้อต่อเถียงกับท่าทางชวนหาเรื่องของหญิงสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก

                “ห้องนี้น่าจะมีดอกไม้ประดับไว้บนโต๊ะรับแขกนะ มันอาจจะทำให้ห้องนี้ดูสดชื่นและน่าอยู่ขึ้นกว่าเดิม” หญิงสาวเสนอออกไป เจ้าตัวพยายามที่จะไม่ยอมเรียกชื่อตัวเองออกมา

                “มันเป็นห้องทำงาน ไม่ใช่สวนสาธารณะ! ถึงต้องการความสดชื่น” ชานนท์ตอบหน้าตาย ใบหน้าคมเข้มจ้องมองคนตรงหน้าด้วยแววตาท้าทาย

                ‘คุณ!’

                เพลงพิณมองหน้าชานนท์ด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ริมฝีปากบางนั้นเม้มเข้าหากันด้วยความไม่พอใจ คำพูดของเขานั้นจงใจที่จะหาเรื่องเธออย่างชัดเจน แม้น้ำเสียงและท่าทางนั้นจะดูไม่มีอะไรก็ตาม

                “คุณจงใจว่าฉัน! ฉันรู้นะว่าคุณไม่ชอบฉัน” เพลงพิณพูดด้วยเสียงที่ดังกว่าปกติเมื่ออารมณ์โกรธนั้นพลุ่งพล่านขึ้นมา เธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกของชายหนุ่มตรงหน้า และหญิงสาวเองก็ไม่ต้องการร่วมงานกับคนที่ไม่ต้องการจะร่วมงานกับเธอเช่นกัน

                “พี่พูดความจริง แล้วพี่ก็ไม่ชอบให้เพลงมาตะคอกใส่พี่ด้วย” ชานนท์เสียงเข้มขึ้นมาเช่นกัน

                เพลงพิณมองคนตรงหน้าอย่างไม่สนใจ เพราะมั่นใจว่าสิ่งที่เธอคิดนั้นถูกต้อง แม้จะหาสาเหตุของมันไม่ได้ก็ตาม

เธอไม่ใส่ใจกับสรรพนามที่ชานนท์จงใจเรียก เขาตั้งใจที่จะย้ำถึงคำว่า ‘พี่’ อย่างชัดเจน แต่หญิงสาวก็ตั้งใจที่จะไม่แทนตัวเองว่า ‘เพลง’ ด้วย ในเมื่อเขาต้องการเอาชนะ เธอเองก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน

                “ฉันก็ไม่ชอบท่าทางวางก้ามและสายตาที่คุณมองฉัน” หญิงสาวแหวกลับไป

                “พี่ว่าเรียกตัวเองว่า ‘เพลง’ ดีกว่านะ พี่ไม่อยากให้ใครมาได้ยินเข้า ถ้าได้ยินไปถึงหูของคุณอามันคงจะไม่ดีแน่ แล้วคุณอาอาจจะไม่พอใจที่เพลงกับพี่มีท่าทีที่ไม่เป็นมิตรต่อกัน คุณอาอาจจะลำบากใจได้” ชานนท์ย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่กลับดูนิ่งเสียจนน่ากลัว

                ก๊อกๆๆ!

                เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้หญิงสาวที่กำลังจะอ้าปากเถียงต้องหยุดชะงักลงทันที และหันไปมองที่ประตูอย่างรวดเร็ว เพราะเกรงว่าคนที่เข้ามาจะเป็นพิภพ

                ประตูถูกเปิดเข้ามาโดยเจ้าของห้องยังไม่ทันได้เอ่ยอนุญาต แล้วหญิงสาวร่างบางคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในห้อง เพลงพิณมองการกระทำของหญิงสาวอีกคนด้วยรอยยิ้มที่ดูแคลน

                ‘ไพลิน!’

                เพลงพิณจำคนที่เพิ่งเดินเข้ามาได้เป็นอย่างดี

                “เอ่อ...ขอโทษค่ะ ไพลินนึกว่ามีแค่พี่นนท์คนเดียว ทุกทีพี่นนท์ทำงานในห้องนี้คนเดียว” หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาและโค้งตัวลงเล็กน้อย

                เพลงพิณฟังน้ำเสียงของหญิงสาวตรงหน้าด้วยความหงุดหงิด เธอทราบดีว่าไพลินรับรู้ถึงการมาของเธอเรียบร้อยแล้ว แต่ในเมื่อครั้งนี้เพลงพิณไม่ต้องการคำว่า ‘แพ้’ เธอจึงต้องเล่นไปตามบทของน้องสาวต่างมารดา

                “ไม่เป็นไรจ้ะ พี่เพิ่งกลับมาเมื่อวานนี้เอง ไพลินกับน้ารตีไม่อยู่บ้านเลยไม่รู้น่ะ เอ่อ...แล้วพี่ก็จะมาทำงานที่นี่ด้วยนะ พี่นนท์จะเป็นคนสอนงานให้น่ะจ้ะ” เพลงพิณตอบด้วยน้ำเสียงหวานพลางยิ้ม และมองคนฟังด้วยสีหน้าที่รู้เท่าทัน

                “เอ่อ...ค่ะ” ไพลินรับคำเสียงอ่อย

                “แล้วพี่ก็เอารูปรับปริญญากลับมาฝากพ่อด้วย พี่แขวนไว้ที่ห้องรับแขกน่ะ ท่าทางพ่อดีใจมากเลยแหละ” หญิงสาวยังคงพูดต่อไป

                ไพลินฝืนยิ้มเพื่อไม่ให้ชานนท์ผิดสังเกต ทว่าในใจนั้นเก็บความอิจฉาและความแค้นเคืองไว้เต็มปรี่ คาดไม่ถึงว่าเพลงพิณจะตอบกลับมาเช่นนี้

                ในวัยเด็กเธอกับเพลงพิณมักจะทะเลาะกันด้วยเรื่องแย่งของกันเป็นประจำ เมื่อใดที่รตีและพิภพเข้ามาห้าม ไพลินจะตีหน้าเศร้าและทำท่าสงบเสงี่ยมเจียมตัว ผิดกับเพลงพิณที่โผงผางออกมา ซึ่งเป็นผลให้พิภพเอ็นดูและสงสารผู้เป็นน้องมากยิ่งขึ้น

                “พี่นนท์สอนงานพี่เพลงเหรอคะ ไพลินอยากเรียนรู้ด้วยจังเลยค่ะ เผื่อจะได้มาช่วยงานบ้าง” ไพลินเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่มเหมือนเดิม

                “อืม...ก็ดีนะ พี่เองก็อยากให้ไพลินเรียนรู้งานด้วยเหมือนกัน แต่ไพลินใกล้สอบแล้ว พี่ว่าหลังสอบเสร็จค่อยมาเรียนรู้งานดีกว่านะจ๊ะ เมื่อวานก็ไปเที่ยวมาแล้ว เดี๋ยวไม่มีเวลาอ่านหนังสือสอบ เกรดจะตกเอานะ” เพลงพิณเอ่ยทีเล่นทีจริง

                “เอ่อ...พี่ก็เห็นด้วยกับเพลงนะ พี่ไม่อยากให้ไพลินทิ้งการเรียนไปน่ะ” ชานนท์เออออกับเพลงพิณ

                ไพลินหน้าเสียไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าชานนท์สนับสนุนความคิดของเพลงพิณ แต่ก็พยายามยิ้มออกมา แม้มันจะต้องฝืนความรู้สึกบ้างก็ตาม

                “อีกแค่ปีเดียวไพลินก็จะจบแล้ว ถ้าไพลินเรียนจบแล้ว ไพลินจะมาทำงานที่นี่นะคะ” ไพลินยังคงพูดต่อเพื่อโน้มน้าวให้ชานนท์เห็นพ้องกับความต้องการของเธอบ้าง

                “ก็ได้จ้ะ พี่ยินดีให้ไพลินมาทำงานที่นี่อยู่แล้ว” ชานนท์ยิ้มรับด้วยความเอ็นดู

                เพลงพิณมองท่าทีของท่าทีที่ไพลินแสดงออกถึงความต้องการที่จะเอาใจชานนท์พลางยิ้มขำจนเกือบจะเป็นดูแคลน   “เดี๋ยวพี่ขอทำงานก่อนนะจ๊ะ คือวันนี้พี่ต้องเริ่มสอนงานเพลงด้วยน่ะ” ชานนท์เอ่ยต่อเมื่อเห็นว่าทุกคนเริ่มอารมณ์ดีขึ้น

                ไพลินพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ แล้วก็เดินออกจากห้องไปอย่างเชื่องช้า ใจจริงหญิงสาวอยากจะนั่งอยู่ในห้องทำงานนี้ด้วย เธอไม่ต้องการให้ชานนท์อยู่ตามลำพังกับพี่สาวต่างมารดาคนนี้

                “เพลง พี่ว่าเรามาเริ่มงานกันเลยดีกว่านะ เดี๋ยวพี่จะให้ดูโครงสร้างของบริษัทก่อนก็แล้วกัน” ชานนท์พูดด้วยน้ำเสียงนุ่ม ผิดกับใบหน้าคมคายที่ดูแน่นิ่ง

                “เรายังคุยกันไม่จบเลย ฉันยังอยากรู้คำตอบนะ” หญิงสาวแหวใส่ชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงสูง เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มตรงหน้าดูเฉยเมยและไม่ใส่ใจกับสิ่งที่เธออยากรู้เลยสักนิด

                “เพลงอยากรู้อะไรล่ะ เราไปนั่งคุยกันที่โซฟาดีกว่า” ชายหนุ่มหันกลับมาถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบสนิท และทำเหมือนกับว่าเรื่องของเธอนั้นไร้สาระเสียเหลือเกิน

                “ทำไมคุณถึงไม่ชอบฉันล่ะ!” หญิงสาวถามเสียงแข็งทันทีที่หย่อนตัวลงนั่งบนโซฟานุ่ม
                “พี่ไม่ได้ไม่ชอบเพลง พี่แค่บอกให้เพลงอย่าแทนตัวเองว่า ‘ฉัน’ เพราะมันจะทำให้คุณอาลำบากใจที่เราเข้ากันไม่ได้ พูดจาก็ดูห่างเหินกัน คุณอาคงไม่สบายใจถ้ารู้อย่างนี้ เพลงเองก็น่าจะเข้าใจนะ” ชานนท์อธิบายด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายระคนอ่อนใจ

                “ไม่จริง! ฉันเห็นคุณมีอคติกับฉันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแล้ว คุณดูลำบากใจ อึดอัดใจที่จะสอนงานฉัน” เพลงพิณยังคงถามต่อไปอย่างไม่ยอมแพ้

เพราะโดยนิสัยแท้จริงแล้ว หญิงสาวเป็นคนที่ไม่ยอมใคร และตรงไปตรงมา แต่ในบางครั้งเมื่ออยู่ต่อหน้ารตีและไพลิน เธอก็ต้องพยายามตีหน้าซื่อหรือเล่นละครบ้าง เหมือนที่สองคนนั้นชอบทำ

ชานนท์เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ ชายหนุ่มต้องยอมรับว่าร่างบางตรงหน้านี้ช่างสังเกตไม่น้อยเลย แต่ตัวเขาก็เลือกที่จะเพียงยิ้มออกมาแทนคำตอบเท่านั้น

“ทำไมคุณไม่ตอบฉันล่ะ” หญิงสาวถามอีกครั้ง

“พี่ว่าเพลงอย่าไปใส่ใจเลยดีกว่านะ” ชายหนุ่มยังคงเฉไฉไม่ยอมตอบคำถามอย่างเคย

เพลงพิณนั่งมองชายหนุ่มด้วยท่าทีนิ่งเฉย ดวงตากลมโตจ้องมองชานนท์เงียบๆ อย่างใช้ความคิด เธอกับเขาไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แล้วทำไมชานนท์จึงมีท่าทีแปลกๆ กับเธอ

‘หรือว่ามีคนใส่ความเธอกันนะ!’

“ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรคุณถึงได้มองฉันแปลกไป แต่ฉันจะทำให้คุณดูว่าฉันก็มีความสามารถมากพอที่จะทำงานตรงนี้ได้” เพลงพิณพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าปกติ และจ้องมองคนฟังด้วยท่าทางเอาจริง

ชานนท์มองเข้าไปในดวงตากลมโตนั้นด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยนกว่าทุกครั้ง ท่าทีที่แสดงออกก็เริ่มจะผ่อนคลาย ไม่แน่วนิ่งเหมือนเมื่อครู่นี้

“โอเค พี่จะรอดูแล้วกันนะ”

“แต่สักวันหนึ่งฉันต้องรู้ให้ได้ว่าทำไมคุณถึงได้มีอคติกับฉันตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน” หญิงสาวยังคงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นดังเดิม

“แต่พี่ว่าตอนนี้เพลงเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกตัวเองก่อนดีกว่า ไม่อย่างนั้นเราคงมีปัญหากันแน่นอนเลย” ชานนท์พูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นกันเองมากยิ่งขึ้น

หญิงสาวยังคงเงียบ และจ้องมองชายหนุ่มอย่างไม่แสดงความรู้สึก ที่จริงสิ่งที่ชานนท์ขอนั้นไม่ใช่เรื่องยากเลย เพียงแต่เพลงพิณต้องการเอาชนะชานนท์เท่านั้นเอง

“ตกลงไหม เพลง”

“เอ่อ...เอาไงดีล่ะ” หญิงสาวยังคงตีรวนด้วยความสนุก

“ถ้าเพลงไม่ยอม พี่ก็จะไม่สอนงานเพลงนะ” ชานนท์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงยียวนไม่แพ้กัน ในเมื่อคนตรงหน้าทำตัวเป็นเด็ก เขาก็จะปราบเด็กด้วยวิธีการแบบนี้แหละ

“ก็ได้ค่ะ ขี้โกง!” เพลงพิณรับปากเสียงอ่อย พร้อมกับค้อนอีกฝ่ายอย่างหมั่นไส้

“’งั้นลองเรียกให้ฟังหน่อยซิ”

“ตกลงค่ะ พี่นนท์!” หญิงสาวกระแทกเสียงใส่ และสะบัดหน้าหนีอย่างไม่พอใจ

ชานนท์ยิ้มให้คนตรงหน้า เขาจะลองเชื่อใจเด็กหัวนอกคนนี้สักครั้ง สิ่งที่เขาได้ยินมาจากไพลินกับรตีอาจจะผิดก็เป็นได้ และเขาก็จะเป็นคนพิสูจน์เองว่าเธอคนนี้เป็นคนเช่นไร