ลิขิตครั้งแรก

ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2

เช้าวันใหม่ที่สดใส แต่ไม่สดชื่น
ดวงตะวันทำหน้าที่ 
บอกผมว่า ถึงเวลาที่ผมจะต้องตัดสินใจครั้งสำคัญในชีวิต
เพื่อนผมหลายคนเป็นห่วง สิ่งที่ผมกำลังจะตัดสินใจเดินลงไป
ผมนั่งคิดกับตัวเองทั้งคืน ท่ามกลางฝูงเพื่อนที่เป็นห่วง รายล้อมด้วยขวดเบียร์

"กูว่ามึงไม่ต้องไปหรอกศัก มันอันตรายน้า ใจเย็น คิดกันดีๆมันอาจมีทางที่ดีกว่านี้ก็ได้"
เพื่อนปานผู้แสนดีพยายามทัดทานอย่างสุดความสาราถ

ไม่ทันได้พูดจบไอ้เดชก็สอดขึ้น
"มันไม่ปลอยภัย เสี่ยงด้วยนะ มึงลองคิดดูนะ ถ้ารถมึงเจ๊ง หรือยางรั่วมึงจะทำยังไง อีกอย่างทางที่มึงไปก็ใช่ว่ามันจะไปกันง่ายๆ
ขนาดรถยนต์เค้ายังคิดคิดแล้วคิดอีก แล้วมึงละ มอไชด์คันท่าลูกหมา" 

ผมได้แต่พยัคหน้า และหัวเราะกับคำอ้อนวอนแกมบังคับของเพื่อนๆ ไม่ใช่ว่าผมขี้เกียจพูดแต่ผมได้พูดมาทั้งคืนแล้ว
ผมไม่ใช่ ดื้อรั้น ดันทุรัง อะไร 
เพียงแต่ว่าทุกคนที่ได้ฟังแผนการของผม 
ไม่มีใครเห็นด้วยก็เท่านั้นเอง แต่มันไม่ได้หมายความว่าแผนผมไม่ดีนี่
ทุกคนที่รู้เราเรื่องจะตะโกนใส่ผมทุกคนว่า   "มึงบ้ารึป่าว"หรือไม่ก็ "มึงยังสติดีหรือป่าว"
นั้นละเป็นเหตุผหนึ่งที่ผมไม่บอกใคร ยิ่งคนรู้มากผมก็บ้ามากขึ้นทุกทีสิ