คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความรัก กับ ระยะทาง
กระเป๋าเดินทางและของส่วนตัวของผมถูกวางไว้หลังรถของพ่อ วันนี้ผมต้องออกไปใช้ชีวิตแบบเด็กหอเป็นวันแรก มหาวิทยาลัยของผมมีกิจกรรมค่อนข้างเยอะ โดยเฉพาะเด็กปี1 จะเยอะเป็นพิเศษ เพราะต้องทำความรู้จักกับหลายๆสิ่งหลายๆอย่างที่เข้ามาในชีวิตของการเป็นนักศึกษา ตั๊กจะเป็นอย่างไรบ้างนะ ว่าแล้วขณะที่ผมนั่งอยู่ในรถของพ่อ ระหว่างการเดินทางจากบ้านไปที่หอพักมหาวิทยาลัย ผมก็โทรไปหาตั๊กทันที
“ตั๊ก เราตื่นเต้นจังเลย....”
“ทำไมเหรอ... อ๋อ จริงด้วย วันนี้เบสท์ไปอยู่หอพักวันแรกนี่หน่า ระวัง ผอ สระอี ผี ด้วยนะ”
“ตั๊ก....เดี๋ยวเราก็บอกพ่อไม่ต้องไปส่งที่หอแล้วกลับบ้านเลยดีกว่า....”
“ล้อเล่นครับที่รัก...ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยนะ เป็นห่วงนะ”
“เหมือนกันนะ แล้วตั๊กเป็นไงบ้าง”
“ก็โอเคนะเริ่มปรับตัวได้บ้างแล้วล่ะ”
“คิดถึงตั๊กจังเลย อยากเจอเร็วๆจัง”
“จริงๆเหรอ ชื่นใจจังเลย”
“ตั๊ก เดี๋ยวเราต้องขนของลงจากรถแล้วล่ะ คืนนี้เราค่อยคุยกันนะเหงาจังเลย”
“ครับ เดี๋ยวคืนนี้ตั๊กโทรหานะ บายๆ”
“อืมจะรอนะ บาย”
พอผมวางสายจากตั๊กพ่อก็พูดขึ้นมาทันทีว่า
“น้อยใจจังเลย โทรรายงานจังเลยนะ เวลาอยู่หอพักในมหาวิทยาลัย โทรมาหาพ่อกับแม่บ้างนะลูก อิจฉาตั๊กจังเลย”
“ครับๆ โทรอยู่แล้วพ่อก็แซวจังเลย”
“เห็นลูกมีความสุขกับคนที่ลูกรักแล้วพ่อกับแม่ก็มีความสุขด้วยยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยนะ มีอะไรไม่สบายใจโทรหาพ่อกับแม่ได้นะ”
“ขอบคุณครับพ่อ แล้วเจอกันช่วงวันหยุดนะครับ สวัสดีพ่อ”
พ่อจอดรถหน้าหอพักแล้วก็ออกมาช่วยผมขนของไปไว้ที่ข้างในหอพัก ระหว่างที่ผมกำลังเดินเข้ามาให้หอพักผมเห็นป้ายที่เขียนต้อนรับทั้งตัวผมและนักศึกษาคนอื่นที่กำลังเข้ามาพักหอพักตึกนี้ หอพักหลังนี้มีอยู่ 4ชั้นด้วยกันห้องหนึ่งห้องจะพักร่วมกับนักศึกษาคนอื่นๆอีก สองคน ผมเลือกอยู่ชั้นที่2 ครับ ผมรีบไปเอากุญแจห้องเพื่อนเอาของไปเก็บ ภายในห้องผม มีตู้ เตียงเดี่ยว กับเตียงสองชั้น ชั้นวางของ ระเบียง ผมสังเกตเห็นในห้องของผมก็เห็นว่ามีของที่ขนมาก่อนหน้าผมแล้ว ตอนนี้ของหลายอย่างได้ถูกจองไว้แล้ว ส่วนผมได้นอนบนสุดของเตียงสองชั้นที่ไม่มีบันไดลิงให้ผมขึ้นไปนอน ผมลืมบอกไปครับว่าห้องที่ผมอยู่นี้ผมสังเกตเห็นว่า มียันต์ติดอยู่หลายๆมุมของห้อง ผมขนลุกขึ้นมาทันทีรีบเก็บของส่วนตัวของผม แล้วรีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วเพื่อออกไปหาเพื่อนที่สอบติดที่เดียวกนเพื่อไปทานข้าว
โรงอาหารของมหาวิทยาลัยที่ผมอยู่มีอาหารน่าทานหลายอย่างด้วยกันผมกับเพื่อนนั่งลงที่โต๊ะแล้วพูดคุยกัน
“เฮ้ย แกไม่เหงาเหรอว่ะ เรื่องแฟนแกอ่ะ”
“ก็มีบ้างอ่ะ แต่เค้าไปเรียนนี่หน่า”
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น
“เอ่อ เชื่อแล้วล่ะว่าไม่เหงาโทรมาหาแล้วแน่ๆเลย”
“อือ ฮัลโหล อืมตั๊กเราจัดของเสร็จแล้วแต่ว่าลวกๆๆอ่ะ กลัวผี รู้ป่ะห้องเรานะ มียันต์ติดเต็มเลย น่ากลัว”
“เห็นป่ะเราบอกแล้ว ฮ่าๆๆๆ ระวังด้วยนะ”
“ตั๊กบ้า กินข้าวรึยัง”
“ยัง ทำไมเหรอ จะมากินด้วยเหรอ”
“ถ้าไปกินด้วยได้ก็ไปตอนนี้แล้วล่ะ คิดถึงจัง”
“เหมือนกันนะ เราไปรับน้องก่อนนะพี่ๆเค้าจะรับน้องกันวันนี้ บายๆๆ”
“บาย”
“แหม๋ๆๆ อิจฉาโว้ย ฉันหวังว่าอยู่มหาลัยนี้หวังว่าฉันคงได้มีแฟนกับเค้าบ้างนะ เอ่อ แล้วแกไม่กลัว แฟนจะมีคนอื่นเหรอ อยู่ไกลกันซ๊ะขนาดนี้”
“ไม่หรอกเราไว้ใจตั๊กอ่ะ”
“แน่นะแก รักแท้แพ้ใกล้ชิดนะเว้ย”
ผมไม่พูดอะไร เมื่อปลาพูดคำนั่นออกมา ผมได้แต่เงียบแล้วก็แยกย้ายเดินกลับห้องพักของตัวเองเสียงที่ปลาพูด และ สิ่งที่ผมกลัวดังก้องอยู่ในหัวของผม ผมกลับมาที่ห้องแล้ว นั่งจัดของของผมต่อโดยที่ไม่กลัวอะไรเลยภายในห้อง นอกจากกลัวระยะทางของความรัก
วันนี้เป็นผมตื่นแต่เช้าเพื่อไปทานข้าวตอนนี้ผมอยากโทรไปหาตั๊กแต่ผมคิดว่าตั๊กคงไม่ตื่นหรอกเอาไว้ตอนกลางวันค่อยโทรไปหาดีกว่า ผมรีบทานข้าวแล้วรีบไปเรียนเพื่อให้เวลามันเดินเร็วขึ้นเพื่อที่จะได้คุยกับตั๊ก สำหรับรูมเมทผมในห้องนั้นเป็นเด็กต่างจังหวัดทั้งสองคนเลยก็เป็นคนที่ขยันเรียนผิดกับผมที่เมื่อมีเวลาผมก็จะโทรหาตั๊กทันทีแต่รูมเมทของผมเค้าก็จะอ่านหนังสือกัน แต่ช่วงนี้ตั๊กบอกผมว่ายุ่งๆกับกิจกรรมรับน้อง แล้วก็งานก็เยอะด้วย เวลาที่เราจะคุยกันก็มีน้อย ผมรู้สึกเหงาจังเลย ตอนกลางวันตั๊กโทรมาหาผม ผมรีบรับด้วยความดีใจ แต่เวลาที่เราคุยมันน้อยมากเพราะว่าผมต้องไปเรียนต่อ
“ว่าไงครับคุณหนู กินข้าวรึยัง”
“กินแล้ว ว่าแต่ตั๊กเห๊อะ เพิ่งตื่นเหรอ เมื่อคืนทำงานเสร็จกี่โมง”
“ตีสี่อ่ะ แล้วมีเรียนอยู่รึเปล่า”
“อืม เดี๋ยวอีกสักพักอ่ะ”
“งั้นตั้งใจเรียนนะเบสท์ เราไปกินข้าวก่อนดีกว่า”
“อืม รักษาสุขภาพด้วยนะ บายๆๆ”
“ครับ เหมือนกันๆ”
ผมอยากคุยกับตั๊กให้นานกว่านี้จัง แต่ว่าเราต่างคนต่างก็ต้องเรียน อีกไม่กีวันผมก็ต้องไปเข้าค่ายรับน้องแล้ว ตั้งสามวันสองคืน ที่บนดอย ว่าแล้วก็คงอดคุยกับตั๊กแน่ๆเลย ตอนนี้ตั๊กคงกำลังกินข้าวกับเพื่อนๆ ช่วงนี้เราต่างคนต่างยุ่ง แต่ตั๊กก็ยังคงเป็นห่วงผมเสมอ
ตอนนี้ก็หลายเดือนแล้วที่ผมใช้ชีวิตแบบเด็กหอ ช่วงนี้ผมกับตั๊กไม่ค่อยได้คุยกันมากนัก เพราะว่าตั๊กเค้าก็ต้องเรียน เค้าเรียนหนักมาก มีงานทุกอาทิตย์เลย จนไม่มีเวลากลับมาที่เชียงใหม่ วันนี้ผมนอนไม่หลับ ผมก็เลยโทรหาตั๊ก
“ฮัลโหล”
“ตั๊ก เบสท์นอนไม่หลับอ่ะ”
“ไม่ใช่ครับ ตั๊กออกไปซื้อของข้างนอกครับ มีอะไรรึเปล่าครับ”
เสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้นมา ผมตกใจนึกว่าโทรผิด ผมจึงก้มดูโทรศัพท์อีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเป็นเบอร์ตั๊ก สงสัยจะเป็นเพื่อนตั๊กที่มาทำงานกลุ่มด้วยกัน
“แล้ว จะมาเมื่อไหร่ครับ”
“อีกสักแป๊บค่อยโทรมาใหม่นะครับ”
ผมวางโทรศัพท์ไม่รู้จะทำอะไรผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆ ผมก็โทรหาตั๊กอีกครั้ง
“ฮัลโหล ยังไม่หลับอีกเหรอ”
“ยังเลย นอนไม่หลับอ่ะตั๊ก เมื่อกี้ออกไปซื้ออะไรมาเหรอ พอดีเพื่อนตั๊กบอกเราอ่ะ”
ตั๊กเงียบสักพักแล้วตอบว่า
“อ๋อ เพื่อนน่ะ วันนี้มาทำงานที่ห้องเรา”
“ตั๊ก เอกนอนก่อนนะ ง่วงแล้ว” เสียงเพื่อนของตั๊ก
“เบสท์นอนเห๊อะ เดี่ยวรูมเมทจะว่าเอานะ”
“แต่ว่า...”
“น่า...เดี๋ยวพรุ่งนี้ตั๊กโทรหา ฝันดีนะคุณหนู”
“อืม บายๆๆ”
ผมนอนไม่หลับเพราะกำลังคิดว่าทำไมตั๊กไม่เคยแนะนำเพื่อนคนนนี้ที่ชื่อว่าเอกให้รู้จักเลยแต่ผมก็รู้สึกเฉยๆๆเพราะว่าเค้าคงเป็นเพื่อนตั๊กมาทำงานกลุ่มด้วยกัน
เดือนนี้เป็นเดือนที่จะลอยกระทงแล้วผมดีใจมากๆเลยเพราะว่าตั๊กสัญญากับผมว่าจะมาลอยกระทงด้วยกันเหมือนทุกๆครั้งที่เราไปลอยด้วยกัน ผมนับวันที่จะได้เจอตั๊กผมดีใจมากๆๆที่จะได้เจอตั๊ก ก่อนหน้านั้นผมได้โทรไปหาตั๊กถามถึงเพื่อนที่ชื่อเอก เอกเป็นเพื่อนที่เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเดียวกับตั๊ก เป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกัน และเป็นเพื่อนสนิทด้วย
อาทิตย์ที่ผ่านมาตั๊กโทรมาบอกผมว่าเค้าคงจะมาลอยกระทงด้วยไม่ได้ เพราะว่าเค้าต้องทำโปรเจ็คที่อาจารย์สั่งให้เสร็จ ผมก็เลยคืดว่าคงจะไม่ไปลอยกระทงที่ไหนแล้วล่ะ เสียดายจังที่ตั๊กไม่ได้มาลอยกระทงด้วย แต่ว่าไม่เป็นไรหรอกปีแรกๆทั้งงาน ทั้งกิจกรรม ก็เยอะอย่างนี้แหล๊ะ ได้แต่ปลอบใจตัวเอง
อาทิตย์นี้เป็นอาทิตย์ของการลอยกระทง แต่ต๊กก็ไม่ได้โทรหาผมเลย เพราะว่าตั๊กต้องรีบทำโปรเจ็คส่งอาจารย์ วันนี้ผมกะว่าจะนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่บ้าน ส่วนเพื่อนๆเค้าก็ไปกับแฟนกันหมด รวมทั้งยัยปลา ที่สละลงจากคานทอง แล้วไปกับรุ่นพี่ที่เรียนอยู่ที่คณะวิศวกกมศาสตร์ อิจฉาจริงๆเลย เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น เป็นเบอร์โทรศัพท์ที่บ้านตั๊ก ผมตกใจมากรีบรับทันที
“ฮัลโหล เบสท์ ทำไมไม่มาที่บ้านแม่บ้างเลย นี่ก็อาทิตย์หนึ่งแล้วนะที่ตั๊กเค้ากลับมาบ้าน”
“เหรอครับแม่ ทำไมตั๊กไม่บอกผมเลย”
“สงสัยกะเซอร์ไพรส แน่ๆเลยลูก”
“งั้นเดี่ยวผมไปที่บ้านแม่นะครับ”
“จ้า......”
ผมรีบไปบ้านตั๊กโดยระหว่างทางผมซื้อเค้กโยเกิตผลไม้ที่ตั๊กชอบไปให้ตั๊กด้วย ทันทีที่ผมถึงบ้านตั๊กก็เดินเข้ามาในบ้าน ตั๊กทหน้าตกใจนิดหน่อย
“อ้าว ดีๆ รู้ได้ไงเนี๊ยะมาเรากลับมาบ้านแล้ว”
“ก็แม่ตั๊กโทรมาบอกเราอ่ะ เราก็เลยมาเซอร์ไพรสก่อน”
“ตั๊กเพื่อนมาเที่ยวหาเหรอ”เสียงคุ้นๆที่ผมเคยได้ยินในโทรศัพท์ตั๊กดังขึ้มาข้างหลังตั๊ก
“เอ่อ เบสท์ นี่เอกนะพอดีชวนมาเที่ยวที่บ้านน่ะ”
“ดี”
“ดี ตั๊กเราซื้อเค้กโยเกิตผลไม้ที่ตั๊กชอบมาให้ด้วย”
“ขอบใจนะ จะกินให้หมดเลย”
“อืม แล้วทำงานเสร็จแล้วเหรอ”
“พอดีเสร็จเร็วกว่าที่คิดไว้ ถ้าไม่ได้เอกมาช่วยไว้นะคงแย่แน่ๆเลย เดี๋ยวเราจะพาเอกไปหาเพื่อนเค้าน่ะ พอดีเพื่อนเอกอยู่ที่เชียงใหม่”
“อืม เราก็จะไปในมหาวิทยาลัยเหมือนกัน พอดีนัดกับปลาไว้น่ะ ตั๊กไปลอยกระทงด้วยกันไหม”
“อืมได้สิ”
“ ไปตรงที่เดิมนะ หกโมงเย็น เราจะรอนะ งั้นเราไปก่อนนะ บายๆ”
“บาย”
ผมรู้สึกหึงคนที่ชื่อเอกจังเลย ไม่รู้เหมือนกัน ผมรีบกลับบ้านเพราะว่ารู้สึกว่าตัวเองไม่มีสมาธิเลย ผมดีใจที่ตั๊กบอกว่าจะไปลอยกระทงด้วยกัน ผมเฝ้ารออีกไม่กี่วันนี้ที่งานลอยกระทงจะมาถึง
วันนี้ผมรีบแต่งตัวรอเวลาผมต้องไปก่อนนัดสิน๊า ผมให้พ่อไปส่งผมตรงที่ๆเดิมของผมกับตั๊ก ผมนั่งรอตั๊ก อีกห้านาทีจะหกโมง แต่ถ้าตั๊กมาช้าก็ไม่ป็นไรเพราะว่าวันนี้รถติดมากๆเลย ผมรอตั๊กไปเรื่อยๆ จนตอนนี้เวลาเลื่อนมาเป็นหกโมงครึ่งแล้วแต่ผมก็ยังรอตั๊กอยู่ จนเวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ ผมเห็นผู้คนมากหน้าหลายตาเดินมาเป็นคู่ๆ แล้วก็นำกระทงมาลอยกันที่ริมแม่น้ำปิง ไฟประดับถูกประดับอย่างสวยงาม เสียงพลุดังกันอย่างไม่ขาดสาย ตอนนี้บนทองฟ้าถูกประดับตกแต่งไปด้วยโคมลอยนับพันๆลูกที่สองแสงเรียงกันลอบขึ้นไปยังทองฟ้า ผมพยามยามทำให้ตัวเองไม่เหงาและผมเองก็ยังคงรอตั๊กที่จะมาหาผมตามที่ได้นัดกันไว้ จนตอนนี้เวลาได้เดินไปถึงตีหนึ่งแล้ว พ่อโทรมาหาผม เพราะว่าเป็นห่วง ผมก็เลยบอกให้พ่อมารับ โดยที่ผมไม่พูดอะไรเลยสักคำในขณะที่กลับบ้าน ยังคงหวาดระแวงในความรักของผมกับตั๊กว่า จากนี้ต่อไปรักเราจะเหมือนเดิมไหม ความคิดนี้ทำให้ผมนอนไม่หลับจนถึงเช้า
.......................................
ความคิดเห็น