คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Ep.2
Title : The Realistic Love
By : Ckeaws
Paring : KiHaeX KyuMin
Rate : ……
Category : Romantic / Psyco
Ep.2
/>
แสงอาทิตย์ในตอนเย็นสาดส่อง ฉาบท้องฟ้ายามเย็นให้ดูอ้างว้างและเงียบเหงาลงถนัดตา ลำแสงสุดท้ายของวันกำลังล่ำลาลับขอบฟ้าเช่นเดียวกับฝูงนกที่พากันบินกลับรัง พวกมันไม่ลืมส่งเสียงร้องอำลาฟากฟ้า พร้อมทั้งหอบอาหารและเรื่องราวของวันกลับไปฝากอีกชีวิตที่กำลังเฝ้ารออยู่ด้วยหัวใจที่ห่วงหาและรอคอย
ทงแฮในตอนนี้เหมือนกับเจ้านกน้อยที่กำลังรอคอยคนรัก กลับมา
“หรือว่าเบื่อเค้าแล้วนะ” ทงแฮรำพันในใจ ความหวาดกลัวที่ฝังลึกอยู่ในก้นบึ้งของจิตใจกำลังคลืบคลานเข้ามา ความมืดประกอบกับความหนาวเย็นที่เริ่มโรยตัว ช่างเป็นนิมิตหมายให้สิ่งที่ทงแฮกลัวที่สุดเริ่มเข้ามาครอบงำ มันยิ่งมากขึ้น มากขึ้น…..ทวีคูณ ร่างบางเริ่มคู้เข่าเข้าหาตัว ความหวาดกลัวส่งผลให้ร่างกายเริ่มสั่นและเกร็งร่างกายตามสัญชาตญาณของความรู้สึก
“ไม่ …ไม่จริง ”
“ฮยอกไม่ว่าง เลยไม่มา”
“ฮยอกไม่เบื่อ”
“ไม่จริง”
“ไม่ใช่”
“มันไม่เป็นอย่างที่คิด” ความคิดหลากหลายที่หลั่งไหลเข้ามา เริ่มทำให้ทงแฮดูสับสน สองมือเล็กๆเริ่มกำเข้าหากันและเกร็งมากขึ้น มากขึ้น
.
.
.
.
.
“ทำไมไม่เปิดไฟเนี่ย หรือว่าทงแฮไม่อยู่” ฮยอกแจหลังจากกลับมาจากหอพักของซองมิน เขาก็รีบบึ่งรถมายังหอพักของทงแฮ ร่างสูงบ่นเบาๆขณะที่กำลังเดินเข้าไปในห้อง ทั้งฮยอกแจและคิบอมมีกุญแจสำรองของห้องทงแฮอยู่จึงไม่จำเป็นที่จะต้องเคาะประตูเรียกให้คนภายในห้องเดินมาเปิดประตู เมื่อเดินเข้ามาในห้องเขารู้สึกถึงความผิดปกติภายในห้อง ชายหนุ่มเห็นร่างบางนั่งอยู่ริมระเบียงอย่างเหม่อลอย หลังจากที่ทงแฮสงบจิตใจก็คงไว้แต่แววตาที่ไร้ความรู้สึก ความเยือกเย็นนี้ซึมซาบผ่านฮยอกแจเข้ามายังอย่างหาสาเหตุไม่ได้
“หรือว่าทงแฮรู้แล้ว” ฮยอกแจคิดอย่างคนมีชนักติดหลัง
“ไม่หรอกมั้ง เรากลัวไปเอง” ฮยอกแจปลอบตัวเองพร้อมทั้งก้าวเข้าไปหาทงแฮพร้อมทั้งโอบกอดจากทางด้านหลัง อ้อมกอดที่คุ้นเคยทำให้ทงแฮหันกลับมามองด้านหลังอย่างช้าๆ
“ทงแฮ ผมกลับมาแล้วนะ คิดถึงผมบ้างมั้ย?” อึนฮยอกถามทงแฮด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมทั้งลูบศีรษะทงแฮเบาๆ แรงโอบกอดและน้ำเสียงที่อบอุ่น ทำให้ทงแฮเริ่มคลายความกังวลลงไปบ้าง
“ทำไมมานั่งมืดๆตรงนี้หล่ะครับคนดี” เขาถามซ้ำอีกครั้ง พร้อมทั้งเคลื่อนตัวเองไปอยู่ตรงหน้าทงแฮ
“เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก ผมเป็นห่วงนะ” ชายหนุ่มพูดย้ำอีกครั้ง นี่แหละความน่ารักของฮยอกแจที่มัดใจลี ทงแฮไว้ ความอ่อนโยน เอาใจใส่ และรอยยิ้มที่ติดบนใบหน้าหล่อ ทำให้ทงแฮรักฮยอกแจ และเลิกปิดกั้นตัวเองจนมาถึงปัจจุบันนี้ บัดนี้ความหวาดระแวงเริ่มก่อตัวในจิตใจของทงแฮอีกครั้ง ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่มันเป็นลางสังหรณ์อะไรบางอย่างที่เขาเองก็ไม่สามารถหาคำตอบได้
“ฮยอกรักเค้ามั้ย?” ทงแฮที่หลังจากเงียบอยู่นาน ทงแฮก็ถามฮยอกแจด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“เบื่อเค้ารึยัง” ลางสังหรณ์ทำให้ลี ทงแฮเอ่ยถามฮยอกแจแบบไม่ตั้งใจ ชายหนุ่มถึงกับหน้าถอดสี แต่ก็รีบปรับอารมณ์และสีหน้าพร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นคง
“พูดอะไรอย่างนั้น ผมไม่เบื่อลี ทงแฮคนนี้หรอก” อึนฮยอกคนนี้น่ะไม่เบื่อลี ทงแฮคนนี้หรอก แต่สำหรับคำว่ารักน่ะ ตอนนี้เขาไม่แน่ใจเสียแล้ว ดูเหมือนว่าความรักที่เคยมีให้ลี ทงแฮ มันไม่มั่นคงอย่างเก่า และสาเหตุนี้ก็มาจากหนุ่มหน้าสวยคณะอักษร “ลี ซองมิน” ลีฮยอกแจเลี่ยงที่จะไม่ตอบอีกคำถาม ฝ่ายทงแฮเมื่อได้ยินคำพูดจากปากฮยอกแจ ความหวาดกลัวก็หายไปหมดสิ้น ยังคงเหลือแต่ความอบอุ่นที่ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง เวลาที่เขาอยู่กับฮยอกแจ ความรู้สึกนี้มักลอยอบอวลอยู่รอบๆตัว และทำให้เขากล้าที่จะเปิดใจกับทุกสิ่ง
“ผมซื้อเค้กร้าน imumมา ไปกินกันนะ” ทงแฮเมื่อได้ยินดังนั้นก็รีบเคลื่อนตัวไปหาเจ้าเค้กหน้าตาน่ารัก ร้าน imum เป็นเค้กร้านที่ลี ทงแฮเคยไปทำงานอยู่ในช่วงปี 1 และเป็นเคยเป็นที่ๆทำให้ทั้งคู่รู้จักกันอย่างไม่มีทางลืมหน้าตาของอีกฝ่ายได้เลย เค้กหน้าตาน่ารักถูกจัดใส่จานไว้อย่างน่ารัก อึนฮยอกซึ่งเดินตามทงแฮมานั่งลงข้างๆ ทงแฮเอาส้อมแบ่งเค้กขนาดพอดีคำ สตอร์เบอรี่ลูกโตหน้าน่ากินดึงดูดให้ร่างบางจิ้มมันขึ้นมา แต่ในเมื่อมันมีอยู่ลูกเดียว ทงแฮจึง หันไปถามคนข้างๆด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ
“ฮยอก กินนี่ป่ะ”
“ไม่ล่ะ” ฮยอกแจที่รู้ว่าทงแฮอยากกินสตอร์เบอรี่ลูกนี้ตอบด้วยน้ำเสียงยิ้มๆอย่างรู้ทัน ทำหน้าน่ารักแบบนี้ใครจะไปอยากแย่งกินล่ะครับที่รัก แต่ถ้าอย่างอื่นล่ะก็……ไม่แน่
“งั้นกินนะ”
“คร้าบคนน่ารัก อย่าทำหน้าน่ารักแบบนั้นซิ มันทำให้ผมเกิดอารมณ์นะรู้มั้ย” ฮยอกแจพูดด้วยเสียงหวานๆ
ทงแฮถึงกับหน้าแดงอย่างห้ามไม่ได้ รีบก้มหน้าก้มตากินเค้ก ราวกับว่าจะมีใครมาแย่ง ………
“อ้าปากหน่อยซิ…จะป้อน”
“ไม่เอา” ฮยอกแจรีบตอบโดยไม่เสียเวลาคิด
“ทำไมอ่ะ ก็เค้าอยากป้อนนี้” ทงแฮทำน้ำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างไม่พอใจเมื่อชายหนุ่มตรงหน้าขัดใจเขา
“งั้นแลกกับหอมทีนึง” อึนฮยอกเสนอเงื่อนไขให้กับทงแฮ
“บ้า ! อ้าปากเร็ว อร่อยนะ” ทงแฮพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆอีกครั้ง พร้อมกับเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ ฮยอกแจเห็นใบหน้าหวานที่โน้มเข้ามาใกล้เรื่อยๆถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ ‘อย่านะ ลี ทงแฮ’ ไม่ทันที่ฮยอกแจจะได้พูด ร่างบางก็เคลื่อนเค้กมาตรงหน้าราวกับบังคับให้ชายหนุ่มเปิดปาก เค้กชิ้นพอดีคำถูกส่งเข้าปากฮยอกแจเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มเคี้ยวเค้กอย่างช้าๆ พร้อมทั้งระงับความต้องการของตัวเองไปด้วย
“ทำไมกินช้าจัง ไม่อร่อยหรอ?” ทงแฮถามฮยอกแจด้วยความสงสัย
“ไม่ ตอนนี้อยากกินอย่างอื่นที่น่าอร่อยกว่า ……. ผมทนไม่ไหวแล้วนะ” ยังไม่ทันที่จะปฏิเสธกลีบปากสีกุหลาบก็ถูกลิ้มลองความหอมหวาน ฮยอกแจเริ่มด้วยการบดเบียดริมฝีปากจนแทบไม่มีช่องว่างเหลืออยู่ ทงแฮตั้งตัวไม่ทัน ในสมองขาวโพลนไปหมด มือเรียวพยายามผลักร่างสูงออกห่าง แต่ดูจะไม่เป็นผลซักนิดยิ่งทำให้ฮยอกแจกอดรัดทงแฮแน่นขึ้นตามความต้องการที่มากขึ้นเรื่อยๆ
“อื้ม…” เมื่อออกซิเจนในปอดเริ่มหมด ทงแฮเริ่มส่งเสียงประท้วง ฮยอกแจสังเกตถึงความทรมานของร่างบางจึงยอมรีบถอนริมฝีปากของตนออก แต่ก็แค่เพียงช่วงเสี้ยววินาทีเท่านั้น
“อ่า…ดะ เดี๋ยว ฮยอก …อืม ” อีกครั้งที่ทงแฮพูดได้ไม่เต็มปาก ฮยอกแจก็ประทับริมฝีปากลงมาอีกครั้ง คราวนี้ร่างบางเริ่มตอบสนองอย่างมีจังหวะ ส่งผลให้ลิ้นหนาถูกส่งเข้ามาสำรวจโพรงปากของชายคนรักอย่างซอกซอน ลิ้นร้อนๆยังคงสำรวจไปเรื่อยๆ ทงแฮตาโตด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าฮยอกแจจะรุกเร็วขนาดนี้ ลิ้นหนายังคงเกี่ยวกระหวัด อย่างคนไม่รู้จักพอ ตอนนี้ทงแฮสติเลือนรางเต็มที่แล้วเริ่มตอบสนองฮยอกแจอย่างไม่รู้สึกตัว
“อืม….” เสียงครางในลำคอดูจะทำให้ฮยอกแจยิ่งเพลิดเพลินกับการชิมริมฝีปากคู่งาม กลิ่นสตอร์เบอรี่อ่อนๆจากเค้กสร้างความลุ่มหลงให้กับฮยอกแออย่างถอนตัวไม่ขึ้น
“อืม อะ .. แฮ่ก” เสียงหอบนิดๆยิ่งทำให้ทงแฮดูเซ็กซี่และเร่าร้อน ลิ้นอุ่นหนายังคงสำรวจในโพรงปากหวานอย่างไม่รู้จักเบื่อ มือเรียวเริ่มลูบไล้ไปยังส่วนต่างๆอย่างซุกซน ฮยอกแจถอดเสื้อบางของทงแฮอย่างรีบร้อน เผยให้เห็นผิวกายขาวเนียนราวหิมะน่าสัมผัส ฮยอกแจจ้องมองร่างบางอย่างไม่ละสายตา พร้อมๆกับลากฝ่ามือร้อนผ่าวสำรวจไปทั่วแผ่นหน้าท้องเรียบเนียนนั้น เมื่อมือของเขาลูบไล้สัมผัสขึ้นไปเรื่อยๆก็ต้องสะดุดกับบางสิ่งบางอย่าง เม็ดเชอรี่สีแดงสดตัดกับผิวขาวผุดผาดปรากฏขึ้นต่อหน้าของฮยอกแจอย่างเต็มตา เขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเลยทงแฮกำลังทำให้เขาแทบคลั่ง ควบคุมตัวเองไม่ได้สักนิด ลมหายใจของฮยอกแจเริ่มขาดห้วง ลิ้นอุ่นๆโลมเลียผ่านลำคอระหงลงมาอย่างช้าๆ ยอดอกสีแดงสดถูกครอบครองอย่างฉาบฉวยส่งผลให้มันเริ่มแข็งขึ้นเป็นไต ฮยอกแจกัดกินอย่างไม่รู้จักอิ่ม ลิ้นสากเลียต่ำลงเรื่อยๆจนถึงหน้าท้องเรียบสวย พร้อมทั้งหมุนวนต่ำรอบๆสะดืออย่างหยอกเย้า
“อะ อืม…” ทงแฮคราง สองมือแข็งแกร่งเริ่มปลดกระดุมกางเกงยีนส์อย่างรวดเร็ว ในขณะที่ลิ้นนุ่มก็ทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ทงแฮเริ่มได้สติ เขาตกใจมาก กางเกงที่ถูกถอดลงไปกองแทบเท้า ทำให้ร่างบางส่งเสียงปราม
“ยะ อย่านะ อย่า…. อืม” ไม่ทันที่ทงแฮจะทันได้พูดจบมือหนาก็ได้เกี่ยวกระหวัดความเป็นชายที่เริ่มขยายตัวขึ้นอย่างช้าๆ
“ผมทำให้นะ” ฮยอกแจบอกทงแฮ และไม่ทันที่ทงแฮจะได้พูดอะไรต่อลิ้นหนาก็เข้าครอบครองความเป็นชายของทงแฮจนหมด ลิ้นอุ่นเริ่มเลียอย่างเอร็ดอร่อยราวกับกินไอศกรีมรสโปรด ริมฝีปากหนา ดูดกลืน ดุนดัน และขบเม้มเป็นระยะอย่างไม่รังเกียจ แก่นกายของทงแฮแข็งตัวขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้นมา
“ตื่นแล้วซินะ” ฮยอกแจเพ้อราวกับคนเสียสติ สองมือเริ่มกำรอบความเป็นชาย พร้อมทั้งรูดขึ้นลงอย่างเบามือ ช้าบ้าง เร็วบ้าง ทงแฮที่ถูกกระตุ้นอย่างหนัก แอ่นกายตามจังหวะมืออย่างไม่อาย
“อ๊ะ ..ฮยอก มะ....ไม่ไหว มัน...จะออกแล้ว” ทงแฮอ้อนวอนฮยอกแจด้วยความซ่านเสียว ฮยอกแจได้ยินคำขอร้องของทงแฮถึงกับเร่งจังหวะเพื่อให้ทงแฮได้ปลดปล่อยความสุข
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาาาาาา…….” ของเหลวสีขาวขุ่นพุ่งกระเซ็นออกมาเต็มมือของฮยอกแจ ร่างบางเมื่อได้ปลดปล่อยความสุขก็ถึงกับฟุบหน้าลงบนที่นอน บทรักครั้งนี้ยังไม่จบเมื่อฮยอกแจเริ่มถอดกางเกงตัวเองออก ทงแฮตาโต
ร่างบางมองส่วนนั้นของฮยอกแจ ในใจรู้สึกหวั่นไหว และวาบหวามในขณะเดียวกัน ถ้าสิ่งนั้นเข้ามาในตัวเค้า มันจะเจ็บขนาดไหนนะ
“ ฮ....ฮยอกแจ ”
“ อึก...”
.
.
.
.
ร่างแบบบางของทงแฮนอนเปลือยกายอยู่บนเตียง ฮยอกแจออกไปแล้ว ทิ้งไว้แต่ความเร่าร้อนที่เพิ่งจะจบลงไปเมื่อครู่ ทงแฮพลิกตัวนอนตะแคงแล้วนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา คราบต่างๆที่ถูกทิ้งไว้บนเตียงเป็นหลักฐานที่บ่งบอกได้ดีว่าเขามีความสุขมากแค่ไหน เขาเสร็จไปแล้ว ในมือฮยอกแจเสียด้วย คิดแล้วแก้มก็แดงระเรื่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ คิดไปได้ซักพัก ความสงสัยก็เริ่มก่อตัวขึ้นมาทีละนิด
‘ซองมิน......ใครกันนะ เค้าเป็นใครกันฮยอกแจ คงเป็นสำคัญกับนายมากสินะ นายถึงกับหยุดเรื่องระหว่างเราเอาไว้แล้วไปหาเค้าน่ะ....หือ ฮยอกแจ’
ย้อนไปเมื่อเหตุการณ์ที่แล้ว ฮยอกแจ...ในสภาพกึ่งเปลือย ต้องหยุดความต้องการของตัวเองไว้เพียงเท่านั้นเมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือของตนแผดเสียงร้องขึ้น ฮยอกแจเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์เครื่องบาง หวังจะกดตัดสายทิ้ง แต่เมื่อเห็นชื่อที่หน้าจอ จึงจำใจกดรับอย่างเสียมิได้ เขากรอกเสียงลงไปอย่างหงุดหงิด แต่สิ่งที่ฮยอกแจได้ยินก็ทำให้เขาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
“หา !ซองมินเป็นลม” เสียงที่แสดงความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัดของฮยอกแจทำให้ทงแฮเงยหน้ามาแอบมองด้วยสายตาสงสัย ความเขินอายที่ยังคงอยู่ทำให้ทงแฮไม่กล้าถามว่าปลายสายเป็นใคร น้ำเสียงของฮยอกแจดูร้อนรนมากขึ้นเมื่อพูดกับปลายสายอีก 2-3 คำ
“ผมมีธุระ เดี๋ยวกลับมานะ” ฮยอกแจบอกทงแฮด้วยน้ำเสียงรีบร้อนพร้อมจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนรีบร้อนออกจากห้องด้วยหน้าตาตกใจ
‘ซองมิน.....ใครกันนะ’ อารมณ์วาบหวามที่ผ่านมาหายไปหมดสิ้น แปรเปลี่ยนเป็น ความน้อยใจที่ถาโถมเข้ามาในจิตใจ ลี ทงแฮ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
‘ฮยอกแจจะรีบออกไปไหน ไปหาคนที่ชื่อซองมินนั่นใช่มั้ย นี่เป็นครั้งแรกของเรานะ’ ทงแฮครุ่นคิดในใจ ความหวาดกลัวในช่วงเย็นทำให้ทงแฮไม่ค่อยมีสติเท่าไร่ นี่เป็นครั้งแรกที่ฮยอกแจทำกับเขามากกว่าแค่จูบ ความรู้สึกหลากหลายถาโถมเข้ามาอย่างไม่ขาดสายส่งผลให้ทงแฮนึกไปถึงครั้งแรกที่เขากับฮยอกแจได้เจอกัน
ลี ทงแฮเป็นพนักงานในร้าน imum ซึ่งเป็นร้านเค้กชื่อดังในย่านXXX เช้าวันอาทิตย์มักเป็นวุ่นวายเป็นที่สุด ผู้คนหลากหลายวัยต่างพากันเข้ามาลิ้มลองรสชาติของเค้กในร้านนี้ประกอบกับบรรยากาศที่เป็นธรรมชาติทำให้วันอาทิตย์นี้เป็นวันที่วุ่นวายอีกเช่นเคย
ชายหนุ่มร่างโปร่งสองคนที่เดินเข้ามาส่งผลให้วัยรุ่นสาวชายตามองกันอย่างไม่ละสายตา ทงแฮรู้สึกคุ้นหน้าอย่างบอกไม่ถูกแต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร ร่างบางเดินเข้าไปรับออร์เดอร์ตามหน้าที่
“รับอะไรดีครับ” ทงแฮพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“ขอเป็นหัวใจคุณได้มั้ย” ชายหนุ่มอารมณ์ดีตอบด้วยน้ำเสียงล้อๆพร้อมทั้งแนะนำตัวให้ทงแฮได้รู้จัก
“สวัสดีครับ ผม ลีฮยอกแจ จำผมได้รึป่าว?” ทงแฮมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาครุ่นคิด นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก
‘สงสัยคงเป็นพวกเจ้าชู้ชอบโมเมแหงๆ’ เมื่อคิดได้ดังนั้นหนุ่มหน้าสวยจึงตอบด้วยน้ำเสียงสะบัดๆ
“จำไม่ได้ครับ แล้วจะรับอะไรดีครับ” ฮยอกแจเมื่อได้ยินดังนั้นถึงกับหน้าเหี่ยว แต่สำหรับฮยอกแจคนนี้แล้วถึงร่างบางตรงหน้าจะจำเขาไม่ได้ก็ไม่เป็นไร และวันนี้นี่แหละที่ร่างบางจะไม่มีวันลืมเขา
“ขอลาเต้” ชายหนุ่มหน้าเข้มอีกคนพูดแทรก ทงแฮรีบจดเมนูตามคำสั่งแล้วหันไปหาฮยอกแจ
“เอ่อ ผมขอคาปูชิโน่ละกัน”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ผมเรียนอยู่มหา’ลัยเจียง คณะวิศวะ ส่วนเพื่อนผม คิม คิบอมเรียนอยู่มหา’ลัยเดียว คณะเดียวกันกับผม” ฮยอกแจรีบแนะนำตนเองและเพื่อนข้างๆหลังจากสั่งกาแฟแล้ว
‘ใครอยากรู้’ ทงแฮคิดในใจพร้อมทั้งหันมองไปหนุ่มหน้าเข้ม “ คิม คิบอม” ทำไมไม่มาคบกับตานี่นะ นิสัยคนละขั้วกันเลย ทงแฮแอบเอ็ดเบาๆและด้วยความที่ทงแฮเป็นพนักงานที่ดีจึงถามขึ้นโดยไม่สนใจสิ่งที่ฮยอกแจจะพล่ามต่อ
“รับเค้กมั้ยครับ วันนี้ทางเรามีเค้กสุดพิเศษ “White Cake” ตัวครีมนั้นผสมไวท์ช็อคโกแลตซึ่งส่งผลดีต่อร่างกายทำให้อารมณ์แจ่มใสขึ้น พร้อมโปรโมชั่นสุดพิเศษแต่งหน้าเค้กฟรีครับ”
“ White cake หน้าลีทงแฮครับ ”ฮยอกแจรีบชิงตอบก่อนคิบอม
“เอ่อ ไม่มีครับ ” ทงแฮตอบด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจจนทั้งฮยอกแจและคิบอมรู้สึกได้
“’ง่า…. งั้นหน้าอะไรก็ได้ครับที่ทงแฮชอบ” ฮยอกแจพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆเมื่อสังเกตว่าร่างบางเริ่มหงุดหงิด
“กาแฟที่สั่งมีลาเต้ 1 คาปูชิโน่1 White cake หน้าอะไรก็ได้ 1 รายการที่สั่งถูกต้องใช่มั้ยครับ? ” ทงแฮทวนรายการอีกครั้ง
“ครับ” คิบอมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
อีก 5 นาทีต่อมา กาแฟหอมกรุ่น 2 ถ้วยถูกยกมาเสิร์ฟหน้าคิบอมและฮยอกแจ ร่างบางวางเค้กลงตรงหน้าลี
ฮยอกแจ คิบอมซึ่งกำลังยกกาแฟขึ้นดื่มถึงกับสำลักเมื่อเห็นหน้าเค้กที่ตกแต่ง รูปร่างที่ส่วนหนึ่งของร่างกายปรากฏอยู่บนหน้าเค้ก หลายคนอาจสงสัยว่าเป็นอวัยวะอะไร มันคืออวัยวะที่เราใช้กันอยู่ทุกวัน หน้าเค้กน่ะมีรูปร่างเป็น“ตีน” และไม่ใช่ตีน ธรรมดาๆนะเพราะ มันคือ “ ตีนไก่ “ ไม่รู้อะไรดลใจทงแฮตกแต่งหน้าเค้กออกมาเป็นรูปนี้ ร่างบางเหลือบหน้าไปมองฮยอกแจซึ่งตอนนี้ใบหน้าหล่อ แดงก่ำราวกับมะเขือเทศสุก ทงแฮขำในใจและขยับปากไร้เสียงเป็นคำว่า ‘สมน้ำหน้า’ คิบอมถึงกับแอบอมยิ้มและหันไปหาลี ทงแฮด้วยสายตาดุๆ ฝ่ายลี ทงแฮเมื่อเห็นสายตาของคิบอมก็ถึงกับขยาด คนอะไรไม่มีอารมณ์ขัน เมื่อทำความอับอายให้กับลีฮยอกแจแล้ว ลี ทงแฮก็เดินจากไป พร้อมกับฮัมเพลงไปตลอดทาง
“แสบจริงๆ” ฮยอกแจพูดออกมาเป็นคำแรกหลังจากอึ้งอยู่พักหนึ่ง
“น่ารัก” คิบอมกล่าวเรียบๆ พร้อมกับจิบกาแฟต่อโดยไม่สนใจฮยอกแจ
จุดเริ่มต้นของเขาทั้งสามเริ่มจากร้านเค้กแห่งนี้ ความผูกพันที่ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆก่อเกิดเป็นมิตรภาพ และความรัก
ความไว้เนื้อเชื่อใจถูกกักเก็บมาถึง 4 ปี และจะยังคงอยู่ต่อไปเรื่อยๆ ทงแฮอมยิ้มกับสิ่งที่ตนกลับมา คิดพร้อมกับล้มตัวลงนอนโดนไร้ฮยอกแจ คราบขาวขุ่นยังคงติดอยู่บนร่างบางซึ่งเป็นหลักฐานบ่งบอกถึงความลึกซึ่งที่ได้ดำเนินมาอีกขั้น
สุดท้าย ฮยอกแจก็ไม่กลับมา
สิ่งที่ฮยอกแจได้มองข้ามคนรักไปเป็นสิ่งที่ทำให้เขาต้องสูญเสีย……
มีได้ก็ต้องมีเสีย โลกนี้ไม่มีใครได้อะไรทั้งสองอย่าง
.
.
.
.
To be con
ตอนที่ 2 ทำเอาเหนื่อยสุดฤทธิ์ หวังว่าผู้อ่านคงตื่นเต้น เร้าใจไปกับตอนนี้ เนื้อเรื่องจะเป็นยังไงต่อไปน้า
ฮ่าๆๆๆ เอาใจช่วยคิบอมกันหน่อยนะค่ะ เพราะว่าฉากนี้ไม่ค่อยได้ออกเลย ขอบอกว่าคนเขียนชอบ
คิบอมมากๆๆๆค่ะอิอิ ขอบคุณKanG ที่ทำให้ฟิคเรื่องนี้หวาบหวามขึ้นอีกขั้น สมกับเป็นปรมาจารย์ด้าน NC จิงๆค่ะ
-------ขอบคุณผู้อ่านทุกคน และทุกคอมเม้นท์ค้าโดยเฉพาะ เห่ย.. ที่ทำให้มีกำลังใจในการแต่งต่อ เชียร์คิเฮกันสุดฤทธิ์ อิอิ คัมซา~ค้า------------
ความคิดเห็น