คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2
นอนไม่หลับเลย....นี่มันก็ต้องเที่ยงคืนแล้วแท้ๆ
ฉันนอนหันซ้ายหันขวา พลิกตัวไปมา ประมาณ 20นาทีกว่าได้แล้ว แต่ไม่ว่ายังไง ร่างกายที่ยังตื่นตัวจากงานศพเมื่อสักครู่นี้ มันทำให้สมองฉันตื่นตลอดเวลา ภาพของผู้หญิงคนนั้นยังคง เด่นชัดอยู่ในหัวของฉัน แม้จะหลับตาแล้วก็ตาม ไม่สิ ยิ่งหลับตาภาพก็ยิ่งเด่นชัดมากขึ้นด้วยซ้ำไป ไม่ไหวเลย นอนไม่หลับสักที
ฉันยันตัวเป็นท่านั่ง ปรับสายตาให้ชินกับความมืดพยายามสัมพัสกับขอบเตียงไล่มือ ไปมาเพื่อหารีโหมตแอร์ จะปรับอุณหภูมิ ห้องให้มันต่ำลง เผื่อว่า มันอาจจะช่วยได้บ้าง
แปะ แปะ แปะ.... กึก!!!!
เย็น เย็นจนน่าขนลุก สัมพัสแรกที่ฉันสัมพัสได้ มือของฉันที่ว่าเย็นแล้ว รีบชักกลับทันทีด้วยสัญชาตญาณ
มันทั้งเย็น ทั้งชื่น เหมือนผิว เหี่ยวๆ ลื่นๆ
กึก!!!
ตู้เสื้อผ้าไม้เก่าตรงมุมห้องอยู่ดีๆ ตรงประตูตู้ค่อยๆเปิดแง้ม อย่างช้าๆ เสียงไม้เก่าเสียดสีกันเสียงเล็กแหลม แสบไปถึงแก้วหูฉันไปหมด มีอะไรอยู่ในตู้ สีดำๆ มืดๆ มืดเสียจนน่ากลัว.....
ฉันรู้ว่าสถานการณ์แบบนี้ ถ้าเป็นคุณ ตอนที่มีสติ คุณคงรีบลุกแล้วออกจากห้องไปแล้วใช่มั้ย? ใช่ ฉันมีสติ แต่คุณรู้จักอาการผีอำมั้ย มันชาไปหมดทั้งตัว สมองสั่งให้ร่างกายไป แต่ร่างกายคุณกลับเหมือนถูกปิดสวิตซ์ ให้แข็งถื่ออยู่กับที่ มีเพียงประสาท ตาและ หู เท่านั้นที่ยังทำงานอยู่เหมือนเดิม
มันทรมานจริงๆ.....
ของสีดำๆนั้น ค่อยๆ ขยับ ขยับอย่างช้าๆ แต่ให้ความรู้สึกหวาดหวั่น คงมีแต่เพียงเสียงแอร์ปรับอากาศ เท่านั้น ที่ดังพอที่จะทำให้ฉันรู้ว่า ความมืดนี้ ยังมีเสียงที่ดังน่ารำคาญอยู่ เสียงดัง ตุบ!!!! ดังพอที่จะทำให้ฉันสะดุ้งเฮือก ด้วยความหวาดหวั่น
น่ากลัว น่ากลัวเกินที่จะเป็นฝัน.....
อย่าว่าแต่กรี๊ดเลย ร่างกายที่สั่นสะท้าน ยังบังคับไม่อยู่เลยด้วยซ้ำไป เหงื่อที่ไม่น่าจะมีในห้องที่อุณหภูมิต่ำเช่นนี้ ยังผุดขึ้นมาได้ คอที่ว่าดื่มน้ำไปแล้วเมื่อไม่กี่นาทีก่อน กลับร้อน จนแม้แต่น้ำลายที่กลืนลงคอยังยากลำบาก มันเหนียวราวกับยางของต้นไม้ประมาณนั้น
ไม่ไหวแล้ว ถ้าตอนนี้ฉันฝัน ใครก็ได้ ใครก็ได้ สักคน สักคน ช่วยปลุกฉันที ปลุกฉันที !!!!
ฉันได้แต่ภาวนาทั้งๆที่ ดวงตาสีเทาของฉัน ยังคงจ้อง เงาสีดำ ที่ค่อยๆ คลานเข้ามาเรื่อยๆ ดวงตาสั่นไหวจนรู้สึกไปทั่วทั้งโสตประสาทในสมอง แล่นไปยังกระดูกสันหลัง เย็นวาบไปหมด
มันคลานเข้ามา คลานเข้ามาแล้วก็หยุด หยุดอยู่ตรงปลายเท้าฉัน แล้วนิ่ง
ใครก็ได้ ช่วยฉันที.....
น้ำตาใสไหล อาบหน้าอัตโนมัติ มันนิ่งอยู่กับที่เหมือนกับพยายามสังเกตุฉันอยู่ห่างๆ แล้วเตรียมพร้อมจะจู่โจมยังไงยังงั้น อยากจะขยับตัวได้ สักนิดก็ยังดี
ตุบ!!!!!
อึก....
เงาสีดำ ค่อยๆคลานขึ้นมาจากปลายเตียง ลอยยับของผ้าห่ม และแรงยุบของเบาะ ทำให้ใจที่สั่นอยู่แล้วของฉัน มันสั่นดังจนแถบจะกลบเสียงแอร์ปรับอากาศเลยด้วยซ้ำไป
มันกดแรงทั้งหมดคลานขึ้นมา ขึ้นมา จนความรู้สึกเย็นเสียดแทงไปหมดทั้งร่างกายฉันราวกับเข็มอาบยาพิษนับพัน พุ่งแทงเข้ามา ให้ความรู้สึกเจ็บในตอนแรก ต่อมามันกลับทำให้ประสาทชาไปทั้งตัว สัมพัสที่ตรงปลายเท้า มันเย็นราวกับน้ำแข็ง ที่แถบจะแข็งฉันไปทั้งตัวและหัวใจ
มันทั้งบีบ ทั้งกดร่างฉันจนแถบจะจมไปกับกองผ้าห่ม คลานจนมาถึงเข่า เงาสีดำนั้นยังคงคลานขึ้นมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าฉันแล้ว จน…..
ฟึบ!!!!
หลับตา อยู่ๆร่างกายที่ว่าโดนอำกลับทำได้ตามอำเภอใจ ทุกอย่างราวกับฝันร้ายที่ ผ่านพ้นไปอย่างยาวนานและยากลำบาก
เงียบ เงียบสงัด ตู้เสื้อผ้ายังคงปิดสนิทเหมือนเดิม เพดานห้องยังคงเหมือนเดิม
หลับตา.....
ฟึบ!!!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!”
ภาพที่ฉันเห็น มันเกินจะคาดคิดจริงๆ หน้าศพสภาพเละชนิดเกินเยียวยา อยู่ระยะประชิดฉัน จนแถบจะร่วมอากาศ หายใจร่วมกัน ใกล้ .....ใกล้จนอยากจะอ้วก เธอไม่ได้ไปไหน เธอคล่อมตัวฉันอยู่ คล่อมตัวฉันอยู่ตลอด
อยากจะอ้วก กลิ่นเหม็นเน่าเกิน จนอยากจะสำลอกออกมา สภาพหน้าเละ จนเห็นกระดูก เนื้อเปื่อยเน่าฉีกแหว่งออกมา ราวกับถูกแล่เนื้อ ดวงตาสีเหลืองมีน้ำเมือก เหมือนน้ำเหลืองไหลเยิ้ยมออกมา ผมของเธอ ดำ จนแถบจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว
“กลัว ฉัน เหรอ...”
เสียง เล็กแหลมพูด ยานคางจนน่ากลัว เธอค่อยๆก้มลงมา ก้มลงมา เนื้อบนใบหน้าแกว่งไปมา ตามที่เธอขยับ
“กลัว ฉัน ทำไม” เสียงเล็กกระซิบข้างหูฉัน ดังวงเวียนไปมาราวกับเทปที่กลอแล้วกลอเล่า ไม่หยุด
“อึก”
“ทำไมแก ถึงยังอยู่ ทำไมแกไม่ใช่ฉัน”
อยู่ๆ เสียงที่พูดอย่างแสยะ กลับกลายเป็น แผดเสียงร้องด้วยอารมณ์โมโห ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ มือที่เต็มไปด้วยเศษเนื้อที่ติดตามกระดูกสบัดไปมา ราวกับผ้าพันแผล ที่เก่าแล้วหลถดลุ่ยออกมา
“ทำไมแกยังอยู่!!!!!!”
อยู่ๆ เธอก็พุ่งตัวทะลุฉันไป ราวกับภาพลวงตา ก่อนที่แม่จะเปิดไฟห้องเข้ามา ด้วยท่าทางปกติ
“เช้าแล้ว ทำไมยังไม่ไปโรงเรียนอีก เดี๋ยวก็ไปไม่ทันหรอก” แม่พูดขณะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเปิดออกมาอย่างทุกที
“แม่... ไลส์ยังไม่ได้นอนเลยนะคะ” ฉันพูดตามความเป็นจริง สภาพตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ
“พูดอะไรน่ะ เรานอนหลับเป็นตายเลยรู้มั้ย ตะกี๊แม่เดินมาปลุกก็ยังไม่ตื่น เขย่าขาเรียกก็ยังไม่ตื่น นี่กะว่าถ้ากลับเข้าห้องมาอีกที ถ้ายังไม่ตื่นแม่จะให้พี่มาลากแกไปโรงเรียนทั้งๆชุดนอนนั่นล่ะ”
แม่พูดหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินออกไปจากห้องนอนฉันทันที
อะไรกัน ฉันยังไม่ได้นอนเลย นี่ก็วันที่ 4 ไปแล้วด้วยซ้ำ........
ความคิดเห็น