ไม่ห่าง (รัก) ไกล

ลำดับตอนที่ #2 : ไม่ห่าง (รัก) ไกล...แฟนคนใหม่ 100 %

                                                               [ 2 ]
"น้ำเย็นเป็นอย่างไงบ้าง"

วาทิตดิ่งเข้ามาถามทันทีที่เสียงออดพักกลางวันดังขึ้นแถมมาพร้อมกับคนี่ฉันไม่อยากจะเจอที่สุดด้วยฉันจึงส่ายหัวให้แต่ไม่พูดอะไร

"น้ำเย็นเกมส์มีเรื่องจะคุยด้วยเรื่องของเรา"

"ไม่น้ำเย็นจะไม่คุยอะไรกับนายทั้งนั้นเกมส์"

"นายนะแหละวาอย่ามายุ่งเรื่องของฉันกับน้ำเย็นได้ไหม"

เกมส์ผลักไหล่วาจนเซฉันฉุดแขนวาที่จะตอบโต้กลับไว้ทั้งคู่ทำท่าจะฆ่ากันตายไปข้างดีที่คนในห้องออกไปจนหมดเหลือแค่นายคนข้างๆที่นั่งดูเหตุการณ์อย่างสนใจจนเสียงประตูหน้าห้องเปิดเผยให้เห็นคนที่เหมือนก่อนฉันคิดว่าเรารู้จักกันดีเพื่อนผู้หญิงที่สนิทที่สุดของฉัน คนที่ใช้ความไว้ใจมาทำร้ายฉัน หญิงสาวตัวเล็กหน้าตาหน้ารักอย่างตุ๊กตากระเบื้องผู้หญิงท่าทางอ่อนแอน่าทะนุถนอม

"เกมส์แป้งมารับไปกินข้าว"

"ไปเถอะเกมส์นายก็มียัยผู้หญิงสองหน้าคนนี้อยู่แล้วอย่ามายุ่งกับเพื่อนฉันเลย"

"แต่ฉันไม่ได้รักแป้ง"

คำพูดของเกมส์ทำให้แป้งหน้าซีดทำท่าเหมือนจะเป็นลมจนเกมส์ต้องหันไปรับไว้หยิบยามาให้กินฉันรู้ว่าแป้งเป็นโรคหัวใจและเกมส์ก็คงจะรู้เหมือนกันฉันมองเกมส์ที่ช่วยประคองแป้งไว้ทั้งที่สายตาของเขามองมาที่ฉันฉันถอนหายใจเบาๆก่อนพูดออกมาเป็นคำแรก

"เกมส์ไม่มีเรื่องของเราอีกแล้วมันจบลงไปตั้งแต่เมื่อ 2 ปีที่แล้วที่นายเลือกแป้งไม่ใช่ฉัน"

"แต่เกมส์รักน้ำเย็นนะไม่ได้รักแป้ง"

"นายเป็นคนเลือกทางนี้เองนายควรจะยอมรับมัน"

ฉันกำลังจะเดินผ่านคนทั้งคู่ออกไปแต่เกมส์คว้ามือฉันไว้ไม่ยอมให้ฉันไปฉันสะบัดเท่าไร่ก็ไม่หลุดจนคนที่นั่งมองเหตุการณ์ตั้งแต่แรกมายืนซ้อนข้างหลังและแกะมือเกมส์ออกพร้อมกอดฉันไว้ในอ้อมแขน

"อย่าแตะต้องแฟนฉัน"

"เกมส์ไม่ยอมปล่อยน้ำเย็นไปแน่ จะไม่ยอมเสียเธอให้ใครทั้งนั้น"

"นายนั้นแฟนเก่าเธอเหรอ"บริพัธเริ่มถามทันทีที่พาฉันออกมาจากห้องจนถึงบริเวณสวนหย่อมของโรงเรียนที่ไม่มีใครอยูเนื่องจากทุกคนไปกินข้าวที่โรงอาหารที่อยู่อีกฝากฉันก็ได้แต่พยักหน้า

"ใช่"

"ท่าทางตื้อน่าดูทำไมถึงเลิกกันล่ะ"

"นายจะอยากรู้ไปทำไม"

"ก็เธอเป็นแฟนฉันฉันก็ต้องถามสิ"

"ฉันไปตกลงตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ฉันพูดในห้องเธอไม่ปฎิเสธก็แปลว่าตกลง"

"อ่ะ"

ฉันมัวแต่งงอยู่กับการขี้ตู่ของคนจนนายนั้นถอดสร้อยคอห้อยสัญลักษณ์ 12 ราศีออกจากคอตัวเองเอามาคล้องคอฉันแล้วถอยออกไปยืนเอียงคอมอง

"ไม่เอา"

"ใส่ไว้เถอะเธออยากกลับไปเป็นแฟนกับนายนั้นอีกหรือไง"

"คนอย่างฉันไม่เคยเดินถอยหลังจบก็คือจบ"

"ดี งั้นตอนนี้เธอเป็นแฟนฉันแล้วไปกินข้าวกันหิวแล้วเออเรียกฉันว่าพัธนะฉันจะเรียกเธอว่าน้ำเย็น"

บริพัธจูงมือฉันไปยังโรงอาหารเรียกสายตาทุกคู่ให้หันมามองวาทิตตะโกนเรียกจากโต๊ะข้างในนายนั้นก็ลากฉันเข้าไปหาไม่รู้นายวาคิดอย่างไงเกมส์กับแป้งถึงนั่งอยู่ด้วยปกติเกลียดคนทั้งคู่จะตายไปพัธเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่งตรงข้ามเกมส์แล้วตัวเองนั่งข้างๆตรงข้ามแป้งมีวานั่งหัวโต๊ะจังหวะที่ฉันนั่งลงสร้อยคอก็เลื่อนหลุดออกมานอกเสื้อ

"ไม่เคยเห็นน้ำเย็นใส่สร้อยเส้นนี้เลย"

"ฉันให้น้ำเย็นใส่เองน้ำเย็นกินอะไรพัธจะไปซื้อให้"

"มักกะโรนีกุ้งพัธจะเอาน้ำอะไร"

"ไม่เอารออยู่ที่นี่แหละพัธไปซื้อเองน้ำเย็นจะเอาน้ำอะไร"

"นมเย็นก็ได้ ขอบใจนะ"

พัธเป็นคนตอบคำถามของวาพร้อมลุกไปซื้อข้าวฉันจึงหันไปมองคนร่วมโต๊ะคนอื่นเห็นวามองมาอยางอึ้งๆส่วนแป้งทำหน้าโล่งใจและเกมส์ทำหน้าเจ็บปวดฉันจึงเลิกคิ้วเป็นเชิงถามวาว่าอึ้งอะไร

"เธอไม่ชอบพูดคำว่าขอบใจ"

"เหรอ"

"แต่เธอพูดกับนายนั้นคนที่เธอเพิ่งเจอวันนี้แล้วยังไปเป็นแฟนกับมันอีก"

"ใครบอกว่าเพิ่งเจอวันนี้ตอนแรกฉันก็จำไม่ได้หรอกแต่นิสัยกับสร้อยมันบอกนะ"

"น้ำเย็นเคยเจอบริพัธมาก่อนเหรอ"

"น้องชายเพื่อนพี่น้ำแข็งใช่ไหมนายพัดลม"

ฉันหันไปถามคนที่เพิ่งมาถึงนายนั้นวางจานลงแล้วก้มลงหอมแก้มฉันเรียกสีบนใบหน้าฉันได้อีกครั้ง

"นึกว่าจำไม่ได้ซะอีกยัยตัวเล็ก"

"จำได้ตั้งแต่ตอนไหน"

"จำได้ตั้งแต่แรกเลยตั้งหากตัวเล็กนะแหละจำพัธไม่ได้น่าน้อยใจชะมัด"

"ใครจะไปคิดล่ะว่าพัดลมตั้งโต๊ะอย่างนายจะกลายเป็นพัดลมเพดานอย่างนี้โตขึ้นแล้วหล่อขึ้นเยอะเลย"

"หล่อเพื่อตัวเล็กเลยนะเนี้ยกลัวตัวเล็กควงพัดแล้วอายคนอื่น"

ฉันส่งยิ้มให้ท่าทางบ๊องๆของพัธเพื่อนสมัยเด็กจำได้ว่าเมื่อก่อนพี่น้ำแข็งชอบพาฉันไปเที่ยวบ้านนายพัธเวลาที่ฉันไปอยู่บ้านพี่น้ำแข็งฉันเลยมีโอกาศได้เลยกับนายพัธบ่อยๆเมื่อก่อนนายพัธตัวเตี๊ยแถมอ้วนอีกต่างหากแต่ฉันตัวเตี๊ยแต่ผอมฉันเลยเรียกนายพัธว่าพัดลมส่วนพัธเรียกฉันว่าตัวเล็กและนิสัยหอมแก้มนี่ก็เป็นนิสัยตั้งแต่เด็กแต่อย่างไงฉันก็ไม่ชินซักที

"แกเห็นไหมผู้หญิงคนนั้นยิ้ม"

"รอยยิ้มแรกยิ้มแล้วสวยมากเลย"

"สงสัยจะรอยิ้มให้พี่คนนี้ล่ะมั้ง"

เสียงรุ่นน้องที่นินทาฉันเมื่อเช้าบังเอิญมานั่งโต๊ะข้างๆซุบซิบกันแล้วนายพัดลมคงได้ยิ้นทั้งหมดเลยหัวเราะร่าหอมแก้มฉันอีกข้าง

"พัดลมพอแล้วอายคนอื่นซะมั้งสิ"

"ถ้าอยู่กัน 2 คนทำได้ใช่ไหม"

"ไม่ได้"

"เมื่อก่อนทำมากกว่านี้ไม่เห็นจะว่าอะไรเลย"

"ตอนนี้เราโตกันแล้วนะ"

"ก็เพราะว่าโตแล้วนะสิเลยอยากทำบ่อยๆ"

"อย่างนี้น้ำเย็นไม่ต้องการคดูแลสวนแล้วมั้ง"

"ไม่ได้วาต้องทำสวนหน้าบ้านจะกลายเป็นป่าอยู่แล้วอย่าลืมวันนี้ไปลาออกจากท่เดิมเลยน้ำเย็นจะจ้างวาเองให้เงินเดือน 5000 พอไหม"

"แป้งจำได้ว่าเมื่อก่อนน้ำเย็นอยู่ห้องเช่าเล็กเท่ารูหนูเดี๋ยวนี้มีสวนหน้าบ้านแล้วเหรอ"

แป้งแทรกขึ้นมาทำท่าเหยียดหยามฉันยังไม่ทันที่ฉันจะพูดะไรนายพัดก็แจกแจงรายละเอียดซะเรียบร้อย

"ตระกูลน้ำเย็นเป็นตระกูลใหญ่ผลิตผ้าไหมส่งออกต่างประเทศไม่มีทางที่จะไปอยู่ห้องเช่าเล็กเท่ารูหนูอย่างที่เธอว่าหรอกนะ ถ้าป๊าน้ำเย็นจะไม่ทะเลาะกับแม่น้ำเย็นจนแม่พาน้ำเย็นไปหลบป๊าที่นั้นตอนนี้ทั้งคู่กลับมาคืนดีกันน้ำเย็นเลยกลับมาอยู่บ้าน"

"ไม่จริง นายโกหก"

"ฉันจะไปโกหกเธอทำไม โกหกไปก็ไม่ช่วยให้ฉันรวยไปกว่านี้"

"ไม่เอาน่าพัดอย่าไปว่าแป้งเขาอย่างนั้นสิแล้วพัดมาเรียนที่นี่จะไปอยู่ที่ไหนคุณลุงคุณป้าไม่มีบ้านที่นี่นิ"

"ก็บ้านตัวเล็กไง"

"ดีตัวเล็กจะได้มีเพื่อน"

"ไม่ได้นะน้ำเย็นเป็นผู้หญิงจะให้ไอ้นี่ไปอยู่ด้วยได้ไง"

เกมส์โพล่งขึ้นมาซึ่งคงจะตรงใจกับวาที่พยักหน้าเห็นด้วยอย่างลืมตัว

"ทำไมจะไม่ได้เมื่อตัวเล็กรับสร้อยนี่ไปก็แสดงว่าเป็นคู่หมั้นของฉันแล้ว ผู้ใหญ่ก็รับรู้และเห็นดีด้วยที่ฉันจะมาอยู่เป็นเพื่อนตัวเล็กเพราะตัวเล็กอยู่ที่นี่คนเดียวอันตรายจะตาย"

"หมั้น"

ทุกคนอุทานออกมาแล้วหันมามองฉันกับพัดเป็นจุดเดียวเรียกได้คำเดียวว่าเด่นมากถึงมากที่สุดฉันถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆยุ่งโว๊ยยุ่งถึงยุ่งที่สุด